เข้าสู่ระบบแชร์
ตำแหน่งที่จำเป็นต้องรับ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-04 00:09:55หญิงสาวพับกระดาษจดหมาย ก่อนจะยื่นส่งมันกลับไปให้คนเป็นมารดาของเธออีกที
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก ริญญ่ารู้หรือเปล่าว่าแม่นมไม่เคยที่จะตามตอแยหนูแบบนี้ นี่เป็นจดหมายฉบับที่สามแล้วนะ แม่ว่าหนูควรจะเปิดอ่านมันสักนิด หนูตัดขาดถึงขนาดไม่ยอมให้เบอร์ติดต่อใครไว้เลยที่ประเทศไทย แล้วหนูก็รู้นี่ว่าสถานภาพของแม่กับครอบครัวของพ่อได้ขาดกันมานานมาก คนพวกนั้นคงไม่อยากที่จะมารบกวนทางแม่ แต่ลูกคิดดูดีๆ เพราะนี่มันเป็นจดหมายที่จ่าหน้าซองมาถึงหนูทั้งนั้น เขาคงต้องการจะให้แม่ช่วยทำให้หนูเปิดอ่านจดหมายของพวกเขาให้ได้นั่นแหละ”
กานดาพยายามอธิบายถึงเหตุผลมากมายหลายอย่างให้ลูกสาวได้ฟัง เผื่อบางทีวริญญาอาจลดทิฐิลงบ้าง
“ครั้งสุดท้ายที่หนูเข้าไปหาคุณพ่อที่บ้าน คุณแม่รู้ไหมคะว่าคุณพ่อพูดกับหนูว่ายังไง?”
“วางทิฐิลงบ้างก็ได้นะลูก รู้หรือเปล่าว่ายิ่งหนูเป็นแบบนี้ แม่ก็ยิ่งมองเห็นคุณพ่อ ซ้อนอยู่ในตัวของหนูนั่นแหละ”
“แม่พูดแบบนี้เพราะต้องการจะให้หนูยอมอ่อนข้อให้กับคุณพ่อใช่ไหมคะ? หนูสู้อุตส่าห์หนีมาคลอดลูกอยู่ที่นี่เพื่อความสบายใจ และยอมตัดขาดทุกอย่าง พวกเขาก็ยังพยายามที่จะหาทางติดต่อกับหนูจนได้”
“เขาคงมีธุระด่วนนั่นละ”
“ธุระด่วนอะไรกันคะ” วริญญาแย้งกลับแล้วละไว้ก่อนจะพูดต่อจากนั้น “มันก็คงไม่พ้นเรื่องเดิมๆ นั่นแหละค่ะ พวกผู้ชายจะมีเรื่องอะไรที่อยากจะได้มากไปกว่าคำว่าอำนาจและเงินตรา ที่แลกมันมาด้วยความเจ้าเล่ห์และหลอกลวง…”
วริญญามองไม่ออกว่าระหว่างคำว่ารักกับความหลอกลวงนั้นมันแตกต่างกันตรงไหน? เพราะนับตั้งแต่วันที่ชางหายไป เธอก็ไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหนอีกเลย โชคดีเหลือเกินที่เธอยังมีมารดาอยู่ที่นี่ อย่างน้อยที่สุดเธอก็มั่นใจได้ว่าลูกของเธอจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นยาย
“ถ้าลูกไม่อ่าน แม่คงจะต้องเปิดออกอ่านเอง”
“ก็สุดแท้แต่คุณแม่สิคะ”
ถึงแม้วริญญาจะทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่เจ้าตัวก็อยากจะรู้นั่นแหละว่าทำไมแม่นมถึงได้พยายามส่งจดหมายมาให้ติดกันถึงสามฉบับ เพราะลึกๆ ในใจของเธอก็ยอมรับว่ายังรู้สึกผูกพันและคอยเป็นห่วงเป็นใยท่านไม่น้อยเลย ถึงแม้จะทำเป็นเมินเฉยก็ตาม
วริญญาเดินไปหาลูกชายที่นั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะอาหารกับพี่เลี้ยง แต่เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของมารดาร่ำไห้ แล้วทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นราวกับคนไม่มีแรงยืน
ร่างบางผละจากลูกชาย ก่อนจะรีบเดินมาหามารดาของตน พลางเอ่ยถามคนเป็นมารดาออกไปด้วยน้ำเสียงตระหนกตกใจว่า
“คุณแม่เป็นอะไรคะ? ทำไมถึงต้องร้องไห้? ที่เมืองไทยมีใครเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
กานดารวบรวมสติ ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา และพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะต้องการเค้นคำพูดออกมาให้เป็นคำ
“คุณพ่อถูกลอบยิง คุณพ่อตายแล้ว มีคนฆ่าพ่อของลูก!”
“.......”
วริญญารู้สึกจุกราวกับถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบลงมาที่กลางศีรษะตอนได้ยิน เมื่อสิ้นเสียงของมารดาหญิงสาวค่อยๆ ลดหัวเข่าลงมาให้มันแตะถึงพื้น แล้วจึงนั่งพับลงตรงหน้าของกานดา หัวใจที่เคยคิดว่าแกร่งดังหินผา มันบัดนี้มันกำลังแตกสลายจนไม่เหลือดี
และในที่สุดเธอก็รู้ได้แล้วว่า น้ำตาที่ควรจะเสียให้กับผู้ชายสักคนในชีวิตของเธอนั่นคือใคร?
น้ำตาทุกหยดในร่างกาย เธอควรจะยกให้มันให้กับพ่อของตัวเอง…
สองวันต่อมา
ประเทศไทย
ทันทีที่ล้อกลมแตะพื้นสนามบิน วริญญาเดินลงมาจากเครื่อง ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามเข้มผ่านเลนส์กันแดดสีชา ซึ่งอำพรางใบหน้าที่ผ่านการร้องไห้มาจนดวงตาบวมช้ำ
ถึงแม้วริญญาจะรู้ว่าบิดาได้เสียชีวิตลงไปแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่สามารถจะกลับมาได้ทันท่วงที
เนื่องจากมีความยุ่งยากทางด้านเอกสาร และเวลาของเที่ยวบินที่มันไม่ตรงกับความต้องการ จึงเสียเวลาค่อนข้างนานเพราะกว่าจะมาถึงประเทศไทย ก็ต้องใช้ระยะเวลาข้ามวัน
วริญญามองผ่านกระจกสีชาไปด้วยแววตาอาฆาตแค้น อัดแน่นไปด้วยความโกรธ
ก่อนหน้าหญิงสาวเคยมีความคิดว่า ทุกสิ่งในชีวิตย่อมไม่จีรังยั่งยืน ไม่มีใครสามารถฝืนดวงชะตา แต่เมื่อเรื่องนี้มาเกิดขึ้นกับผู้ให้กำเนิด มันจึงเกิดเป็นความแค้นแสนสาหัสที่มันยังฝังอยู่ในหัวใจ
วริญญาจึงได้หวนกลับมาอีกครั้ง...
กลับมาเพื่อจะสะสาง!
หญิงสาวร่างระหงเดินหลังตรงเข้ามาภายในส่วนของผู้โดยสารขาเข้าราวกับนางพญา และมีบรรดาลูกน้องของบิดาเดินเข้ามารับหญิงสาวอย่างรู้งานกันเป็นอย่างดี
กลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำจำนวนหลายสิบนาย เดินเข้ามายืนเรียงแถวหน้ากระดาน และประสานมือกันไว้ข้างหน้า แล้วพากันก้มหัวคำนับให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวของผู้นำองค์กร ก่อนจะเอ่ยต้อนรับออกมาพร้อมกัน
“สวัสดีครับนายหญิง”
สถานะนั้นคือสิ่งที่หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงมันมาโดยตลอด แต่ในเมื่อวันนี้สิ่งที่เธอชิงชังมันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เธอได้รู้ว่า ใครเป็นคนบงการฆ่าบิดาของเธอ
วริญญาจึงจำเป็นต้องก้มหน้ายอมรับมันให้ได้...
หญิงสาวมองใบหน้าของอเนกซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของบิดา ที่มีดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นแทนนายใหญ่ เขาเป็นชายวัยกลางคนที่บิดาของเธอให้ความไว้วางใจมากกว่าใครๆ
อเนกทอดสายตามองลูกสาวคนเดียวของเจ้านาย มันทำให้แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตของเขา บรรเทาเบาบางลงไปเมื่อได้เห็นทายาทเพียงคนเดียวของเจ้านายที่เคารพรัก เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากหากหญิงสาวตรงหน้าจะกลับมาสืบทอดตำแหน่งแทน
“นายหญิงกลับมาแล้วนะครับ พวกเรากำลังรอคุณอยู่”
วริญญาไม่อยากได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากของใครเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้มันจะเป็นแค่ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่เธอยินยอมพร้อมใจจะให้คนในองค์กรเรียกขาน
“พาฉันไปพบคุณพ่อหน่อย” น้ำเสียงสั่นพร่า นั่นหมายความว่าวริญญากำลังกลั้นสะอื้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง
อเนกอยากจะเดินเข้าไปประคองเจ้าของร่างบางทันทีที่เห็น แต่คงไม่จำเป็น เพราะเธอคงไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครได้เห็นมากกว่า และในตอนนี้เธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนายหญิงขององค์กรเมฆคราม เมื่อสิ้นบิดาเธอก็ต้องทำตามกฎขององค์กรอย่างเคร่งครัด เพื่อยืนหยัดรักษาศรัทธา และความเชื่อมั่นของลูกน้องทุกคนในองค์กรให้คงอยู่คู่กันต่อไป
บทล่าสุด
เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย แด๊ดดี้ของผม (จบ)
เด็กชายเคยไฝ่ฝันว่าตนอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ที่มีทั้งพ่อและแม่คอยดูแลใกล้ๆ ไม่ใช่เด็กที่มีเพียงแค่ยายไปรับส่งที่โรงเรียน ในวันเทศกาลต่างๆ ก็ยังมีคนในครอบครัวอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าและไม่อ้างว้างเดียวดาย แต่เด็กชายก็ยังมีความตื่นกลัวตามประสา เพราะไม่เคยเห็นหน้าพ่อของตนมาก่อนเลย“ไปหาแด๊ดดี้สิคะลูก หนูไม่อยากจะไปเล่นเบสบอลกับแด๊ดดี้แล้วเหรอคะ?” วริญญาเอ่ยย้ำถึงกิจกรรมที่ลูกชายอยากจะทำนักหนา แต่ทว่ายังหาคนสอนไม่ได้ แล้วมันก็ข้าทางกับสถานะการณ์ในตอนนี้พอดี“ลุงคนนั้นเป็นแด๊ดดี้ของผม จริงๆ หรือครับมัม” เชนเงยหน้าขึ้นมาถามตามประสา พร้อมกับมีรอยยิ้มน่ารักตามมา เมื่อได้ยินคนเป็นมารดาเอ่ยยืนยันกับเขาว่า“ใช่สิคะลูก ผู้ชายคนนี้คือแด๊ดดี้ของหนู เขาเองก็ตามหาพวกเรามานานแล้วนะ ไปสิจ๊ะ ไปกอดแด๊ดดี้อย่างที่หนูเคยอยากจะทำไง...”ชางเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด เมื่อได้ยินประโยคที่วริญญาพูดออกมา นั่นหมายความว่าที่ผ่านมาเธอกับลูกจะต้องอยู่กับความอ้างว้าง ซึ่งมันไม่ต่างจากเขา ที่เฝ้าตามหาหญิงสาวมาชั่วชีวิตเช่นเดียวกันชางเบี่ยงองศาหน้าหันไปทางอื่น เพราะต้องการกลืนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย ดาบนั้นคืนสนอง
หญิงสาวจึงหันไปพยักหน้าให้กับลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ เชิงออกคำสั่งให้เปิดเทปบันทึกเสียง และภาพจากคลิปวีดีโอ ที่มีเสียงสนทนาระหว่างอเนก และอนุวัฒน์ ในตอนที่ทั้งคู่ยังอยู่ที่ท่าเรือ เพียงแค่ได้ยินเสียงของคนเป็นลูกชาย นมนิ่มถึงกับไปไม่เป็น อีกทั้งยังมีสีหน้าซีดเผือดอย่างที่เห็น“บอกมาได้ไหมคะ ว่าคนที่เห็นอยู่ในคลิปและเทปบันทึกเสียงนี่ ใช่เสียงของลูกชายนมหรือเปล่า?”“มันเป็นหลักฐานปลอมใช่ไหมคุณหนู มันเป็นเรื่องไม่จริงหรอกค่ะ ใครจะกล้าไปคิดต่ำทรามกับผู้มีพระคุณได้ นมเคยสอนคนหนึ่งไว้ว่ายังไงก็สอนลูกตัวเองแบบนั้นเหมือนกัน”คำแก้ตัวของนมนิ่ม ทำให้วริญญาอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ เพราะจนถึงขนาดนี้นางก็ยังไม่มีท่าทางว่าจะยอมรับความผิดที่ตนได้เป็นคนก่อไว้ข่าวการตายของอเนกและอนุวัฒน์ในเวลานี้ กำลังขึ้นไปอยู่หน้าหนึ่งของสื่อทุกสำนักนักข่าวเริ่มขุดคุ้ยและหาหลักฐานซึ่งเชื่อกันว่าในอีกไม่นาน ก็ต้องตามมาถึงตัวของแม่นมของเธออย่างไม่ต้องสงสัยวริญญา หมุนตัวเดินกลับไปที่รถ แล้วค่อยๆ ยกเอาถาดอาหารออกมา ก่อนจะวางมันลงตรงหน้านมนิ่ม พร้อมกับรอยยิ้มการค้า จากนั้นจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ถ้านมบริสุทธิ์ใจจ
เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย คำตัดสิน
อนุวัฒน์เคยบอกแม่ของตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่า อเนกเป็นคนที่คิดจะดีดตัวออกตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มแผนการ ถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะต้องเสียท่าให้แก่องค์กรฝั่งตรงข้าม แต่อย่างน้อยที่สุดก็ได้รู้แล้วว่า หากจะต้องตายมันก็ต้องตายตกตามกันไป เพราะถึงยังไงมันก็ได้ชั่วด้วยกันมาตั้งแต่เริ่มต้น “มึงเอง ก็อย่าหวังว่าจะเอาตัวรอดได้เลยไอ้อเนก”ปัง!อนุวัฒน์ใช้เรี่ยวแรงที่มีเหลืออยู่ เหนี่ยวไกปืนแล้วเล็งไปที่ศีรษะของอเนก แต่ตัวของอเนกเองกลับไวกว่า เขาจึงยิงรัวเข้าไปที่ร่างของอนุวัฒน์เพื่อให้มันได้ตายสมใจ แต่ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะหมดลง อนุวัฒน์ได้เหนี่ยวไกปืนแล้วยิงใส่อเนกได้สำเร็จ ถึงแม้ว่าลูกปืนมันจะไม่ได้เข้าไปที่ส่วนศีรษะของอเนกอย่างที่ตนตั้งใจ แต่กระสุนก็ยิงเข้าไปที่ชายโครงของอเนกจึงเป็นเหตุให้อเนกเสียการควบคุมพวงมาลัยรถที่กำลังบังคับอยู่ รถที่กำลังแล่นไปบนถนนใหญ่ด้วยความเร็วสูงเกินพิกัด ซึ่งเมื่อขาดคนบังคับมันจึงหลุดออกนอกเส้นทาง คล้ายกับมีบางอย่างดึงดูดให้รถคันที่เห็น กระเด็นออกมาจากถนนเส้นหลัก จากนั้นจึงพลิกคว่ำแล้วกลิ้งตกลงไปในแม่น้ำกว้าง ก่อนจะค่อยๆ จมหายลงไปอย่างช้าๆ พร้อมกับเห็นกลุ่มเลือ
เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย จุดจบ
“จัดการส่งคนเข้าไปลากคอพวกมันมา ฉันไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่ เดินตามแผนการณ์ของเราที่วางเอาไว้ อย่าจับตายจำเอาไว้ว่าฉันต้องการเห็นพวกมันตัวเป็นๆ ““รับทราบครับเจ้านาย”หลังจากที่นั้นเรือลำนั้นแล่นออกไป ก็มีเรืออีกลำซึ่งใหญ่กว่าค่อยๆ ชะลอตัวเข้ามาจอดยังชายหาดด้านข้าง นั่นมันทำให้วริญญารู้สึกเอะใจ แล้วหันกลับไปมองหน้าของชายหนุ่มด้วยความสงสัย“ชาง!...คุณเตรียมแผนการนี้ไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้วใช่มั้ย!? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะชาง!”วริญญาแว๊ดใสหน้าชางอย่างจะเอาเรื่อง เมื่ออีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงรีบรับสารภาพกับเธอทันที“บอกเดี๋ยวนี้แล้วครับเมีย....ผมแค่อยากให้คุณทำใจได้ เพราะอันที่จริงแล้วการที่ผมจะฆ่าพวกมันง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะคนพวกนั้นอาศัยความไว้เนื้อเชื่อใจที่คุณมีให้กลับมาทำร้ายคุณเอง ผมรู้ดีว่าในตอนที่คุณยังรังเกียจผมอยู่ถ้าผมทำอะไรรุนแรงกับคนพวกนั้นลงไป คุณก็คงจะไม่มีวันให้อภัยผมไปชั่วชีวิต”เขาเหมือนกับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างในความคิดและความรู้สึกของเธอ วริญญาตอบตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรผู้ชายที่กำลังนั่งกอดเธออยู่ในตอนนี้ถึงได้เข้าใจหัวอกของเธอเสียทุกอย่างชายหนุ่มประคอ
เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย คลายปมปริศนา
หญิงสาวเพียงแค่ใช้ส้อมที่อยู่ในมือจิ้มลงไปในอาหาร แล้วนำมันขึ้นมาใส่ปากรับประทาน จึงพบว่ารสชาดนั้นไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เธอเคยกินอาหารฝีมือของแม่นม มันช่างน่าประหลาดเพราะมันเป็นรสชาดที่เธอลืมไปนาน หรือเป็นเพราะเธอกินอาหารฝีมือของแม่นมของเธอมานานจนเกินไป“มันไม่มีกลิ่นที่เหมือนกับอะไรบางอย่าง รบกวนจมูกของเราฉันพูดถูกหรือเปล่า?” ชางเอ่ยถามเพราะต้องการความเห็น“ทำไมคุณถึงได้รู้ ทุกครั้งที่ฉันได้กินกับข้าวฝีมือของแม่นมนิ่ม อาหารพวกนั้นจะมีกลิ่นบางอย่าง มันหมือนกับฉันเคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อน แต่กลับนึกไม่ออกว่ามันคือกลิ่นของอะไร?”ชายหนุ่มเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาว่า“สารปรอทยังไงล่ะ เหมือนกับตอนที่คุณพ่อของคุณโดน”ถ้วยอาหารในมือของหญิงสาวถึงกับร่วงตกลงไปบนพื้น ชางรู้ดีว่าเธอคงจะตื่นตกใจ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบเอาถ้วยนั้นขึ้นมาเคาะไล่สิ่งสกปรกแล้วใช้กระดาษซับมันที่มีอยู่ในถุงเช็ดทำความสะอาด ก่อนจะตักอาหารลงไปให้ใหม่อีกครั้ง“คุณจะพูดล้อเล่นไปถึงไหน? ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณ กับแม่นมของฉันมีปัญหาอะไรกันถึงขนาดจะต้องตามจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้ แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับคุณพ่อด้วย?”“ห
เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย แผนรักแผนร้าย 2 NC
ท่อนแขนกำยำทั้งสองข้าง ยังคงกอดประคองร่างกายของหญิงสาวเอาไว้แนบแน่นผิวเนื้อเนียนนุ่มยังคงเบียดเสียดถูไถกันจนกระทั่งบางครั้งยังเข้าใจว่า ร่างกายของเธอและเขาอาจจะลุกไหม้ขึ้นมาได้ ในช่วงจังหวะนั้นมีหลายครั้งที่เธอกับเขาได้ประสานสายตา และก็มีบางคราที่วริญญาเธอเผลอยิ้มให้เขาอย่างลืมตัว เมื่อร่างกายเริ่มคุ้นชินกับสัมผัสที่ห่างหาย ชางจึงได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วหญิงสาวไม่เคยลืมเขาไปจากหัวใจเลยแม้แต่นิดเดียว“ผมรักคุณ รักทั้งหมดของคุณ ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้ อา…คุณต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”“ปล่อยฉันสักทีเถอะค่ะ ฉันสู้แรงคุณไม่ไหวแล้วนะ กี่ครั้งแล้วคะนี่”“ผมไม่สนใจ จะกี่ครั้งมันก็เป็นของผม อย่างนี้!”ชายหนุ่มโจนจ้วงเข้าไปจนสุดลำโคน จนโดนกำปั้นบอบบางทุบเข้าที่กลางหลัง จากนั้นจึงต่อว่าตามมาเสียงดัง“นิ้คุณ! คิดจะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไงฮะ!? คุณเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”“ก็ตั้งแต่ตอนที่ผมตามหาคุณไม่เจอ ตั้งแต่ตอนที่ผมเห็นว่าคุณมีผู้ชายคนอื่น”วริญญาไม่กล้าพูดอะไรต่อ หญิงสาวได้แต่หลับตาและปล่อยให้เขาตักตวงเอากับร่างกายของเธอต่อไป พร้อมกับฟังเสียงคำรามของอีกฝ่ายที่ระบาย
บางทีคุณอาจจะชอบ
