บทที่ 6 หึงหวง

ต้นยามเหม่า ภายในห้องนอนของเจียงมู่ตานยังคงมีเสียงครางกระเซ่าดังลอดออกมาเป็นระยะ ตอนนี้นางกำลังนั่งคล่อมอยู่บนตัวเขา พร้อมกับขยับโยกกายขึ้นลงด้วยความเมามันส์ จวบจนฟ้าเกือบสางนางจึงล้มตัวลงนอนหลับไป

อ๋าวเยว่ลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าก่อนจะมองดูสตรีที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่นเตียงนอน เขายื่นมือไปดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้นางอย่างเบามือ แล้วจึงเร้นกายหายไปทางหน้าต่าง มุ่งหน้ากลับสู่วังหลวงทันที

เมื่อกลับมาถึงวังหลวง เขาก็เอาแต่ครุ่นคิดถึงประโยคที่นางเอ่ยกับเขา

นางบอกว่าไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ในวังหลวง ไม่ต้องการให้กฎระเบียบมากมายมาผูกมัดตัวนางเอาไว้ และนางไม่ต้องการเป็นสตรีของเขา แต่นางกลับชอบอาเยว่ที่เป็นชายงามในหอคณิกาชายมากกว่า

ดูเหมือนจะหาได้ยากยิ่งนักที่จะพบเจอสตรีที่ไม่สนใจในอำนาจที่เขามี นางเพียงอยากใช้ชีวิตราบเรียบกับคนที่นางรัก ครองรักกันไปจนแก่เฒ่า

แล้วถ้าหากนางรู่ว่าเขาเป็นฮ่องเต้เล่านางจะไปจากเขาหรือไม่

อยู่ๆ ความคิดสายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของอ๋าวเยว่ เขากลัวว่านางจะหายไปจากเขา เขากลัวว่านางจะไม่กลับมาหาเขาอีกตลอดกาล

ไม่รู้ว่าความรู้สึกแปลกประหลาดมากมายนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ยามใด รู้ตัวอี