บทที่ 3 (ต่อ)

 #####บทที่ 3 (ต่อ)

            “ข้าเเค่จะมาตรวจชีพจรให้เจ้าเท่านั้น"

            พอเขาเห็นหญิงสาวตรงหน้าแววตาเปลี่ยนกลับมาปกติจึงยื่นมือไปจับข้อมือตรงจุดชีพจร มือเรียวยาวขาวดั่งหยกเนื้องามมีรอยแดงแต้มน้อยลงกว่าครั้งเจอกันครั้งเเรก ผิวพรรณเนียนนุ่มไม่เหมือนบ่าวไพร่ พอมองไปยังฝ่ามือบางเห็นรอยปุ่มหยาบแดงแซมซึ่งน่าจะเป็นรอยใหม่ 

            …คลำอยู่นาน ใบหน้าฉายแววเเปลกใจ

            “ชีพจรเจ้าปกตินะ แต่ไยผื่นแดงจึงเลือนหายเพียงน้อยนิด”

            “เอ่อ คือข้าก็ทายาที่ท่านหมอให้อยู่ทุกวันนะเจ้าคะ แต่เอ่อ …มันคงไม่ถูกกับข้าน้อยกระมัง”

            ซูเมิ่งรีบชักมือออกจากมือหนาของคนตรงหน้า กระถดตัวถอยหลังสองคืบทำให้หยางเหวินรู้สึกตัว เขาลุกขึ้นละเดินไปนั่งที่เดิม

            “อืม งั้นข้าให้ยาทาอีกอันเจ้าละกัน แล้วเจ้าชื่ออะไรนะ"

            “ข้าน้อย เหมยฮวาเจ้าค่ะ”

            “งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้ามาทำหน้าที่รับใช้ข้างกายข้าแล้วกัน วันนี้เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าให้ชิงซาเอายาไปให้แล้วก็สอนงานเจ้าด้วย” 

            สิ้นประโยค หยางเหวินก็เดินไปหลังฉากกั้นเตรียมตัวอาบน้ำทันที ส่วนซูเมิ่งเกิดอาการอ้าปากค้างตาเบิกกว้าง

            …โถ ใครอยากทำหน้านี้กันเล่า ให้ข้าไปทำงานแบกหามเหมือนเดิมจะดีเสียยิ่งกว่า 

            นางมาทำงานรับใช้ข้างกายเขาได้สองวันแล้ววันนี้เข้าวันที่สามทำให้รู้ว่าตนต้องทำอะไรมากขึ้น ส่วนบ่าวอีกสองคนที่มาพร้อมกันกับนางไม่เห็นอีกเลยไม่รู้ว่ายังทำงานที่เรือนนี้อยู่ไหม

            งานที่เขาทำคล้ายหมออยู่หกส่วนเพราะเขารับตรวจคนไข้ที่ห้องรับแขกโถงกลางบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะออกไปที่โรงหมอของตระกูล บริหารงานต่าง ๆเสียมากกว่า แต่นางไม่ได้ออกไปข้างนอกหรอกนะ เป็นชิงซาทำหน้าที่นี้ ส่วนนางได้แค่รับใช้ตอนหยางเหวินอยู่ในเรือนเท่านั้น

            “วันนี้คุณชายไปไหนมารึ? ชิงซา”

หลังรับใช้คุณชายช่วงเย็นเขาจะอ่านหนังสือสักพักก่อนเข้านอน ซึ่งช่วงเวลานี้ไม่ชอบให้ใครอยู่ด้วย นางจะชอบมาคุยกับชิงซาทุกวันเพราะอยากรู้ความเป็นไปของภายนอกจวนบ้าง

            “เหมือนเดิมแหละ คุณชายไปโรงหมอช่วงเช้าแล้วก็มีไปกินข้าวที่หอกุ้ยหรงคุยกับคุณชายท่านอื่นเรื่องงานเล็กน้อยจากนั้นก็กลับจวนนี่เเหละ”

            ชิงซาพูดพลางกัดผิงกั่ว[4]ในมือที่ซูเมิ่งเอามาให้เขาทุกวันเวลาคุยกัน

            “อ๋อ งั้นพรุ่งนี้คุณชายต้องไปโรงหมออีกไหม?”

            “ง่ำ ๆ อืม ต้องไปนะ คุณชายต้องไปจัดเตรียมตัวยากับหมอท่านอื่นเพราะวันถัดไปคุณชายต้องไปงานประมูลที่หอสรรพสิ่งจัดขึ้นน่ะ”

            พอได้ยินสิ่งเเปลกใหม่เข้าหูซูเมิ่งพลันตาลุกวาว มือหนึ่งยื่นไปกดผิงกั่วที่กำลังเข้าปากชิงซาลง

            “หือ หอสรรพสิ่งคือสถานที่อันใดกัน? ข้าไม่เคยได้ยินเลย”

            ชิงซาเลิกคิ้วขึ้น “นี่เจ้าไม่รู้จักจริงรึ?”

            นางแบมือตรงหน้าตน “ข้าเพิ่งหลงมาเมืองนี้นะ เจ้าอย่าลืม และอีกอย่างข้าอยู่เเต่ในจวนไม่ได้ออกไปไหนด้วย”

            “เออจริงของเจ้า เจ้าไม่รู้ย่อมไม่แปลกหรอก” 

            พูดจบก็เบี่ยงมือที่มีผิงกั่วอยู่ออกจากมือบางแต่ทำอย่างไรก็ไม่หลุดพ้นจึงถลึงตาไปยังอีกฝ่าย

            “เจ้าบอกข้ามาก่อนว่าหอสรรพสิ่งคืออะไร?” ซูเมิ่งหยักคิ้วทำท่ากวน

            “ฮึ่ย ก็เป็นหอที่ขายทุกอย่างที่เจ้าอยากได้ไง”

            ซูเมิ่งพยักหน้าหงึก ๆเข้าใจแต่มือก็ยังไม่ผ่อนแรงที่กดผิงกั่วไว้

            “ทุกอย่างเลยหรือ?”

            “ใช่ ถ้าเจ้าไปที่หอสรรพสิ่งละไม่มีก็สั่งให้หาก็ได้”

            “อ่อ…ไม่เว้นแม้กระทั่งคนรึ?”

            นางละมือที่กดปล่อยให้ชิงซากินผิงกั่วต่อ ในหัวพลางคิดประมวลข้อมูลที่ได้รับ

            ...งั้น หาคนหายอย่างเช่นข้า ก็สั่งให้ตามหาได้น่ะสิ!

            “แต่ต้องจ่ายตามความยากและคุณค่าของสิ่งที่ให้หานะ ยิ่งให้หาคนยิ่งแพง หากไม่ใช่คนในตระกูลร่ำรวยคงไม่มาจ้างหรอก”

            “ข้าคิดว่าหากสั่งให้ตามหาคนได้ไม่กลัวว่าคนที่หายจะเป็นอันตราย หรือเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือ?”

            ชิงซาเคี้ยวผิงกั่วคำสุดท้ายก่อนกลืนลงท้อง

            “ไม่หรอก เพราะทางหอจะเก็บข้อมูลผู้ซื้อผู้ขายเป็นความลับน่ะ แต่ส่วนใหญ่มักจะจ้างให้หาพวกสมุนไพรหายาก หรือ อัญมณีต่าง ๆมากกว่าเป็นคนแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี”

            “แล้วทำไมหอสรรพสิ่งถึงมาเปิดที่เมืองนี้ล่ะ? ใยไม่เปิดที่เมืองหลวงน่าจะมีคนใช้บริการมากกว่านะ”

            “ฮ่าฮ่า ใครว่า ที่นี่เป็นเพียงสาขาย่อยต่างหาก ที่เมืองหลวงเป็นสาขาหลักและก็มีเมืองอื่น ๆอีก”

            ...อืม ก็ไม่เเปลกหากใช้หาคนได้ เพราะมีเครือข่ายรอบอาณาจักรขนาดนี้

            เอ…หากว่าการที่นางหายตัวมาเนี่ย ครอบครัวนางอาจจะจ้างหอสรรพสิ่งหานางก็เป็นได้ เพราะอย่างไรเท่าที่นางจำได้ตระกูลไป๋ก็ถือเป็นตระกูลใหญ่ติดอันดับต้น ๆในเมืองหลวง 

            แล้วนางจะทำอย่างไรถึงจะรู้ได้ว่าที่หอสรรพสิ่งกำลังทำการตามหานางอยู่หรือเปล่า เพราะนางก็อยู่เเต่ในจวน พวกเขาจะหาร่องรอยเจอได้อย่างไร

            “อืม ละเจ้าเคยเข้าไปทำการค้ากับหอสรรพสิ่งหรือไม่?”

            “ข้าน่ะ ไม่เคยหรอก เเต่เคยไปกับคุณชายอยู่บ่อยครั้ง เพราะทางโรงหมอของสกุลเย่มักทำการค้ากับที่นี่ อ้อ ข้าลืมบอกเจ้าไป นอกจากหอสรรพสิ่งจะรับจ้างหาของ และมีสินค้าขายแล้วเนี่ย ยังสามารถเอาของหายากไปขายหรือเอาข้อมูลไปขายได้เช่นกัน แต่จะรับหรือไม่ก็อีกเรื่องนึงนะ”

            หูก็ฟังที่ชิงซาพูดไปสมองก็ไล่ประมวลผลพร้อมกัน

            ...นางคงต้องหาเวลาไปเยือนหอสรรพสิ่งสักครั้งเสียแล้ว…เเต่เเค่จะออกจากจวนยังยาก หอสรรพสิ่งอยู่ตรงไหนนางก็ไม่รู้

            อืม ทำไงนางถึงจะได้ตามหยางเหวินออกจากจวนบ้างกันนะ

            “ชิงซา เอ่อ วันที่ไปงานประมูลของหอสรรพสิ่งเจ้าอยากได้คนช่วยบ้างไหม”

            ซูเมิ่งเอ่ยเสียงหวานพร้อมทำตาปริบ ๆจนเจ้าของชื่อที่ถูกเรียกขนลุกซู่

            “เอ่อ เรื่องนี้เจ้าต้องลองถามคุณชายดู งั้นข้า ข้าไปนอนก่อนละ ฝากรับใช้คุณชายเข้านอนด้วย” พูดจบชิงซาก็พุ่งตัวราวหนีสัตว์ประหลาดน่ากลัว

            …ไย เขาถึงรู้สึกใจเต้นเเรงตอนสบตากับนางได้นะ นั่นมันหญิงอัปลักษณ์นะ!

            “ฮ่าฮ่า ได้ข้าจะไปขอคุณชาย เจ้าอย่าลืมช่วยข้าพูดด้วยล่ะ ฝันดีนะชิงซา”

            ไป๋ซูเมิ่งหัวเราะร่วนก่อนตะโกนไล่หลัง ตอนเเรกนางก็ไม่ได้คิดจะแกล้งหยอกหรอก แต่พอเห็นใบหน้าเเดงดังผลท้อก็อดไม่ได้

            ใบหน้างามกลับมาเคร่งครึมอีกครา ในหัวตอนนี้คิดเเต่คำพูดบอกหยางเหวินขอติดตามไปหอสรรพสิ่งด้วย เวลาผ่านไปจนเกือบถึงยามห้ายพลันเสียงเรียกของคนในห้องก็ดังขึ้น นางขยี้ตาตื่นก่อนเดินเข้าไปตามเสียงนั้น

            คิดไปคิดมานางเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้…

            “คุณชายจะนอนแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?”

            ซูเมิ่งเอ่ยเสียงหวานกว่าปกติทำเอาชายหนุ่มเจ้าของห้องขมวดคิ้วแปลกใจ

            “อ่อ ใช่”

            หยางเหวินลุกขึ้นจากโต้ะอ่านหนังสือเดินไปหน้าเตียงเตรียมถอดเสื้อนอกออก พลันก็มีมือเรียวบางยื่นมาช่วยเขาถอดแล้วเอาไปแขวน จากนั้นร่างบางก็รีบวิ่งมาช่วยเขาถอดรองเท้าทั้งสองข้าง

            “คุณชายจะรับน้ำชาก่อนไหมเจ้าค่ะ เดี๋ยวเหมยฮวารินให้”

            “อืม”

            คนนั่งลงบนเตียงยังไม่คลายเเววตาสงสัย ลอบมองทุกการกระทำของบ่าวสตรีตรงหน้า

            ไป๋ซูเมิ่งวิ่งไปรินชาก่อนนำมาให้ชายหนุ่ม

            “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” 

            นางลอบยิ้มมุมปากอย่างสมใจ นี่เเหละที่นางอยากได้ยิน

            นางพยายามรับใช้เขาอย่างดีทำตัวให้ดูกระปี้กระเป่า ก็ไม่แปลกที่หยางเหวินจะเอ่ยถาม เพราะปกติยามนางรับใช้เขาหากเขาไม่เอ่ยบอกว่าต้องการอะไรนางก็จะอยู่นิ่ง ๆเสียมากกว่า

            “เอ่อ ข้าน้อยมีเรื่องอยากขอร้องคุณชายเจ้าค่ะ”

            พูดจบนางก็ก้มตัวหมอบลงหน้าผากเกือบติดพื้นทำตัวนอบน้อม

            “อืม ว่ามาสิ” หยางเหวินนั่งรอฟังอยู่บนเตียงอย่างสงบ

            “ข้าน้อยอยากขอติดตามคุณชายไปงานประมูลได้หรือไม่เจ้าคะ!?” 

            พูดจบนางก็เงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้านายตรงหน้ากระพริบตาปริบ ๆราวกับเด็กกำลังขอลูกกวาด

            พอเห็นสายตานั้นพลันใจอ่อนวาบ

            “ไม่….”

            พอไป๋ซูเมิ่งเห็นว่าชายตรงหน้ากำลังคิดจะปฏิเสธรีบเอ่ยเเทรกทันที

            “ข้าน้อยอยากไปรับใช้คุณชายด้วยใจจริง พอข้าน้อยได้ยินจากชิงซาก็คิดว่างานวันนั้นต้องยุ่งมากเป็นแน่ หากมีข้าน้อยไปช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งคุณชายและพี่ชิงซาจะได้เอาแรงและเวลาไปใช้กับงานสำคัญได้ดีขึ้น ข้าน้อยรับรองเลยว่าจะไม่ยุ่งวุ่นวายไม่พูดมาก ใช้ให้ข้าน้อยทำอะไรข้าน้อยจะไม่เกี่ยง ให้ข้าน้อยเเบกของก็ได้”

            นางร่ายยาวจนจบก่อนส่งแววตาคาดหวังแกมน้ำตาคลอไปให้

            “อีกอย่างข้าน้อยอยากไปเห็นภายนอกจวนบ้าง ตั้งเเต่มาเมืองนี้ยังไม่เคยได้เห็นเลยเจ้าค่ะ”

            สิ้นประโยคสุดท้ายนางก็ได้ยินเสียงคิก ๆพร้อมไหล่คนตรงหน้าไหวเบา ๆ ใบหน้าแดงกล่ำอย่างคนกลั้นขำ

            “ข้าจะบอกว่า ไม่บอกข้าก็จะให้เจ้าไปอยู่แล้ว เจ้าเล่นพูดมาเสียเยอะเชียว ฮ่าฮ่า”

            พอได้ยินดังนั้นใบหน้าเดิมที่เเดงเพราะผื่นอยู่แล้วยิ่งเเดงทั่วหน้าลามไปถึงใบหู ครั้งนี้เป็นครั้งเเรกเลยที่นางเขินจริงไม่เสแสร้ง