บทที่ 43

 

#####บทที่ 43

 

 

หลังจากวันนั้นที่ได้รู้ว่าพิษที่ทำให้ชาวบ้านหมู่บ้านเทียนหลิวมีอาการท้องร่วงคือพิษที่อยู่ในน้ำ ซือหมิงก็จัดการส่งต่อเรื่องนี้ให้พี่ใหญ่ไป๋เหิงซานจัดการเรื่องต่อทันที ส่วนซูเมิ่งก็ได้เพียงรักษาตัวรอหมอพิษอยู่ที่คฤหาสน์ นางเจอหน้าเพียงบ่าวรับใช้สตรีและซือหมิงบ้างเป็นครั้งคราว เพราะดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะมีงานให้ทำเยอะมากซึ่งนั่นก็ดีต่อซูเมิ่งที่ไม่ต้องเจอใบหน้าหลากอารมณ์ของเขา

และวันนี้ก็เป็นวันที่ซือหมิงตกลงกับซูเมิ่งไว้ว่าจะพานางกลับตระกูลไป๋รอหมอพิษอยู่ที่นั่นแทน ซึ่งซูเมิ่งก็เป็นกังวลความรู้สึกของคนในตระกูลเช่นกัน ไม่รู้ว่าบิดาและพี่ชายของนางทั้งสองจะเสียใจเพียงใดที่นางหายตัวไป จากการเดินทางแสนสะดวกสบายเพราะทั้งรถม้าถูกบุด้วยผ้านวมหนานุ่ม อีกทั้งเตาอุ่นในรถก็ทำงานได้ดียิ่งทำให้ตลอดการเดินทางตลอดหลายวันมานี้ซูเมิ่งสบายกายเป็นอันมากมีบ้างที่ปวดตัวเนื่องจากนั่ง ๆนอน ๆนาน

ซือหมิงให้รถม้าคันงามหรูหราไปส่งซูเมิ่งถึงประตูจวนไป๋ ท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจทำให้ภายในจวนมีเรื่องยินดีอีกครั้ง เวลาเพียงไม่นานข่าวที่คุณหนูไป๋ซูเมิ่งที่หายสาบสูญไปกลับมาอย่างปลอดภัยก็แพร่กระจายทั่วเมืองหลวง และกลายเป็นหัวข้อในวงน้ำชาด้วยหัวข้อสุดเร่าร้อนที่ว่า 

หายไปหนึ่งแต่กลับมาสอง คุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ที่หายสาบสูญกลับมาอย่างปลอดภัยพร้อมรถม้าคันหรู 

หัวข้อเรื่องคุยในโรงน้ำชาแม้เหมือนกันแต่เนื้อหาของแต่ละที่แต่ละแห่งกลับต่างกันออกไป

บ้างก็บอกกันว่าที่บอกว่ากลับมาถึงสองหมายถึงคุณหนูซูเมิ่งตั้งครรภ์ ซึ่งเจ้าของเด็กก็คือเจ้าของรถม้าคันหรูนั่นแหละ โดยระหว่างที่เจ้าตัวหายสาบสูญนั้นอยู่กินกับบุรุษแก่หงำเหงือกสุดร่ำรวย พอถึงเวลาหนึ่งถึงค่อยพามาคืนที่ตระกูลไป๋ เหตุผลอาจเพราะเบื่อหรือเป็นเพราะส่งกลับมาเพื่อกลับมาเตรียมงานแต่งงาน

บ้างก็ว่ากลับมาถึงสองหมายถึงอีกหนึ่งคือสามี และเจ้าของรถม้าคันหรูอาจเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือไว้ยามลำบากอยู่ข้างนอก

และที่ร้ายที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่เดาว่าระหว่างที่คุณหนูซูเมิ่งระหกระเหินอยู่ด้านนอกนั้นอาจหาเลี้ยงตัวเองด้วยการเป็นนางในหอนางโลมก็เป็นได้ เพราะด้วยหน้าตาสวยสดงดงามนั้นหากไม่ทำอาชีพนี้ สตรีในห้องหอนางหนึ่งจะอยู่รอดมาถึงตอนนี้ได้อย่างไรกัน ส่วนเจ้าของรถม้าคันหรูอาจเป็นลูกค้าคนหนึ่งที่ไถ่ตัวนางออกมาและรับเลี้ยงก็เป็นได้

“ให้ข้าไปจัดการไหมเจ้าคะ?”

เสียงสตรีไร้ซึ่งความอ่อนหวานติดจะแข็งทื่อผิดนิสัยบ่าวดังขึ้น แต่ก็ต้องหยุดโดยพลันเมื่อซูเมิ่งส่ายหน้าให้ ริมฝีปากบางแย้มยิ้มอารมณ์ดีทำราวกับหัวข้อสนทนาตรงหน้ามิใช่เรื่องของตน

“ดื่มชาเถอะ เดี๋ยวข้าต้องไปตามนัดแล้ว”

ข้างกายซูเมิ่งนั้นมีสตรีสองคน หนึ่งคือไป๋จื่อ บ่าวสนิทคนเดิม ส่วนสตรีอีกคนนั้นก็คือคนในหัวข้อข่าวนั่นเอง นางคือลูกน้องคนหนึ่งของซือหมิงที่เขาให้มาติดตามนาง นามว่า ถิงเย่ นางคือสตรีน้อยคนในลูกน้องของซือหมิง มีฝีมือแก่กล้าและมีความรู้เกี่ยวกับการแพทย์บ้าง ซึ่งน่าจะเป็นสาเหตุให้เขาให้ถิงเย่มาติดตามนาง

หากให้ซูเมิ่งเดา เจ้าเนื้อความที่บอกว่าไปหนึ่งแต่กลับมาถึงสองน่าจะหมายถึงนางกับถิงเย่กระมัง เจ้าคนคิดหัวข้อข่าวนี่ก็ช่างรู้จักเล่นคำเสียจริง

 

“เรียบร้อยแล้วขอรับ ตอนนี้มิมีเรื่องใดเป็นที่พูดถึงได้เท่าเรื่องคุณหนูซูเมิ่งแล้วขอรับ”

ถงฝูเข้ามาเอ่ยบอกข่าวแก่ผู้เป็นนายที่นั่งดื่มน้ำชาอยู่ข้างห้อง แล้วอยู่ดีดีเจ้านายของเขาก็เกิดสำลักไอค่อกแค่กขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พอซือหมิงปรับลมหายใจตัวเองให้กลับมาเป็นปรกติได้จึงไล่ให้ถงฝูออกไปพลางเบี่ยงสายตาออกไปมองนอกหน้าต่าง

ใจที่เคยโดดเดี่ยวจนชาชินกลับรู้สึกปล่าวเปลี่ยวหัวใจขึ้นมา มันรู้สึกโหวงเหวงประหลาด ราวเขาขาดบางอย่างไป ลืมกินข้าวหรือจิบน้ำชายามดึกอย่างไรอย่างนั้น

 

ค่ำคืนในฤดูวสันต์บนฟากฟ้าหิมะตกโปรยปรายตลอดวันและยิ่งตกหนักในยามค่ำคืน ซูเมิ่งให้เย่าถิงดับไฟที่ตะเกียงจากนั้นนางจึงขึ้นไปบนเตียง ส่วนเย่าถิงก็ยกถาดยากลิ่นสุดจะแรงเกินที่นางต้านออกจากห้องไป ทำให้ภายในห้องมีเพียงเสียงเตาไฟประทุและเสียงสายลมพัดบางเบาด้านนอกเท่านั้น

เวลาผ่านไป หลังจากไฟในห้องซูเมิ่งดับไม่นานบานหน้าต่างที่พับปิดไว้ก็เปิดออกด้วยเสียงเบาขั้นสุดก่อนที่เงาของร่างในชุดดำทะมึนจะกระโดดผลุงเข้ามา ปลายเท้าแตะบางเบาไร้เสียงจากนั้นก็เคลื่อนย้ายร่างตัวเองไปที่เตียงหนึ่งเดียวในห้อง สายตาแสนคะนึงหามองไปยังใบหน้าเรียวรูปไข่ภายใต้แสงสลัวก่อนห้ามไม่ให้ยื่นมือออกไปสัมผัสความเนียนนุ่มมิได้ ฉับพลันเปลือกตาเรียวก็เปิดโพลง มือบางที่ก่อนหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มยกขึ้นคว้าข้อมือของผู้บุกรุกพร้อมบิดสุดแรง จากนั้นก็ฉุดกระชากร่างผู้บุกรุกลงเพื่อเหวี่ยงตัวเองให้ลุกขึ้นจากนั้นหมุนตัวใช้เข่าข้างซ้ายกดไปยังหน้าอกของอีกฝ่าย พร้อมกระชากผ้าสีดำที่ปกปิดใบหน้าของคนใต้ร่างออก

“มิคิดว่าผู้มีตำแหน่งชินหวังจะลักลอบเข้ามาห้องสตรีในยามค่ำคืนเยี่ยงนี้”

ซูเมิ่งรู้สึกตัวว่ามีผู้บุกรุกตั้งแต่ตอนเขาเปิดหน้าต่างแล้ว และก็พอเดาได้ว่าอาจเป็นซือหมิง ด้วยเพราะตามจริงทุกคืนถิงเย่จะเฝ้าอยู่แถวรอบห้องของนางตลอด แต่ครานี้มีคนบุกรุกเข้ามาถึงเพียงนี้กับไม่แม้ได้ยินเสียงต่อสู้ใดใด ซูเมิ่งจึงคิดว่าคนที่บุกรุกเข้ามาเป็นเจ้านายนางนั่นเอง

ซึ่งซูเมิ่งก็ได้การตอบรับเป็นเพียงรอยยิ้มไร้คำตอบใดจากบุรุษที่นอนหงายให้นางใช้เข่ากดอยู่ใต้ร่าง

“ท่านมีธุระอันใดหรือ?”

ซูเมิ่งข่มความหมั่นไส้คนตรงหน้าไว้ นางตัดสินใจลุกขึ้นออกพลางเอ่ยถาม แต่เหมือนโลกหมุนกลับอย่างรวดเร็ว ภายในชั่ววาบหนึ่งตอนนี้ร่างบางในชุดแสนบางเบานั้นถูกกดลงสู้เบื้องล่างแทน และเป็นซือหมิงที่คร่อมนางอยู่ด้านบน

...เอ่อ ท่านี้มันออกจะวาบหวิวไปไปกระมัง?

“ข้าไม่มีธุระอันใดก็ไม่สามารถมาหาเจ้าได้หรือ?”

ก็ใช่น่ะสิ แต่นางเพียงได้แต่ตอบในใจ ตอนนี้นางต้องทำอย่างไรก็ได้ให้เขาออกไปจากการทับอยู่บนตัวนางเสียก่อน

“แต่ตอนนี้หม่อมฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้วเพคะ พระองค์ทรงลุกไปออกไปหน่อยเถอะเพคะ”

พูดพลางขยับตัวเท่าที่ทำได้ จนกระทั่งร่างสูงบนตัวของซูเมิ่งเบี่ยงกายลงจากการคร่อมตัวนางและทิ้งตัวลงนอนข้างกายซูเมิ่งแทน พร้อมแขนที่เอื้อมมากอด นางอย่างน่ามิอาย

“ปล่อยเพคะ!”

ไม่พูดเปล่า ซูเมิ่งใช้มือตัวเองแงะแขนที่พาดบนเอวไปด้วย

“ข้าขอกอดเจ้าครู่เดียว”

ซือหมิงพูดจบก็ออกแรงเพิ่มขึ้นรั้งร่างอันหอมกรุ่นเข้าสู่อ้อมอกตัวเองมากขึ้น พลางเลื่อนคางตัวเองวางตรงตำแหน่งหัวของคนในอ้อมกอด และหลับตาพริ้ม รอยยิ้มสุขใจปรากฏขึ้นบนหน้า

“เจ้าคงเสียใจเรื่องข่าวลือมากกระมัง”

ซูเมิ่งหยุดดิ้นทันที คิ้วบางเลิกขึ้นก่อนเอ่ยตอบ

“หม่อมฉันรู้สึกเฉย ๆเพคะ ใครจะพูดอะไรไปก็เรื่องของพวกเขา ความจริงเป็นเช่นไรตัวหม่อมฉันย่อมรู้ดี”

สำหรับซูเมิ่งนางออกจะชอบฟังเรื่องที่คนอื่นจินตนาการเสียด้วยซ้ำ

ซือหมิงลืมตาโดยพลัน เขามองศีรษะของคนในอ้อมกอดอย่างขัดใจ แต่แล้วก็ต้องยิ้มกระตุกเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

“หากการที่พระองค์ทำเช่นนี้แล้วคิดว่าจะทำให้หม่อมฉันอับอายจนต้องร้องขอให้ใครมารับผิดชอบนั้น บอกเลยแผนนี้ไม่ได้ผลเพคะ”

พอนางพูดจบก็สัมผัสได้ถึงระดับการเต้นของหัวใจของคนด้านหลังเปลี่ยนไปจึงรู้ได้ทันทีว่าเป็นจริงอย่างที่นางคิด เมื่อครู่นางแค่จะลองใจอีกฝ่ายแต่ได้ผลเกินคาด เรื่องข่าวลือเป็นแผนของตาชินหวังนี่จริงด้วย

เขาปล่อยข่าวลือเพื่อให้นางอับอายจริงด้วย แต่เสียใจด้วยนะ สำหรับสตรีบ้านอื่นแผนนี้อาจได้ผลเกินคาด แต่สำหรับนางแล้ว นางไม่สนว่าใครจะคิดอย่างไรหรอก ไม่มีใครอยากแต่งงานด้วยแล้วอย่างไร นางอยู่คนหาเลี้ยงตัวเองก็ได้

เวลาผ่านไปหลายเค่อชินหวังก็ตัดใจจากไป แต่ก่อนไปเขาทิ้งคำพูดไว้ประโยคหนึ่ง

“เจ้าหนีไปไหนมิพ้นหรอก”

...ว่าแต่เขากำลังคิดว่านางกำลังหนีอะไรอยู่หรือ?

 

วันรุ่งขึ้นเย่าถิงเข้ามาแจ้งข่าวแก่ซูเมิ่งว่าพี่ใหญ่ที่เดินทางไปแก้ปัญหาที่หมู่บ้านเทียนหลิวกำลังเดินทางกลับมา และน่าจะถึงภายในวันรุ่งขึ้น ซึ่งดูจากรอยยิ้มของบ่าวของตนที่วิ่งมาบอกข่าวแล้ว พี่ใหญ่ไป๋เหิงซานน่าจะแก้ปัญหาได้แล้ว 

และดูเหมือนนางจะลืมบอกไปว่าหลังจากที่นางกลับมาทั้งท่านพ่อและพี่รองต่างก็ไม่บังคับให้นางอยู่แต่ในจวนอีก ทั้งยังจัดเวลาทุกเช้าให้มีอาจารย์มาสอนซูเมิ่งทั้งเรื่องขี่ม้าและฝึกดาบ หากนางเดามิผิดพวกเขาคงคิดได้ว่าการกันนางออกจากปัญหาคงมิใช่ทางออกที่ดี เห็นได้จากแม้คราก่อนพวกเขาจะไม่ให้นางมายุ่งกับเรื่องความขัดแย้งของตระกูลอย่างเด็ดขาดแล้ว แต่นางก็ยังถูกลูกหลงอยู่ดี และอีกเรื่องคือพวกเขาน่าจะยังไม่รู้ว่านางมีพิษกำเริบอยู่ช่วงนี้ หากซือหมิงไม่ได้บอกพวกเขาก็คงไม่รู้เพราะนางก็ไม่ได้บอกเช่นเดียวกัน

ยามสายระหว่างที่ซูเมิ่งเพิ่งกลับเข้ามาในเรือนตัวเองหลังฝึกดาบเสร็จ เย่าถิงที่ปรกติมักเดินแช่มช้าเปี่ยมด้วยมารยาทก็วิ่งพุ่งพรวดเข้ามาในห้อง พร้อมส่งเสียงร้องเรียกดังลั่นเรือน

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู!”

ซูเมิ่งพันผ้าคาดเอวตัวเองกลับ เพราะก่อนหน้านางกำลังถอดชุดเพื่อไปอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคลจากการออกกำลัง

“มีอะไรหรือ วิ่งหน้าตื่นมาเชียว”

เย่าถิงหยุดลงที่ตรงหน้าซูเมิ่ง นางก้มตัวลงหอบหายใจอย่างแรงก่อนเอ่ย

“มี มี เอ่อ คุณหนูต้องไปดูเองเจ้าค่ะ ที่ห้องโถงกลาง”

สีหน้าของซูเมิ่งฉายแววแปลกใจ แต่นางก็พยักหน้ารับคำ “งั้นข้าขออาบน้ำล้างตัวก่อนแล้วกัน”

พูดจบก็ดึงผ้าคาดเอวออกอีกคราแต่ก็ต้องตระหนกยิ่งกว่าเดิมเมื่อเย่าถิงพุ่งเข้ามารั้งมือนางไว้พลางคาดสายรัดเอวกลับไปที่เดิม

“ไม่ได้เจ้าค่ะ คุณหนูต้องไปเดี๋ยวนี้”