บทที่ 42 (ต่อ)

บทที่ 42 (ต่อ)

 

“หากไม่หายหนาวข้าคงต้องช่วยเจ้าอย่างนี้แล้วล่ะ เป็นเพราะเจ้าที่ขอข้าเองนะ”

สิ้นคำเข็มขัดหยกถูกปลดออกจากตัวซูเมิ่งอีกครั้ง พร้อมชุดคลุมชื้นตัวนอกถูกดึงออกกองไว้ที่พื้นรถม้า 

“เจ้าปล่อยให้เจ้าหมอนั่นเห็นสิ่งที่ข้าควรจะเห็นได้เพียงอย่างเดียวได้อย่างไรกัน”

ซือหมิงใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะภาพตรงหน้า ที่แม้มีเสื้อตัวในอยู่แต่ด้วยความเปียกชื้นทำให้เสื้อแนบร่างลู่ตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แต่สิ่งที่น่ามองคงไม่สู้ผิวคอขาวดั่งหิมะและเรียบลื่นดุจหยกมิได้ บุรุษที่คิดว่าจะเพียงช่วยเอาเสื้อผ้าที่เปียกปอนออกให้คนในอ้อมกอดคลายหนาวพลันกลืนน้ำลายลงคออย่างกล้ำกลืนฝืนใจ พอเห็นว่าเสื้อด้านในก็เปียกไม่แพ้กันจึงกึ่งหลับตาเร่งมือถอดชุดทั้งหมดออกและรีบนำเสื้อคลุมของเขาเองขึ้นมาคลุมร่างบางไว้ ด้วยความที่ขนาดเสื้อคลุมของเขาใหญ่กว่ารูปร่างซูเมิ่งมากจึงสามารถพันได้รอบตัว ปิดมิดชิดตั้งแต่ลำคอยาวระหงจนถึงปลายเท้าเรียวบาง

เมื่อเสร็จภารกิจตรงหน้าบุรุษร่างใหญ่ก็ปล่อยพรูลมหายใจอย่างโล่งอก เลือดในกายค่อยกลับมาไหลเวียนปรกติ จากนั้นก็เอ่ยปากเร่งให้คนขับรถม้าเร่งให้ไปถึงคฤหาสน์เร็วหน่อย ส่วนถงฝูก็ให้คนไปถามท่านหมอคนเดิมไปรอที่คฤหาสน์ก่อนแล้ว

พอถึงคฤหาสน์ซูเมิ่งก็ถูกพาไปยังห้องนอนของตัวเองโดยมีซือหมิงยืนภายในห้องและท่านหมอคนเดิมกำลังตรวจอาการอยู่

“เทียบยาที่กระหม่อมจัดให้ครั้งที่แล้วคงไม่เพียงพอขอรับ อาจต้องเปลี่ยนให้ออกฤทธิ์ที่แรงขึ้น”

ซือหมิงพยักหน้าพอท่านหมอออกไปเขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะข้างหน้าต่างที่อยู่ห่างจากเตียงนอนของซูเมิ่งซึ่งเป็นบานเดียวที่เปิดอยู่

เขานึกถึงเรื่องที่ถงฝูรายงานเขาเมื่อเช้าซึ่งคือเรื่องที่เขาต้องจัดการตลอดเช้า เป็นข่าวเรื่องที่เขาให้คนออกไปติดตามหาท่านหมอพิษผู้เลื่องชื่อเพื่อให้มาทำการรักษาซูเมิ่ง แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตามพบ แล้วยิ่งอยู่ดีดีอาการพิษของซูเมิ่งก็มากำเริบอีก 

 

เวลาผ่านไปจนผ่านพ้นไปจนเข้าวันที่สามร่างบางบนเตียงอย่างดีถึงรู้สึกตัว นางรู้ตัวดีว่าตนไร้เรี่ยวแรงแต่ทำไมนางถึงได้รู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับที่เอวของตัวเองได้ แล้วไหนจะขาที่ขยับไม่ได้อีกเล่า

...หรือว่านางจะเป็นอัมพาตไปเสียแล้ว!

“งืม ๆ เจ้าตื่นแล้วหรือ?”

เสียงแหบพร่าดังขึ้นที่ข้างหูของซูเมิ่งทำเอาร่างบางตะหนกผวารีบเบี่ยงศีรษะตัวเองหันมองต้นเสียงทันที

ซือหมิง!!!

บุรุษผู้นี้มานอนข้างตัวเองได้อย่างไร แล้วไอ้ที่ทำให้นางคิดว่าตัวเองเป็นอัมพาตนั้นคือแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของบุรุษผู้นี้เอื้อมมาโอบนางไว้อยู่ต่างหาก! พอมองต่ำลงไปเข่าของเขาก็เกยนางอยู่เล็กน้อยอีกด้วย

“เหตุใดท่านถึงมานอนตรงนี้ได้!”

ด้วยความเพิ่งฟื้นขึ้นมาทำให้ซูเมิ่งไม่สามารถขยับผลักคนด้านข้างได้

“ข้าก็นอนที่นี่ทุกคืน ไม่เห็นแปลกอันใด”

ทุกคืน!!!

โอ เทพเซียนช่วยลูกด้วย ตลอดที่นางยังไม่ฟื้นนางคงไม่ได้เสียตัวให้บุรุษผู้เดาอารมณ์ได้ยากยิ่งไปแล้วหรอกนะ

“สีหน้านี้ของเจ้าหมายความว่าอย่างไร?” 

ซือหมิงเอ่ยขึ้นทั้งที่ดวงตาทั้งสองยังคงจ้องมองผิวใสเนียนละเอียดของคนในอ้อมอกอย่างมิรู้เบื่อ “เจ้ามิได้กำลังด่าอะไรข้าหรอกนะ”

“เปล่า ข้าแค่ แค่ หิวน้ำน่ะเจ้าค่ะ ท่านจะออกไปจากตัวข้าได้หรือยัง”

ประโยคดังกล่าวทำให้ผู้มีตำแหน่งชินหวังหยักยิ้มอย่างชอบใจและยอมผละออกจากร่างหอมกรุ่นเนียนนุ่ม เดินไปรินน้ำมาให้ พอเห็นคนป่วยดื่มน้ำอย่างเงียบเชียบ พอดื่มเสร็จก็ไม่พูดอะไรต่อเขาจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น

“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องจะเสื่อมเสียชื่อเสียงคุณหนูตระกูลไป๋หรอกนะ ข้าทำอะไรย่อมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว”

ซูเมิ่งเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของคำพูดทันที

“ท่านหมายถึง...ท่านจะรับผิดชอบข้า?”

ซือหมิงพยักหน้าหยักยิ้มมุมปาก

“ข้ารู้ว่าสตรียังมิออกเรือนอย่างเจ้าจะกลัวเรื่องที่ชีวิตนี้ไม่มีใครมาขอแต่งเข้าตระกูลมากเป็นที่สุด อย่างนั้นข้าจะเสียสละรับผิดชอบเจ้าโดยการขอเจ้าแต่งงานให้เอง”

ตลอดเวลาก่อนที่ซูเมิ่งจะฟื้นขึ้นเขาได้ลองกลับมาคิดทบทวนกับตัวเองและได้ข้อสรุปว่ากลยุทธิ์การพิชิตใจสตรีอย่างที่ในหนังสือเรื่องราวดอกท้อนั่นไม่สามารถใช้ได้จริงสักนิด เพราะหลังจากที่เขาปฏิบัติตามแล้วกลับยิ่งทำให้นางตีตัวออกห่างเขามากขึ้นเสียอีก ดังนั้นซือหมิงจึงตัดสินใจจะทำตามที่เขาคิดเอง เขาอยากทำอะไรเขาก็จะทำ ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกปลอดโปร่งมาก ยามเขาอยากกอดเขาก็มานอนกอดนางได้ตามที่คิด และตอนนี้เขาอยากขอนางแต่งงานเขาก็ขอ

ทว่าซือหมิงอาจไม่คาดคิดว่าคำพูดนั่นจะทำเอาสตรีตรงหน้าถึงกับควันออกหูกัดฟันกรอด

...เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ใครจะอยากให้เขามาเสียสละตนเองเพื่อแต่งงานกับนางเล่า!

“เป็นพระกรุณายิ่ง แต่ข้าไม่ต้องการ...”

ผัวะ!!

ประตูบานเดียวในห้องเปิดออกพร้อมร่างของถงฝูก้าวเข้ามา พอลูกน้องหนุ่มเงยหน้าขึ้นก็ต้องรีบหุบปากก้มหน้าหลบสายตาดุดันของผู้เป็นนาย

“มีเรื่องใด!”

“เอ่อ ท่านหมอเย่มาขอรับ ตอนนี้รออยู่หน้าประตู ให้ไล่กลับหรือว่า...”

ยังไม่ทันจบประโยคเสียงดุดันกว่าเก่าก็ดังขึ้นแทรก 

“ไล่ไป!!!”

ซือหมิงเอ่ยจบถงฝูก็รีบออกไป

“เดี๋ยวก่อน! ทำไมท่านต้องไล่เขากลับไปด้วย”

ซูเมิ่งหันไปพูดกับซือหมิงด้วยใบหน้าติดจะโมโห ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรือเป็นเพราะอารมณ์จากเรื่องก่อนหน้าที่ทำให้นางแสดงสีหน้านี้ออกไป

“ก็ข้าอยากไล่ ที่นี่คฤหาสน์ข้า ข้าอยากทำอะไรย่อมได้”

...ก็จริงของเขา ซูเมิ่งจึงสงบปากลงแต่ใบหน้ายังฉายชัดถึงความไม่พอใจซึ่งซือหมิงก็รู้สึกได้ เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจยิ่งขึ้นไปทำให้บรรยากาศโดยรอบสร้างความอึดอัดให้แก่ถงฝูยิ่ง

“ไม่ต้องไล่ พาเขาไปที่ห้องด้านข้าง”

ซือหมิงพูดจบก็เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างหน้าต่างและทอดสายตามองออกไป เขารู้ว่าการที่นางเงียบอย่างนั้นในหัวนางต้องพยายามหนีหรือขัดคำสั่งเขาอีกเป็นแน่ ดังนั้นซือหมิงจึงตัดสินใจตามใจนางเพื่อให้นางอยู่ในสายตาเขาดีเสียกว่า

เวลาผ่านไปไม่นานถงฝูก็พาหยางเหวินไปยังห้องข้างห้องของซูเมิ่ง ส่วนซูเมิ่งก็เปลี่ยนชุดและสวมหน้ากากสีขาวที่เพิ่งได้คืนมาและให้บ่าวสตรีผู้หนึ่งพยุงไปพบที่ห้องนั้น เพราะซูเมิ่งคิดว่าหยางเหวินน่าจะมาหานางด้วยเรื่องการทดสอบน้ำเป็นแน่

ทันใดที่ซูเมิ่งเห็นใบหน้าของหมอหนุ่ม บนใบหน้าก็ฉายแววสงสัยใคร่รู้

“ใบหน้าท่านไปโดนอะไรมาหรือ?”

หยางเหวินยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าตนเองก่อนส่งยิ้มอบอุ่นเช่นเคยมาให้

“สองวันก่อนข้าถูกรุมทำร้ายน่ะ คงเป็นโชคไม่ดีของข้า เจ้าอย่ากังวลไปเลย ห่วงอาการเจ้าเถอะเป็นอย่างไรบ้าง?”

พอจบประโยคเสียงหึในลำคอของซือหมิงที่เพิ่งเดินตามมาทีหลังก็ดังขึ้น เขาเดินมานั่งยังเก้าอี้ที่ใกล้หยางเหวินที่สุด ทำให้ซูเมิ่งต้องเดินไปนั่งที่เก้าอี้ห่างออกไปคนละชุดกับโต๊ะหยางเหวิน

“อาการข้าดีมากขึ้นแล้ว”

หยางเหวินพยักหน้ารับ เขาก็พอสังเกตเห็นได้จากที่ใบหน้านางพอมีเลือดฝาดขึ้นมา แต่ก็รู้ว่าแค่ดีขึ้นบ้างไม่ได้หายดีแต่อย่างใด และเขาก็คิดว่านางคงเพิ่งฟื้นวันนี้กระมังเพราะหากนางไม่ฟื้นเขาคงไม่ได้เข้ามาอย่างนี้ วันก่อนหน้าเขาก็มาที่นี่แต่ก็ทำได้เพียงยืนข้างหน้าประตูคฤหาสน์ไม่ได้ถูกเชิญเข้ามาอย่างเช่นวันนี้

“ว่าแต่ท่านหมอได้เอาน้ำที่เก็บไปทดสอบพิษแล้วหรือยังหรือ?”

พอซูเมิ่งเอ่ยถึงเรื่องนี้ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นทันที ยามนี้เรื่องใดไม่สำคัญเท่าการช่วยตระกูลของนางแล้วล่ะ

“เรียบร้อยแล้ว ที่จริงข้าก็มาหาท่านเพราะเรื่องนี้แหละ”

หยางเหวินพูดพลางเหลือบสายตามองบุรุษตรงหน้าเขาชั่ววาบหนึ่งแล้วหันไปสบตาซูเมิ่งเช่นเดิม ในใจเขาก็แอบสงสัยว่าไยนางถึงได้ดูสนใจเรื่องเกี่ยวกับหมู่บ้านเทียนหลิวยิ่งนัก แต่เขาก็ไม่คิดเอ่ยถามเพราะรู้ว่านางคงไม่อยากบอกเขา เพราะขนาดเรื่องตัวตนนางยังเลือกใส่หน้ากากปิดบังตัวตนเลย

“ในแหล่งน้ำบริเวณหนึ่งมีพิษปะปนอยู่จริง และเป็นพิษที่ไร้สีไร้กลิ่น หากดื่มเข้าไปจะเกิดอาการท้องร่วงอย่างที่ชาวบ้านเผชิญอยู่เสียด้วย”

ซูเมิ่งพยักหน้า ...นางก็ว่าแล้ว ว่าสาเหตุที่ชาวบ้านไม่หายสักทีและการที่ผู้ที่มาเยี่ยมเยียนบางคนมีอาการท้องร่วงไม่น่าใช่เพราะโรคสามารถแพร่ได้ผ่านอากาศหรอก แต่ว่าเป็นเพราะน้ำต่างหาก

อย่างนั้นก็ทำให้เดาได้ว่าคนที่มีอาการท้องร่วงในหมู่บ้านเป็นเพราะดื่มน้ำจากแหล่งน้ำแห่งนั้น ส่วนชาวบ้านที่ไม่ติดโรคคงเพราะดื่มที่แหล่งอื่น ในส่วนของชาวบ้านที่กลับมาเป็นวนซ้ำอีกรอบไม่ใช่เพราะเทียบยาที่ใช้รักษารักษาไม่ได้ แต่เป็นเพราะพวกเขาได้รับพิษซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่างหาก

ซึ่งพิษนี้น่าจะไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติแต่ต้องมีคนตั้งใจใส่พิษลงไปในน้ำในช่วงที่มีการนำเสบียงมาส่งพอดี! ทำให้ดูเหมือนว่าเสบียงซึ่งน่าจะถูกเปลี่ยนให้มีคุณภาพต่ำลงเป็นสาเหตุของโรค และโทษก็ต้องตกมาที่คนที่ทำหน้าที่ควบคุมดูแลเสบียงส่วนนี้ซึ่งก็คือไป๋หย่งคังนั่นเอง เหตุการณ์เกิดได้ถูกช่วงในตอนที่บิดาของนางได้รับหน้าที่ดูแลเมืองในช่วงที่ฮ่องเต้ไปงานล้อมป่าล่าสัตว์เสียด้วย หากไม่เจาะจงทำลายตระกูลไป๋ก็ไม่รู้จะเดาว่าอย่างไรแล้ว

ภายในห้องกลับมาเงียบอีกครั้งเพราะซูเมิ่งนิ่งเงียบคิดกับตัวเอง ส่วนสองบุรุษก็ไม่ต้องการสนทนากัน จนกระทั่งคิ้วของซูเมิ่งที่ขมวดมุ่นเริ่มคลายลงและมือเรียวยกขึ้นกุมขมับ

“หากคุยธุระเสร็จแล้วเจ้าก็ควรกลับไปเสีย คนป่วยต้องการการพักผ่อนมากเจ้าเป็นหมอคงรู้ดี”

ซือหมิงเอ่ยขึ้น เขาทันเห็นว่าซูเมิ่งใบหน้าเริ่มซีดลงและดูอ่อนเพลีย

หยางเหวินมองสบตาบุรุษตรงหน้าครู่หนึ่งก่อนหันมาบอกลาซูเมิ่งและเดินออกไป ทิ้งให้ภายในห้องเหลือเพียงสตรีหนึ่งและบุรุษใบหน้าบูดบึ้ง

ซือหมิงลุกขึ้นเดินไปยกร่างบางขึ้นอย่างไม่คิดเอ่ยบอกล่วงหน้าจนซูเมิ่งที่เหม่อชั่วคราวถึงกลับตกใจวูบรีบคว้าหมับไปที่คอแข็งแรงของบุรุษที่อุ้มตนอยู่

“ข้าเดินเองได้ ปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้นะ!”

...นี่เขาคงลืมว่าก่อนหน้าเขาทำให้นางโกรธอยู่

ทว่าคำเอ่ยนั่นก็ไม่ทำให้ซือหมิงทำตามแต่อย่างใด สองเท้าแกร่งเดินพาไปยังห้องพักผ่อนของซูเมิ่ง พอถึงเตียงก็วางนางลงอย่างนุ่มนวล และความอ่อนโยนนี้ทำเอาสตรีที่เคยโกรธใบหน้าขึ้นสีอย่างมิอาจห้ามได้ พร้อมหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปรกติ

...อะไรกันของบุรุษผู้นี้กัน เมื่อครู่ยังเอ่ยบังคับนาง ไฉนครานี้ถึงอ่อนโยนกันเล่า!

ซือหมิงวางร่างบางลงบนเตียงเรียบร้อยก็ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยพอให้ใบหน้าคมอยู่ต่อหน้าใบหน้าขาวนวลด้วยระยะเพียงชั่วฝ่ามือ

“เรื่องหลังจากนี้ก็ให้พี่ชายเจ้าจัดการต่อเถอะ เจ้ามิต้องกังวลอันใดแล้ว รักษาตัวของเจ้าให้ดี ถือว่าข้าขอก็แล้วกัน”

นัยน์ตาแฝงความห่วงใยส่งไปถึงซูเมิ่ง ทั้งสองสบตานิ่งส่งผ่านความรู้สึกให้แก่กัน และเป็นฝ่ายซูเมิ่งที่เลือกเบี่ยงหน้าละสายตาออก

“เอาอย่างท่านว่าก็ได้ ข้าอยากพักผ่อนแล้ว”

ซูเมิ่งยกผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าปกผิดใบหน้าที่เห่อร้อนของตัวเอง 

...วันนี้นางเป็นอะไรกัน ไยหัวใจเต้นเร็วเยี่ยงนี้ หรือว่าอาการของพิษจะกำเริบอีกแล้ว