บทที่ 46 (2)

บทที่ 46 (2)

หยางเหวินเหลือบขึ้นมองใบหน้าของสตรีที่แต่งตัวเป็นชายชั่วครู่เมื่อเขาจับชีพจรดูแล้วรู้สึกว่าอาการป่วยนี้ช่างแสนคุ้นเคย ชีพจรยุ่งเหยิงจากการกำเริบของพิษที่สะสมในร่างกาย และพิษชนิดนี้นั้นไม่ใช่ว่าใครจะได้รับการโดยง่ายเหมือนอย่างที่คนคนหนึ่งที่เขารู้จักเป็นเลย 

...ช่างหลิน ชายหน้าขาวผู้นั้น เขารู้ว่านางคือสตรีที่ปกปิดตัวตน แต่จะใช่สตรีตรงหน้าหรือไม่นั้น มีความเป็นไปได้ห้าส่วน อาการของพิษนี้อาจบังเอิญเป็นเหมือนกันก็เป็นได้

หยางเหวินเบี่ยงสายตามองบ่าวที่ติดตามมาของสตรีตรงหน้า เขาเอื้อมมือไปหยิบยาลูกกลอนกดอาการพิษที่เขามักพกไว้เสมอขึ้นมา ส่งให้บ่าวของนาง

ใช้เวลาสักพักรถม้าของหยางเหวินก็มาหยุดที่จวนตระกูลไป เป็นเย่าถิงที่อุ้มซูเมิ่งเข้าไป ซึ่งสร้างความแตกตื่นในคนในจวนเป็นอันมาก ไป๋หย่งคังที่กลับมาจากพระราชวังสักพักแล้วพอเห็นบุตรีกลับมาพร้อมสภาพเยี่ยงนี้และตามเสื้อผ้าเปื้อนเลือดมากมายจึงรีบสั่งคนให้ไปตามหมอมา และได้รู้ว่าคนที่มาส่งซูเมิ่งก็เป็นหมอเช่นเดียวกันจึงตามให้หยางเหวินเข้าไปตรวจดูอาการซูเมิ่งก่อนและรอหมอประจำตระกูลเข้ามา หย่งคังสังเกตได้ว่ารถม้าคันของหยางเหวินมีตราตระกูลเย่ซึ่งคือเจ้าของโรงโอรสที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงจึงวางใจ และยิ่งได้รู้อีกว่าชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตลูกสาวตนก็คือทายาทสายตรงของตระกูลเย่นั่นเองจึงต้อนรับเป็นอย่างดี

เย่หยางเหวินตรวจอาการซูเมิ่งอีกรอบ ก่อนหันกลับมาคุยกับเจ้าบ้านที่เฝ้ารอฟังอาการอยู่ด้านหลัง เพิ่มเติมคือบุรุษหน้าคล้ายอีกคนซึ่งก็คือไป๋ลู่ซานนั่นเอง

“อาการพิษที่สะสมในร่างกายของนางกำเริบขอรับ ซึ่งเกิดจากร่างกายต้องลมหนาวและอ่อนแรงทำให้เทียบยาที่นางทานอยู่เพื่อระงับพิษไม่สามารถต้านทานได้”

พูดจบความฉงนก็เกิดขึ้นบนใบหน้าของบุรุษทั้งสองทันที

“พิษอันใดกัน ท่านหมอเย่จะบอกว่าน้องสาวข้าถูกพิษอย่างนั้นหรือ?”

ไป๋ลู่ซานเอ่ยออกมาเสียงดัง ไยเขาถึงไม่รู้ว่านางถูกพิษตั้งแต่เมื่อใด และพอมองไปที่ท่านพ่อก็เห็นว่ามีใบหน้าตระหนกเช่นเดียวกัน

“พวกท่านไม่รู้หรือว่าร่างกายนางมีพิษสะสมอยู่ จากที่ข้าตรวจดูอย่างละเอียดพิษนี้น่าจะมีมาแต่กำเนิด และเพิ่งมาแสดงอาการเมื่อไม่นานมานี้ และนางน่าจะได้รับเทียบยาระงับพิษอยู่ด้วย หากพวกท่านไม่รู้แล้ว...”

“มีมาแต่กำเนิดอย่างนั้นหรือ? ยาระงับพิษ?”

ยิ่งฟังที่หยางเหวินพูดไป๋ลู่ซานยิ่งสงสัยหนักไปใหญ่ ในห้องนี้นอกจากท่านหมอ ไป๋หย่งคัง และไป๋ลู่ซานแล้วก็ยังมีเย่าถิงนั่งนิ่งคอยปรนนิบัติซูเมิ่งอยู่อีกคน 

แน่นอนเย่าถิงถูกซือหมิงส่งมาเพื่อดูแลซูเมิ่งย่อมต้องรู้เรื่องที่ซูเมิ่งดื่มยาระงับพิษอยู่แล้ว พอนางชั่งน้ำหนักว่าควรบอกหรือไม่บอกจนแน่ใจแล้ว ตัดสินใจเอ่ยแทรกทันที

“คุณหนูซูเมิ่งอาการพิษชนิดนี้กำเริบมาสักพักแล้วเจ้าค่ะ เป็นท่านชินหวังที่กำลังรักษาอาการนางอยู่ คุณหนูสั่งบ่าวไม่ให้บอกพวกท่านเจ้าค่ะ”

บุรุษทั้งสองหันมองเย่าถิงอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขารู้สึกโกรธก็จริงที่ซูเมิ่งต้องการปกปิดพวกเขา แต่ก็คลายอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่คนที่พวกเขารักต้องเผชิญ ทำให้จะโกรธก็โกรธไม่ได้ หากไม่ได้ชินหวังที่ช่วยซูเมิ่งมาครานี้พวกเขาคงต้องเสียนางไปจริงโดยหลังจากซูเมิ่งถูกชินหวังพากลับมาครานี้นางไม่ได้เล่าว่าตนเองต้องพบเจออันใดบ้าง แต่พวกเขาก็รู้ว่าสิ่งที่นางเจอต้องมิใช่สบายอย่างแน่นอน

“พิษนี้ไม่ใช่ใครจะรักษาได้โดยง่าย หากข้าเดามิผิดพิษชนิดนี้คงไม่มีในอาณาจักรนี้ ดังนั้นหมอทั่วไปย่อมไม่สามารถรักษาได้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านหมอที่ใดเป็นผู้รักษา”

“เอ่อ เป็นทานหมอจูเจ้าค่ะ เป็นเพียงเทียบยาที่ใช้ระงับพิษเท่านั้น”

หยางเหวินพยักหน้ารับรู้ เขาคิดไว้แล้วเชียวว่าคงยังหาทางถอนพิษไม่เจอ พอได้ยินคำที่บ่าวคนนี้กล่าวเขายิ่งมั่นใจเพิ่มเข้าไปอีกจึงหันไปเอ่ยกับไป๋หย่งคัง

“หากเป็นไปได้ ข้าจะขอเป็นผู้ดูแลอาการของคุณหนูซูเมิ่งแทนจะได้หรือไม่”

หย่งคังหลุดจากภวังค์ เมื่อครู่เขาสติหลุดลอยนึกถึงบางเรื่องจนไม่ทันได้ฟังบุรุษตรงหน้าพูด พอได้ยินอีกทีก็พยักหน้าตอบรับถึงอย่างไรเขาจะต้องหาทางรักษาบุตรีของเขาให้หาย เขาจะไม่ยอมให้พิษตัวนี้ฆ่าชีวิตคนที่เขารักได้อีกคนเป็นแน่...

 

ท่ามกลางหิมะโปรยปราย กลุ่มคนเดินทางของซือหมิงเพิ่งได้หยุดพักระหว่างทาง ตอนนี้เขาจัดการเรื่องการทุจริตเหมืองแร่และรวบรวมหลักฐานเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่สิบลี้จะถึงด่านตรวจก่อนเข้าประตูเมืองหลวงแล้ว ทว่ายามนี้หัวใจของเขากลับไม่อยู่กับตัว ซือหมิงเร่งรีบเดินทางโดยแทบไม่ได้พักเพียงเพราะคนของเขามาส่งข่าวว่า ซูเมิ่งถูกลอบโจมตีและอาการของพิษกำเริบ ซือหมิงหยุดพักให้ม้าได้กินอาหารกินน้ำไม่นานร่างสูงสง่าก็เหวี่ยงตัวขึ้นหลังม้าอีกครั้ง ก่อนที่จะทยานมุ่งไปข้างหน้าสุดความเร็ว

ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางฟากฟ้าแล้ว ร่างสูงในชุดสีดำคลุกฝุ่นรีบลงจากหลังม้านำเข้าไปที่ประตูจวนตระกูลไป๋ทันที บ่าวรับใช้ที่ทำหน้าที่เฝ้าข้างหน้าประตูหลีกทางให้ทันทีที่เห็นใบหน้าผู้มาใหม่ ซือหมิงเร่งฝีเท้าก้าวไปตามทางที่มุ่งไปสู่เรือนพักผ่อนของสตรีที่จิตใจเขาเฝ้าห่วงหา พอเดินมาถึงประตูห้องของซูเมิ่งก็แว่วเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของคนสองคนแว่วออกมา เขาจำไม่ผิดแน่หนึ่งเสียงนั้นคือเสียงของซูเมิ่ง แต่อีกเสียงเป็นเสียงของบุรุษ!

มือหนาเอื้อมมือขึ้นผลักประตูให้เปิดออกทันที เสียงบานประตูกระแทกกำแพงดังสะท้านเรือนตามแรงอารมณ์ของผู้เปิด ทำเอาชายหนึ่งหญิงหนึ่งในห้องสะดุ้งตกใจ สายตาสองคู่มองมาที่แหล่งกำเนิดเสียงอย่างพร้อมเพรียง

แววตาฉายแววประหลาดใจของซูเมิ่งเกิดชั่วครู่ก่อนเปลี่ยนเป็นเปล่งประกายโดยพลัน

“ท่านกลับมาแล้วหรือเพคะ?”

พอได้ยินเสียงแสนหวานจากนางแล้วหัวใจของซือหมิงจึงอ่อนลง ความหนักใจทั้งหมดที่แบกมาตลอดทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้ง แต่พอละสายตาจากใบหน้างามมายังบุรุษที่นั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงนอนของซูเมิ่งฉับพลันสีหน้ากลายเป็นดุดันทันทีพร้อมแผ่รังสีเยือกเย็นออกมารอบกาย

“ถวายบังคมพะยะค่ะ องค์ชินหวัง”

เย่หยางเหวินย่อลงกับพื้นถวายบังคมอย่างรู้มารยาท พอเห็นว่าไม่มีเสียงตอบกลับจึงลุกขึ้นมานั่งตามเดิม สายตาของชินหวังที่มองมายังตนทำเอาเขารู้สึกหนาวสันหลังประหลาด แม้หยางเหวินจะไม่เคยพบบุคคลแห่งอำนาจผู้นี้มาก่อนแต่เขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียง คนมักพูดกันว่าชินหวังนั้นคือบุรุษที่เดาอารมณ์ได้ยากสุด ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร จิตใจซับซ้อนเสียยิ่งกว่าฮ่องเต้อีก

“ป่วยแล้วไยไม่พักผ่อน มัวคุยเสียไม่รู้เวลาที่ควรนอน”

ซือหมิงเอ่ยเสียงเย็นเยียบ แววตาดุดันกดดันจนหยางเหวินรู้สึกหายใจไม่คล่อง พลอยทำให้ซูเมิ่งรู้สึกไม่สบายตัวจากรังสีกดดันของเขาไปด้วย 

“อย่างนั้นคราหน้าข้าค่อยมาตอบคำถามที่ซูเมิงถามแล้วกัน วันนี้ข้าขอตัวก่อน”

หยางเหวินส่งยิ้มแสนอบอุ่นไปยังผู้ป่วยบนเตียงจากนั้นคารวะลาชินหวังก่อนจากไป พอซูเมิ่งเห็นว่าหยางเหวินออกไปจึงขยับตัวเตรียมตัวเอนลงนอน

“ทีกับข้าเจ้ามิเห็นอยากคุยบ้างเลย แต่กลับบุรุษอื่นกลับคุยเสียดึกดื่นมิรู้เลยหรือว่าชายหญิงไม่ควรอยู่เพียงลำพัง และยิ่งเป็นสตรีใกล้แต่งงานแล้วยิ่งมิควร”

ซือหมิงพูดพลางจดจ้องใบหน้างามที่ยังเหลือเค้าอาการอ่อนเพลียอยู่ ใบหน้าติดออกซีดถึงเพียงนี้ แต่นางกลับไม่พักผ่อน และอีกอย่างคือ ไยบุรุษผู้ถึงถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้เล่า! แทนที่เขาเร่งเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยควรต้องได้เห็นหน้านางให้คลายเหนื่อยแต่กลับต้องมาเจอภาพบาดตาบาดใจนี่ ควรแล้วหรือ?

ซูเมิ่งได้ฟังซือหมิงพูดคราแรกนางก็ย่นคิ้วฉงนในใจ เพราะที่นางเตรียมเอนตัวนอนเพราะเขาเองที่เอ่ยบอกให้นางพักผ่อน แต่พอนางจะนอนกลับตำหนีเสียได้ แต่พอได้ฟังจนจบประโยคซูเมิ่งจึงรู้ได้ทันทีว่าบุรุษตรงหน้าไหน้ำส้มแตกเสียแล้ว 

...เขากำลังหึงนางต่างหาก ฉะนั้นรอยยิ้มมุมปากจึงหยักขึ้นอย่างอดมิได้

“รับทราบแล้วเพคะ หม่อมฉันเพียงคุยเรื่องอาการป่วยและหนทางแก้พิษในกายหม่อมฉันจนเพลินเท่านั้นเอง แล้วพระองค์เดินทางมาเหนื่อยไหมเพคะ?”

พูดจบก็ส่งยิ้มหวานไปให้อย่างเอาใจ ทำเอาซือหมิงที่รู้สึกไม่พอใจก่อนหน้ากลับอารมณ์แทบไม่ทัน 

...นั่นนางกำลังเป็นห่วงเขาใช่ไหมนะ?

“หม่อมฉันเพียงพิษเดิมกำเริบไม่เป็นอันใดมากแล้วเพคะ พระองค์เองเถอะเดินทางมาต้องมิได้พักผ่อนเป็นแน่ ให้หม่อมฉันนอนพระองค์ก็ไปพักผ่อนด้วยเพคะ”

ซูเมิ่งเห็นได้จากชุดที่เปื้อนฝุ่นของเขา และเกล็ดหิมะตามตัวทำให้นางเดาได้ว่าเขาคงรีบเร่งเดินทางมาอย่างแน่นอน พอคิดได้ดังนั้นพลันอบอุ่นหัวใจประหลาดยิ่งทำให้แววตามที่นางมองไปยังซือหมิงแฝงความห่วงใย

“อืม”

แม้ในหัวเขาจะสั่งให้ร่างกายเดินเข้าไปโอบกอดนางผู้เป็นที่รักให้หายคิดถึงแต่ความจริงแล้วเขาก็ทำได้เพียงพยักหน้าและเดินออกมา 

...ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาของเขา นางควรได้พักผ่อน หลังแต่งงานไปเขาอยากทำอันใดย่อมทำได้ตามใจคิด พอคิดได้ดังนั้นรอยยิ้มสุขใจจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าแสนเย็นชาทันที พอเขาเดินออกมาจากจวนก็เจอกับถงฝูที่รออยู่ข้างนอก

“ข้าอยากรู้ว่าไยหยางเหวินถึงมาปรากฏอยู่ที่นี่”

พูดจบก็เหวี่ยงตัวขึ้นม้าและขี่ออกไปทันที ถงฝูยืนมองผู้เป็นนายอย่างเข้าใจและรู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก

เจ้านายเขายิ่งไม่เหมือนคนก่อนมากเข้าอีกแล้ว จากบุรุษไม่ยุ่งเกี่ยวสตรีใดแปลงร่างกายเป็นบุรุษผู้หมกมุ่นเสียอย่างนั้น