บทที่ 13

อัยน์นาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รู้เพียงตอนนี้ร่างกายเธอร้อนวูบไปทั่วจนครั่นเนื้อครั่นตัว แถมยังรู้สึกอึดอัดปนวาบหวามจนแทบทนไม่ไหว

ตอนนี้นัยน์ตาเธอพร่ามัว ร่างกายไม่ถึงกับไร้เรี่ยวแรง แต่ดูคล้ายมันจะตอบสนองต่อกล้ามเนื้อแข็งแกร่งกับกลิ่นอายราตรีดิบเถื่อนและโซ่ตรวนแสนอันตรายจากร่างกายคนตรงหน้าจนไม่อาจควบคุม ทั้งๆ ที่ที่ผ่านมา เรื่องการควบคุมตัวเอง เป็นเรื่องที่เธอแน่ใจว่าทำได้ดีที่สุด

เธอไม่โทษยานั่น ความจริงเธอเกือบจะลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ สิ่งที่เธอขัดใจคือแรงดึงดูดจากชายตรงหน้า ขัดใจจนอยากจิกเล็บให้เขาเจ็บกว่านี้ แต่ตอนนี้ ส่วนลึกในใจเธอกลับอยากหยุดคิดทุกเรื่อง แล้วสูดซับกลิ่นอายแปลกประหลาดชวนหลงใหลให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

“คุณหนู” เจ้าของกลิ่นอายแสนยวนเย้าเรียกด้วยน้ำเสียงดุเข้ม

อัยน์นารำคาญเสียงห้ามปรามนั้นนัก จึงเลื่อนส่วนเดียวที่ว่างอยู่ขึ้นปิดริมฝีปากหยักสวยทรงเสน่ห์นั่น แล้วทำตามเสียงสั่งลึกลับที่คอยกระซิบกระซาบอยู่ในใจ

เธอได้ยินเขาสบถบ่นไม่เป็นภาษาด้วยสำนวนสำเนียงคล้ายชนชั้นล่าง นั่นทำให้ภาพชายท่าทีสุขุมในชุดเรียบหรูสีดำสนิทตรงหน้าเธอยิ่งดูน่าสนใจ แถมยังชวนให้เธออยากปอกเปลือกนอกแสนหรูหรานั่นออกดู ว่าชายคนนี้เป็นชนชั้นสูงจริงดั่งการแต่งกาย หรือมีความลับอะไรซุกซ่อนอยู่

“...หยุด” เป็นอีกครั้งที่เธอได้ยินเสียงดุๆ นั่นออกคำสั่ง ต่างกันตรงที่ คราวนี้มันฟังดูแหบห้าว ก่อเกิดความรู้สึกคล้ายได้รับชัยชนะที่เธอไม่เข้าใจ เรียกรอยยิ้มฉ่ำเยิ้มให้ปรากฏบนริมฝีปากกระจุ๋มกระจิ๋ม

อัยน์นาดื้อรั้นทำตามใจอยู่นาน ในที่สุดฝ่ามือแข็งแกร่งที่ดุนดันไหล่เธอก็ไล้เลื่อนลงประคองเอวคอดกิ่ว ยอมเปิดทางให้เธอปิดปากเขาถนัดถนี่ ก่อนรั้งเอวเธอเข้าแนบชิดแล้วบดริมฝีปากจูบตอบด้วยชั้นเชิงที่เปลี่ยนให้ ‘การปิดปาก’ จากเธอ กลายเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นในหมู่เด็กตัวเล็กๆ

หัวสมองที่เบลอมากอยู่แล้วขาวโพลนในนาทีนั้น รู้ตัวอีกครั้งก็ตอนที่ริมฝีปากนั้นถอดถอน

ความเสียดายบังเกิดขึ้นเฉียบพลัน มันขับให้เธอเผลอมองตามริมฝีปากคู่นั้นด้วยแววตาเว้าวอน จากนั้น มนตร์สะกดแปลกประหลาดก็ชักนำให้เธอเผลอลิ้มรสสัมผัสชวนเมามายนั้นอีกครา

คราวนี้เธอไม่ยอมให้เขาแยกจากไปง่ายๆ และดูเหมือนเขาจะเต็มใจพาเธอด่ำดิ่งลงในจูบรสเมรัยไปพร้อมๆ กัน

ในตอนที่ทุกอย่างพร่ามัวยิ่งกว่าความฝัน เหลือเพียงสัญชาตญาณขับเคลื่อน เจ้าของฝ่ามือแข็งแกร่งก็ผละจากริมฝีปาก ซุกไซ้สูดดมไปตามปรางแก้ม กราม และลำคอ...ไล่ลงมาจนถึงเนินอกที่ตอนนี้โดนเสื้อผ้าเปียกปอนรัดรึงเน้นส่วนสัดอวดความอวบอัดอย่างชำนิชำนาญ ก่อเกิดความร้อนที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะหลอมละลายจนต้องกอดเกาะเขาไว้ต่างหลักยึด

ความวาบหวามแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เธอไม่รู้ว่าเวลาเดินผ่านไปนานเท่าไหร่ รู้เพียงแค่แทบอยากโยนทุกเรื่องทิ้งไปให้หมด

อดีตที่ทนกดเก็บเจ็บปวดมานาน อนาคตที่เคยวาดภาพไว้ นาทีนี้ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป

เสื้อผ้าเปียกโชกคับแน่นไม่พอดีตัวที่ทั้งกดทั้งดันหน้าอกเธอจนแทบล้นทะลักไม่สำคัญ บิดาที่ไม่เคยเรียกเธอว่าลูกก็ไม่สำคัญ การพิสูจน์ตัวเอง การพิสูจน์และเสกสร้างศักดิ์ศรีให้มารดาที่ล่วงลับก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ คือเธอ คือเขา...ชายที่นัยน์ตาเธอพร่ามัวเกินกว่าจะเห็นหน้า และไม่แน่ใจว่าเคยรู้จักเขาหรือไม่...

ไม่!

จู่ๆ อีกเสียงในใจเธอก็กรีดร้องขึ้นมา ราวกับจะบอกว่าเรื่องที่คิดที่ทำอยู่เป็นสิ่งผิด

ความเย็นเยียบจนหนาวสั่นเริ่มเข้าขับไล่เพลิงอารมณ์ชวนปั่นป่วนในวินาทีนั้น

มันเกิดขึ้นพร้อมๆ กับที่ชายตรงหน้าจับสองมือเธอไว้มั่น แล้วดันร่างเธอออกห่างจากเขา

ตอนนี้สติสัมปชัญญะอัยน์นาเริ่มกลับมาแล้ว นัยน์ตาเองก็เริ่มจะมองเห็นอะไรต่อมิอะไรชัดเจนขึ้น ชัดเจนพอให้เห็นว่าที่ปรากฏตรงหน้าเธอในยามนี้ คือชายรูปร่างสูง ท่าที่เข้มขรึมดูภูมิฐานดั่งราชา แววตาสีเทาคู่คมทั้งดูลึกลับและน่าเกรงขาม เส้นผมสีดำสนิทยาวราวกลางหลังที่น่าจะเคยรัดรวบไว้ต่ำๆ หลุดลุ่ยออกจากปม ดูยุ่งเหยิงเหมือนโดนใครสักคนหรืออาจจะหลายคนดึงทึ้ง

อัยน์นาแทบไม่กล้ามองร่องรอยแดงๆ ตามคอและแผงอกกว้างประดับกล้ามเนื้อกระซับได้รูปที่ดูเหมือนกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดซึ่งเคยปกปิดส่วนนั้นจะหลุดหายไปราวสองเม็ด แต่สุดท้าย ความข้องใจก็ส่งให้สายตาเธอเลื่อนลงสำรวจทุกสัดส่วนอย่างช่วยไม่ได้

สิ่งที่เห็นกับความทรงจำพร่ามัวประติดประต่อ ทำให้เธอไม่แน่ใจ ว่าเมื่อครู่ ตัวเองกับชายคนนี้ ทำอะไรไปสักกี่มากน้อย...

ความเงียบงันเข้าครอบคลุมอยู่นาน ในที่สุด คนเริ่มเรื่องก็กลั้นใจเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

“ฉัน...” เธอคิดว่าควรจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สับสนระคนอับอายจนพูดไม่ออก

“เป็นความผิดผมเอง ขออภัยที่เสียมารยาท” เขาแทรกขึ้น น้ำเสียงเฉียบขาด สีหน้าเครียดขึง กล้ามเนื้อแขนตึงจนเห็นเส้นเลือด ดูราวกับไม่พอใจอะไรสักอย่าง...หรืออาจจะหลายอย่าง

นี่ถ้าอัยน์นาเลื่อนสายตาลงต่ำกว่านี้สักหน่อย...เธอคงได้เห็น ว่าตอนนี้ ชายตรงหน้ากำมือแน่นเหมือนพยายามสะกดอารมณ์

“ฉัน...เมื่อครู่...เราไม่ได้...”

“ไม่” เขาตอบสั้นๆ แล้วขยับเข้าหา

อัยน์นาถอยหนีปฏิกิริยานั้นโดยอัตโนมัติ

แต่เพราะฤทธิ์ยา ร่างนุ่มๆ ที่เปียกปอนจึงเสียหลักล้มลงในอ้อมกอดเขา

เขาไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงช่วยจัดแต่งเสื้อผ้าให้อย่างสุภาพและระมัดระวัง จากนั้นก็ช่วยประคองร่างเธอขึ้นจากสระ

ไม่ทันที่ทั้งคู่จะก้าวพ้นขอบอิฐสีขาว สองในสามของหญิงสาวที่อัยน์นาไม่อยากให้เห็นเธอในสภาพนี้ที่สุดก็เดินผ่านพุ่มไม้มาเห็นภาพนี้เข้าพอดี