บทที่ 15

แม้ชื่อเสียงอัยน์นาจะได้รับการปกป้อง แต่ดูเหมือนชื่อเสียงของท่านหญิงพริสซิลล่ากับท่านหญิงแอนนาเบลจะยิ่งตกต่ำอย่างเห็นได้ชัด เพราะถึงแม้คืนนั้นจะไม่มีใครรู้เห็นเรื่องนี้เพิ่มเติมนอกจากเจ้าบ้านอย่างเจ้ากรมการคลังกับสาวใช้อีกสองราย แต่หลังจากตอนนั้น ดูเหมือนพวกทหารในเหตุการณ์และคนรับใช้ที่เจ้ากรมการคลังส่งมาช่วยอำนวยความสะดวกให้ท่านเจ้ากรมการเมือง จะเอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปเล่าต่อให้ครอบครัวกับคนใกล้ชิดฟัง แล้วคนเหล่านั้นก็เอาไปเล่าลือต่อพลางใส่สีตีไข่จนเกิดเนื้อเรื่องบทใหม่แทรกเสริมในนิทานเพลงเรื่องเก่า บทเดียวกับที่เหล่าผู้สืบเชื้อสายแกรนเทรนท์โดนเจ้าบ้านคนปัจจุบันเรียกตัวมานั่งฟังอยู่ในขณะนี้

หนนี้อัยน์นาไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดในเรื่องเล่าเท่าไหร่นัก เพราะมีเรื่องอื่นรบกวนจิตใจ ทั้งยังเคยได้ยินหญิงรับใช้ในคฤหาสน์ซุบซิบนินทากันมามากแล้ว

รายละเอียดเรื่องราวก็เหมือนเคย คือเรื่องที่กวีเปรียบเปรยเธอกับสิ่งบริสุทธิ์สวยงามทั้งหมดทั้งมวลในโลกนี้ ในขณะที่ยกบทบาทร้ายกาจน่ารังเกียจให้ ท่านผู้หญิงเธลม่า แกรนเทรนท์ และพี่สาวต่างมารดาทั้งสอง จะพิเศษอยู่หน่อยก็ตรงที่หนนี้มีเรื่องงานเลี้ยง ชุดราตรีที่โดดเด่นสะดุดตา ตลอดจนชายหนุ่มรูปงาม และการตบตีแล้วแกล้งผลัก ‘ท่านหญิงกุหลาบทะเลทราย’ ลงสระน้ำเย็นจัดเพราะความริษยา

สุดท้าย...ท่านหญิงแกรนเทรนท์ พริสซิลล่า และแอนนาเบล ก็ ‘กลั่นแกล้งอย่างโง่เง่า’ จนเรื่องราวเลวร้ายย้อนกลับเข้าหาตัวเหมือนเคย

“งามหน้าไหมล่ะ” ท่านเจ้ากรมการเมืองเอ่ยเสียงเข้มทันทีที่นักขับลำนับและสหายนักดนตรีคู่เดิมก้าวขาพ้นประตูห้อง

ประโยคสั้นๆ ประโยคนั้นเป็นประโยคที่ตรงใจอัยน์นาที่สุด นี่ถ้าเธออยู่ในสถานะที่พูดอะไรได้บ้าง และถ้าไม่ได้ร่วมมือกับพริสซิลล่าบิดเบือนความจริงที่เกิดขึ้น เธอคงจะเอ่ยประโยคนี้แล้วถามออกไป ว่าเรื่องน่ารังเกียจที่เกิดขึ้นนี้ เป็นแผนการของท่านหญิงพริสซิลล่าคนเดียว หรือมีใครอื่นรู้เห็นเป็นใจ

“มองอะไรยะ” พริสซิลล่าหันมาแหวใส่เธอทันทีที่รู้ตัวว่าโดนมอง

“พริสซิลล่า!” คนเป็นพ่อปรามเสียงเขียว

นั่นทำให้บุตรสาวคนโตหมดความอดทน

“เลิกโอ๋มันเถอะค่ะ!” พริสซิลล่ากระแทกแก้วชาในมือเสียงดังปึง “เอาอย่างนี้ ถ้าคุณพ่ออยากให้คนเขาพูดถึงในทางที่ดีขึ้น ลูกมีข้อเสนอ”

“ว่ามา” เจ้าบ้านยอมสงบสติอารมณ์แล้วรับฟังอย่างเต็มที่

“ง่ายๆ เลยค่ะ จะยากอะไร ขั้นแรกก็อัญเชิญแม่นี่ขึ้นเรือนใหญ่เสียสิ” พริสซิลล่าตวัดตาค้อนขวับ บ่งบอกว่ากำลังพูดประชด

“ดี แล้วมีอะไรอีก”

“แล้วก็เรียกมันว่าลูก!”

พอถึงตรงนี้ ท่านผู้หญิงเจ้ากรมการเมืองก็ถึงกับตวาดใส่ลูกสาวอย่างลืมตัว “เหลวไหล! บ้าไปแล้วรึ!”

“หึ คุณแม่ไม่รู้อะไร คืนที่เกิดเรื่องคุณพ่อยังเผลอเรียกมันว่าลูกอยู่เลย” ธิดาคนโตของตระกูลเหลียวมองหน้าอัยน์นาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนเอ่ยต่อ “แล้วแม่นี่ก็สำออย เรื่องออดอ้อนออเซาะคนนี่เก่งนัก!”

ท่านผู้หญิงเธลม่า แกรนเทรนท์ เบิกตากว้าง ทั้งตกใจทั้งโกรธปนกัน แต่ไม่มีใครใส่ใจ

“ที่พูดนั่นคิดดีแล้วใช่ไหม” ขุนนางสูงวัยถามลูกสาวคนโตอย่างสะกดอารมณ์

“คงไม่ต้องคิดแล้วมั้งคะ” พริสซิลล่าตอบโดยไม่ต้องคิด “ไม่ดีเหรอคะ อย่างน้อยคนเขาจะได้เลิกพูดเรื่องที่พวกเราดีแต่สร้างภาพแก้ข่าว ทั้งๆ ที่ปล่อยให้แม่นี่ไปกินนอนกับคนรับใช้ อ้อ...อย่าลืมสั่งตัดชุดให้แม่นี่ด้วยนะคะ คนเขาจะได้เลิกพูดว่าคุณแม่กับลูกอนุญาตให้แม่นี่สวมใส่ได้เฉพาะเสื้อผ้าเก่าๆ เหลือเดนๆ จากลูกกับแอนนาเบล!”

“ดี! ท่านผู้หญิง เธอได้ยินที่ลูกพูดแล้วใช่ไหม!”

“บ้า! บ้าไปแล้ว!” ดูท่าเธลม่าจะอยากโวยวายมากกว่านั้น แต่ตอนนี้นางนึกได้แค่คำนั้นจริงๆ

“ไม่ดีเหรอคะ คุณพ่อยิ่งเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเรื่องล้มเลิกระบอบกดขี่ทางชนชั้นอยู่ด้วยนี่คะ ก่อนจะปฏิวัติสังคม ก็เริ่มจากที่บ้านนี่ล่ะ!” พริสซิลล่ากระแทกเสียงใส่มารดา จนท่านผู้หญิงแกรนแทรนท์ทำหน้าไม่ถูก “จัดให้แม่นี่ตามนี้เถอะค่ะ จะได้จบๆ ไป กลัวอะไรคะ ใช่ว่ามันจะได้ใช้สกุลเราสักหน่อย!”

“ดี พูดได้ดี” ท่านเจ้ากรมการเมืองเอ่ยเสียงเข้ม “ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาให้หมด!”