บทที่ 16

“ดี พูดได้ดี” ท่านเจ้ากรมการเมืองเอ่ยเสียงเข้ม “ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาให้หมด!”

จบคำ สาวใช้สองนางกับทหารยืนยามอีกสองนายก็ก้าวเข้ามาในห้องหนังสือทันที

“ได้ยินที่ท่านหญิงพริสซิลล่าพูดแล้วใช่ไหม พูดออกดังลั่นบ้านขนาดนี้ คงไม่มีใครไม่ได้ยิน”

“คุณท่านมีอะไรให้รับใช้คะ” หญิงรับใช้ที่อัยน์นาจำได้ว่าชื่อมาธาถามด้วยท่าทีปะหลับปะเหลือก ดูท่าจะขวัญเสีย เพราะจู่ๆ ก็โดนลากเข้าแทรกกลางระหว่าง ‘การประชุมภายในครอบครัว’ ทั้งยังตกใจกลัวเพราะไม่เคยเห็นเจ้ากรมการเมืองผู้สุขุม ใจเย็น เปี่ยมเมตตา โกรธจนลุกขึ้นมาโวยวายเรียกหาคนรับใช้

“ไปทำความสะอาดห้องนอนแขกห้องที่ใหญ่ที่สุดแล้วตกแต่งใหม่ให้ดี ต่อไปนี้คุณหนูอัยน์นาจะใช้ห้องนั้น ห้องที่มีระเบียงนั่นล่ะ” ท่านเจ้ากรมการเมืองสั่ง น้ำเสียงเฉียบขาด

“ต๊าย คุณหนูอัยน์นาเหรอคะ” แอนนาเบลขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นทาบอก “เอาจริงเหรอคะ”

“มีปัญหาอะไรล่ะ ชาวบ้านร้านตลาดเขาก็เรียกแม่นี่แบบนั้นกันทั้งนั้น!” พริสซิลล่ากระแทกเสียงใส่น้องสาวอีกราย “เผลอๆ พวกคนรับใช้ คนสวน คนรถ ยันทหารยามก็อาจจะแอบเรียกแม่นี่แบบนี้มานานแล้วก็ได้” ประโยคหลัง บุตรสาวคนโตของคฤหาสน์หันไปมองคนรับใช้และทหารยืนยามเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“พอเถอะค่ะ อย่าให้เป็นเรื่องเป็นราวอีกเลย มาธากับเพื่อนๆ ลำบากใจนะคะ” อัยน์นาเอ่ยกึ่งวิงวอน ไม่รู้ว่าวิงวอนใคร ระหว่างท่านหญิงพริสซิลล่าผู้เลือดขึ้นหน้า กับเจ้าบ้านที่โกรธจัดจนหน้าขึ้นสี

“พอเถอะเหรอยะ” พริสซิลล่าคว้าแก้วน้ำชา สาดใส่หน้าคนขอให้พอทันที “นี่เขาเรียกชากลิ่นเปลือกส้ม หัดชิมไว้เสียสิ เผื่ออีกหน่อยตอนดื่มจะได้ไม่รู้สึกเคอะเขิน”

“พาคุณหนูอัยน์นาไปอาบน้ำอาบท่าซะ” ท่านเจ้ากรมการเมืองกำที่วางมือแน่นจนน่ากลัวว่ามันจะแหลกคามือ “อ้อ...เดี๋ยว” ดูเหมือนชายสูงวัยจะนึกบางอย่างขึ้นได้ เขาเหลียวมองภรรยาเหมือนต้องการจะบอกว่าหนนี้เอาจริง ก่อนสั่งทหารยืนยาม “ไปตามช่างตัดชุดมาด้วย ติดต่อไปที่ร้านแพรพรรณที่ใหญ่ที่สุด บอกเขาว่าท่านหญิงพริสซิลล่ากับท่านผู้หญิงเจ้ากรมการเมืองอยากตัดชุดใหม่ให้คุณหนูอัยน์นา บอกให้เขามาพบคุณหนูตอนบ่ายแล้วตัดชุดให้ใหม่เท่าที่คุณหนูต้องการ”

สิ้นคำสั่ง มาธาก็รีบมาประคองอัยน์นาที่ดูคล้ายจะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกออกจากห้องอย่างรู้งาน

อัยน์นาไม่ได้เหลียวกับไปมองข้างหลัง กระนั้น ความเงียบงันภายในห้องก็บอกให้รู้ได้โดยไม่ต้องเดา ว่าหนนี้ท่านเจ้ากรมการเมืองเอาจริงจนไม่มีใครกล้าหือ...

“จะทำยังไงดีคะ” อัยน์นาถามมาธาเสียงสั่น

“ไม่ต้องทำยังไงค่ะ ทำตามคำสั่งคุณท่านก็พอ” มาธาลูบแขนเธอเบาๆ เป็นเชิงปลอบขวัญ “ไม่ต้องกลัวว่าจะโดนรังแกมากขึ้นนะคะ ตอนนี้คุณท่านออกโรงแล้ว พวกเราก็ไม่ต้องทนเก็บความรู้สึกอีกต่อไป ต่อไปนี้ถ้ามีใครมารังแกคุณหนู พวกเราจะออกโรงปกป้องคุณหนูเต็มที่”

อัยน์นาส่งยิ้มอ่อนโยนให้หญิงรับใช้ทั้งสองเหมือนซาบซึ้งใจทั้งๆ ที่ไม่คาดหวังเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ และยิ่งคลี่ยิ้มกว้างขึ้น เมื่อหญิงรับใช้ไขประตูเปิดห้องนอนหรูหราห้องใหญ่ เผยให้เห็นพื้นปูพรมราคาแพงสีแดงสด ผนังกรุไม้ขัดเงาชั้นดีและบุกำมะหยี่สีเดียวกับพื้นห้องอย่างละครึ่งส่วน เตียงนอนสี่เสาฝูกหนานุ่มคลุมทับด้วยผ้าห่มงดงามชวนฝัน เชิงเทียนและแจกันดอกไม้ทองเหลืองรมดำสลักลาย กับผ้าม่านสองชั้นสีขาวสะอาดประดับลูกไม้ปักดิ้นทองลายตราประจำตระกูลแกรนเทรนท์...

ต้องขอบคุณความริษยาอาฆาตจากพริสซิลล่า ที่ทำให้เรื่องราวดำเนินมาจนถึงจุดนี้

“อย่าเกลียดคุณแม่กับพี่ๆ เลยนะคะ ช่วงนี้มีข่าวลือแย่ๆ คุณแม่กับพี่ๆ ก็เลยไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก” อัยน์นาบอกนัยน์ตาเศร้า ขับให้แววตาหญิงรับใช้ทั้งสองยิ่งดูอ่อนโยนมากขึ้น

“ฝากบอกทุกคนด้วยนะคะ ว่าที่ลูกนอกสมรสต่ำต้อยอย่างฉันได้ย้ายขึ้นมาอยู่บนนี้ ก็เพราะความกรุณาของคุณพี่”

“โถ...แม่คุณ เขาทำขนาดนี้ ยังจะห่วงเรื่องแก้ข่าวให้เขาอีกเหรอคะ” มาธาถามพลางช่วยซับผมเปื้อนคราบชาให้เธอ

“คุณพี่พริสซิลล่าไม่ได้ตั้งใจค่ะ คุณแม่ก็ไม่ได้ตั้งใจ คุณพี่แอนนาเบลยิ่งแล้วใหญ่”

อัยน์นานั่งก้มหน้ารอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร แต่นอกจากเสียงทอดถอนใจที่บอกให้เธอรู้ชัดว่าอีกฝ่ายคงไม่มีทางมองคนในประเด็นสนทนาในแง่ดีอีกต่อไป ก็ไม่มีเสียงตอบรับอื่นใดนอกจากนั้น