บทที่ 19

ชายผิวสีบอกตัวเองซ้ำๆ แล้วพยายามรวบรวมกำลังตวัดดาบใส่ดาบไม้ เจตนาตัดดาบในมือคนเป็นนายเพื่อยุติการประลองที่บ้าคลั่งนี้

นึกไม่ถึงว่า ‘นายท่าน’ จะใช้วิธีโอนอ่อนผ่อนตาม

ทันทีที่ราจีฟฟาดดาบลงมา เขาก็บิดข้อมือวาดดาบไม้ตามแรงเหวี่ยง ไม่แข็งขืนฝืนปะทะ ทำเอาราจีฟเสียหลักซวนเซ

แล้วในจังหวะที่คู่มือไม่ทันตั้งตัว ไซรัสก็เรียกรอยยิ้มที่มุมปากอารีด้วยการตวัดดาบไม้ไปที่คอราจีฟ มอบรอยขูดที่ต่อมาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะเลือดซิบ

“ฮ...เฮ้ย!” ราจีฟกลืนน้ำลายลงคอ รู้ดีว่าถ้านี่เป็นดาบจริง ตัวเองคงตายไปแล้ว

โชคดีชะมัด ที่ไซรัสไม่บ้าจี้ใช้ดาบจริงอย่างที่กล้าขอ!

“ไม่ต้องรีบร้อน ราจีฟ ข้ามีเวลาให้พวกเจ้าทั้งวัน”

ได้ยินเท่านั้น คู่มือรายแรกก็รู้ตัวทันที ว่าไอ้การตวัดดาบเมื่อครู่นี้น่ะ เป็นรางวัลที่ ‘ลูกศิษย์’ กล้าคิดปิดฉากการต่อสู้ ทั้งๆ ที่การประเมินครั้งนี้เพิ่งเริ่มต้น

โว้ย...! โหดชะมัด!!!

“ซ...ไซรัส! ” ราจีฟเอ่ยละล่ำละลัก “นี่ท่านเป็นใคร มาจากไหนกันแน่วะ!”

                “มีสมาธิ” เจ้าของกิจการหนุ่มเตือนคู่มือเสียงขรึมพลางรุกไล่ไม่ยั้ง ราจีฟจึงต้องหยุดความคิดทั้งมวลเพื่อทุ่มเทสมาธิทั้งหมดป้องปัดฝีดาบจากคนเป็นนาย

                จนถึงตอนนี้ ไม่เพียงภาพการต่อสู้ตรงหน้าจะทำให้บรรดาผู้ติดตามทั้งหลายตื่นตาตื่นใจ สิ่งที่เห็นยังทำให้แต่ละคนนึกถึงเรื่องราวตอนพบชายคนนี้ครั้งแรกขึ้นมา

แต่ละคนมองภาพราจีฟผู้กำลังเอาจริงเอี้ยวตัวหลบคมดาบไม้อย่างเอาเป็นเอาตายแล้ว ก็ต่างอดคิดไม่ได้...

น่าขนลุก น่าขนลุกนัก!

ท่ามกลางเสียงดาบไม้ฟาดร่างพี่น้องต่างสายเลือดตนดังปึกปัก เหล่าผู้ติดตามได้แต่เหลียวสบตากันไปมา

ต่อให้ไม่มีใครพูด แต่ละคนก็รู้ว่าอีกฝ่ายอยากพูดว่าอะไร...

‘โชคดี...โชคดีเป็นบ้า โชคดีที่ตอนนั้นไม่มีไอ้บ้าหน้าไหนเลือกเป็นศัตรูกับไซรัส!’

                ...นายท่านของพวกเขานี่ช่างยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ

                ไซรัสใช้เวลาตลอดช่วงเช้าตรู่ ไปกับการประเมินพื้นฐานการต่อสู้ของผู้ติดตามสี่คนและเด็กในความดูแลอย่างโทมัสอีกหนึ่งราย ทันทีที่รู้ว่าแต่ละคนมีจุดอ่อนตรงไหน เขาก็แนะนำให้ทุกคนฝึกพิเศษเพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ กัน จากนั้นก็แยกตัวออกไปหาลูคัสที่โถงด้านล่าง ปล่อยให้ทุกคนลงกลอนประตูห้องแล้วเดินหน้าฝึกการต่อสู้ต่อไป

                “วันนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหม” เขาถามผู้ติดตามรายที่กึ่งๆ จะกลายเป็นผู้ดูแลร้านค้าทันทีที่เห็นหน้า และลูคัสก็ส่งเอกสารบัญชีรายวันให้เขาตรวจสอบอย่างรู้งาน

                ทั้งๆ ที่บัญชีดูสมเหตุสมผล ทุกอย่างดูราบรื่นดี แต่วันนี้สีหน้าลูคัสกลับเคร่งเครียดผิดปกติ

                “กิจการมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เจ้าของกิจการถามทันที

                “พวกพ่อค้ารายอื่นคงตั้งใจรุมเรา” ลูคัสบอกอย่างเสียไม่ได้ “จากที่ลองคุยกับลูกค้าหลายราย รู้สึกว่าพวกพ่อค้ารายอื่นๆ จะพากันลดราคาสินค้า หันไปตั้งราคาไล่เลี่ยกัน  ตัดราคาร้านเรา”

                “ปล่อยไป” ไซรัสบอกอย่างไม่ยี่หระ “แข่งขันด้วยวิธีนั้นไม่ใช่วิธีที่ฉลาด ทุนหายกำไรหดกันพอดี ถ้าสินค้ากับบริการร้านเราดีกว่า ลูกค้าก็จะมาซื้อสินค้าที่เราอยู่วันยังค่ำ” เจ้าของกิจการหนุ่มนิ่งคิด ก่อนจะเอ่ยต่อไป “ก็ดีเหมือนกัน ถือโอกาสนี้โฆษณาไปเสียเลย ว่าร้านเราเป็นร้านมีระดับ คุณภาพสินค้าและบริการเป็นอันดับหนึ่ง สินค้าร้านเราก็เลยแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย”

                “จะดีรึ? แบบนี้ลูกค้าเราจะน้อยลงหรือเปล่า?”

                “จะดึงดูดลูกค้ารายใหญ่ได้มากขึ้นเสียด้วยซ้ำ”

                ใบหน้าลูคัสค่อยคลายความกังวลเมื่อได้ยิน

                “ข้าจะให้คนไปกระจายข่าวตามนั้น”

                “ไม่ต้อง ไม่ต้องให้ใครที่ไหนไปปล่อยข่าว แค่บริการลูกค้าให้ดีและคอยย้ำเตือนให้ทุกคนเห็นพ้องต้องกันเรื่องนี้ ทุกอย่างก็จะเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น” แผนการที่เรียบง่ายนี้ ทำให้พ่อค้าหนุ่มนึกถึงผู้หญิงที่ทำให้เขาทั้งเปียกปอนและร้อนรุ่มในคืนเดียวกันขึ้นมา...

ถ้าจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้ากรมการเมือง...ขุนนางใหญ่ที่นอกจากจะทรงอิทธิพลในแง่ของการเป็นขุนนางที่ชาวเมืองทั้งรักทั้งบูชาแล้ว ยังเป็นคนที่ทั้งชนชั้นสูงและชนชั้นล่างต่างยกย่องเรื่องความซื่อสัตย์  

“จำได้ว่าคฤหาสน์แกรนเทรนท์เพิ่งซื้อแพรพรรณมากมายแถมยังเรียกใช้บริการตัดเสื้อจากช่างประจำร้านเราใช่ไหม?” ไซรัสถามพลางไล่สายตาไปตามรายชื่อลูกค้าในรายการ “มีนัดกับช่างตัดเสื้อร้านเราวันนี้ด้วยรึ?”

“ครับ นัดช่วงบ่าย” ลูคัสปรับสำนวนการพูดการจาเสียใหม่ เพราะเห็น โรเบิร์ต เมอร์สัน นายทหารจากจวนเจ้ากรมการคลัง เปิดประตูร้านเดินเข้ามา

แม้ไม่ทันเห็นอย่างที่ลูคัสเห็น แต่เขาก็พอจะเดาได้ ว่าคงมีแขกคนสำคัญคนหนึ่งคนใดมาขัดจังหวะการสนทนา

ไซรัสเหลียวมองเงาสะท้อนบนแจกันเงินผิวมันเงาใบใหญ่ที่ตั้งประดับไว้ใจกลางร้าน เมื่อรู้ว่าแขกรายนั้นเป็นใคร ก็รีบตัดบทสั่งลูคัสเสียงดังฟังชัด เหมือนจงใจให้นายพลร่างท้วมได้ยิน

“ถ้าช่างตัดเสื้อที่จะไปคฤหาสน์แกรนเทรนท์มาถึงเมื่อไหร่ บอกให้เขาไปรอที่ห้องทำงาน” บอกเพียงเท่านั้น เจ้าของกิจการก็เดินไปต้อนรับนายทหารคนสนิทของเจ้ากรมการคลังด้วยใบหน้าอาบรอยยิ้มดังเช่นทุกครั้ง

“เชิญครับ ผมกำลังนึกถึงคุณอยู่พอดี...”