บทที่ 18

“เปิดประตู” เจ้าของอาคารสั่งเสียงเข้ม ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูบานคู่สลักลายขนปีกสวยแปลกตา

ทันทีที่ได้ยินเสียงเขา ประตูบานหนาก็เปิดอ้า เผยให้เห็นห้องโถงกว้างปิดหน้าต่างมิดชิดซึ่งปูพื้นและผนังด้วยหินตัดสีดำสนิทเช่นเดียวกับทางเดิน นอกจากโทมัส จอห์น ทอม และราจีฟ  กับอาวุธนานาชนิดตามผนังและชั้นวาง และเตาผิงที่จุดไฟทิ้งไว้ ภายในห้องก็มีเพียงกลุ่มเก้าอี้นับสามสิบตัวที่ตั้งเรียงตามแนวผนังเป็นแถวยาวเท่านั้น

“ไซรัส” ทุกคนเว้นก็แต่โทมัสที่ติดจะเรียกเขาว่า ‘นายท่าน’ จนติดปาก ต่างเรียกชื่อเขาพลางค้อมศีรษะให้

“อารีบอกแล้วใช่ไหม ว่าวันนี้ข้าเรียกพวกเจ้ามาที่นี่ทำไม” ไซรัสถามทุกคนในห้อง น้ำเสียงก้องกังวานโดยธรรมชาติ

เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้ารับด้วยท่าทีขึงขัง เจ้าของอาคารจึงกล่าวต่อไป

                “เราต้องเตรียมตัวให้พร้อมทุกเมื่อ จนถึงตอนนี้มีคนไม่พอใจที่ข้ามีตัวตนขึ้นมาพอสมควร อย่างน้อยที่สุด เกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรขึ้นมา ก็อยากให้พวกเจ้าป้องกันตัวเองได้” เขาจ้องลึกลงในตาแต่ละคนแบบเรียงตัว ภายในแววตาสีเทามีความจริงใจอยู่ในนั้น “ที่สำคัญกว่านั้น ก่อนจะรับคนคุ้มกันเข้ามา ข้าต้องแน่ใจว่าพวกเจ้าจะควบคุมคนอื่นไหว”

                “เรื่องนั้นน่ะ เราเข้าใจ” ราจีฟเอ่ยเรื่องที่ตั้งใจจะพูดอย่างลังเล “แต่ท่านจะสอนเราจริงรึ? ข้าเชื่อในฝีมือการค้าและการเจรจาของท่าน ตอนพบกันครั้งแรก ข้ายอมรับว่ารู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่ทำให้ไม่อยากมีเรื่องกับท่าน แต่เรื่องตีรันฟันแทง...”

                “ข้าอาจชำนาญเรื่องนี้ที่สุดก็ได้” ไซรัสตัดบท

เขาใช้สายตาสั่งให้โทมัสหลบฉากออกไป จากนั้นก็เดินไปหยิบดาบส่งให้ผู้ติดตามทุกคนในห้อง รวมถึงอารี

“ก่อนอื่นข้าต้องรู้เสียก่อน ว่าพวกเจ้ามีพื้นฐานแค่ไหน นอกจากดาบในมือแล้ว อยากจะหยิบอาวุธอะไรมาใช้ก็หยิบเพิ่มได้ตามใจ” เขาอธิบายด้วยท่าทีสงบนิ่งเช่นเคย “ราจีฟ เจ้าเข้ามาคนแรก”

                “ดาบท่านล่ะ” คนโดนสั่งให้ลงมือขมวดคิ้วแน่น

                “จริงสิ” ไซรัสเดินไปหยิบดาบไม้ “แบบนี้น่าจะพอได้”

                ชายผิวสีหัวโล้นเลี่ยนขมวดคิ้วแน่นขึ้น “ดูถูกกันรึ”

                “เข้ามา” ไซรัสบอกพลางถอดเสื้อคลุมโยนให้โทมัสเหมือนไม่ยี่หระ ผู้ติดตามที่จัดได้ว่ามีเส้นผมน้อยที่สุดในกลุ่มจึงตัดสินใจทำตามคำสั่งด้วยแววตาจริงจังคล้ายคนอยากลบคำสบประมาทอยู่ในที

                ทันทีที่ราจีฟเริ่มเดินวน ไซรัสก็กำดาบไม้ในมือแล้วยกขึ้นในท่าเตรียม

                เจ้าของกิจการหนุ่มรอการรุกจากอีกฝ่ายอยู่นาน เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมเริ่ม เจ้าของคฤหาสน์ก็ขยับเข้าฟาดดาบไม้ใส่ผู้ติดตามผิวสีอย่างเฉียบพลัน ราจีฟยกดาบขึ้นปัดทันที แต่แรงฟาดที่หนักหน่วง ก็ทำให้คนโดนประเมินเป็นรายแรกถึงขั้นเซถอยหลังหลายก้าว

บังเกิดเสียงครางฮือดังระงมในวินาทีนั้น

ดูเหมือนตอนนี้ทุกคนในห้อง โดยเฉพาะราจีฟ จะรู้แล้วว่า ‘นายท่าน’ ของพวกเขา ไม่ได้ทำเป็นแต่ค้าขาย

แต่ไซรัสก็คือไซรัส สีหน้าเขายังคงเรียบเฉยเหมือนไม่ใส่ใจปฏิกิริยาจากคนรอบข้าง เขาตวัดดาบไม้ใส่คู่ฝึกในชั่วเสี้ยววินาทีนั้น บ่งบอกชัดเจน ว่าการเปิดโอกาสให้ผู้ติดตามทันตั้งตัวไม่ได้อยู่ในหัวเขาเลยสักนิด

การแกว่งดาบหนนี้ทำเอาคู่มือที่เคยไม่เชื่อถือเขาแทบหลบปลายไม้แหลมคมไม่พ้น

                “เอาจริงรึ!” ราจีฟหน้าตาตื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ครึ่งหนึ่งคงเพราะตกใจที่โดนคนซึ่งถือแค่ดาบไม้รุกไล่อย่างน่าขนลุก อีกครึ่ง คงเพราะประหลาดใจ ที่ชายรูปงามผิวพรรณสะอาดเกลี้ยงไว้ผมยาวคล้ายกวีราชสำนักอย่างไซรัส ใช้ดาบได้คล่องแคล่ว รวดเร็ว ทั้งยังเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลัง ผิดไปจากที่คิดไว้

ฝีดาบและรังสีกดดันจากไซรัสขับให้ราจีฟเหงื่อตกทั้งที่ยังไม่รู้สึกเหนื่อย

ชายผิวสีรู้สึกถึงแรงสั่นที่สองมือ และเจ้าตัวก็รู้ดีว่าอาการนั้นเกิดจากอะไร

ราจีฟแน่ใจว่าครูฝึกจำเป็นไม่ได้เห็นเขาเป็นศัตรู แต่กำลังสวมบทเป็นครู ทั้งอย่างนั้นจิตสังหารที่พร่างพรูออกมาโดยไม่เจตนากลับทำให้เขากลัว กลัวเสียจนอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าไม่เอาจริง วันนี้นายท่านต้องขยี้เขาตายคามือเป็นแน่

ต้องเอาจริง

ต้องเอาจริง

ต้องเอาจริง!