บทที่ 20

แสงสีทองสว่างสวยลอดผ่านกรอบหน้าต่างบานโค้ง ส่องกระทบเปลือกตาบอบบาง ปลุกให้เจ้าของร่างอ้อนแอ้นที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวปักลูกไม้ ลืมตาตื่นขึ้นรับวันใหม่

                ในช่วงที่ทุกอย่างยังคงพร่ามัว อัยน์นารู้สึกคล้ายจะมองเห็นภาพม่านสีข่าวโปร่งบาง ไอน้ำ และหญิงสาวชาวซาเมียร์นับสิบในชุดเกาะอกกับกางเกงผ้าเนื้อโปร่งสีเดียวกับผ้าม่าน กำลังหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างออกรส

                ท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่น จู่ๆ หญิงซาเมียร์นางหนึ่งก็คว้าพิณรูปร่างคล้ายผีเสื้อ ขนาดราวครึ่งเมตร ออกมาดีดบรรเลงบทเพลงที่ฟังดูครื้นเครงแต่ให้ความรู้สึกเย็นใจสบายหูอย่างน่าประหลาด

                ไม่กี่อึดใจ หญิงสาวโฉมสะคราญอีกนางก็ออกมาร้องเพลง ชวนเพื่อนชาวซาเมียร์คนอื่นๆ ให้ออกมาร้องเล่น เต้นระบำไปพร้อมๆ กัน

ห้องนอนเปลี่ยนเป็นโถงกว้างที่มีสระน้ำกรุหินทรายขนาดใหญ่สร้างไว้กึ่งกลางในวินาทีนั้น ในอากาศเองก็ฟุ้งไปด้วยกลีบดอกไม้ เมื่อรวมกับไอน้ำและผ้าม่านบางเบาแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างในสายตาเธอยามนี้ ดูงดงามราวกับสรวงสวรรค์

ทุกอย่างดูสวยงาม ทุกคนดูสนุกสนาน ทุกการเคลื่อนไหว ทุกรายละเอียดที่เห็น ช่างดูคล้ายภาพคืนวันแห่งความสุขในทะเลทรายที่เธอเฝ้าฝันหา

อัยน์นาอยากจะมองภาพนี้ให้นาน... แต่ในชั่วเสี้ยววินาทีที่เธอรู้สึกแบบนั้น แสงอาทิตย์ร้อนแรงกลับพวยพุ่งเข้าขับไล่ภาพชวนฝัน

...เพียงเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธออยากยื่นมือไปสัมผัสก็พลันจางหายไปพร้อมหมอกควันอย่างน่าเสียดาย...

                “อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะ แย่จริง ดิฉันทำคุณหนูตื่นใช่ไหมคะ” สาวใช้เจ้าของชื่อมาธารีบผละจากผ้าม่านหน้าต่างบานโค้งยาวเกือบจรดเพดานใกล้เตียงนอน แล้วปราดเข้าช่วยประคองเธอลุกขึ้นดื่มน้ำ เหมือนประคองเครื่องแก้วราคาแพง

การกระทำของมาธา ทำให้อัยน์นาตระหนักว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในคฤหาสน์แกรนเทรนท์ ไม่ใช่ดินแดนอุดมสมบูรณ์ที่ซ่อนตัวอย่างเร้นลับท่ามกลางทะเลทราย...แผ่นดินแม่ของมารดาผู้ล่วงลับ ผู้ตั้งชื่อแปลกหูให้เธอ

“ปวดหัวมากไหมคะ” มาธาถาม น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

                “ไม่ค่ะ...พอไหว” อัยน์นาตอบ ทั้งๆ ที่ไม่ค่อยจะมีเสียง

ทีแรกหญิงสาวก็แปลกใจทั้งเพราะคำถามนั้นและเพราะอาการของตัวเอง แต่พอสมองหายมึนงง คนร่างเล็กก็นึกขึ้นได้ ว่าเมื่อวานนี้โดนพริสซิลล่ากับแอนนาเบลแกล้งผลักตกสระเลี้ยงเป็ดที่ทั้งสกปรกทั้งเย็นจัดฉลองเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วสั่งให้ควานหาลูกบอลทองสลักลายที่ท่านผู้หญิงเจ้ากรมการเมืองเพิ่งได้มาจากญาติข้างมารดาอยู่ค่อนวัน คนรู้สึกเหมือนจะไม่สบายก็เข้าใจสภาพตัวเองทันที

ดูท่า นอกจากพริสซิลล่าจะเคยช่วยให้เธอได้ขึ้นมาอยู่ร่วมกับครอบครัวแกรนเทรนท์บนตึกหลัก ท่านหญิงคนโตของตระกูลยังร่วมมือกับน้องสาวและมารดามากลั่นแกล้งให้เธอต้องลงไปแช่ตัวอยู่ในน้ำอีกหน จนคราวนี้เธอล้มป่วย ทั้งๆ ที่ถ้าไม่นับเรื่องแกล้งเจ็บออดๆ แอดๆ กับอาการครั่นเนื้อครั่นตัวในช่วงวันสองวันแรกหลังโดนวางยาในงานเลี้ยงจนต้องลงไปแช่น้ำเย็นจัด ก็อาจจะพูดได้ ว่าเธอไม่ได้ล้มป่วยจนถึงขั้นเสียงแหบเสียงแห้งแบบนี้มานานแล้ว

“ขนาดว่าออกกำลังบ่อยๆ ยังเป็นขนาดนี้...” เธอพึมพำ

“คุณหนูว่าอะไรนะคะ?”

“เปล่าค่ะ” อัยน์นาคลี่ยิ้มบางๆ ให้คนถาม แล้วเงยหน้าขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆ

พอมองดูดีๆ แล้ว คุณหนูคนใหม่ก็พบว่าหญิงรับใช้อีกสองรายกำลังรวบผ้าม่านกับเตรียมอ่างอาบน้ำให้เธอ “เกิดอะไรขึ้นคะ” เธอถาม น้ำเสียงงุนงง “ทำไมทุกคนถึงได้มาอยู่ที่นี่”

                “พอรู้เรื่องเมื่อวานเข้า คุณท่านคิดว่าคุณหนูอาจมีไข้ค่ะ คุณท่านก็เลยสั่งให้พวกเราขึ้นมาดูแลตั้งแต่เช้าตรู่”

                “ตั้งแต่เช้าตรู่...?” อัยน์นาเหลียวมองอ่างทองเหลืองที่มีผ้าเปียกๆ วางอยู่ในนั้นอย่างพิจารณา

เช็ดตัว...? ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“ถ้าอย่างงั้น ตอนนี้ก็สายแล้วสิคะ” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

                “เลยเวลาอาหารเช้ามานานแล้วล่ะค่ะ”

“ตายจริง” หญิงสาวทำท่าจะฝืนลุกจากเตียง แต่ก็เวียนหัวจนต้องกลับทรุดตัวลงนั่ง

“ใจเย็นๆ ค่ะ อย่ารีบร้อน”

“แย่แน่ๆ” อัยน์นาเหลียวมองภาพด้านนอกหน้าต่างแล้วเลื่อนมือขึ้นปิดปากโดยอัตโนมัติ เธอเหลียวสบตามาธา สีหน้าหวาดวิตก “สายมากแล้วนี่คะ ท่านผู้หญิงท่านว่าอะไรไหมคะ”

ถึงท่าทางตกใจจะเกินจริงไปหน่อย และถึงเธอจะเกลียดชังความใจดำและเบื่อหน่ายท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์กับพี่สาวต่างมารดามากแค่ไหน แต่เธอไม่เคยเป็นคนไร้ความรับผิดชอบ

อัยน์นาไม่เคยนึกอยากอยู่ฟรีกินฟรี ในเมื่อท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์มอบหมายงานให้เธอทำ ที่ผ่านมาเธอก็ตั้งใจทำงานทุกอย่างในความรับผิดชอบอย่างเต็มที่

“อย่ากังวลเลยค่ะ ตั้งแต่เตรียมน้ำอุ่น เตรียมชุด ยันเสิร์ฟอาหารเช้าให้คุณผู้หญิงที่เตียง งานทุกอย่างที่ท่านผู้หญิงเคยมอบหมายให้คุณหนูน่ะ...พวกเราช่วยจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”

“ทำไมล่ะคะ?”