บทที่ 24

“เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ” ความคาใจ ขับให้อัยน์นาออกปากถามอย่างตรงไปตรงมา

“เราไม่มีทางรู้หรอก ว่าเรื่องนี้จริงเท็จสักแค่ไหน บางทีมันอาจจะเป็นแค่ความหวาดระแวงของพวกมนุษย์ หรือไม่ก็อาจจะมีอะไรมากกว่านั้น ตั้งแต่โบราณมา ดินแดนหลังแนวภูเขาถือเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ศักดิ์สิทธิ์เสียยิ่งกว่าป่าดึกดำบรรพ์ที่คั่นระหว่างดินแดนเร้นลับที่ว่านี้กับอาณาจักรอัสกันด์เสียอีก คนโบราณเชื่อว่าที่นั่นเป็นที่พำนักของเหล่าเทพ เทวดา การที่ความเชื่อเก่าแก่ถูกแทนที่ด้วยเรื่องพรรค์นี้รวดเร็วชนิดไฟลามทุ่งแบบนี้...มันออกจะผิดปกติ”

“คุณพ่อหมายถึงการสร้างกระแสความหวาดกลัวเพื่อให้ทุกคนคล้อยตามโดยไม่ปริปากถาม กับการสร้างความชอบธรรมที่จะทำสงครามกับพวกอสุรกายพวกปีศาจน่ะเหรอคะ...แต่ถ้าเรื่องมันไม่ร้ายแรงอะไร พวกชนชั้นสูงในอาณาจักรเราจะอยากเอาอาณาจักรตัวเองไปเสี่ยงทำไม?”

ท่านเจ้ากรมการเมืองจ้องลึกลงในตาลูกสาวคนสุดท้อง คล้ายจะอ่านความคิดบางอย่าง

ชายสูงวัยชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถาม

“ลูกคิดว่ายังไงล่ะ”

“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ นอกเสียจากว่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลัง” อัยน์นาตอบตรงไปตรงมาจนตัวเองแปลกใจ “ถ้ามีใครในหมู่ชนชั้นสูงลอบจับมือกับอาเรนทร์ พยายามสร้างข่าวตีกระแสให้อาณาจักรเราทำสงครามกวาดล้างปีศาจกับอสุรกายที่มีเลือดเนื้อเพื่อทำให้อาณาจักรเราอ่อนแอลง เรื่องนี้ก็คงเป็นไปได้ ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นนี่คะ” เธอลุกเดินไปหยิบตำรา ‘ว่าด้วยพิชัยสงคราม’ ที่เขียนโดย นายพลวิลเลียม วิลส์ตัน บิดาของเจ้ากรมการคลังคนปัจจุบันมาส่งให้คนเป็นพ่อ พลางเอ่ย “ในนี้ก็บอกไว้นี่คะ ‘ไม่ว่าจะทำการใด ความชอบธรรมเป็นสิ่งพื้นฐาน’ กับ ‘จะรบทัพจับศึก ต้องตัดกำลังข้าศึก’ ”

“ตำราเล่มแรกที่ตระกูลวิลส์ตันทุกคนต้องท่อง...” ท่านเจ้ากรมการเมืองพึมพำ แววตาครุ่นคิด “ว่ากันตามตรง พ่อคิดว่าสงครามครั้งนี้ไม่ดีเลย เหมือนแกว่งเท้าหาเสี้ยนชัดๆ”

“พวกที่สนับสนุนสงครามอาจจะแค่อยากกำจัดภัยคุกคามก็ได้ค่ะ”

หรือไม่ ก็อาจจะมีเหตุผลมากกว่านั้นอย่างที่ว่า...

ไม่ทันที่อัยน์นาหรือท่านเจ้ากรมการเมืองจะได้พูดคุยกันมากกว่านี้ คนรับใช้ชายก็เข้ามาแจ้งให้รู้ว่าญาติท่านผู้หญิงเพิ่งเดินทางมาถึง อัยน์นาจึงขอปลีกตัวหลบฉากออกมาอย่างรู้หน้าที่

จะทำสงครามกับเผ่าพันธุ์โบราณที่คาดเดาไม่ออกว่าเก่งกาจน่าหวาดกลัวแค่ไหนรึ?

ชนชั้นอภิสิทธิ์อาณาจักรนี้ เบื่อหนายความสงบสุขกันแล้วหรือไง?

อัยน์นาคิดพลางสาวเท้าเดินลงบันไดหินตัด ตั้งใจว่าจะหลบไปออกกำลังกายในสวนรกครึ้มด้านหลังคฤหาสน์เพื่อรีดเหงื่อ ขับไล่อาการป่วย

นับตั้งแต่แปดขวบ เธอก็ตระหนักว่ามีแต่ตัวเองเท่านั้นที่ช่วยเหลือตัวเองได้ จึงมักแอบออกกำลังกายเลียนแบบทหารในสังกัดบิดา เพราะไม่อยากร่างกายอ่อนแอเหมือนพวกเหยื่อ

ก่อนหน้านี้เธอมักจะออกกำลังกายในห้องส่วนตัวที่เรือนคนรับใช้ แต่พอตอนนี้ได้ย้ายขึ้นเรือนใหญ่ มีสาวใช้คอยดูแลใกล้ชิดตลอดเวลา การออกกำลังกายในห้องจึงเป็นเรื่องที่ไม่อาจทำได้อีกต่อไป

“ถ้าที่นั่นเงียบสงบไม่มีคนเดินผ่านเหมือนอย่างที่คิดก็คงดี...” คนอยากออกกำลังกายพึมพำ

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็โดนแอนนาเบลเดินกึ่งวิ่งตามมาคว้าแขนไว้เสียก่อน

“จะไปไหน นังตัวดี!”

“ท่านหญิงแอนนาเบล” อัยน์นามองข้อมือที่โดนแอนนาเบลจิกเล็บใส่ ด้วยความไม่พอใจ

“มานี่!” พี่สาวคนรองฉุดแขน ดึงให้เธอเดินตามโดยไม่อธิบายอะไร

ทันทีที่แอนนาเบลพาเธอไปจนถึงห้องนั่งเล่นห้องใหญ่ ท่านหญิงพริสซิลล่าก็ยิ้มรับด้วยรอยยิ้มชวนขนลุก

“น้องสาวที่รัก เธอมาก็ดีแล้ว” พริสซิลล่าใช้สายตาสั่งให้แอนนาเบลลากตัวอัยน์นาออกไปที่ด้านนอกระเบียงกว้าง

เจ้าหล่อนรอให้ทุกอย่างได้ดั่งใจแล้วค่อยออกปากถาม

“พวกเราเป็นพี่น้องกันใช่ไหม พี่น้องต้องช่วยเหลือกัน ถูกหรือเปล่า?”

“ท่านหญิงมีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ” อัยน์นาถามเสียงเรียบ

“แหมแหม ทำไมทำเสียงแข็งอย่างงั้นล่ะจ๊ะ” พริสซิลล่ายกขาขึ้นไขว่ห้าง ยิ้มเยาะ “หรือเจ็บแขน”

“ตายจริง เล็บพี่สาวคงยาวไปหน่อย ขอโทษนะจ๊ะ” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่แอนนาเบลกลับเพิ่มแรงจิกเล็บ แสดงออกชัดเจนว่าจงใจ

เป็นจังหวะเดียวกับที่สาวใช้สองคนยกชุดน้ำชาเข้ามา

“คุณพี่...” อัยน์นาเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ น้ำเสียงที่ใช้ ฟังดูอ่อนลงจนน่าสงสาร “มีอะไรให้อัยน์นารับใช้คะ”