บทที่ 23

“ชาวเมืองเล่าลือกันว่า เบื้องหลังแนวเขาสูงสลับซับซ้อนเหนือดินแดนเรา มีปีศาจกับสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายยิ่งกว่าอสุรกายในทุกเรื่องเล่าอาศัยอยู่ในฐานะนายกับบ่าว พวกปีศาจจะมีปีกสีดำ คล้ายครึ่งคนครึ่งนกยักษ์ คอยควบคุมอสุรกายที่บ้างก็รูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ไม่มีความเป็นมนุษย์ บ้างก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร พวกมันมีเลือดเนื้อเหมือนพวกเราแต่ก็ล้วนโหดร้ายกระหายเลือด ชอบกัดกินเนื้อหนังมังสาสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย โดยเฉพาะมนุษย์ เป็นอาหาร”

อัยน์นาพักจิบน้ำชาแก้เฝื่อนคอก่อนจะเล่าต่อไป อดสงสัยไม่ได้ว่า...นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่มีโอกาสได้นั่งพูดคุยกับบิดาโดยที่ไม่ต้องพะวงเรื่องเอกสารบัญชี หรือรู้สึกอึดอัดเพราะสายตากดดันและคำพูดกระทบกระเทียบจากท่านผู้หญิงแกรนเทรนท์ กับพริสซิลล่า

“พวกชาวเมืองยังเล่าลือกันอีกว่า กลุ่มคนที่ไม่เชื่อถือเรื่องนี้ โดยเฉพาะพวกนักเทศน์ ล้วนโดนพวกทหารเกณฑ์ไปที่ชายแดนเพื่อให้รู้เห็นเรื่องนี้ด้วยตาตัวเอง หลังกลับจากที่นั่น ทุกคนที่รอดกลับมาพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าสิ่งที่พวกเผ่าพันธุ์โบราณน่าหวาดหวั่นเหล่านี้โปรดปรานคือเลือดเนื้อกับเสียงกรีดร้องของพวกมนุษย์แบบเราๆ”

“มีการเชิญนักเทศน์หลายคนไปร่วมเป็นพยานจริง แต่ไม่ได้มีใครบาดเจ็บล้มตายอย่างในเรื่องเล่า” ท่านเจ้ากรมการเมืองกล่าวแก้

“แต่ชาวบ้านไม่ได้เล่าลือกันอย่างนั้นนี่คะ” อัยน์นาบอกเสียงเครียด “เพราะเรื่องนี้ ชาวเมืองทั้งโกรธทั้งหวาดกลัวกันมาก พวกเขาโกรธที่ชนชั้นสูงเลือกพิสูจน์เรื่องนี้ด้วยชีวิตอาจารย์สอนศาสนาที่เป็นเหมือนที่พึ่งทางใจ พูดกันว่า ทำแบบนี้ก็เหมือนกับว่าถ้ามีใครไม่เชื่อถือหรือไม่เห็นด้วยก็จะถูกส่งไปฆ่า โกรธไปก็กลัวไป พวกเขากลัวทั้งพวกปีศาจ พวกอสุรกาย ทั้งทางการ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อถือหรือตั้งคำถามทั้งนั้น เพราะไม่มีใครอยากโดนเกณฑ์ไปพิสูจน์เรื่องน่าขนลุกด้วยตัวเอง”

“ทำไมถึงเชื่อถึงเล่าลือกันไปได้ถึงขนาดนั้น”

“แต่เรื่องพวกนี้ก็มีมูลไม่ใช่เหรอคะ”

“แล้วยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า”

“เรื่องการค้าขายการขนส่งน่ะค่ะ เพราะเกิดเรื่องแบบนี้ก็เลยไม่มีชาวเมืองเมืองไหนอยากเดินทางเฉียดใกล้เมืองแถบชายแดน คนที่มีความจำเป็นต้องทำธุระแถบนั้น ถ้าไม่ว่าจ้างทหารเป็นธุระ ก็มักจะว่าจ้างให้ทหารมาช่วยอารักขา”

ท่านเจ้ากรมการเมืองทอดถอนใจเมื่อได้ยิน “ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อปีสองปีก่อน จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครยืนยันได้ว่ามีปีศาจมีอสุรกายรุกล้ำเข้ามาอาละวาดในอาณาจักรเราแท้ๆ ตอนที่พวกเรารู้ว่ามีอะไรอยู่หลังแนวเขาทางตอนเหนือกับตอนที่พาผู้คนที่เป็นที่เชื่อถือไปพิสูจน์ เราก็รุกล้ำเข้าไปในดินแดนหลังแนวเขาทั้งสองครั้ง”

“แต่ก็เคยมีอสุรกายบุกรุกเข้ามาอาละวาดจริงๆ ไม่ใช่เหรอคะ ตอนนั้นก็มีทหารจากอาณาจักรอาเรนทร์เป็นพยาน...”

“ว่าไม่ได้หรอกนะลูก” ท่านเจ้ากรมการเมืองตัดบท น้ำเสียงอ่อนล้า

ทั้งสีหน้าและแววตา ล้วนบอกให้รู้ว่าเรื่องในประเด็นสนทนาเป็นเรื่องที่ขุนนางชราหนักใจไม่น้อย

“ลูกลองคิดดูสิ อาณาจักรเรากับอาเรนทร์ก็อยู่ข้างเคียงกัน น่าแปลกที่อสุรกายตัวนั้นไม่เคยลุกล้ำเข้าอาณาจักรอาเรนท์ แต่กลับเลือกรุกล้ำอาณาจักรการค้าที่ตรึงกำลังทหารตามชายแดนเข้มแข็งอย่างอาณาจักรเรา อาณาจักรอาเรนทร์เคยสู้รบกับเรามานาน เพิ่งจะสงบศึกกันได้ไม่ถึงยี่สิบปี ลูกคิดว่าถ้าเราทำสงครามหรือเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา อาณาจักรไหนจะดีใจที่สุดกันล่ะ? ฝ่ายเราก็เหลือเกิน แค่เห็นสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากตัวเองก็แตกตื่น พอแตกตื่นมากเข้าก็รวบรวมทุนเตรียมไปกวาดล้างเขาถึงที่ของเขา...สร้างสงครามโดยไม่คิดหน้าคิดหลังแท้ๆ”

อัยน์นาเลือกที่จะนิ่งฟังมากกว่าออกความเห็นในเรื่องนี้

“เอ้า ว่าต่อไปซิ นอกจากตื่นกลัวปีศาจกับอสุรกาย นอกจากมีคนส่วนนึงโกรธแค้นกับหวาดกลัวทางการ พวกชาวเมืองมองข่าวเรื่องการคุกคามจากพวกเผ่าพันธุ์โบราณจากดินแดนเร้นลับว่ายังไงบ้าง พวกเขาไม่ข้องใจกันบ้างรึ ว่าทำไมจู่ๆ อสุรกายกับปีศาจที่อยู่ร่วมโลกกับพวกเรามานานถึงเริ่มคุกคาม”

“มีความเชื่อแตกเป็นหลายกลุ่มค่ะ แต่ส่วนใหญ่ พวกเขาเชื่อว่า ที่ปีศาจกับอสุรกายไม่เคยคุกคามมนุษย์มาก่อน เป็นเพราะพวกมันฉลาดหลักแหลมเกินกว่าจะเผยสัญชาตญาณดิบเถื่อนกับความชั่วร้ายให้พวกเรารู้ตัว เพราะก่อนหน้านี้ พวกเราบูชาพวกมันต่างเทพ เทวดา คนบางกลุ่มแถบชายแดนเคารพบูชาถึงขั้นคอยจัดหาสิ่งมีชีวิตหลายชนิด ตั้งแต่กระต่ายตัวเล็กๆ ไปถึงวัวตัวโตๆ มาบูชายัญ พวกมันก็เลยไม่จำเป็นต้องขวนขวายลุกล้ำเขตแดนเข้ามาเพื่อหา ‘ของเล่น’ ด้วยตัวเอง”

อัยน์นาหยุดเหลียวมองบิดา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนั่งฟังอย่างตั้งใจ ไม่มีความเห็นอะไร คนที่ใกล้ชิดชาวเมืองมากกว่าจึงเล่าต่อไปด้วยน้ำเสียงที่แม้จะแหบแห้งกว่าปกติเพราะพิษไข้ ก็ยังฟังดูนุ่มนวล อ่อนหวาน ขัดแง่มุมโหดร้ายในเรื่องเล่า

“นอกจากเรื่องที่พูดไปแล้ว ยังมีเหตุผลที่น่าสนใจมากอีกข้อนะคะ ข้อหลังที่ว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับจำนวนค่ะ ใครหลายคนเชื่อว่า ที่พวกมันซ่อนตัวเงียบเชียบมาจนถึงทุกวันนี้ ก็แค่เพราะพวกมันก็ไม่ได้มีจำนวนมากมายสักเท่าไหร่ อาหารหลังแนวเขาก็เลยเพียงพอ ต่างจากตอนนี้ที่มีจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน

เล่าลือกันว่านักสำรวจจากอาเรนทร์นับร้อยเคยบุกป่าฝ่าแนวเขาไปสำรวจ ชายที่รอดกลับมาเพียงคนเดียวกล้ายืนยัน ว่าเคยเจอฝูงอสุรกายขนาดใหญ่ จำนวนไม่ต่ำกว่าร้อย ปีศาจปีกดำที่ควบคุมพวกนั้นอยู่อีกชั้นยังเคยกระซิบกระซาบว่ามนุษย์ทั้งด้อยค่าและน่ารังเกียจแค่ไหน พวกมันจะย่องย่างออกมาจากดินแดนที่เต็มไปด้วยปริศนามืดดำ แล้วกวาดล้างทำลายจนมนุษย์คนสุดท้ายในพื้นที่ที่พวกมันเลือกออกมาหาความสำราญกลายเป็นเศษซากอะไรสักอย่างที่น่าขนลุกเมื่อไหร่ก็ได้”

“ในวังก็มีหลายคนที่เชื่อแบบนี้...” ขุนนางสูงวัยเลือกละประโยคถัดไปเอาไว้ แต่อัยน์นาเข้าใจความคิดบิดาดี

ความเชื่อพวกนี้ก็คงแพร่ออกจากที่นั่นอีกตามเคย