บทที่ 13 - พยายาม

เสน่หามนตรา

บทที่ 13 - พยายาม

เข้าสู่วันที่สองกับการที่ม่านฟ้านอนอยู่โรงพยาบาล เธอมีอาการดีขึ้นและฟื้นจากพิษไข้แล้ว...แต่สิ่งที่แปลกและเปลี่ยนไป คือ ความนิ่งเงียบ ม่านฟ้าเงียบปากสนิท ดวงตาคมฉายแววนิ่งเรียบ ไม่ปริปากพูดอะไรกับใครนอกจากหมอที่ถามอาการป่วย

"คุณเป็นยังไงบ้าง" คำถามเดิม ๆ ที่เชคฮ บราฮิม ถามไถ่เรื่อยมา

".........." แต่สิ่งที่ได้ย้อนคืนคือแววตาเฉยชาของม่านฟ้าเท่านั้น

"หิวไหม? " แม้ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เชคฮ บราฮิม ก็ยังมีความพยายามที่จะพูดคุยกับม่านฟ้าต่อไป

...หน้าที่อันพึงกระทำของเชคฮ บราฮิม ถูกสั่งให้เลื่อนออกไป ไม่ใช่ว่าไม่สำคัญแต่คนตรงหน้าก็สำคัญต่อจิตใจของ เชคฮ บราฮิม เช่นกัน

"ท่านครับ" เสียงราชิตเอ่ยเรียกเมื่อเปิดประตูเข้ามา จนม่านฟ้าและเชคฮ บราฮิมหันไปมองยังผู้มาใหม่

"มีอะไร" ราชิตส่งสายตาหานายเหนือหัว สื่อถึงเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้นั้นสำคัญและไม่ต้องการให้ใครรับรู้

"เดี๋ยวเราตามไป" เสียงบอกกล่าวเป็นอันรับรู้ระหว่างเจ้านายและเลขาคนสนิท ราชิตโค้งคำนับก่อนจะเดินจากไป

"ม่านฟ้า...เดี๋ยวผมมานะ" คำพูดที่แสนนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเปรยบอกออกไป แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับจากม่านฟ้าอยู่ดี

...สิ่งที่ได้รับรู้หลังจากที่ราชิตรายงาน การเจรจาธุรกิจที่ท่านผู้นำรัฐได้มอบหมายสั่งการลงมา แต่ดูเวลานี้สิ ม่านฟ้ากำลังป่วยเขาจะทิ้งเธอไปตอนนี้ได้อย่างไร เธอจะไม่หนีเขากลับเมืองไทยอย่างนั้นหรือ ด้วยท่าทีนิ่งเฉย แววตาเฉยเมย ไร้คำพูดตั้งแต่ลืมตาตื่นจากอาการป่วยที่เขานั้นเป็นคนกระทำ

"ราชิตแล้วม่านฟ้าล่ะ เรากลัวเธอหนี" เชคฮ บราฮิมเริ่มกังวล

"แต่งานนี้เราจะปฏิเสธไม่ได้ มันก็สำคัญกับท่านเช่นกัน" ราชิตบอกกล่าว

"อีกไม่กี่วันก็ถึงกำหนดที่ม่านฟ้าหมดเวลาพักผ่อน" ความกังวลยังมีต่อ เมื่อนึกถึงอนาคตอีกไม่ไกลว่าม่านฟ้าจะอยู่ที่นี่อีกไม่นาน แล้วเขาต้องทำอย่างไรดี งานก็ต้องทำ หัวใจก็ต้องรักษา "ราชิตเราไม่อยากให้ม่านฟ้ากลับเมืองไทย"

"แต่คุณม่านฟ้าเธอก็มีหน้าที่ของเธอนะครับ" ราชิตพูดถึงเหตุผลของม่านฟ้าอันพึงจะมี และด้วยหน้าที่ของเธอที่ต้องทำเฉกเช่นนายเหนือหัว

"เราขังม่านฟ้าดีไหมราชิต" เหมือนสิ่งที่ราชิตพูดเตือนสตินายเหนือหัวคนนี้ไม่ได้สนใจเอาเสียเลย

"ท่านลองตรองให้ดีเสียก่อน...มันจะคุ้มกับความรู้สึกของท่านไหม หากคุณม่านฟ้าเธอดูเกลียดชังท่านมากกว่านี้ล่ะครับ" ความพยายามของราชิตยังคงตั้งมั่นหวังให้นายเหนือหัวนั้นใช้สมองมากกว่าอารมณ์ เพราะผลที่ตามมาอาจจะไม่คุ้ม ราชิตย่อมรู้ดีว่านายคนนี้เป็นเช่นไรในอดีตที่ผ่านมาในเรื่องความรัก

"เรากลุ้มใจ...ราชิต เราก็ไม่รู้ทำไมเราถึงถูกใจม่านฟ้าขนาดนี้...ทุ่มเงินให้เธอดีไหมนะ"

"ท่านอย่าลืมว่า คุณม่านฟ้าเธอไม่ใช่คนใจง่ายและไม่ได้เห็นแก่เงินทอง" ราชิตสำทับด้วยเหตุผลอีกครั้ง

"มีแต่คนอยากจะได้ทั้งนั้น"

"แต่คงไม่ใช่กับคุณม่านฟ้าครับท่าน" ราชิตสวนกลับทันท่วงที

"ทำไม!? ...เงิน ทอง เครื่องเพชร เราให้นางได้หมด ถ้านางลั่นวาจาออกมาว่าต้องการ...เรายินดีแค่ม่านฟ้ายอมอยู่ที่นี่กับเรา"

"ท่านไม่ใช่แค่ถูกใจคุณม่านฟ้าใช่ไหมครับ...แต่ท่านรักนาง" ราชิตถามย้ำเรื่องหัวใจเมื่อนายเหนือหัวนั้นเริ่มมีปฏิกิริยาเชิงชู้สาวที่เริ่มแสดงออกมากขึ้น จนผิดแปลกไปซึ่งราชิตยินดีเพราะนายคนนี้ไม่ได้รักใครมานานแล้ว

"......................"

"ถ้าไม่ใช่...ท่านคงไม่เกี้ยวกราดอยากได้นางขนาดนี้ กระผมพูดถูกไหมครับ" ราชิตผู้ที่เปี่ยมด้วยไหวพริบมีหรือแค่เรื่องน้อยนิดแค่นี้เขาจะดูไม่ออก คำพูดที่ดันให้นายเหนือหัวนั้นจนมุมได้ไม่ยาก เพราะรู้ใจเชคฮบราฮิมด้วยวัยเยาว์ที่โตมาพร้อมกันจนรู้ไส้รู้พุง

"รู้มากไปแล้วราชิต" รอยยิ้มที่แสดงออกทางแววตา มันคือความเขินอายเมื่อนายเหนือหัวถูกจับพิรุธได้...

"เป็นเช่นดังที่ผมพูด? " ราชิตคนสนิทยังคงตะล่อมเจ้านาย อย่างอยากกลั่นแกล้งเมื่อนายเหนือหัวนั้นเริ่มมีใบหน้าแดงระเรื่อ

"เราไม่แน่ใจ" เชคฮ บราฮิม เบือนหน้าหนีหลบสายตาเลขาคนสนิทอย่างนึกเอียงอาย

"แต่แววตาท่านบ่งบอก"

"เราแสดงออกขนาดนั้นเชียวหรือ" ใบหน้าคมเปื้อนยิ้มหันมาย้อนถาม...ดั่งลืมไปแล้วว่ามีเรื่องกลัดกลุ้มในใจ

"ท่านปิดผมไม่มิด...ท่านน่าจะรู้ดี" ราชิตแสดงท่าทางและวาจาอย่างเหนือกว่า

"สมแล้วที่โตมาด้วยกัน"

"ผมอยากให้ท่านสมหวังนะครับ" ราชิตเริ่มพูดอย่างเห็นใจนายเหนือหัว เมื่อหัวใจของเจ้านายเริ่มเบ่งบาน

"ช่วยเราสิ"

"ผมจะช่วยท่านครับ" ราชิตตอบตกลง

"ขอบใจ"

"แล้วเรื่องงานที่ท่านต้องทำ? " และราชิตต้องวกวนมาเรื่องที่ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นถึงกับสีหน้าสลดลงทันใด เรื่องงานไม่ว่าการใดราชิตจะต้องคอยเตือนนายคนนี้ด้วยรู้หน้าที่อันพึงกระทำในฐานะทายาทของท่านผู้นำรัฐในลำดับต่อไป

"เฮ้อ...เราไม่อยากพูดถึงเรื่องงานตอนนี้เลย"

"คุณหนูอาฟียาช่วยท่านได้ในเรื่องคุณม่านฟ้า"