บทที่ 14 เริ่มต้นแผนการทำลายศัตรู

มาร์คัสนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของห้องโถงมืดสลัว ความเงียบงันในห้องตัดกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ลอยมา ดวงตาของมาร์คัสเปล่งประกายด้วยความอาฆาต ขณะจ้องมองไปยังไอเดนและเคียแรน รอยยิ้มที่เปื้อนหน้าไอเดนเป็นเหมือนเปลวไฟที่โหมกระพือความโกรธในใจให้ลุกโชน

“แกมันชอบทำตัวเหมือนเป็นเจ้าชายในนิทาน... แกก็แค่หมากตัวหนึ่งในกระดานของพ่อ ไม่รู้ว่าทำไมคนพวกนั้นถึงหลงแก แต่ฉันจะทำให้มันจบลงเอง” มาร์คัสคิดขณะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นเยียบ

เสียงคำพูดของไอเดนเกี่ยวกับ “สวน” และ “อัศวิน” ลอยเข้ามาในหู แม้มาร์คัสจะไม่ได้ยินชัดเจนทุกคำ แต่ความหมายก็กระตุ้นความสนใจขึ้นทันที ราวกับว่าคำเหล่านั้นเป็นกุญแจไขปริศนาที่เขาเฝ้าตามหา

“สวน...อัศวิน...” มาร์คัสพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาเบาราวกับกระซิบ ขณะครุ่นคิดถึงตำนานและพลังลึกลับที่ถูกกล่าวขานเกี่ยวกับสวนรัตติกาล

เขาหรี่ตาเล็กน้อย แล้วฉีกยิ้มเย็นเยียบ รอยยิ้มนั้นเย็นชาจนสามารถทำให้อากาศในห้องเย็นลง “ฉันจะใช้มันทำลายแก ไอเดน... แกไม่รอดแน่”

มาร์คัสนั่งอยู่ในห้องทำงานที่ปิดทึบ มีเพียงแสงจากโคมไฟตั้งโต๊ะที่ส่องให้เห็นใบหน้าบูดบึ้งและเต็มไปด้วยความอิจฉา เขาเรียกผู้ติดตามที่ไว้ใจที่สุดสามคนเข้ามาในห้อง

“นั่งลง” มาร์คัสพูดเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยอำนาจ

ทั้งสามคนรีบนั่งลงทันที ไม่กล้าสบตากับมาร์คัสตรง ๆ

“ฉันมีงานสำคัญให้พวกแก ฉันต้องการรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับไอเดน ไม่ว่ามันจะคุยกับใคร หรือมันทำอะไรในแต่ละวัน โดยเฉพาะเรื่องของสวนรัตติกาล” มาร์คัสเน้นคำว่า “สวนรัตติกาล” ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“ท่านต้องการข้อมูลทั้งหมดเมื่อไรครับ?” หนึ่งในลูกน้องที่ชื่อแอนดรูว์ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

“เร็วที่สุด” มาร์คัสตอบ พลางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ “และจำไว้ว่าฉันไม่ต้องการข่าวลือ เอามาแค่เรื่องจริง... ฉันต้องรู้ว่าไอเดนมันกำลังวางแผนอะไร และมีใครในซินดิเคทที่รู้เรื่องสวนบ้าง”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “จำได้ตอนที่ฉันยังเด็ก มีข่าวลือเกี่ยวกับสวนนั้น หลังจากราชินีตายไป...สวนก็ปิดตาย ไม่มีใครกล้าเข้าไป แม้แต่พ่อของฉันก็ไม่เคยพูดถึงมันอีก แต่ทำไม...”

ดวงตาของมาร์คัสเปล่งประกายด้วยความโกรธและความสงสัย “ทำไมไอเดน ไอ้เด็กกำพร้าจอมแสแสร้งนั้นถึงรู้เรื่องนี้? และมันกำลังจะทำอะไร?”

ลูกน้องทั้งสามคนสบตากันอย่างลังเล ก่อนที่แอนดรูว์จะเป็นคนตอบ “เราเคยได้ยินเพียงเรื่องเล่าคร่าว ๆ เกี่ยวกับสวนจากคนรุ่นเก่า บางคนบอกว่ามันเป็นที่ซ่อนของพลังอำนาจ บางคนบอกว่ามันเป็นแหล่งเวทมนตร์ที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่รายละเอียดนั้นมีไม่มากครับ เพราะหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น คนที่รู้เรื่องส่วนใหญ่ก็หายไปหรือเสียชีวิต...”

“ไม่ต้องมาบอกในเรื่องที่ฉันรู้อยู่แล้ว” มาร์คัสตัดบท ดวงตาของเขาแสดงความไม่พอใจ “ฉันต้องการให้พวกแกไปสืบ ฉันต้องการข้อมูลใหม่ ฉันต้องการรู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับไอเดนอย่างไร”

“ท่านมาร์คัส” เรย์พูดขึ้นอย่างลังเล “ถ้าเช่นนั้น ท่านคิดว่า...ไอเดนอาจรู้เกี่ยวกับพลังของสวน หรือบางที...มันอาจมีแผนจะครอบครองพลังนั้น?”

มาร์คัสหัวเราะเยาะเบา ๆ แต่เสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ไอเดน? เด็กกำพร้าจอมแสแสร้งนั่นหรือ? มันอาจจะแค่โชคดีที่ได้ยินเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นโชคหรืออะไรก็ตาม ฉันจะไม่ปล่อยให้มันได้สิ่งที่ควรเป็นของฉัน! สวน...และทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับมัน จะต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว!”

เขาหันมองไปที่ลูกน้องทั้งสาม “ไปสืบมาให้หมดว่าไอเดนรู้เรื่องนี้จากไหน และใครในซินดิเคทที่อาจรู้ข้อมูลเกี่ยวกับสวน...ถ้าพวกแกต้องใช้เงินซื้อข้อมูลหรือข่มขู่ใครก็ทำซะ ฉันต้องการคำตอบ ไม่ใช่คำแก้ตัว”

ลูกน้องทั้งหมดพยักหน้าและออกไปจากห้อง ทิ้งมาร์คัสให้นั่งอยู่เพียงลำพัง เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่แสงจันทร์กำลังสาดส่อง ดวงตาของเขาฉายแววความโลภและความอาฆาต

“ไอเดน...ถ้าแกคิดจะครอบครองพลังนั้น ฉันจะทำให้แน่ใจว่าแกไม่มีวันได้มันแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว!”

หลังจากสายลับรายงานกลับมาว่า ทั้งวิกเตอร์และไอเดนกำลังลอบหาข้อมูลเกี่ยวกับสวนรัตติกาล มาร์คัสไม่อาจระงับความโกรธที่ปะทุขึ้นได้ เขานั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงาน ใบหน้าเย็นชาแต่ดวงตาเปล่งประกายด้วยความเคียดแค้น แสงจากโคมไฟริบหรี่ยิ่งขับให้เงาบนใบหน้าของเขาดูดุดันราวกับปีศาจ

“สวนรัตติกาล...” มาร์คัสพึมพำกับตัวเอง พลางกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ “ทั้งพ่อและไอเดน... คิดว่าฉันจะยอมอยู่ใต้เงาของพวกเขางั้นหรือ?”

สายลับอีกคนก้าวเข้ามาพร้อมกับรายงานเพิ่มเติม “นายท่าน...ผมได้ข้อมูลมาว่าทั้งท่านวิกเตอร์และไอเดนต่างก็กำลังเตรียมแผนบางอย่างเกี่ยวกับสวน ท่านต้องการให้ผมสืบต่อหรือไม่ครับ?”

มาร์คัสเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นจ้องตรงไปที่สายลับ “ไม่จำเป็น ฉันรู้ว่าพวกมันต้องการอะไร และฉันก็รู้ว่าข้าจะจัดการยังไง”

สายลับกลืนน้ำลาย ความเงียบในห้องเหมือนจะกดดันจนแทบหายใจไม่ออก ก่อนจะโค้งตัวลาออกไป มาร์คัสเริ่มหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นพอ ๆ กับแผนการในหัวยามนี้

มาร์คัสเริ่มทำตามแผนการอย่างเงียบเชียบ แผนการแรกคือ เลือกวางยาพิษวิกเตอร์ในอาหารและไวน์ ยาพิษที่เขาใช้จะค่อย ๆ ทำให้ผู้เป็นพ่ออ่อนแอลงทีละนิดโดยไม่ทันสังเกต แต่การกระทำของเขาแฝงไปด้วยการแสดงความห่วงใย ทำให้ทุกคนรอบตัวเชื่อว่าเขาเป็นลูกชายที่แสนดี

ในเช้าวันหนึ่ง มาร์คัสเดินเข้าไปในห้องของวิกเตอร์พร้อมถาดอาหารเช้าที่จัดเตรียมอย่างประณีตด้วยตัวเอง “พ่อ วันนี้ผมจัดอาหารเช้าให้พ่อเอง ท่านต้องลองชิมซุปไก่ที่ผมสั่งให้คนครัวเคี่ยวตั้งแต่เมื่อคืน ผมบอกให้พวกมันใส่สมุนไพรที่ดีที่สุดเพื่อบำรุงร่างกายของพ่อ”

วิกเตอร์ซึ่งเริ่มอ่อนแอลงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนยกมือขึ้นรับถ้วยซุป มาร์คัสยิ้มอย่างอบอุ่น “ผมจะไม่ยอมให้พ่อปล่อยให้สุขภาพทรุดโทรมแบบนี้ ผมอยากให้พ่อฟื้นไว ๆ ผมยังอยากปรึกษาพ่อเรื่องงานอีกหลายอย่าง”

“ขอบใจมาร์คัส ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง” วิกเตอร์มองลูกชายอย่างอ่อนโยนและยิ้มบาง ๆ

“แน่นอนครับ ผมจะทำอะไรได้หากไม่มีคำชี้แนะของพ่อ” มาร์คัสพูดพลางปรับหมอนให้วิกเตอร์นอนสบายขึ้น “พ่ออยากได้อะไรอีกไหม? บอกผมนะ ผมจะจัดหามาให้”

ในตอนเย็น มาร์คัสกลับมาเยี่ยมผู้เป็นพ่ออีกครั้ง พร้อมน้ำผลไม้คั้นสด “นี่คือสิ่งที่ผมไปสั่งมาจากตลาด มีคนบอกว่าผลไม้พวกนี้ช่วยเสริมกำลังให้ร่างกายฟื้นตัวได้ดี พ่อควรดื่มให้หมด”

วิกเตอร์จิบน้ำผลไม้ด้วยสีหน้าพึงพอใจ “ลูกทำให้พ่อสบายใจจริง ๆ มาร์คัส ลูกทำให้เห็นว่าลูกมีความสามารถดูแลครอบครัวนี้ได้ในอนาคต”

“แน่นอนสิครับพ่อ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความมืดมิดที่ปิดบังไว้อย่างแนบเนียน คำพูดของวิกเตอร์ทำให้มาร์คัสยิ้ม แต่ในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความสะใจ

เมื่อมาร์คัสเดินออกจากห้องของวิกเตอร์ เขาเรียกพ่อบ้านมาหา “พ่อดูอ่อนเพลียขึ้นทุกวัน พ่อบ้านคิดว่าควรเพิ่มสมุนไพรอะไรอีกไหม? ฉันไม่อยากให้พ่อขาดอะไรเลยในช่วงที่สุขภาพไม่ดีแบบนี้”

“ท่านทำดีที่สุดแล้ว นายท่านจะต้องซาบซึ้งในความใส่ใจของท่านแน่” พ่อบ้านมองมาร์คัสด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ฉันหวังเช่นนั้น” มาร์คัสยิ้มอ่อน “ทุกคนต้องการวิกเตอร์ที่แข็งแกร่ง แต่ถ้าพ่อไม่ไหว ฉันก็จะเป็นผู้สืบทอดและปกป้องทุกคน”

พ่อบ้านพยักหน้าเห็นด้วย โดยไม่รู้ถึงความตั้งใจที่ซ่อนเร้นของมาร์คัสแม้แต่น้อย

มาร์คัสใช้การแสดงออกที่ดูใส่ใจอ่อนโยนปิดบังความตั้งใจอันแท้จริง เขาเดินเข้าเดินออกจากห้องวิกเตอร์เช้าเย็น พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเสแสร้ง ในใจเต็มไปด้วยความกระหายที่จะเห็นวิกเตอร์ล้มลงโดยไม่อาจลุกขึ้นได้อีก