บทที่ 16 เสียงสะท้อนของความเศร้า

ในช่วงเวลาเดียวกันที่มาร์คัสเริ่มวางยาพิษวิกเตอร์ การเคลื่อนไหวในเงามืดก็เริ่มต้นขึ้น เขาปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับสวนรัตติกาลและซินดิเคทผ่านสายลับที่แฝงตัวอยู่ในกลุ่มอัศวิน โดยเป้าหมายคือสร้างสถานการณ์ให้ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

มาร์คัสนั่งอยู่ในห้องประชุมลับ ไฟในห้องถูกปรับให้มืดลงสร้างบรรยากาศที่กดดัน ลูกน้องของเขารายล้อมโต๊ะยาวสีเข้ม ดวงตาทุกคู่จับจ้องมาร์คัสที่กำลังอธิบายแผนการ

“ฉันปล่อยข่าวลือออกไปแล้ว” มาร์คัสเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ขณะที่เลื่อนสายตาไปมองลูกน้องทีละคน “อัศวินแห่งสวนจะได้ยินว่าซินดิเคทกำลังเตรียมการโจมตีสวน ส่วนไอเดน...เจ้าหนูผู้ทะเยอทะยานนั่น มันจะถูกล่อให้ไปที่โกดังร้างนอกเมืองด้วยคำบอกเล่าลวงๆ เกี่ยวกับเบาะแสของสวน”

“แต่ถ้าท่านไอเดนเอาชนะสถานการณ์นี้ได้ล่ะครับ เขาอาจพลิกกลับมาเป็นผู้ชนะ” หนึ่งในลูกน้องยกมืออย่างระมัดระวัง

มาร์คัสหัวเราะในลำคอ “ไม่มีใครรอดกลับมาได้ ไม่ว่าอัศวินหรือไอเดน ฉันมีคนเตรียมพร้อมที่จะกำจัดพวกมันทั้งหมด ฉันจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางทาง แม้กระทั่งไอ้เด็กกำพร้าที่พ่อของฉันโปรดปรานนักหนา”

ในขณะที่มาร์คัสกำลังวางแผนทำลายล้าง ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดอย่างวิกเตอร์กำลังอ่อนแอลงจากพิษที่ลูกชายตัวเองวางใส่ในอาหาร เขานั่งอยู่ในห้องทำงานอันกว้างขวาง แสงจากโคมไฟระย้ากระทบใบหน้าที่ซีดเผือด

“พ่อ” มาร์คัสกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร “ผมนำอาหารบำรุงมาให้ พ่อควรพักผ่อนให้มาก อาการป่วยจะได้ดีขึ้น”

วิกเตอร์พยักหน้าอย่างอ่อนแรง “มาร์คัส พ่อเห็นว่าลูกเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น”

มาร์คัสยิ้ม รอยยิ้มที่ซ่อนอาวุธไว้ข้างหลัง “แน่นอนครับพ่อ ผมแค่อยากให้พ่อสบายใจ ไม่ต้องพะวงอะไรอีก”

บรรยากาศมืดมนและเต็มไปด้วยความกดดัน ความมืดปกคลุมทุกการกระทำ ขณะที่มาร์คัสเดินกลับห้องของตัวเอง เสียงฝีเท้าของเขาดังสะท้อนในโถงทางเดิน เงาสะท้อนบนกำแพงเหมือนเงาปีศาจที่กำลังหัวเราะเยาะโลกที่กำลังจะตกอยู่ในกำมือของเขา...

และค่ำคืนแห่งกงล้อของโชคชะตาก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ไอเดนนั่งอยู่ในรถที่ลัดเลาะไปตามเส้นทางมืดมิดของชานเมืองอาราเลีย รอบข้างเต็มไปด้วยเสียงลมพัดแผ่วเบาที่ดูเหมือนจะกระซิบเตือนถึงภัยบางอย่างที่ซ่อนอยู่ เขาขยับตัวอย่างกระวนกระวาย พลางมองออกไปยังความมืดเบื้องนอก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความสงสัย

“ถ้าที่นั่นไม่มีอะไรเลยล่ะ? หรืออาจมีสิ่งที่เราคาดไม่ถึงรออยู่…” เขาพึมพำกับตัวเอง พลางคิดคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว ตั้งแต่ชื่อของราชินี สวนรัตติกาล และเจ้าชายที่เขาไม่รู้ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างไร ความฝันที่เขาเห็นยังคงค้างอยู่ในใจเหมือนปริศนาที่รอการคลี่คลาย

กลุ่มคนสนิทของเขาซึ่งติดตามมาด้วยต่างเฝ้าดูท่าทางของไอเดน แม้ไม่มีใครพูดอะไร แต่พวกเขารับรู้ถึงความสับสนในจิตใจของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

“เจ้านายครับ พวกเราควรระวังตัวให้มาก หากนี่เป็นกับดัก...” หนึ่งในคนสนิทเอ่ยเตือน

ไอเดนพยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบอะไร ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถามและความหวังริบหรี่ บางทีค่ำคืนนี้อาจมีคำตอบที่เขาตามหามานาน

โกดังร้างตั้งตระหง่านอยู่ในเงามืดของชานเมืองอาราเลีย สภาพของมันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของสนิมและความชื้น ไอเดนเดินเข้าไปช้า ๆ เสียงฝีเท้าของเขากระทบกับพื้นไม้ผุที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดในความเงียบ บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งเหมือนกำลังบอกลางร้าย เขาหยุดอยู่ตรงกลางโกดัง มองไปรอบ ๆ ด้วยความระแวดระวัง แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างทอดเงายาวอย่างน่าขนลุก

“ไม่มีอะไรเลยเหรอ?” ไอเดนพึมพำขณะหยุดฟังเสียงรอบตัว แต่มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านช่องว่างของกำแพงเก่า เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

“หรือว่าเราถูกหลอก...” เขาสูดหายใจเข้าลึก สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล

ไอเดนยกมือขึ้นให้ทุกคนเงียบ แล้วเดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว หัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง แต่ยังไม่ทันได้ขบคิดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและมั่นคงก็ดังขึ้นด้านหลัง

กลุ่มอัศวินในชุดเกราะโบราณปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความระแวดระวัง พ่อของเคลเดินนำหน้าออกมา ท่าทางสง่างามแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ดาบในมือของเขาเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์ สายตาของเขาจับจ้องไปยังไอเดนและพรรคพวก

“พวกแกคือใคร! มาที่นี่ทำไม!” พ่อของเคลคำราม น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความเคลือบแคลง

“ผมชื่อไอเดน ผมมาเพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับสวนและอดีตของผม” น้ำเสียงของไอเดนสั่นเล็กน้อย แต่พยายามแสดงความจริงใจ

“โกหก!” พ่อของเคลตะโกนพร้อมยกดาบชี้หน้า “แกและพวกนั้นเป็นคนของซินดิเคท ที่มาก็เพราะจะวางแผนทำลายสวนสิไม่ว่า!”

ไอเดนตกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวหาเช่นนั้น แต่ยังพยายามอธิบาย “คุณเข้าใจผิด! ผมไม่ได้มาเพื่อทำลายอะไร ผมแค่ต้องการคำตอบเกี่ยวกับอดีตของตัวเองเท่านั้น!”

คำพูดนั้นกระตุ้นบางสิ่งในใจของพ่อของเคล อดีต? อดีตอะไร? อดีตที่เขาไม่อยากยอมรับว่าตัวเองล้มเหลวในการปกป้องครอบครัวของราชินี? หรืออดีตที่ว่าเจ้าชายที่เขาตามหามาทั้งชีวิตอาจไม่มีตัวตนเหลืออยู่อีกแล้ว?

“ราชินีสิ้นไปแล้ว เจ้าชายหายตัวไป…” พ่อของเคลพูดเสียงเบา ราวกับพูดกับตัวเอง “และฉัน…ฉันก็เหลือแค่ความอับอาย”

พ่อของเคลซึ่งตาบอดไปด้วยความรู้สึกผิดและความโกรธ ไม่ฟังเหตุผล เขาชักดาบออกมา น้ำหนักของมันเหมือนหนักกว่าที่เคย ดาบที่เคยใช้ปกป้องราชินีและเจ้าชาย ตอนนี้มันกลายเป็นสัญลักษณ์ของความล้มเหลว ไอเดนมองเห็นความเศร้าในดวงตาของชายตรงหน้า ดวงตาที่สะท้อนทั้งความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดอย่างยิ่งยวด เขาตวัดดาบใส่ไอเดนอย่างรวดเร็ว กลุ่มคนของไอเดนต่างแตกฮือด้วยความตกใจ

เสียงดาบปะทะกันดังก้องไปทั่วโกดัง ไอเดนพยายามหลบหลีกการโจมตีอย่างสุดกำลัง แต่พ่อของเคลกลับเร่งเร้าด้วยความโกรธแค้น เขาเหวี่ยงดาบครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความคับแค้นที่สั่งสมมานาน

“ฉันไม่เชื่อแก! พวกซินดิเคทเป็นคนที่ทำลายสวน! แกเป็นส่วนหนึ่งของพวกมัน!” พ่อของเคลคำรามอย่างดุดัน

ไอเดนยกมือขึ้นเพื่อป้องกันดาบครั้งแล้วครั้งเล่า เขาหอบหายใจหนัก ขณะที่พยายามอธิบายด้วยความสิ้นหวัง “ได้โปรด! ฟังผมก่อน! ผมไม่ได้มาทำลายสวน!”

“แกรู้หรือเปล่า…ว่าทุกคืนฉันเห็นอะไรในฝัน?!” พ่อของเคลตะโกน “ฉันเห็นดวงตาของราชินี ฉันเห็นเลือด เห็นเด็กชายที่หายตัวไป…ฉันเห็นความล้มเหลวของตัวเอง!”

ไอเดนหลบการโจมตีด้วยความรวดเร็ว หัวใจของเขาสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของชายคนนี้ถึงส่งผลต่อเขามากขนาดนี้

“คุณ…” ไอเดนพยายามพูด “คุณกำลังสู้กับตัวเองมากกว่าที่จะสู้กับผม…”

พ่อของเคลหยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขาหรี่ลงขณะมองไอเดนใกล้ขึ้น เด็กคนนี้มีบางอย่างที่ดูคุ้นเคย แววตาอ่อนโยนอันคุ้นเคย กลิ่นอายเวทมนตร์แบบเดียวกับที่โรซาลีมี หัวใจของเขาเต้นรัว

“ริน?” เขากระซิบเสียงสั่นเครือ “นายคือรินหรือ?”

“ริน? คุณหมายถึงใคร?” ไอเดนมองกลับด้วยความสับสน

ก่อนที่บทสนทนาจะดำเนินต่อ กลุ่มผู้โจมตีที่ซุ่มอยู่ก็ปรากฏตัวขึ้นรอบโกดัง มาร์คัสและลูกน้องของเขาก้าวออกมาจากเงามืด พร้อมอาวุธในมือ รอยยิ้มชั่วร้ายของมาร์คัสบ่งบอกถึงความสะใจ

“เป็นฉากที่งดงามจริง ๆ หมากสองตัวที่ฉันต้องการกำจัดมาอยู่ในที่เดียวกัน” มาร์คัสกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “ตอนนี้ก็ถึงเวลาจบเกมเสียที”