บทที่ 20 พร้อมจะทำตามใจตัวเองหรือยัง

ในยามเช้าของสวนรัตติกาล แสงอาทิตย์แรกแย้มอาบไล้ไปตามพื้นดิน เคลยืนอยู่เงียบ ๆ หน้าหลุมศพสองหลุม หลุมหนึ่งคือหลุมของราชินีโรซาลี และอีกหลุมคือพ่อของเขา อัศวินผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยเป็นทั้งผู้นำและผู้เสียสละชีวิตเพื่อหน้าที่

เขาก้มมองแผ่นจารึกของราชินีโรซาลี แผ่นจารึกที่บันทึกความรัก ความเสียสละ และความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืมเลือน สายตาของเคลเต็มไปด้วยความเศร้า

“ฝ่าบาท...” เขากระซิบเสียงเบา ราวกับไม่ต้องการให้เสียงนั้นรบกวนความสงบของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ “ผมทำทุกอย่างเพื่อสวน เพื่อเจ้าชาย แต่ตอนนี้...ผมไม่แน่ใจแล้วว่าผมทำถูกไหม”

เขาหันไปมองหลุมศพของพ่อ ราวกับจะขอคำตอบจากใครสักคน “พ่อ...ท่านเคยบอกผมว่า ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการเสียสละ แต่ตอนนี้ผมสงสัย...ว่ามันคือการเสียสละทุกอย่างจริงหรือ? แล้วผมจะเสียสละหัวใจตัวเองเพื่อหน้าที่นี้ได้จริงหรือ?”

เคลเงยหน้าขึ้น มองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีจากฟ้าสางเป็นทองแดง ความทรงจำในวัยเด็กหมุนวนในหัว ราวกับคลื่นทะเลซัดเข้าหาฝั่ง เขาจำได้ถึงดวงตาสีสดใสของรินในวันที่พวกเขาพบกันครั้งแรก เด็กชายตัวเล็กที่วิ่งเล่นในสวน ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

แต่เขาก็จำได้ชัดเจนถึงวันที่ฝ่าบาททรงจากไป วันที่สวนกลายเป็นเงามืด เขายังจำได้ถึงคำพูดสุดท้ายของพ่อที่กำชับเขาให้ปกป้องสวนและตามหาเจ้าชาย

“เคล เจ้าคือดาบของสวน จงเป็นผู้ปกป้องสวนและเจ้าชายคนที่จะนำสวนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

ตอนนี้ รินคือคนคนนั้น คนที่เขาต้องปกป้อง แต่รินก็ไม่ใช่แค่เจ้าชายสำหรับเขาอีกต่อไป เคลรู้สึกหนักอึ้งในใจ ความคิดวิ่งวุ่นยุ่งเหยิง

“ฝ่าบาท...พ่อ...” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ผมทำได้ดีหรือยัง? ผมทำตามหน้าที่ที่ได้รับมาแล้วหรือยัง? แต่ถ้าผมบอกว่าผมรักริน ไม่ใช่แค่ในฐานะคนที่ต้องปกป้อง แต่ในฐานะคนคนหนึ่งที่หัวใจของผมอยากปกป้องไปตลอดชีวิต...มันผิดไหม?”

เขาหลับตาแน่น ความเจ็บปวดพุ่งเข้ามาในใจราวกับหนามแหลมแทงเข้า “ผมไม่อยากเป็นแค่ผู้พิทักษ์ ผมอยากเป็นคนที่รินสามารถพึ่งพาได้ ผมอยากเป็นคนที่รินรักเหมือนที่ผมรักเขา”

เย็นวันนั้น สวนรัตติกาลที่กำลังสะท้อนกับแสงสีทองอ่อน ๆ จากพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า เอร่าก้าวเข้ามาในลานสวนที่เคลกำลังจัดระเบียบอาวุธของเขา ดูเหมือนจะเป็นกิจกรรมที่เขาใช้หลีกเลี่ยงสายตาของริน

“เคล” เอร่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจและจริงจัง ผิดจากปกติที่มักจะล้อเลียนอยู่เสมอ “นายมีอะไรในใจหรือเปล่า?”

เคลชะงักเล็กน้อย มือที่กำลังขัดดาบหยุดชั่วคราว แต่เขายังไม่เงยหน้าขึ้น “ไม่มีอะไรหรอก”

“อย่ามาโกหก!” เอร่ากล่าวพลางเดินเข้าไปใกล้ “ตั้งแต่รินได้ความทรงจำกลับคืน นายก็ไม่เหมือนเดิม นายหลบหน้าเขา นายเว้นระยะห่าง และตอนนี้รินเองก็เริ่มรู้สึกแล้ว นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”

เคลถอนหายใจเฮือกใหญ่ วางดาบลงช้า ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิท “ฉันแค่...มันซับซ้อน เอร่า ฉันไม่รู้ว่าฉันควรทำยังไงดี”

“ซับซ้อนยังไง? เพราะรินเป็นเจ้าชายอย่างนั้นเหรอ? หรือเพราะนายคิดว่าหน้าที่ของนายมันขัดกับความรู้สึกในหัวใจ?” เอร่าขมวดคิ้วแน่น

เคลเงียบไปสักพักก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “ใช่...เพราะเขาเป็นเจ้าชาย และฉันเป็นแค่อัศวิน คนที่ต้องปกป้องเขา ไม่ใช่รักเขาแบบนี้ ฉันกลัวว่าถ้าฉันทำตามหัวใจ ทุกอย่างที่ฉันสัญญาไว้กับพ่อ กับฝ่าบาท...มันจะกลายเป็นเรื่องเห็นแก่ตัว”

เอร่าหัวเราะเบา ๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ปนด้วยความหงุดหงิด “เห็นแก่ตัว? เคล นายฟังตัวเองพูดไหม? นายกำลังใช้เหตุผลพวกนั้นเพื่อหนีจากความรู้สึกของตัวเอง นายรักรินไหม?”

เคลมองเอร่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง “ฉันรักเขา...รักมากจนไม่รู้ว่าความรักนี้จะทำร้ายเขาหรือเปล่า”

เอร่าส่ายหน้า เดินไปวางมือบนไหล่ของเคล “นายมันโง่จริง ๆ เคล รินไม่ได้ต้องการแค่การปกป้องจากนาย เขาต้องการนายในฐานะคนที่อยู่เคียงข้างเขา ในฐานะคนที่เขาไว้ใจได้ นายรู้ไหมว่าตอนนี้เขากำลังเจ็บปวด เพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงเปลี่ยนไป”

เอร่าหายใจลึกก่อนจะพูดต่อ “เคล ถ้านายยังมัวแต่คิดแบบนี้ นายอาจจะเสียรินไป ไม่ใช่เพราะเขาไม่รักนาย แต่เพราะนายผลักเขาออกไปเอง ฉันไม่รู้หรอกว่าความรักที่นายมีให้เขามันจะไปไกลแค่ไหน แต่นายต้องเริ่มจากการไม่ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยว นั่นคือสิ่งที่นายควรทำ”

เคลมองหน้าเอร่า คำพูดของเพื่อนดังสะท้อนในหัว ราวกับเป็นระฆังที่ปลุกให้เขาตื่นจากความคิดที่วุ่นวาย

“ฉัน...” เคลเริ่มพูด แต่เอร่าชูมือขึ้นสื่อความว่าให้หยุด

“ฉันไม่ได้ขอให้นายเปลี่ยนทันที เคล แต่ฉันขอให้นายลองมองในมุมของริน ถ้าเขาไม่ใช่เจ้าชาย ถ้าเขาเป็นแค่รินคนเดิม นายจะปฏิเสธความรู้สึกตัวเองหรือเปล่า?”

คำถามนั้นกระแทกใจเคลอย่างแรง เขาหลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก และเมื่อเปิดตาขึ้นมา ดวงตาของเขามีประกายแห่งความมุ่งมั่น

“นายพูดถูก เอร่า ฉันมันโง่เองที่คิดมากไปแบบนั้น” เคลพูดเสียงต่ำแต่หนักแน่น “รินสำคัญสำหรับฉันมากกว่าแค่หน้าที่ ถ้าฉันทำให้เขาเจ็บปวด ฉันจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง”

เอร่าตบไหล่เพื่อนด้วยรอยยิ้ม “ดีแล้วเคล แต่ขออย่างเดียว ถ้านายคิดจะบอกความในใจ อย่าทำเป็นพิธีการเหมือนขอเจ้าชายในนิทาน บอกเขาด้วยหัวใจของนาย”

“ฉันจะลองดู เอร่า...ขอบใจนะ” เคลหัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

เอร่ายิ้มแซว “เลิกคิดมาก แล้วทำตามใจตัวเองซะ ฉันอยากมีเพื่อนเป็นราชินีเร็ว ๆ”

“ฉันไม่รู้ว่าจะต้องขอบคุณหรือโกรธนายดี เอร่า” เคลหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า

“ขอบคุณสิ เพราะนายคงคิดไม่ได้เองหรอก” เอร่ายิ้มขี้เล่นก่อนจะตบไหล่เคลเบา ๆ อีกครั้ง “ไปเถอะ นายมีคนที่รอให้นายเลิกทำตัวโง่อยู่”

หลังจากเอร่าจากไป เคลยืนอยู่เพียงลำพังในสวน เขาหันไปมองทิศทางที่รินอยู่ ใบหน้าของเขาผ่อนคลายกว่าเดิม รอยยิ้มบาง ๆ พลันปรากฏขึ้น

“ฝ่าบาท...” เคลกระซิบเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ผมจะปกป้องริน ไม่ใช่แค่ในฐานะเจ้าชาย แต่ในฐานะคนที่ผมรัก...ผมสัญญา”

สวนดูเหมือนจะตอบรับคำสัญญานั้นด้วยสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่าน ดอกไม้แบ่งบานขึ้นอย่างน่าประหลาด ราวกับสนับสนุนการตัดสินใจของเขา

เคลหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับหัวใจที่เบาขึ้น แต่ยังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน...พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะตามมาในอนาคต