บทที่ 9 มิตรภาพในโลกที่โหดร้าย

ข่าวลือเกี่ยวกับ “คุณชายคนใหม่” ที่ถูกวิกเตอร์นำเข้ามาแพร่กระจายไปทั่วซินดิเคทในเวลาไม่นาน และแน่นอนว่ามันไปถึงหูของเคียแรน เด็กหนุ่มวัย 14 ปีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเดียวในซินดิเคทที่ยังคงร่าเริงสดใสเหมือนแสงแดดในวันฝนตก

“คุณชายคนใหม่? แถมยังเป็นเด็กเสียด้วย?” เคียแรนพึมพำกับตัวเอง ดวงตาสีฟ้าของเขาเป็นประกายด้วยความอยากรู้ “แบบนี้จะปล่อยให้ผ่านไปได้ยังไงกัน!”

โดยไม่คิดอะไรมาก เคียแรนก็วิ่งไปยังปีกตะวันออกของอาคารใหญ่ ซึ่งได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นพักอยู่ที่นั่น เขาหาที่ซ่อนตัวอยู่หลังมุมเสา แอบสอดส่องดูเด็กชายที่กำลังหลบมุมในเงามืดของโถงทางเดิน

เด็กชายคนนั้นดูสับสนและตื่นตระหนก ราวกับพยายามวิ่งหนีอะไรบางอย่างแล้วมาซ่อนตัวในมุมอับ ดวงตาของเขาหลุบต่ำ ใบหน้าเปื้อนความกังวล เคียแรนมองดูด้วยความสงสัยและความเห็นใจ

“เฮ้! นายน่ะ แอบอะไรอยู่ตรงนั้น?” เคียแรนพูดขึ้นเสียงดัง พร้อมกับยิ้มกว้าง เขากระโดดพรวดออกมาจากมุมที่ตัวเองซ่อนอยู่ ทำเอาไอเดนสะดุ้งสุดตัว

“ผะ...ผมแค่...” ไอเดนอ้ำอึ้ง พยายามจะตอบแต่เหมือนคำพูดติดค้างอยู่ในลำคอ

เคียแรนหัวเราะเบา ๆ “นายเหมือนกระต่ายที่หลงทางในถ้ำหมาป่า นายไม่รู้หรือว่าการแอบแบบนั้นมันยิ่งทำให้ดูน่าสงสัยกว่าเดิม!”

ไอเดนมองเคียแรนอย่างระแวง แต่ก็อดรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยไม่ได้ เขาไม่เคยคิดว่าที่แห่งนี้จะมีใครที่ดูร่าเริงแบบนี้ “ผมแค่...ผมกำลัง...”

“หนีอะไรบางอย่างใช่ไหม?” เคียแรนขัดขึ้น รอยยิ้มของเขายังคงอยู่ “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่บอกใครหรอก เอาละ ออกมาจากมุมนั้นก่อน นายเหมือนจะละลายกลายเป็นเงาไปแล้ว”

ไอเดนลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ยอมก้าวออกมาจากมุม เขายืนตัวตรง แต่ยังไม่ยอมสบตา เคียแรนยิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้า “ฉันชื่อเคียแรน แล้วนายเล่า? หรือว่าพวกเขายังไม่ได้บอกชื่อให้นายด้วยซ้ำ?”

“ผม...” ไอเดนเริ่มพูด แต่คำพูดกลับติดอยู่ในลำคออีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าควรแนะนำตัวเองว่าอย่างไร

“เอาเถอะ ถ้านายยังไม่อยากบอกชื่อ งั้นฉันจะเรียกนายว่า ‘เจ้ากระต่าย’ ไปก่อนดีไหม?” เคียแรนแกล้งพูดล้อเล่น “นายเหมาะกับชื่อนี้จริง ๆ นะ ดูนายสิ ทั้งตัวสั่นเหมือนกลัวจะโดนจับกินเข้าไปทั้งตัว”

เสียงหัวเราะของเคียแรนดังขึ้น มันเป็นเสียงหัวเราะที่จริงใจและสดใส ทำให้ไอเดนหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ความอบอุ่นในเสียงหัวเราะนั้นเหมือนแสงไฟเล็ก ๆ ที่ช่วยปลอบประโลมใจไอเดนในความมืดมิด

หลังจากที่ไอเดนเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น เคียแรนก็ดึงมือเขาเบา ๆ “มานี่สิ ฉันจะพานายไปที่ ๆ นายไม่ต้องกลัวใคร แถมยังเล่นสนุกได้อีกด้วย”

“ที่ไหน?” ไอเดนถามอย่างระแวง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินตามไป

เคียแรนพาไอเดนไปยังลานกว้างด้านหลังอาคารใหญ่ สถานที่ที่คนไม่ค่อยมา “ที่นี่เงียบสงบ และไม่มีพวกบ้ากล้ามาไล่นาย ฉันใช้ที่นี่ฝึกโยนหิน นายเคยลองไหม?”

“โยนหิน?” ไอเดนถามอย่างสงสัย

“ใช่! มันคือศิลปะอย่างหนึ่งนะ ถ้าทำถูกต้อง หินที่โยนจะลอยไปไกลเหมือนลูกธนูเลย นายอยากลองไหม?” เคียแรนยื่นก้อนหินให้ไอเดน

ไอเดนรับมาอย่างลังเล แต่เมื่อเขาโยนออกไป หินก็กระเด้งไปเพียงไม่กี่ที เคียแรนหัวเราะลั่น “นายยังต้องฝึกอีกเยอะ!”

ไอเดนหันมามองเขา รอยยิ้มจาง ๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานานปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ผมก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน”

“งั้นก็ฝึกไปกับฉัน!” เคียแรนพูดพร้อมกับโยนหินของตัวเองที่ลอยไปไกลจนเกือบชนกำแพง ไอเดนอ้าปากค้างก่อนจะหัวเราะออกมา

เสียงหัวเราะของเด็กทั้งสองดังขึ้นในมุมเล็ก ๆ ของซินดิเคท มันเป็นช่วงเวลาที่สดใสท่ามกลางความมืดมิด ไอเดนเริ่มรู้สึกว่าบางทีเขาอาจมีที่ยืนอยู่ในโลกที่แสนโหดร้ายนี้

นอกจากเคียแรน คนรับใช้ที่อยู่ข้างกายไอเดนก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อพบว่าเด็กชายคนนี้แตกต่างจากมาร์คัสโดยสิ้นเชิง ไอเดนมักกล่าวคำขอบคุณทุกครั้งที่ได้รับความช่วยเหลือ ท่าทางสุภาพและอ่อนโยนของเขาสร้างความประทับใจในหมู่คนรับใช้

“ขอบคุณครับ” ไอเดนพูดพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ หลังจากที่ได้รับผ้าห่มสะอาดจากคนรับใช้

เสียงกระซิบในหมู่คนรับใช้เริ่มเปลี่ยนไป “คุณชายน้อยคนนี้ดูสุภาพและใจดี…ต่างจากมาร์คัสมาก”

พ่อบ้านที่เฝ้าดูเหตุการณ์เหล่านี้อยู่เงียบ ๆ เริ่มพิจารณาเด็กชายคนนี้อย่างจริงจัง ดวงตาที่เฉียบคมของเขาสังเกตเห็นความอ่อนโยนและมารยาทที่แตกต่างจากคนอื่นในซินดิเคท

“เด็กคนนี้...” เขาคิดในใจ “ไม่ธรรมดาจริง ๆ”

เมื่อเห็นไอเดนหัวเราะและเล่นสนุกกับเคียแรน หรือเห็นเขากล่าวขอบคุณคนรับใช้ทุกครั้ง พ่อบ้านก็ยิ่งเชื่อมั่นว่าไอเดนไม่ใช่เด็กธรรมดา เขามีบางอย่างที่ดึงดูดและเปลี่ยนแปลงคนรอบข้างได้ แม้แต่ในสถานที่มืดหม่นเช่นนี้

เคียแรนมักใช้เวลาว่างสอนไอเดนเรื่องต่าง ๆ ตั้งแต่เรื่องที่จริงจัง เช่น การป้องกันตัว ไปจนถึงเรื่องเล็กน้อยที่ทำให้ชีวิตในซินดิเคทง่ายขึ้น ทั้งสองมักจะอ่านหนังสือด้วยกันในห้องสมุดเล็ก ๆ ที่เงียบสงบของอาคาร

“ไอเดน นายเข้าใจตรงนี้ไหม?” เคียแรนถามขณะชี้ไปยังแผนที่ในหนังสือประวัติศาสตร์

“ผมเข้าใจ” ไอเดนพยักหน้า พร้อมกับจดบันทึกเล็ก ๆ ลงในสมุดที่เขาถืออยู่ “แต่พี่เคียแรน…พวกเขาอยู่รอดในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง?”

เคียแรนยิ้มและยีผมของไอเดนเบา ๆ “นายอยากรู้หรือว่าอยากถามคำถามเพื่อจะได้นอนหลับไปทั้งที่ยังถือหนังสืออยู่?”

“ผมเปล่า!” ไอเดนโต้กลับ แต่ไม่ทันไรก็เผลอหลับคาหนังสืออย่างที่เคียแรนเดาไว้จริง ๆ

เคียแรนยิ้มกว้าง ขยับหนังสือออกและจัดผ้าห่มให้ไอเดนก่อนจะเอนตัวหลับไปข้าง ๆ เสียงลมหายใจของทั้งคู่สอดประสานกันในค่ำคืนที่เงียบสงบ

แม้ทั้งสองจะมีมุมจริงจังเวลาที่เรียนรู้ แต่พวกเขาก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่มักสร้างความวุ่นวายให้พ่อบ้านปวดหัวเสมอ

“เคียแรน! ไอเดน! คุณสองคนทำอะไรกันอีกแล้ว!” เสียงพ่อบ้านดังลั่นไปทั่วโถง เมื่อเขาพบว่าเด็กหนุ่มทั้งสองกำลังแข่งกันวิ่งไล่จับในห้องรับรองที่เต็มไปด้วยของล้ำค่า

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่…” เคียแรนพยายามพูดแก้ตัว แต่เสียงแจกันที่ตกกระทบพื้นดังขึ้นขัดจังหวะ

“พวกคุณจะบอกว่าไม่มีอะไรหลังจากทำแจกันล้มเหรอ?” พ่อบ้านพูดพลางเท้าเอว มองทั้งสองด้วยสายตาดุ

“ผมขอโทษครับ พ่อบ้าน ผมไม่ตั้งใจ...” ไอเดนรีบพนมมือ

เคียแรนหันมามองพ่อบ้านพลางยิ้มเจื่อน “ผมจะช่วยทำความสะอาดเอง”

“ผมจะจำคำพูดของพวกคุณสองคนไว้ แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกทีหลังจากนี้” พ่อบ้านถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินออกไป

หลังจากพ่อบ้านจากไป เคียแรนหันมาหาไอเดนและพูดพลางหัวเราะ “เมื่อกี้นายทำหน้าตื่นเหมือนกระต่ายที่กำลังจะโดนจับกิน!”

“ผมก็แค่ไม่อยากให้พ่อบ้านโกรธ…” ไอเดนพูดพลางหัวเราะตาม

ยามที่โลกภายนอกเต็มไปด้วยความโหดร้าย ไอเดนมักรู้สึกว่าความรักจากเคียแรนทำให้เขาเข้มแข็งขึ้น และเคียแรนเองก็ให้คำมั่นในใจเสมอว่าจะปกป้องไอเดนให้ดีที่สุด

“พี่ดีใจที่นายมาอยู่ที่นี่” เคียแรนพูดในคืนหนึ่งขณะที่ทั้งสองนั่งดูดาวผ่านหน้าต่าง

“แม้ที่นี่จะโหดร้าย?” ไอเดนถาม

“ใช่ แม้จะเป็นอย่างนั้น” เคียแรนตอบพร้อมกับวางมือบนไหล่ของไอเดน “แต่ตราบใดที่พี่อยู่ นายไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

คำพูดนั้นไม่จำเป็นต้องขยายความอีกต่อไป ไอเดนรู้ว่าเคียแรนหมายความตามที่พูดจริง ๆ