บทที่ 23 ยาพิษ [2]

การช่วยให้ตัวร้ายไม่หลงไปในทางที่ผิด หากตัวร้ายไม่เกิดจิตใจมืดบอด เรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น และเขาอาจจะปล่อยนางไปในสักวันก็เป็นได้ เมื่อทบทวนเนื้อเรื่องให้ดี เหลียงเฟิงเป็นหนึ่งในผู้ถูกกระทำมากที่สุด เขาต่างหากที่น่าสงสารไม่ได้รับทั้งความรัก และยังถูกหลอกใช้

“ถือเสียว่าช่วยเขาได้ก็เหมือนช่วยตัวเองให้รอดก็แล้วกัน” ใช่แล้ว หากว่าท่านอ๋องหายดีแล้วจากไปไม่กลับมาพบกันอีกเลย อย่างไรก็ดีต่อชีวิตน้อย ๆ ของนาง แต่ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้นนางและเขายังคงต้องพบเจอกันอีก ก็ถือเสียว่าได้สร้างมิตรภาพที่ดีต่อกันเอาไว้ เมื่อยามจากไปจะได้จากกันด้วยดี

หนิงเซียนนั่งบดยาอยู่หลายชั่วยาม นางทำยาแค่ไม่กี่อย่าง ยาแก้ฟกช้ำ แก้ช้ำในและยาแก้เจ็บป่วยง่าย ๆ เท่าที่ทำได้ ขวดยาแต่ละขวดถูกวางเรียงรายไว้เต็มโต๊ะ ทุกอย่างเหลือเพียงแค่ผสมน้ำมรกตลงไปก็เป็นอันเสร็จสิ้น

หญิงสาวมองผลงานความสำเร็จของตนเองด้วยความภาคภูมิใจ พร้อมกันนั้นนางยังบรรจงเขียนชื่อยาและวิธีการใช้ไว้ข้างขวดทุกใบ จากนั้นได้นำยาทั้งหมดเก็บไว้ในหีบที่ได้เตรียมไว้แต่แรก ก่อนจะยกหีบใบนั้นลุกเดินจ้ำอ้าวไปหาเหลียงเฟิง ที่นอนเอกเขนกอ่านตำราอย่างสำราญอยู่บนเตียงตั่งทันที

“อะไรหรือ” อ๋องหนุ่มที่กำลังนั่งเอนหลังอ่านตำราอยู่ข้างหน้าต่างมีท่าทีมึนงง นางหายหน้าหายตาไปถึงสองวันเขาคิดว่าต้องการหลบหน้า เพราะอับอายเรื่องที่นั่งน้ำลายไหลในวันนั้นเสียอีก

“ยาเพคะ ท่านอ๋องจำเป็นต้องใช้ในภายภาคหน้า”

“มู่หลางเอาไปตรวจซิ เป็นยาพิษหรือไม่” ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณ เขายังยื่นหีบยาใบนั้นให้องครักษ์คนสนิทหน้าตาเฉย พร้อมกันนั้นก็ยังกำชับให้นำไปตรวจสอบว่าเป็นยาพิษหรือไม่

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” มู่หลางรับมาก็จริงแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวไปไหน เขารู้ดีว่าท่านอ๋องเพียงแค่ล้ออนุหนิงเล่นเท่านั้น มิได้จะทำดั่งปากว่าจริง จึงได้แต่เล่นตามน้ำไป

“ไม่ไว้ใจก็เอายาหม่อมฉันคืนมาเพคะ” หนิงเซียนหน้าบูดบึ้งไม่พอใจเป็นอย่างมาก หากจะวางยาพิษจริงนางคงไม่รอมาจนถึงตอนนี้หรอก ปล่อยให้ตายไปตั้งแต่คราวนั้นไม่ดีกว่าหรือ

“อะไรกัน ให้ผู้อื่นแล้วจะขอคืนได้อย่างไร เจ้าต้องไปเรียนมารยาทเสียใหม่นะ” ชายหนุ่มปรายตามองอนุคนงาม แม้จะไม่ได้แฝงด้วยความกรุ่นโกรธแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว เจ้าตัวหมายความเช่นนั้นจริง

“ในเมื่อท่านอ๋องคิดว่ามันเป็นยาพิษแล้วจะเก็บไว้ทำไมเพคะ เช่นนั้นก็คืนหม่อมฉันมาดีกว่า” ย้อนแย้งกันเสียจริง ระแวงถึงเพียงนี้แต่ก็ยังไม่ยอมคืน

“ก็ถ้าหากตรวจแล้วไม่ใช่ยาพิษ ข้าก็จะถือว่านี่เป็นสิ่งตอบแทนที่เจ้าแอบมองเรือนร่างอันล้ำค่าของข้า จนถึงขั้นนั่งน้ำลายไหลเช่นไรเล่า หรือเจ้าจะเถียง” เหลียงเฟิงเอียงคอยักคิ้วให้หญิงสาว เขามิรู้หรอกว่าท่าทางเช่นนั้นพร้อมการยิ้มเพียงมุมปาก มันจะทำให้หนิงเซียนถึงกับสาปส่งเขาในใจ

“หม่อมฉันมิได้เป็นเช่นนั้นเพคะ องครักษ์มู่ใส่ร้ายหม่อมฉัน” ร่างบางชี้ไปทางองครักษ์หนุ่มอย่างไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายนำเรื่องวันนั้นไปเล่าให้ท่านอ๋องฟังเสียหมด แล้วนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ข้าเบื่อจะเถียงกับเจ้าแล้ว จะไปที่ใดก็ไปเถอะ อาหารค่ำข้าอยากกินคอหมูย่างทำให้ข้าด้วยล่ะ” กลั่นแกล้งนางเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว หากต้อนให้จนมุมมากกว่านี้พานจะทำให้เกลียดเขาเข้าไปใหญ่

“หม่อมฉันมิใช่บ่าวรับใช้นะเพคะ” สั่งเอา ๆ ตั้งแต่มาพักที่นี่ ใช้นางมิได้ว่างเว้นเลยสักวัน หนิงเซียนหยุดต่อล้อต่อเถียงเพียงเท่านั้น ก่อนจะหันหลังเดินปึงปังออกไป

“เจ้าไม่ใช่บ่าวรับใช้ แต่เจ้าเป็นเมีย!!”

หนิงเซียนที่กำลังก้าวขาผ่านประตูไปถึงกับต้องชะงักเท้า ใบหน้างามแดงซ่าน นางมิใช่เมียเขาเสียหน่อย ถึงแม้ว่าตอนที่เข้ามาสวมร่างจะเป็นตอนที่ถูกส่งเข้าไปอุ่นเตียงให้เขาก็เถอะ และคนที่อุ่นเตียงก็เป็นนางเอง ทว่าร่างกายนี้มิใช่ มันเป็นของหนิงเซียนตัวจริงต่างหาก สักวันหนึ่งหนิงเซียนก็คงจะกลับมาทวงร่างคืน

“หยุดนะเบล แกห้ามหวั่นไหวเด็ดขาด” หญิงสาวได้แต่เตือนสติตนเองมิให้คิดเกินเลยไปมากกว่านี้ เมื่อถึงวันที่ต้องจากไป คนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นตัวนางเอง