บทที่ 22 ยาพิษ [1]

สองวันมานี้หนิงเซียนเอาแต่หมกตัวอยู่ในครัว ยามต้องการความสงบและใช้ความคิด แต่ความเป็นจริงแล้วนางหนีเพราะความอับอายมากกว่า ตั้งแต่เหลียงเฟิงเข้ามาพักรักษาตัว ห้องนอนที่มีอยู่เพียงห้องเดียวในบ้าน ได้เป็นของเขาไปโดยปริยาย นางจึงกลายเป็นดั่งผู้ขออาศัย มากกว่าจะเป็นเจ้าของบ้าน

บ้านหลังนี้จากที่เล็กอยู่แล้ว พอมีคนเข้ามาเพิ่มก็ยิ่งดูเล็กแคบเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว จึงค่อนข้างจะดูแออัดไปสักหน่อย ไม่เหมาะกับการอยู่หลายคนนัก ครั้นจะไล่พวกเขากลับไปก็มิได้ ด้วยตระหนักถึงสถานะเป็นอย่างดี

ไม่นานมานี้หนิงเซียนก็เพิ่งได้รู้ ที่ดินที่นางอาศัยอยู่ท่านอ๋องเป็นเจ้าของที่แท้จริง นั่นเท่ากับว่าตัวนางเองต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ใด ๆ เป็นเพียงผู้อยู่อาศัย เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีและไม่เป็นการเอาชีวิตของตนเองเข้าไปเสี่ยง นางจึงจำเป็นต้องทำตัวสงบเสงี่ยมเข้าไว้

อีกไม่นานพ่อตัวร้ายก็จะต้องเดินทางเพื่อไปปราบโจรป่า ในระหว่างที่ต้องปะทะกับกองโจรเขาได้รับบาดเจ็บกลับมา แต่เยว่สือนางเอกของเรื่องก็มิได้ไยดีตัวร้ายแม้แต่น้อย เพราะคิดว่าเหลียงอ๋องเพียงแกล้งบาดเจ็บ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากนางเช่นที่เคยกระทำมาตลอด

เยว่สือให้ความสนใจไปที่รองแม่ทัพหยางซึ่งเป็นพระเอกของเรื่อง และเป็นคนรักในความลับ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่าต่างฝ่ายต่างไม่กล้าเปิดเผยความในใจซึ่งกันและกัน ทำให้สถานะของพวกเขาคลุมเครือ ทำให้ตัวร้ายสามารถเข้าแทรกกลางระหว่างทั้งสองได้อย่างง่ายดาย และยังคอยทำลายความรักของพวกเขาทั้งสองทุกเมื่อยามมีโอกาส

เพราะการต่อสู้กับโจรป่าในครั้งนั้น ทำให้เหลียงอ๋องต้องนอนบาดเจ็บสาหัสจนเกิดความคับแค้นใจ เป็นเหตุให้เขาเอาคืนด้วยการใส่ร้ายป้ายสีตระกูลหยาง ร้ายแรงถึงขั้นที่ว่าแม่ทัพใหญ่ผู้เป็นผู้นำตระกูลถูกถอดออกจากตำแหน่งอย่างไม่เป็นธรรม นั่นยิ่งทำให้เยว่สือยิ่งเกลียดชังเหลียงอ๋องเข้ากระดูกดำ

เพราะเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า ทำให้หนิงเซียนต้องมารื้อความทรงจำด้านการแพทย์อีกครั้ง เพื่อไม่ให้เกิดความแค้นเคือง อันเป็นต้นเหตุการณ์แก้แค้นกันไปมาไม่รู้จบ ฉะนั้นการไปทำภารกิจครั้งนี้ ท่านอ๋องจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวน้อยเนื้อต่ำใจที่ใคร ๆ ก็ต่างเมินเฉยต่อพระองค์ แต่ในครั้งนี้นางจะทำให้เขาเป็นผู้ที่ทุกคนต่างก็ต้องอิจฉา

หญิงสาวเปิดตำราเกี่ยวกับสมุนไพรและตำราการแพทย์ออกมากางเต็มโต๊ะ หาข้อมูลเกี่ยวกับยาที่ใช้ในการรักษาแผลทั้งภายนอกและภายใน ดีที่หนิงเซียนนำติดตัวมาด้วยตั้งแต่ครั้งถูกขับไล่จากวังอ๋อง

ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าตัวนางเองต้องการมีชีวิตรอด ถ้าหากนางช่วยเหลือตัวร้ายไม่ให้ชะตาเขาต้องตายอย่างเดียวดายได้ หนิงเซียนก็อาจจะไม่ต้องตายด้วยเช่นกัน ในตอนจบทุกอย่างจะต้องจบแบบแฮปปีเอนดิง

“อ๊ะ! ข้าเจอแล้ว ยาแก้ช้ำในอยู่หน้านี้นี่เองหาเสียตั้งนาน”  ในหน้างามยิ้มกว้าง หลังจากที่เปิดหาวิธีการทำยาอย่างเอาเป็นเอาตายมาเกือบชั่วยาม ในที่สุดท้ายนางก็หาพบจนได้

ในนิยายส่วนหนึ่งเล่าว่า ในขณะที่ทั้งสองช่วยกันปราบโจร รองแม่ทัพหยางและเหลียงอ๋องถูกลอบวางยาพิษ รองแม่ทัพเกือบสิ้นชื่อในสนามรบเพราะได้รับพิษเข้าไปมาก ยังดีว่าเยว่สือค้นพบบ่อน้ำมรกต ซึ่งเป็นน้ำอันบริสุทธิ์และยังมีสรรพคุณในการเร่งคุณสมบัติตัวยานั้น ๆ ให้ได้ผลลัพธ์เป็นเลิศ กลายเป็นยาวิเศษที่ผู้คนเล่าลือไปทั่วแคว้น

น้ำมรกตที่ว่าหนิงเซียนก็ได้มันมาแล้ว และเหมือนโชคจะเข้าข้าง ที่นางพอจะรู้จักเรื่องยาอยู่บ้าง เพราะเดิมทีหนิงเซียนเป็นบุตรสาวของหมอชาวบ้านธรรมดา

ความทรงจำของร่างเดิมก็ยังคงอยู่ทั้งหมดรวมทั้งความทรงจำของเบลด้วย จึงไม่ยากนักหากนางจะทำยาสามัญประจำบ้านทั่วไปขึ้นมาได้ เพียงแค่เพิ่มน้ำมรกตเข้าไปเล็กน้อย จากยาธรรมดาก็กลายเป็นยาที่แสนวิเศษได้เช่นกัน แม้จะรู้สึกผิดที่นำความรู้ของเยว่สือมาใช้ แต่จะทำอย่างไรได้ก็นางไม่มีทางเลือก

แรกเริ่มนางเพียงแค่อยากจะหนีให้พ้นความตายจากเนื้อเรื่องอันน่าปวดหัว ไปใช้ชีวิตของหนิงเซียนคนเดิมอย่างคุ้มค่า แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด จึงเปลี่ยนความตั้งใจเสียใหม่