บทที่ 39 ขอโทษ [2]

“มู่หลางไปหาตำรามาให้ข้า” หลังจากเดินกลับมาโต๊ะที่ใช้ทำงานเป็นประจำ ชายหนุ่มเขียนสิ่งที่ตนเองอยากได้ลงบนกระดาษ ก่อนจะส่งให้องครักษ์คู่กาย

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” มู่หลางรับกระดาษแผ่นนั้นมา พร้อมกับเปิดอ่านด้วยความตั้งใจ คราแรกเขาคิดว่าท่านอ๋องต้องทรงมีงานใหญ่ให้ทำอย่างแน่นอน ดูได้จากใบหน้าที่จริงจังและเคร่งขรึม แต่เมื่อกวาดสายตามองตัวอักษรไม่กี่คำก็ถึงกับต้องมองผู้เป็นนายแทบทันที

“ด่วนที่สุด” เรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขามาก จะต้องรีบแก้ไขโดยด่วนที่สุด

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปหามาให้ท่านอ๋องเดี๋ยวนี้” องครักษ์หนุ่มรีบไปทำตามรับสั่งอย่างเร่งด่วน ได้แต่เอาใจช่วยให้พระองค์ทำได้สำเร็จ

ผ่านไปสองชั่วยาม(4 ชั่วโมง) มู่หลางก็ได้กลับมาพร้อมกับห่อผ้าในมือ กายหนากระโดดลงจากหลังม้าได้ก็รีบตรงดิ่งเข้าหาผู้เป็นนายทันที

“ได้มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาวางห่อผ้าที่เต็มไปด้วยตำรานับสิบเล่มไว้ตรงหน้าอ๋องหนุ่ม ก่อนจะนำตำราออกมาวางเรียงรายไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม เพื่อให้นายเหนือหัวได้เลือกเล่มที่ดีที่สุดอ่าน

“ดี เช่นนั้นมาเริ่มกันเลย” ชายหนุ่มกวาดตามองตำราตรงหน้า ก่อนจะคว้าเอาเล่มที่ตนคิดว่าดีที่สุดขึ้นมาเปิดอ่านทีละหน้าด้วยความตั้งใจ

สองนายบ่าวต่างก็ช่วยกันอ่านตำราอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าเคร่งขรึมด้วยกันทั้งคู่ เปิดอ่านตำราเล่มแล้วเล่มเล่า แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่มีผู้ใดไหวติง หนิงเซียนที่เตรียมการมาอย่างดี ได้แต่พับเก็บความตั้งใจที่จะมาขอโทษเอาไว้ก่อน ช่วงเวลานี่คงจะไม่เหมาะสักเท่าไรเพราะไม่แน่ว่าตอนนี้ท่านอ๋องอาจจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องสะสางให้แล้วเสร็จก็เป็นได้

หญิงสาวเดินหลบเข้าห้องครัวไปอีกครั้งเพื่อทำอาหารรอคนทั้งคู่ เผื่อว่าพวกเขาอาจจะรู้สึกหิวหลังจากทำงานเสร็จ ส่วนตัวนางนั้นได้กินมื้อเย็นไปก่อนแล้ว

หนิงเซียนเลือกจะทำน้ำแกงและอาหารง่าย ๆ อย่างผัดหมูใส่คะน้าอ่อน พร้อมกับข้าวสวยร้อน ๆ ตั้งแต่ตั้งครรภ์นางกินอะไรก็อร่อยไปหมด ไม่มีปัญหาเรื่องกลิ่นอาหาร ยกเว้นอยู่กลิ่นเดียวที่มีปัญหา นั่นคือกลิ่นสามีตัวร้าย ที่วัน ๆ เอาแต่เดินตามนางอยู่ห่าง ๆ ไปทุกหนทุกแห่งเสียจนน่ารำคาญ แต่กระนั้นก็มีความน่ารักอยู่ในที

ทางด้านเหลียงอ๋องกับองครักษ์มู่ แม้เวลาผ่านเลยไปจนดึกดื่นเขาทั้งสองก็ยังไม่เลิกอ่านตำราที่กองอยู่ตรงหน้า พวกเขาต่างก็เก็บเอาสาระสำคัญจดไว้เป็นข้อ ๆ ต่างฝ่ายต่างสรุปออกมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน

“เหตุใดการทำความเข้าใจสตรีถึงได้มีข้อกำหนดมากมายเช่นนี้” เหลียงเฟิงสุดจะทน เขานั่งอ่านตำรามาหลายชั่วยามก็ยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้ทั้งหมด ให้เขาบริหารบ้านเมืองยังง่ายกว่าเป็นไหน ๆ คนที่สามารถบัญญัติเกี่ยวกับความต้องการของสตรี ช่างเก่งกาจและน่าทึ่งมากสำหรับเขา  ยิ่งหากเป็นคำว่าไม่ที่ออกมาจากปากของเหล่าสตรีต่างก็แปลได้หลายความหมาย ถ้าบุรุษผู้หนึ่งตัดสินความหมายนั้นผิดก็เท่ากับว่าพวกเขาได้ชะตาขาดแล้ว

“ไม่จำเป็นกระหม่อมจะไม่มีภรรยาเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ” สตรีนั้นเข้าใจยากยิ่งกว่าการวางแผนการรบเสียอีก แต่จะว่าไปในบางครั้งท่านอ๋องก็อารมณ์แปรปรวนเหมือนดังสตรีมิมีผิด หรือบางทีอาจจะเข้าใจยากยิ่งกว่าพวกนางก็ได้มิใช่หรือ

“หึ ไว้ข้าจะรอดู” คราแรกเขาก็พูดเช่นนี้ ตนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดีที่สุด

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ข้อนี้บอกว่าคำขอโทษพร้อมกับของที่นางชอบจะทำให้อารมณ์ดีไปตลอดทั้งวันพ่ะย่ะค่ะ” มู่หลางได้ยื่นตำราและชี้จุดที่เขาอ่านเจอให้ท่านอ๋องดู ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้อนุหนิงยอมให้ท่านอ๋องเข้าใกล้ก็ได้

“แต่ข้าไม่เคยขอโทษใคร” เหลียงเฟิงตอบกลับเสียงแข็ง เขาเป็นถึงเหลียงอ๋องผู้มีทั้งอำนาจและเงินทองอยู่ในมือ จะให้มาขอโทษสตรีตัวเล็ก ๆ เช่นนั้นหรือ ไม่มีวัน

“แต่นั่นอนุหนิงนะพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์คู่กายมองผู้เป็นนายตาปริบ ๆ รอฟังคำตอบจากท่านอ๋องอย่างใจจดใจจ่อ

“เฮอะ!!” หนิงเซียนแล้วอย่างไร ข้าเป็นถึงเหลียงอ๋องเชียวนะ