บทที่ 44 บ้านที่แสนสำคัญ [1]

ฝนที่เคยสองสามวันตกสักครั้งก็กลายเป็นตกแทบจะทุกวัน ในบางวันก็กระหน่ำตกทั้งวันทั้งคืนไม่ได้หยุด ยิ่งทำให้หนิงเซียนที่ว่างงานอยู่แล้วก็ว่างมากกว่าปกติ หรือจะบอกว่าว่างก็พูดได้ไม่เต็มปากนัก เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะเรือนหลังเก่าค่อนไปทางทรุดโทรมนี้ ยามเมื่อฝนตกหลังคารั่วทำให้หญิงสาวต้องวุ่นวายหาถ้วยชามมารองน้ำฝน เพื่อไม่ให้ข้าวของภายในบ้านเปียกน้ำเสียหาย

“องครักษ์มู่ ตรงข้างหน้าต่างเจ้าค่ะ” ร่างบางที่กำลังเอาถ้วยรองน้ำฝนอีกฝั่งหนึ่ง ชี้บอกจุดหลังคารั่ว เพื่อให้องครักษ์หนุ่มหาอะไรไปรองน้ำที่กำลังหยดลงมาไม่ขาดสาย พื้นบ้านบางจุดเกิดเป็นรอยน้ำชื้นแฉะไปหมด ทำให้ต้องหาผ้ามาเช็ดให้แห้งป้องกันการลื่นล้มให้เกิดอันตราย

“อนุหนิงท่านไปนั่งพักเถอะขอรับ เรื่องรองน้ำฝนข้าจัดการเอง” หากเรื่องนี้ไปถึงหูท่านอ๋องเข้าไม่ดีแน่ คนที่ซวยจะเป็นเขาเสียเอง

“ไม่เป็นไรช่วยกันจะได้เสร็จเร็ว ๆ” นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่หญิงสาวไม่เข้าใจ บ้านทรุดโทรมถึงเพียงนี้เหตุใดถึงไม่สร้างขึ้นใหม่ มิใช่ว่านางไม่เคยพูดเรื่องนี้กับท่านอ๋อง หากแต่คำตอบที่ได้ก็คือไม่คำเดียว หลังจากนั้นก็ทำเพียงแค่ให้คนมาซ่อมแซมส่วนที่ผุพัง

“เชื่อข้าเถอะขอรับ ท่านไปนั่งพักจะดีกว่า”

“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”  หนิงเซียนยอมถอยออกไปนั่งตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดี ร่างบางนั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเบื่อหน่าย พลางนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนที่นางมาที่นี่ในวันแรก มันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

เมื่อก่อนหนิงเซียนแทบจะเป็นอากาศธาตุก็ว่าได้ ท่านอ๋องไม่เคยเรียกหาไม่เคยปกป้อง ถูกเหล่านางสนมและอนุคนอื่นรังแกเหยียบย่ำให้ได้เจ็บช้ำใจ แต่หลังจากที่นางเข้ามาสวมร่าง ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แม้จะยังคงปากร้ายเข้าใจยาก ทว่าการเอาใจใส่ก็ไม่ได้น้อยไปกว่ากันนัก มันเกิดอะไรขึ้นกับนิยายเรื่องนี้กันแน่

และเรื่องสำคัญนางจะต้องรู้เรื่องนี้ให้จงได้ ตั้งครรภ์ นางตั้งครรภ์ได้อย่างไรในเมื่อจำได้ว่าเคยร่วมเตียงกับท่านอ๋องเพียงแค่ครั้งเดียว เป็นไปไม่ได้ที่จะน้ำยาดีเพียงแค่ครั้งนั้นก็ทำให้นางมีเด็กอยู่ในท้องได้ อีกทั้งหากนับวันเวลาก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ นางจะต้องได้คำตอบในเรื่องนี้

“องครักษ์มู่ข้ามีเรื่องจะถามท่านเล็กน้อย” หญิงสาวมองไปยังมู่หลางด้วยสายตาคาดคั้น

“ถ้าเป็นเรื่องที่ข้าพูดได้ก็จะตอบขอรับ”

“หลังจากที่ส่งข้ามาอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องเคยเสด็จมาหาข้าบ้างหรือไม่” ไม่ต้องตอบนางก็พอจะรู้คำตอบแล้ว ก็ในเมื่ออีกฝ่ายหลบสายตานางทันทีที่พูดถึง และท่าทางมีพิรุธนั่นยิ่งตอกย้ำความมั่นใจมากยิ่งขึ้น

“เคยเสด็จมาขอรับ แต่รายละเอียดมากกว่านี้ข้าคงจะตอบท่านไม่ได้” หลังจากตอบคำถามนายหญิงแล้วมู่หลางจึงได้ขอตัวออกมาทันที ได้แต่ภาวนาให้ท่านอ๋องรีบเสด็จกลับมาเสียที

“เท่านี้ข้าก็พอจะรู้คำตอบแล้ว ว่าอ๋องน้อยในท้องข้ามาได้อย่างไร” เอาไว้นางจะหาโอกาสดี ๆ ไต่สวนให้รู้ความให้จงได้ ก่อนจะลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นเล็กน้อยด้วยความรักใคร่ แม้จะเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจของทั้งสองฝ่าย ทว่าในเมื่อเขาเกิดมาแล้วนางก็พร้อมจะรักและปกป้องเด็กคนนี้จนกว่า.....

“แม่จะปกป้องเจ้าจนกว่าเจ้าของร่างตัวจริงจะกลับมา เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจงเติบโตและเป็นเด็กน้อยที่สดใสใช้ชีวิตดั่งเช่นที่เจ้าต้องการให้ได้นะลูกแม่” แม้ร่างนี้จะไม่ใช่ของนางก็จริง ทว่าเด็กน้อยคนนี้เกิดมาในตอนที่นางเข้ามาสวมร่างแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาก็เป็นบุตรคนหนึ่งของนางเช่นกัน และไม่รู้ว่าเมื่อตนจากไปจะสามารถทำใจจากไปได้หรือไม่ หรือว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงแค่ฝันหนึ่งตื่น ถึงจะเช่นนั้นแล้วอย่างไรก็ในเมื่อตนได้ผูกพันไปแล้ว