บทที่1

ข้าถูกขังอยู่คุกใต้ดินของตำหนักฮองเฮา ไม่รู้เลยว่าเวลาล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

หลายพื้นที่ของแคว้นฉู่ถูกทัณฑ์สวรรค์ผ่าจนเกิดเพลิงไหม้

ทุกคนในวังต่างหวาดกลัว นางกำนัลขันทีจำนวนมากพากันหอบของมีค่าหนีออกจากแคว้นฉู่

ข้าได้ยินเสียงทะเลาะกันดังแว่วๆ มาจากด้านบนคุก

“ฮองเฮา เจ้าเป็นเทพธิดาไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้ถึงเกิดภัยพิบัติไปทั่วแคว้นฉู่ล่ะ เจ้ารู้บ้างไหมว่าผู้คนล้มตายไปมากเท่าไหร่แล้ว?”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องเป็นเทพธิดาอยู่แล้วเพคะ สามัญชนชั้นต่ำพวกนั้นตายแล้วมันทำไม พระองค์จะสนใจพวกมันไปใยเพคะ?”

ข้าถูกเสียงเอะอะโวยวายปลุกให้ตื่นอย่างงุนงง แต่แค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อย ก็ปวดร้าวระบมไปทั่วร่าง

“นังชั่วนี่!”

เสียงตบดังสนั่นลงมาถึงข้างล่าง

ฮองเฮาถูกตบจนล้มไปกองกับพื้น กวาดแจกันจนหล่นแตกกระจาย

เศษแจกันที่แตกกระเด็นไปบาดขาของนาง

ตามมาด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

แต่ฝ่าบาทกลับไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย ทรงแค่นเสียงเย็นชาก่อนเสด็จจากไป

ข้าได้ยินเสียงร้องไห้ของฮองเฮา จึงยกยิ้มเย้ยหยันที่มุมปากอย่างช้าๆ

ฮองเฮาและข้าต่างก็เป็นคุณหนูตระกูลเสิ่น แต่ตอนที่นางเกิดมาได้มีนักพรตคนหนึ่งทำนายว่ามีดวงชะตาของเทพธิดา ได้รับการเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม วางตัวสูงส่งเหนือผู้ใด

ส่วนข้าเป็นเด็กที่เกิดจากความผิดพลาดของนายท่านและบ่าวหญิงล้างเท้า ตำแหน่งในจวนของข้าตกต่ำยิ่งกว่าพวกสาวใช้อีก

ฮองเฮาคิดว่าข้าเป็นตัวการทำให้ตระกูลเสิ่นด่างพร้อยตั้งแต่เด็ก จึงยอมให้ข้ากินเพียงเศษอาหารเหลือ สวมเสื้อผ้าขาดชำรุด ใช้ชีวิตไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่ง

จนกระทั่งเมื่อสามปีก่อน ข้าช่วยเหลือคุณชายตระกูลสูงศักดิ์คนหนึ่งที่ถูกงูกัด ขณะที่ออกไปขุดสมุนไพรป่าแถบชานเมือง ข้าใช้ปากดูดพิษให้เขาจนเกลี้ยง แล้วยังเอาสมุนไพรพอกแผลให้ด้วย

คิดไม่ถึงว่าคุณชายคนนั้นจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน

พี่สาวแอบอ้างตัวเป็นข้าจนได้กลายเป็นฮองเฮาแห่งวังหลัง แล้วยังหลบหลู่ดูหมิ่นข้าด้วยการจับข้ามาขังไว้ในคุกใต้ดินของตำหนัก

ทุกครั้งที่อารมณ์ไม่ดีก็จะมาทรมานข้าเพื่อความบันเทิง

ไม่นานนัก ก็มีเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ฮองเฮาเดินเข้ามาอย่างหงุดหงิด สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

นางไม่พูดพร่ำทำเพลง เงื้อมือขึ้นตบหน้าข้าฉาดใหญ่

มือและเท้าของข้าถูกตรึงไว้กับแท่นไม้แน่น ไม่มีทางหลบหลีก ได้แต่ทนรับการทำร้ายร่างกายอย่างเจ็บปวด

อกที่กระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโกรธสงบลงเล็กน้อย ก่อนนางกำนัลด้านหลังจะพยุงนางนั่งลง

“เสิ่นหรูอวี้ เจ้าจะยอมพูดหรือไม่?”

แม้ฮองเฮาจะสวมรอยเป็นข้า แต่กลับไม่รู้ว่าตอนนั้นข้าใช้สมุนไพรอะไรช่วยรักษาแผลให้ฝ่าบาท

นางกลัวว่าความลับจะถูกเปิดโปง จึงเค้นถามชื่อสมุนไพรจากข้าเรื่อยมา

รอยฝ่ามือสีแดงบนใบหน้าข้ามีเลือดซึม ข้าหันกลับไปเผชิญหน้านางอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะถ่มน้ำลายปนเลือดใส่

น้ำลายผสมเลือดเปื้อนอาภรณ์หงส์อันงดงามของนาง

นางกรีดร้องดังลั่น สีหน้าดุร้ายทันควัน

“เสิ่นหรูอวี้ เจ้าอยากตายนักใช่ไหม! ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!”

ไม่นานนัก แม่นมหลี่ที่คอยรับใช้อยู่ข้างๆ ก็ถอนตะปูที่ตรึงร่างข้าออก

แขนขาทั้งสี่ปรากฏรอยแผลเปื้อนเลือดสี่แห่ง

ข้าหมดสิ้นเรี่ยวแรงจึงล้มพับลงกับพื้น เหมือนหนอนที่ไร้กระดูก

ฮองเฮาแค่นเสียงเย็นชา “สมกับเป็นพวกชั้นต่ำ โดนลงโทษแค่นี้ก็สารรูปดูไม่ได้แล้ว”

แม่นมหลี่ลากตัวข้าไปอยู่ตรงหน้านาง ก่อนจะกระชากศีรษะข้าให้เงยขึ้น