ตอนที่7

“ถอดกางเกงชั้นในด้วยครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นเมื่อฉันยังคงมองสำรวจไปรอบๆห้องเครื่องมือที่นี้ทันสมัยมากพอๆกับที่โรงพยาบาลของคุณพ่อของฉันเลยและดูเหมือนที่โรงพยาบาลนี้จะเป็นคู่แข่งของโรงพยาบาลคุณพ่อฉันน่ะ ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจโรงพยาบาลที่คุณพ่อกับคุณแม่คุยกันเมื่อหลายวันก่อน

“คะ?”ฉันหันไปเอ่ยถามคุณหมอด้วยความไม่เข้าใจ คุณหมอก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน

“ก็คุณคนไข้สนใจตรวจภายในกับผมไม่ใช่เหรอครับ ถ้าจะตรวจก็กรุณาถอดกางเกงชั้นในออกด้วยครับ^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงนุ่มนวลและแววตาที่หวานหยดย้อยของเขากำลังทำให้หัวใจของฉันอ่อนระทวย

“จะดีเหรอคะ น้องหญิง”ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมา คุณหมอก็หันมามองหน้าฉัน

“หรือว่าอยากจะให้ผมถอดให้^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงทะเล้นและเเววตาที่จ้องมองไปยังเบื้องล่างของฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะ น้องหญิงถอดเองได้”ฉันตอบคุณหมอไปและยืนรอให้เขาหันไปทางอื่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมหันไปเลยเพราะเขาเอาแต่จ้องมองฉัน

“คุณหมอช่วยหันไปทางอื่นก่อนได้ไหมคะ?”

“อ๋อ ได้ครับไม่มีปัญหา^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นและเขาก็รีบหันหลังให้ฉันเดินไปเตรียมอุปกรณ์มาตรวจภายในของฉัน ฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปจับขอบกางเกงชั้นในและค่อยๆถอดกางเกงชั้นในออกจากของสงวนของฉัน ซึ่งฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่

“เสร็จแล้วขึ้นเตียงนอนเลยครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้น ทำให้ฉันรีบเก็บแพนตี้ตัวจิ๋วสีขาวของฉันใส่กระเป๋ากระโปรงนักเรียนทันที

“ค่ะ”ฉันตอบเขาไปและค่อยๆเดินไปยังเตียงนอนของคนไข้และค่อยๆขึ้นไปนั่งและล้มตัวลงนอนบนที่นอน คุณหมอค่อยๆเดินมาหาฉัน

“ยกขาขึ้นครับ”คุณหมอหยุดยืนตรงปลายเตียงและเอ่ยขึ้น ฉันก็ค่อยๆยกขาขึ้นตามคำสั่งของเขา

“อ้าครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นอีกฉันก็ยันขาขึ้นและค่อยๆอ้าขาทั้งสองข้างออกจากกัน เขาเป็นคุณหมอเขาคงไม่คิดที่จะลวนลามฉันหรอกนะ เพราะคุณแม่มักจะบอกฉันว่าพวกคุณหมอมีจรรยาบรรณ และคุณหมอคนนี้ก็เป็นนายแพทย์

นายแพทย์ ธนาธิป กิจโภชัย

หัวหน้าแผนกสูตินารีเวช

“อย่าเกร็งนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นทำให้ฉันละสายตาจากโต๊ะทำงานที่มีป้ายชื่อของแพทย์เจ้าของโต๊ะถูกวางอยู่

“ค่ะ”ฉันเอ่ยขึ้นเอามือทั้งสองข้างมาวางบนหน้าท้องของตัวเองและค่อยๆผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ

“อ๊ะ!”ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆสัมผัสอบอุ่นของอะไรสักอย่างสัมผัสลงมาบนกลีบกุหลาบของฉันอย่างแผ่วเบาแต่ฉันไม่เคยมาแก้ผ้าต่อหน้าใครเลย ฉันเคยไปตรวจภายในแต่คุณแม่เป็นคนตรวจให้เพราะเวลาฉันมีประจำเดือนที่ไรมักจะปวดท้องจนไปเรียนไม่ไหวทุกทีเลย

“ขอโทษครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะ”ฉันตอบคุณหมอไป

“ผมขออนุญาตทำต่อนะครับ”

“ค่ะ”

“เคยไปตรวจภายในที่ไหนมาก่อนรึป่าวครับ?”

“เคยค่ะแต่คุณแม่เป็นคนตรวจให้ค่ะ”

“แพทย์หญิงเวียงพิงค์ใช่ไหมครับคุณแม่ของคุณ?”คุณหมอเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดาแต่ฟังดูแปลกๆยังไงชอบกล

“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณหมอรู้จักคุณแม่ของน้องหญิงด้วยเหรอคะ?”

“ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอกครับ แต่คุณแม่ของคุณเป็นคุณหมอที่เก่งมากผมเลยรู้จักและชื่นชม”เสียงคุณหมอตอบฉันมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อ๋อค่ะ”

“ไม่ทราบว่าคุณมีแฟนรึยังครับ?”คุณหมอที่เงียบไปนานก็เอ่ยขึ้นมา

“ยังค่ะ”ฉันตอบคุณหมอไปตามความจริง คุณหมอก็พยักหน้า และเขาก็ค่อยๆหันไปให้ความสนใจกับความเป็นสาวของฉันต่อ ฉันก็นอนเม้นริมฝีปากแน่น

“อื้ออออ”ฉันเผลอร้องเสียงน่าอายออกมาเมื่อคุณหมอใช้ปลายนิ้วเรียวขาวของเขาลูบไล้ไปกับกลีบกุหลาบของฉัน

“อดทนนิดนึงนะครับผมขอดูตรงนี้สักครู่”คุณหมอเงยหน้ามามองหน้าฉันพร้อมกับเอ่ยขึ้น ฉันที่ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กัดริมฝีปากแน่นใบหน้าร้อนผ่าว

“เสร็จแล้วครับ”เสียงนุ่มทุ้มละมุนเอ่ยขึ้นทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงและรู้สึกผ่อนคลายอย่างไวบอกไม่ถูก

“ค่ะ”

“คนไข้ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับแต่นี่นามบัตรของผม ผมให้คุณ”เขาเอ่ยขึ้นเมื่อฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนแล้ว ฉันก็มองหน้าเขาสลับกับนามบัตรที่มีชื่อจริงเบอร์โทรของเขาอยู่ แต่เมื่อกี้เขายังไม่ได้ใส่เครื่องตรวจเข้าไปในตัวของฉันเลยนะ

“เอาไว้โทรมาปรึกษาผมเรื่องการปวดท้องประจำเดือนของคุณ^_^”คุณหมอเอ่ยขึ้นพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับนามบัตรมาจากเขา

“คุณหมอรู้ได้ยังไงคะว่าน้องหญิงชอบปวดท้องประจำเดือน?”ฉันเอ่ยถามคุณหมอไปด้วยความสงสัยว่าเขารู้ได้ยังไง

“มันเป็นธรรมชาติครับ^_^”เขาตอบฉันมาและเก็บอุปกรณ์เครื่องมือของเขาเก็บอย่างเรียบร้อยภาพตรงนี้ทำให้ฉันละสายตาจากเขาไปไม่ได้จริงๆ

“ผมชื่อแทนนะครับยินดีที่ได้รู้จัก เรียกผมว่าหมอแทนเฉยๆก็ได้ครับ”เขาหันมาบอกฉันพลางยื่นมือมาตรงหน้าฉัน

“ค่ะยินดีที่ได้รู้จัก น้องหญิงชื่อเจ้าหญิงค่ะคุณหมอเรียกว่าน้องหญิงเฉยๆก็ได้เหมือนกันค่ะ^_^”ฉันยื่นมือไปจับกับคุณหมอและเอ่ยบอกเขา เขาก็ยิ้มให้ฉันและพยักหน้าเข้าใจ

“ชื่อหวานจัง คนก็น่าจะหวานนะครับ”คุณหมอเอ่ยขึ้นแววตาของเขาเปล่งประกายแวววาว ใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว

“รีบใส่กางเกงชั้นในเถอะครับน้องหญิง ป่านนี้พี่ชายของน้องหญิงน่าจะคุยกับศาสตราจารย์เสร็จแล้วละครับ”คุณหมอแทนเอ่ยบอกฉัน จริงสิฉันลืมพี่ชายไปเลย พี่ชายสั่งให้ฉันนั่งรอเข้าห้ามไปไหนนี่หน่า