แล้วอะไรที่เงินซื้อไม่ได้

ณ บริษัท HIGH CAR

“รายงานการประชุมของวันนี้” สายน้ำเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเอาแฟ้มเอกสารที่เธอจดสรุปการประชุมของวันนี้มาวางไว้ให้ที่โต๊ะของแอสตัน

“อืมขอบใจมาก”

ก๊อกๆ

“เข้ามา” แอสตันเอ่ยก่อนจะเงยหน้ามองยังคนที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง

“อ้าวพี่มีอะไร”

“พูดกับพี่ให้มันมีหางเสียงหน่อยสิวะ โปรเจ็คไปถึงไหนแล้วทันการเปิดตัวรถรุ่นใหม่ที่จะเข้าไทยที่เราจะไปจัดในงานมอเตอร์โชว์ที่จะถึงนี้ไหม”

“ผมว่าทันนะผมดำเนินงานไปจะหมดแล้วดาราก็เชิญแล้วเหลือติดต่อพวกอินฟลูเอนเซอร์”

“ดีแล้วอย่าให้พลาดถ้าพลาดไอพิศุมันซ้ำเราแน่”

“แล้วทางพี่ไปดูที่ ที่จะขยายสาขารึยัง”

“ไปดูมาแล้วกำลังต่อลองราคาอยู่ทำเลใช่ได้เลย นี้พี่หาผู้ช่วยคนใหม่มาให้เราด้วยนะเดียวพรุ่งนี้คงจะมาละ จะได้มาทำแทนสายน้ำเดียวอาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมแล้วใช่ไหม” พอร์ชเอ่ยหันไปถามสายน้ำอย่างเป็นมิตร

“ใช่ค่ะ” สายน้ำยิ้มเอ่ยตอบพอร์ชถึงแม้ว่าพอร์ชจะอายุมากกว่ามากและเป็นพี่ของแอสตันแต่เธอกับไม่รู้กดดันเมื่อเวลาอยู่กับเขาน่าจะเป็นเพราะว่าพอร์ชเอ็นดูแล้วปฏิบัติกับเธอเหมือนน้องสาว

“ไม่เห็นจำเป็นเลยยัยนี่ทำก็ดีอยู่แล้ว”

“เอ๊ะ ไอนี่แกใช้งานน้องเขาจนผอมไปหมดแล้วทั้งทำบัญชีที่คลับทั้งเป็นผู้ช่วยแกที่บริษัทอีก”

“เรื่องของผมหน่า ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วตอนบ่ายผมไม่เข้าบริษัทนะ”

“จะไปไหน”

“คลับตรวจงานสักหน่อย”

“เออๆ แล้วกลางวันนี้ไปกินข้าวไหนพี่ไปด้วยได้ไหม”

“ไม่ได้” แอสตันรีบเอ่ยปฏิเสธพี่ชายของเขาทันที

“ทำไมหละพี่เลี้ยงก็ได้ ตั้งแต่กลับไทยมาพี่ยังไม่ได้นั่งกินข้าวกับแกเลยนะนอกจากที่บ้าน”

“เบื่อพี่วะ ไปดีกว่า” แอสตันเอ่ยจบพร้อมปิดฝาปากกาและลุกขึ้นเดินไปดึงแขนสายน้ำให้ออกไปกับเขาปล่อยพี่ชายเขาไว้ในห้องคนเดียวอย่างไม่ใยดี

“เอ้า ไอน้องเวรกูเลี้ยงมึงมานะเว้ย” พอร์ชเอ่ยตะโกนไล่หลังแอสตันพลางส่ายหัวกับอาการติดสาวของน้องชายเขาถึงแม้ว่าเขาจะกลับมาได้เพียงไม่น่าแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าน้องชายเขาคิดยังไงกับผู้หญิงที่ชื่อสายน้ำ

ณ คลับAS

กร๊อบ~

ขณะที่แอสตันเปิดประตูเข้ามายังในคลับก็รู้สึกได้ว่าเข้าเหยียบเข้ากับอะไรบางอย่างหักคาเท้าของเขา

“แง่ๆๆๆ ” เด็กน้อยวัยสามขวบร้องไห้โฮ

“เด็กนี้มาจากไหน” แอสตันเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยว่าคลับเขามีเด็กเข้ามาได้เช่นไร

“หนูจ๊ะร้องไห้ทำไมจ๊ะ” สายน้ำย่อตัวนั่งลงตัวเสมอเด็กแล้วเอ่ยถามขึ้น

“พี่เขาเหยียบไดโนซอรัสขอผม ฮื่ออๆๆ ” เด็กน้อยยังคงร้องไห้พร้อมชี้นิ้วมือเล็กไปยังทางแอสตัน

“ไอของเล่นราคาถูกนี้น่ะหรอ? ” แอสตันเอ่ยพร้อมใช้สายตามองไปยังไดโนเสาร์ที่ถูกเขาเหยียบจนหัวหักไปเมื่อกี้ที่พื้น

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเดียวพี่ซ่อมให้หรือจะเอาตัวใหม่ดีจ๊ะ” สายน้ำเอ่ยโอ๋เด็กน้อยอย่างใจเย็น

“มันไม่เหมือนกัน ตัวนี้ปะป๊าซื้อให้ผม ฮื่อๆ ” เด็กน้อยร้องไห้กะจองอแงไปพลางสะอื้นไปด้วย

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะพวกพี่ไม่ได้ตั้งใจเดียวพี่หาตัวที่คล้ายตัวนี้มาคืนให้” สายน้ำที่เห็นเด็กน้อยร้องไห้ไม่ยอมหยุดเลยโผเข้าไปกอดปลอบเด็กน้อยพลางใช้มือบางลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆ

“มันจะมากไปแล้วนะก็บอกว่าเดียวซื้อใหม่ให้ก็จบ สายน้ำลุกขึ้นเดียวนี้” แอสตันที่เห็นสายน้ำกอดปลอบเด็กชายตัวน้อยก็เริ่มหัวเสียแล้วดึงแขนสายน้ำให้ลุกขึ้นห่างจากเด็กชายทันที

“ว้ายยย มีอะไรกันรึป่าวคะคุณแอสตัน” ป้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นพร้อมรีบวิ่งเข้ามา

“คุณย่าพี่ชายใจร้ายคนนี้ทำของเล่นผมพัง ฮือๆ” เด็กน้อยที่ยังคงยื่นร้องไห้อยู่เอ่ยพร้อมชี้มือไปยังแอสตัน

“พี่ชายใจร้าย? ” แอสตันเอ่ยพร้อมใช้นิ้วเรียวชี้มาที่ตัวเองโดยมีสายน้ำแอบยืนขำอยู่ข้างๆ

“คุณแอสตันป้าขอโทษด้วยนะคะหลานป้าเองลูกชายป้าไปทำงานที่เกาหลีแม่มันก็ทิ้งเลยฝากลูกไว้กลับป้าที่บ้านไม่มีใครอยู่ป้าเลยพามาด้วย” ป้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นพร้อมยกมือขอโทษแอสตันเป็นการใหญ่อย่างกลัวโดนไล่ออก

“ไม่เป็นไรถ้าเอาเด็กมาก็ให้ไปเล่นข้างหลังอย่าพามาโจ่งแจ้งแบบนี้มันดูไม่ดี”

“ค่ะๆ ไปร์ทมาขอโทษคุณเขาเดียวนี้” คุณป้ารีบก้มหัวให้แอสตันพร้อมทั้งเอ่ยบอกหลานชายให้ขอโทษแอสตันด้วย

“ทำไมผมต้องขอโทษด้วยละครับคุณย่าเขาทำของผมพังนะครับ” เด็กชายที่ตอนนี้เริ่มหยุดร้องแล้วเอ่ยถามขึ้น

“ขอโทษคุณเขาไปก่อนลูกเดียวย่าซื้อใหม่ให้”

“แต่ตัวนี้ปะป๊ะซื้อให้ผมพี่เขาทำของผมพังพี่เขาต้องเป็นคนขอโทษไม่ใช่หรอคับ” เด็กน้อยเอ่ยถามย่าด้วยความไร้เดียงสา

“ใช่ค่ะ งั้นเอางี้ไหมมาผลัดกันขอโทษเดียวให้พี่เขาขอโทษหนูที่ทำของเล่นหนูพังแล้วหนูต้องขอโทษพี่เขาที่ว่าพี่เขาใจร้ายตกลงไหมจ๊ะ” สายน้ำเอ่ยพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดูเด็กน้อยไร้เดียงสาคนนี้ที่พูดออกมาโดยไม่รู้ว่าแอสตันเป็นใคร

“ได้ครับพี่สาวคนสวย” เด็กน้อยเอ่ยพร้อมยิ้มให้สายน้ำ

“เหอะ ใครบอกจะขอโทษ” แอสตันเอ่ยเสียงอู้อี้และหันไปมองสายน้ำอย่างไม่ยอม

“ขอโทษไปสะอย่าให้เด็กต้องจำอะไรที่ผิดๆ ” สายน้ำหันมาเอ่ยกระซิบแอสตันอย่างบังคับ

“ก็ได้แต่คืนนี้เธอต้องขึ้นให้ฉันทั้งคืน” แอสตันเอ่ยพลางทำสายตาเจ้าเล่ห์ใส่สายน้ำ

“อืม ก็ได้” สายน้ำกัดฟันเอ่ยตอบแอสตันไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ขอโทษ!!” แอสตันเอ่ยขอโทษเด็กน้อยด้วยเสียงแข็งกระด้างอย่างไม่เต็มใจและหันหน้าไปทางอื่น

“ตาหนูแล้วจ้ะ” สายน้ำเอ่ยพร้อมย่อตัวลงบอกเด็กน้อยอีกครั้ง

“ผมก็ขอโทษที่เรียกพี่ว่าคนใจร้ายครับ”

“เก่งมากจ้ะ” สายน้ำเอ่ยพร้อมลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู

“ไปร์ทไปข้างหลังกับย่าเร็วอย่าขวางทางคุณเขา ป้าขอโทษอีกรอบแทนหลานนะคะคุณแอสตัน” ป้าแม่บ้านเอ่ยพร้อมกับก้มหัวให้แอสตันอีกครั้ง

“ครับย่า จุ๊บ>3<” เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาเอ่ยตอบย่าก่อนจะหันมาจุ๊บแก้มสายน้ำและวิ่งไปจุงมือย่าของเขา

“เห้ยย ไอเด็กบ้านี้” แอสตันเอ่ยขึ้นทันทีที่เด็กน้อยจุ๊บแก้มของสายน้ำแล้วรีบจูงมือย่าเขาวิ่งหนีไป

“เอาหน่าเด็กยังไม่รู้เรื่อง”

“ไม่รู้เรื่องห่าอะไร เห็นก็รู้แล้วว่ามันแสบแก้มเธอฉันหอมได้คนเดียว” แอสตันเอ่ยตอบสายน้ำอย่างหัวเสียก่อนจะเอามือถูแก้มสายน้ำข้างที่โดนเด็กแสบขโมยหอมแก้มไป

“นี่นายคงไม่หึงเด็กหรอกนะ” สายน้ำเอ่ยขึ้นอย่างนึกขำ

“หึงบ้าหึงบออะไร เธออีกมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันไปขอโทษเด็กนั้น”

“ก็นายทำของรักเด็กคนนั้นพังก็ต้องขอโทษสิ”

“ก็แค่ซื้อให้ใหม่ก็จบแล้วไหมไม่เห็นต้องขอโทษเลยฉันซื้อให้ใหม่ได้แพงกว่าของเล่นกระจอกๆ นั้นอีก”

“นี่นายทุกอย่างมันไม่ได้ซื้อมาได้ด้วยเงินหรอกนะ”

"แล้วอะไรล่ะที้เงินมันซื้อไม่ได้? "

"....."

“แล้วเธอฉันไม่ได้ซื้อมาด้วยเงินหรอ? ” แอสตันเอ่ยถามสายน้ำพร้อมกับจ้องมาที่ดวงตาของเธอ

“ก็ถูกของนายขนาดฉันยังถูกนายซื้อด้วยเงินเลย” สายน้ำชะงักไปกับสิ่งที่แอสตันเอ่ยถามก่อนจะตอบแอสตัสกลับไปด้วยเสียงแผ่วอย่างเถียงไม่ได้ก่อนจะเดินนำแอสตันไปยังห้องทำงานของเขา

ณ ห้องทำงานของแอสตัน

“นี้ครับรายงานระหว่างที่คุณแอสตันไม่อยู่แล้วก็เอกสารอนุมัติการเบิกของที่ต้องให้คุณแอสตันเซ็นครับ” ธนินเอ่ยพร้อมส่งแฟ้มที่เขาทำไว้ระหว่างดูแลคลับแทนให้แอสตันพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่ต้องการให้เขาเซ็น

“แล้วเป็นไงบ้างเรื่องนั้น” แอสตันเอ่ยพลางเปิดแฟ้มเอกสารดู

“ผมเจอโกดังที่เก็บของใหม่มันแล้วครับกำลังให้ลูกน้องแฝงตัวเข้าไปเก็บหลักฐานอยู่”

“ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกฉัน เอกสารที่ให้ฉันเซ็นมีแค่นี้ใช่ไหม”

“ครับ”

“อะ เสร็จแล้ว” แอสตันเอ่ยแล้วยื่นเเฟ้มเอกสารให้กับธนิน

“ครับ”

คลื่น คลืนน~ (เสียงโทรศัพท์แอสตัน)

“มีอะไรวะไอโรม”

“ที่ไหน!!! เดียวกูไปเดียวนี้” แอสตันเอ่ยขึ้นเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องทำงานโดยมีสายน้ำวิ่งตามไปด้วย