บทที่ 738

เซียวอวี้โอบกอดคนที่อยู่ในอ้อมแขนไว้ ไม่อยากให้นางเห็นน้ำตาที่ควบคุมไม่ได้นั้น

โธ่เอ๊ย!

บุรุษไม่ควรหลั่งน้ำตาง่าย ๆ แล้วเขาร่ำไห้ได้อย่างไร!

ช่างอับอายขายหน้าจริง ๆ !

ทว่า...รู้สึกอิ่มเอมใจ

ในที่สุดจิ่วเหยียนก็บอกว่ารักเขา

ความรู้สึกของเซียวอวี้ผสมปนเปกัน เขาหอมที่แก้มนาง

“เจ้าพูดอะไร? เมื่อครู่เราไม่ได้ยิน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยอย่างจริงจัง

“ไม่ได้ยินหรือ ถ้าเช่นนั้นก็แล้วไปเถิด”

มือสองข้างของเซียวอวี้ประคองใบหน้านางขึ้นมาทันที “ใจร้ายนัก เจ้าตั้งใจ เราก็แค่อยากได้ยินเจ้าพูดอีกครั้ง มิได้หรือ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงมือของเขาออก จากนั้น เงยคางขึ้น แตะลงไปที่ข้างริมฝีปากเขาเบา ๆ

“เพคะ หม่อมฉันรักท่าน…”

ในสมองของเซียวอวี้ราวกับพลุดอกไม้ไฟระเบิดขึ้น โชติช่วง สุกสกาว ไม่มีวันร่วงโรย

แขนสองข้างของเขาโอบตัวเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ ราวกับได้กินน้ำผึ้งมิปาน รู้สึกมีความสุข

“จิ่วเหยียน เราดีใจจริง ๆ ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ ตายก็ไม่เสียใจจริง ๆ!”

ต่อมาฟังนางเล่าเรื่องราว ถึงรู้ว่าสิ่งที่นางประสบพบเจอนั้นเสี่ยงอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขณะที่หิมะถล่มใกล้เข้ามา ตามสามัญสำนึก ควรจะวิ่งไปด้านข้าง ทว่