บทที่ 75. ตอนที่ 2. แม่น้ำแห่งความตาย

ท่านเจ้าเมืองหลัวเยี่ยนเฟิง และน้องสาวหลัวซืออวี่ เดินทางมาคำนับขอขมาต่อพระชายาฟู่ซิงอี ถึงจวนแม่ทัพ เด็กสาวดูสลดลงมาก หากนับกับความหยิ่งผยอง ตลอดเวลาที่ผ่านมา

“ข้าส่งเรื่องรายงานต่อราชสำนักแล้ว อีกไม่กี่เดือน น้องสาวข้า ก็ต้องเดินทางเข้าวังหลวง ข้าเลยพานางมาขอโทษท่านด้วยตนเอง จากกันครั้งนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้พบกันอีก สิ่งใดที่ค้างคาใจต่อกัน ข้าก็ได้แต่หวัง ต้องการให้มันยุติลงด้วยดี”

“พี่หญิง เอ่อ…พระชายา ข้ามาขอโทษท่าน ข้าไม่คิดว่าสาวใช้ที่ตามมาด้วย จะเป็นคนเช่นนี้ ข้าไม่ได้เป็นคนบงการนางให้ทำนิสัยเช่นนี้ ขอท่าน กับท่านแม่ทัพ ได้โปรดให้อภัยต่อข้าด้วย”

“น้องหญิง ไหนเลยข้าจะโกรธเคืองเจ้าได้ คนผิดก็ถูกลงโทษไปแล้ว ที่เหลือข้าก็ลืมไปหมดแล้ว ไม่ได้คิดมากอะไร ได้ยินท่านเจ้าเมืองบอกข้าเช่นนี้ ข้าก็ได้แต่หวังว่า อะไรที่เป็นเรื่องไม่ดี หรือจะส่งผลมาถึงตำแหน่งหน้าที่การงานของพี่ชายเจ้า เจ้าก็ควรรู้ ที่จะไม่ทำมัน วังหลวงไม่ใช่สถานที่ ที่ใครจะอยู่ได้อย่างสงบสุข โดยเฉพาะกับคนที่อวดรู้อวดดี เอาไว้ถึงวันนั้นแล้ว ข้าจะฝากฝังผู้ใหญ่ที่ข้าคุ้นเคย ให้ช่วยดูแลเจ้า มีพวกพ้องย่อมดีกว่าอยู่ตัวคนเดียวเพียง