บทที่ 21

ร่างสูงโยนหญิงสาวที่อุ้มพาดบ่าลงไปบนฟูกหนากลางห้อง กริชใช้ที่นี่เป็นห้องนอนเวลาที่เขามาขลุกอยู่กับการแต่งรถจนมืดค่ำ แม้จะทำความสะอาดอย่างดี แต่รอบตัวก็ไม่มีเครื่องใช้ไม้สอยอย่างอื่น เขาอยากให้มันโล่ง ๆ ว่าง ๆ นอกจากฟูกนอนหนานุ่มแบบญี่ปุ่นก็มีแค่ผ้านวมสีขาวสะอาดเท่านั้นที่วางอยู่ไว้ห่มกันหนาว

“อย่าเข้ามานะ” เมลานีขู่เสียงแข็งเมื่อกระเด้งตัวขึ้นมานั่งได้ แต่ที่ทำให้กริชโมโหหนักจนควันออกหูคือการที่หญิงสาวแอบหยิบมีดคัตเตอร์จากกระเป๋าหลังของกางเกงยีนตอนที่เขามัวแต่สาละวนจัดการกับเสียงกรีดร้องและพยศของเธอ

“ขี้โกหกแล้วยังขี้ขโมยอีก คิดว่าคัตเตอร์อันแค่นี้จะฆ่าฉันได้รึไง หึ”

กริชยิ้มเยาะในขณะเดียวกันก็ไม่ยอมคลาดสายตา ขึ้นชื่อว่าของมีคมเขาไม่ควรจะประมาทและไม่เคยประมาทมาก่อน แต่ใครจะคาดคิดว่าเมลานีจะหยิบมันออกมาจากกระเป๋าโดยไม่รู้สึกตัว เขาน่าจะพลาดตอนจับเธอพาดบ่าจริง ๆ นั่นแหละ เพราะโดยปกติชายหนุ่มจะพกมีดเล็ก ๆ เป็นนิสัยอยู่แล้วตามประสาคนชอบซ่อมโน่นซ่อมนี่ แม้ใบมีดจะเล็กแต่ความคมก็สามารถเฉือนเนื้อคนจนได้เลือด

เมลานีผุดลุกขึ้นยืนจากฟูกหนา ใช้นิ้วโป้งดันใบมีดให้โผล่ขึ้นยาวกว่าสองข้อนิ้ว หญิงสาวหวังว่าความคมกริบของมันจะพอทำให้ชายหนุ่มออกห่างจากตัวเธอให้ได้มากที่สุด เมลานีจะไม่ยอมให้กริชเอาเปรียบและเสวยสุขจากร่างกายเธอได้อีก ในเมื่อความรักเป็นเรื่องหลอกลวง การแก้แค้นของเขาก็ดูไม่มีวันจบไม่มีวันสิ้น ผู้ชายคนนี้ก็ไม่สมควรที่เธอจะหลงเหลือเยื่อใยใด ๆ อีก

“พาฉันออกไปจากที่นี่”

“พ้นคืนนี้ได้ออกไปแน่” กริชบอกเสียงเรียบ แล้วค่อย ๆ ยกคอเสื้อยืดขึ้นมาไว้ที่ใต้จมูกเพื่อเตรียมถอดออกทางศีรษะ เมลานีใช้จังหวะนั้นวิ่งออกไปทางประตู แต่ชายหนุ่มกลับใช้เสื้อตัวโตที่ถอดออกเหวี่ยงไปในทิศทางเดียวกัน หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตกใจแต่มือก็ยังไม่ปล่อยคัตเตอร์และใช้มันจี้ไปทางชายหนุ่มด้วยมือสั่นระริก

“อย่าคิดจะแตะฉันอีก”

“ไม่ใช่แค่แตะแน่ ๆ”

“หยุดนะ” แม้ปากจะขู่แต่สองเท้ากลับถอยร่นไปชนผนัง สำนึกได้ว่าจนมุมแขนเรียวบางก็ยื่นออกกวัดแกว่งอาวุธที่ตนเองถืออยู่หวังจะใช้มันกำราบและป้องกันตัวจากกริชที่คุกคามเข้ามาประชิด

“มีค่าเสียเวลาให้น่าคนสวย”

เสียงหัวเข็มขัดตกลงกระทบพื้นเรียกสายตาของเมลานีให้เบนต่ำลงไปอัตโนมัติ มองเห็นว่ากริชปลดกระดุมกางเกงยีนออกราวกับไม่สนใจมีดในมือเธอ และเขายังเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เมลานีเปลี่ยนจากการชี้มีดไปที่ตัวกริช วกกลับเข้ามาที่ตัวเอง คราวนี้คนที่ทำหน้าเหมือนไม่ไยดีถึงกับตะลึง นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามเหมือนคำราม

“จะบ้าหรือไงเมลานี”

“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว และจะบ้าได้อีกเป็นร้อยเป็นพันเท่าถ้าคุณยังไม่เลิกราวีฉัน”

“เธอไม่ตายกับมีดเล่มนี้หรอก ทำไปก็มีแต่เจ็บตัวเปล่า”

“แต่คุณจะนอนกับอีหน้าเละได้ก็เอาสิ” ความคับแค้นหรือเจ็บร้าวจนสิ้นหวังก็ไม่รู้ที่ทำเธอขาดสติ เมลานียกมีดขึ้นและตวัดกรีดไปที่ใบหน้าของตนเอง...

เลือดสีแดงสดไหลระต้นคอขาวผ่องลงมาถึงกระดูกไหปลาร้า จุดกำเนิดไม่ได้มาจากแก้มนวล เป็นมือใหญ่เลื่อนมาประกบข้างแก้มและรับเอาคมมีดไปแทน

กริชใช้มืออีกข้างที่ยังว่างไขว้มาบีบแล้วหมุนข้อมือบางที่ถือมีดคัตเตอร์ออกจากตัวของเมลานี เลือดของเขายังคงไหลลงมาตามแขนถึงข้อศอกและค่อย ๆ หยดลงพื้นเป็นดวง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ชักฝ่ามือออกจากใบหน้าของเธอ

“สะใจไหม” กริชถามด้วยเสียงที่เหมือนจะขาดห้วงอยู่ในลำคอ ฝ่ามือเปื้อนเลือดที่แนบอยู่กับใบหน้าของหญิงสาวสั่นเทาขึ้นอย่างระงับไม่อยู่ เขาสัมผัสถึงความกลัวจนไม่รู้สึกถึงบาดแผลด้วยซ้ำ ใจหายหากว่าช้าไปอีกนิดจะเป็นใบหน้าของเมลานีที่ถูกคมมีดบาดเป็นรอยลึก

“ทำไมทำแบบนี้ ฮึเมล”

หญิงสาวมองตาสีสนิมที่ตอนนี้แดงก่ำ เพิ่งรู้ว่าเลือดนั่นไม่ใช่ของเธอ แต่ความเจ็บปวดมากมายที่รู้สึกอยู่ตอนนี้คือของจริง มันทับถมจนเหมือนเป็นภูเขาของความทุกข์ที่สูงเสียดฟ้า

“แล้วฉันจะทำอะไรได้ ต้องทำยังไงอีก ฉันถอยจนสุดทางแล้ว”

“สู้กับฉันสิ ทำร้ายตัวเองแบบคนขี้แพ้ทำไม”

“ฉันเหนื่อยแล้ว” มือที่กำมีดคัตเตอร์อยู่คลายออกและทิ้งมันร่วงลงพื้น ดวงตากลมโตที่เคยแวววาวเหมือนนิลเนื้อดีหม่นแสงลงด้วยความอ่อนล้า ในที่สุดหญิงสาวก็เลือกจะหลับตาลงอย่างคนขี้ขลาด เธอขี้แพ้แบบที่เขาว่าไม่มีผิด อ่อนแอจนควบคุมแม้แต่อารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ไม่ว่าจะอารมณ์แค้นหรือรัก เธอก็พ่ายแพ้อย่างหมดสภาพ

กริชเพิ่งรู้สึกเจ็บแสบก็ตอนนี้ ตอนที่น้ำตาของหญิงสาวไหลลงมาตามแก้มราดรดลงที่ฝ่ามือของเขา มันร้อนผ่าวและปวดแสบปวดร้อนไปถึงก้อนเนื้อใต้แผงอก ทรมานจนเขาต้องสะบัดมือออกห่างน้ำตาเธอ

เมลานีทิ้งตัวกับผนังเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงแล้วค่อย ๆ รูดตัวลงไปนั่งกับพื้น กอดเข่าซบหน้าสะอื้นจนตัวสั่นด้วยความสับสนจนกระทั่งหลับไปทั้งอย่างนั้นจากความเหนื่อยและสะเทือนใจสะสมติดต่อกันหลายวัน

กริชคว้าเสื้อของตนเองมาซับเลือดที่หลังมือลวก ๆ โดยไม่ได้ใส่ใจเรื่องความสะอาดมากนัก จากนั้นฉีกชายเสื้อเป็นริ้วมาพันแผลเพื่อห้ามเลือดแต่มันก็ยังซึมเปรอะเปื้อนอยู่บ้าง

ชายหนุ่มทอดมองหญิงสาวตรงหน้าที่สิ้นฤทธิ์จนผล็อยหลับไปด้วยแววตาอ่อนแสงลง เสื้อผ้ารวมถึงผิวแก้มจนถึงช่วงลำคอลามมาถึงกระดูกไหปลาร้ามีรอยเลือดเปื้อนอยู่ ร่องรอยเสียใจจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกริชก่อนจะเลือนหายไปกับการกะพริบตาอีกครั้งของเขา ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาผ้าสะอาดที่มีอยู่เพียงผืนเดียวชุบน้ำมาเช็ดรอยเลือดและทำความสะอาดให้กับเมลานี

เสื้อของหญิงสาวถูกถอดออกไปอย่างแผ่วเบาโดยที่คนหลับสนิทไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ กระทั่งเขาวางร่างเธอบนฟูก แล้วล้มตัวลงไปนอนเคียงข้าง วาดแขนโอบรอบตัวหญิงสาวเข้ามาไว้กับอก เมลานีจึงสะดุ้งขึ้นมาแต่ก็ถูกเสียงนุ่มทุ้มกระซิบปลอบประโลมสลับกับพรมจูบเรือนผมแผ่วเบาให้หญิงสาวจมลงไปในนิทราอีกครั้ง

“หลับซะนะคนดี”

กริชกอดร่างน้อยไว้แนบหัวใจ พอจังหวะการหายใจของหญิงสาวสม่ำเสมอ เขาก็ค่อยผละออกมามองใบหน้าเรียวละมุนอยู่เนิ่นนานราวกับจะประทับลงไปในความทรงจำ ปากสีคล้ำพรมจูบไปเรื่อยทั่วทั้งเนื้อตัวขาวผ่อง ไม่ใช่ความใคร่หรือความต้องการเช่นทุกครั้ง แต่มันคือคำบอกลาที่แสนใจหาย จากนี้เขาจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสแตะต้องเธอ หรือแม้แต่จะมองเห็นกันอีกต่อไป

ท่ามกลางความเลือนรางกึ่งหลับกึ่งฝัน เมลานีรู้สึกเหมือนมีสัมผัสแผ่วเบาและอบอุ่นเคล้าเคลียอยู่ทั่วร่างแม้จะสะลึมสะลือแต่ในห้วงสำนึกหญิงสาวกลับรู้สึกถึงลูกสนเล็ก ๆ ที่แตะลงบนริมฝีปากแล้วจากไป

“ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะหนูเมล”