บทที่ 20

เมลานีออกจากห้องขังและถูกพาตัวออกมาจากสถานีตำรวจอย่างรีบร้อน เธอสอบถามเจ้าหน้าที่ก็เพียงแต่บอกว่าถูกปล่อยตัวเพราะเป็นความเข้าใจผิดของเจ้าหน้าที่ในการจับกุม

ขณะที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก รถของตำรวจก็พามาจอดที่บริเวณอู่ซ่อมรถแห่งหนึ่ง เมลานีตกใจเพราะความไม่ชอบมาพากลของสถานการณ์ที่ดูฉุกละหุกและมีลับลมคมใน ระหว่างตัดสินใจว่าจะเอ่ยถามตรง ๆ หรือวิ่งหนี ประตูรถก็ถูกเปิดออก ต้นแขนของหญิงสาวถูกคว้ากึ่งลากลงมาจากรถ เป็นกริชที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เมลานีถามอย่างตื่นตระหนก

“ขอบคุณมากพี” กริชหันไปพูดกับนายตำรวจที่พาเธอมาแทนที่จะตอบคำถามของหญิงสาว

“เออ กูไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง” พีรพลถอยรถเล็กน้อย แล้วเลี้ยวกลับไปยังอีกฟากของถนนโดยไม่ร่ำไร เขาได้รับคำสั่งจากผู้ใหญ่ระดับบิ๊กให้จัดการปล่อยตัวเมลานีออกมาเงียบ ๆ โดยไม่ทำสำนวนส่งฟ้อง ที่แท้กริชก็มีส่วนรู้เห็น

พีรพลไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ชายหนุ่มจะเปลี่ยนแผนการแก้แค้น ดูหน้าหวาน ๆ ของเมลานีก็พอเดาได้ไม่ยาก ผู้ชายอาจจะใจแข็งกับสิ่งมีชีวิตทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับหญิงสาวที่เขาทั้งหลงทั้งหวงจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

นายตำรวจหนุ่มส่ายหัวอย่างระอาใจให้กับเพื่อนเมื่อมองลอดผ่านกระจกมองหลังไปเห็นทั้งคู่ยืนประจันหน้ากันโดยที่กริชแทบจะโอบตระกองหญิงสาวร่างบางไว้กับอก

“ปล่อย” ทันทีที่รถของพีรพลลับสายตาออกไป เมลานีก็สะบัดแขนออกจากการกอบกุมของชายหนุ่ม ขยับตัวออกห่างด้วยความห่างเหินและไว้ตัวจนดูเหมือนรังเกียจเสียด้วยซ้ำ

“ก็ปล่อยแล้วนี่ไง ไม่งั้นจะได้มายืนชมจันทร์กลางแจ้งแบบนี้เหรอ” ท่าทางของเมลานีทำให้กริชเกิดโมโหขึ้นมาจาง ๆ แต่ความยินดีและโล่งอกก็ทำให้เขาไม่หัวเสียจนเกินไป ทว่าก็ไม่ได้ใจดี โอนอ่อนเอาใจแบบเดิมแน่ นี่ก็ดีที่สุดเท่าที่เขาจะพอสงสาร โทษหนักสุดที่เมลานีควรได้รับ เขายอมลดให้ แต่หญิงสาวก็ไม่ควรได้รับการปฏิบัติเยี่ยงคนพิเศษ

“คุณต้องการอะไรคุณกริช”

คำเรียกขาน ‘คุณกริช’ ที่ออกจากปากของเมลานีถึงกับทำให้ชายหนุ่มใจสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะแสยะยิ้มร้ายกาจออกมาบ้าง

ดูเหมือนว่าเมลานีจะเลือกเส้นทางของตนเองได้แล้ว และวางเขาไว้ในฐานะศัตรู ไม่ใช่ผู้ชายที่เธอหลงใหลอีกต่อไป ซึ่งก็ดี…

“ต้องการแล้วหนูเมลจะให้ไหมล่ะคะ” คำพูดเดียวกันจากคนคนเดิม แต่คำว่า ‘หนูเมล’ และ ‘ล่ะคะ’ กลับฟังดูเสียดสีอย่างเจ็บแสบ เมลานีก็ยังนึกขอบคุณในใจที่เขาเผยธาตุแท้ ไม่เก็บอาการเสแสร้งหรือแสดงท่าทีจอมปลอมมาหลอกลวงต่อ

“ฉันไม่มีอะไรติดค้างกับคุณอีก”

“อะไรกันหนูเมล อยู่ในห้องขังคืนสองคืน ก็ถือว่าไม่ติดค้างกับพี่กริชคนนี้แล้วเหรอคะ เอาเปรียบคนที่ติดคุกนานตั้งห้าปีชะมัดเลย รู้สึกยังไงบ้างล่ะกับการถูกจองจำ ถูกใส่ร้ายป้ายสี”

“ฉันเกลียดคุณ”

“ฉันก็รู้สึกไม่ต่างกับเธอนักหรอก”

กริชตะโกนสู้กับหญิงสาวทั้งที่หัวใจเขาเหมือนโดนบีบเค้น ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดคำว่าเกลียดออกมาเต็มปากอย่างไม่ลังเล ในขณะที่เป็นเขาเองที่ไม่กล้าพูดมันออกไป คำว่าเกลียดมันรุนแรงและตรงกันข้ามกับความรู้สึกจนเขาพูดไม่ออก

“แล้วคุณปล่อยฉันออกมาทำไม ฉันไม่ได้ขอร้อง ถ้าการที่ฉันจะติดคุกเพราะโดนคุณยัดปืนแล้วมันทำให้เรื่องระหว่างเราจบซักที ฉันก็ยอมแล้วไง จะไม่อุทธรณ์เลยซักนิด พอใจคุณแล้วใช่ไหม”

“ฉันปล่อยเพราะทนการขอร้องจากคนรอบตัวไม่ไหว อีกอย่างคนที่รักฉันเขาคงไม่อยากเห็นฉันเลวแบบพี่ชายเธอ”

กริชไม่อาจจะลืมความเลวร้ายที่ตนเองได้รับ แต่ย่าคงไม่ต้องการให้เขากลายร่างเป็นปีศาจเพียงเพราะพลัดหลงไปอยู่ในนรกช่วงสั้น ๆ การอยู่ในคุกโดยถูกป้ายสี แม้จะทำให้เขาสูญเสียโอกาสรวมถึงโดนดูถูกเหยียดหยามสารพัด แต่ชายหนุ่มยังเชิดหน้าอย่างทระนงอยู่ได้เพราะรู้ว่าตนเองไม่ได้ทำผิด ไม่เคยต้องก้มหน้าหลบสายตาใคร แต่หากเขารังแกเมลานีและส่งเธอเข้าคุกไปจริง ๆ เขาคงไม่หลงเหลือความเป็นคนอีก

เมลานีอยากให้ภาพของทุกอย่างตรงหน้าหายไปให้หมด หรือไม่ก็เป็นตัวเธอเองที่สลายไปในอากาศ ไม่ต้องทนรับรู้และเจ็บช้ำกับความจริงหรือความลวงใด ๆ จากผู้ชายคนนี้อีก…เพื่อคนที่เขารัก เขาจึงอยากเป็นคนดี

“คุณช่างเป็นผู้ชายที่แสนดีเหลือเกินนะคุณกริช”

“ใช่ บังเอิญฉันไม่ใช่คนชอบเอาเปรียบคนแบบเธอหรือพี่ชายเธอ ถือซะว่าเธอบริการฉันได้ดีบนเตียง การยอมปล่อยออกมาจากคุกคือราคาที่ฉันจ่ายค่าตัวให้ก็แล้วกัน”

“ค่าตัว” เมลานีหวีดเสียงขึ้น แล้วกลับหัวเราะออกมาอย่างใจสลาย เสียแรงที่มอบรักให้เขาแม้วินาทีที่ถูกใส่กุญแจมือ ตอนคิดว่าต้องอยู่ในคุก เธอหวาดกลัวแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจในความสูญเสียและเจ็บร้าวของชายหนุ่ม ทั้งตัวทั้งใจที่ให้…หญิงสาวเรียกมันว่าความรัก และยกถวายใส่พานให้เขาเพียงเท่านั้น แต่กริชกลับเททิ้งไว้กับพื้นแล้วใช้เท้าขยี้จนแหลกละเอียด

“อยากได้เงินซักก้อนไปตั้งตัวหลังไม่มีพี่ชายคอยโอ๋หรือเปล่า ฉันช่วยเธอได้นะ เพียงแต่มีข้อแลกเปลี่ยนเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ยากอะไร เป็นงานที่เธอถนัดและทำได้ดี ดีจนติดใจ ส่งเธอเข้าคุกไปไม่ได้จริง ๆ เลยล่ะ”

สายตาโลมเลียมและฝ่ามือใหญ่ที่ยื่นมาเกือบสัมผัสแก้มนุ่ม แต่เมลานีเอียงหลบทันควันทำเอากริชตาวาวโรจน์ขึ้นอีก บอกไม่ถูกว่าโกรธหรือใจหาย

“อย่ามาพูดเลว ๆ กับฉัน ต่อไปนี้คุณไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว”

“เรียนหนังสือต้องใช้เงินนะ บอกไว้เผื่อไม่รู้ว่าไอ้บัตรเครดิตของพี่ชาย พอตายไปธนาคารเขายกเลิก”

“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน” หญิงสาวแผดเสียงโดยไม่กลัวเจ็บคอเพราะใจเจ็บยิ่งกว่า จากนั้นเริ่มหันหลังก้าวเดินออกไปแม้ไม่รู้ทิศทางใด ๆ ในความมืดมิดของค่ำคืนที่เงียบจนดูเวิ้งว้าง

“เมล จะไปไหน” กริชก้าวมาถึงตัวของหญิงสาวก่อนที่เธอจะพ้นประตูรั้วของอู่ซ่อมรถ “ไม่คิดจะตอบแทนที่ฉันช่วยเธอออกมาหน่อยเหรอ”

“จะเอาฉันออกมาจากคุกทำไม ถ้าจะขังฉันด้วยความผิดเดิม ๆ ฉันไม่ต้องการได้รับการให้อภัยจากคุณอีกแล้ว ทันทีที่คุณยัดปืนใส่หน้ารถของฉัน คุณก็คือไอ้สารเลวไม่ต่างจากที่คุณด่าพี่เมฆเลย คุณมันชั่วจนฉันไม่ต้องเสียใจหรือรู้สึกผิดกับอะไรอีก”

“อย่าเอาฉันไปเทียบกับเดรัจฉานอย่างไอ้เมฆา”

เพียะ!

ฝ่ามือบางของเมลานีตวัดลงไปบนหน้าของกริชโดยไม่ออมแรง พร้อมกับเสียงด่าที่ดังก้องและกระแทกชัดเจนจนถึงทุกโสตประสาท

“ไอ้-เด-รัจ-ฉาน!”