บทที่ 22

เจตน์เหลือบมองเวลาจากตัวเลขบนระบบดิจิทัลของ

คอนโซลรถ มีเวลาอีกพอสมควรก่อนถึงช่วงเช็กอินที่สนามบินดังนั้นเขาจึงใช้ความเร็วระดับแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น ส่วนหนึ่งก็ด้วยความระมัดระวังในการใช้รถใช้ถนน อีกส่วนเขาต้องการพูดคุยกับกริชถึงสาเหตุที่เพื่อนตัดสินใจไปเป็นตัวแทนให้กับท่านศักดาที่มาเก๊าทั้งที่เคยปฏิเสธมาโดยตลอด ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่ากริชทำไปเพื่อแลกกับความช่วยเหลือเมลานีให้รอดพ้นจากความผิด แต่เรื่องราวคาราคาซังของทั้งคู่จะไปต่อในทิศทางไหน

สัญญาณไฟจราจรที่สี่แยกเป็นสีเขียว แต่เจตน์กลับชะลอความเร็วของรถลง ระแวดระวังยิ่งกว่าในยามที่เริ่มต้นติดไฟแดงเสียด้วยซ้ำ พอพ้นแยกมาได้เขาก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนากับเพื่อนรักที่นั่งเงียบมาตลอดทาง

“มึงคิดว่าจะไปอยู่มาเก๊ากี่ปี”

“ก็คงราว ๆ เกือบสามปี จนกว่าป๋าจะออกจากคุกแล้วมาจัดการกาสิโนด้วยตัวเอง แต่กูก็จะไปดูลู่ทางที่จีนด้วย ทางนี้กูต้องฝากมึงให้ดูแลแทนด้วยนะเจตน์”

“อะไรบ้างล่ะที่มึงจะฝากกูดูแล” ด้วยความที่เป็นเวลาเช้ามืดถนนค่อนข้างโล่ง เจตน์จึงมีจังหวะเหลือบมามองหน้าเพื่อนแถมเลิกคิ้วถามอย่างยียวน

“ชีวิตกูก็เหลือแค่งานอย่างเดียว”

“แล้วน้องเมลล่ะ มึงจะปล่อยเขาไปแบบนี้ใช่ไหม” เจตน์ถามด้วยความสงสัย การที่กริชยอมเอาตัวเข้าไปพัวพันกับอดีตนักการเมืองรุ่นเก๋าทั้งที่กังวลเรื่องความยุ่งยากที่จะตามมาอีกเป็นพรวน ท่านศักดามีอิทธิพลมากก็จริง แต่ศัตรูก็ไม่ใช่น้อย การยื่นจมูกเข้าไปช่วยธุรกิจที่ทำเงินมหาศาลอย่างกาสิโน

กริชอาจจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย ธุรกิจสีเทายากที่เจ้าของจะมือสะอาด

คนที่หลาบจำกับคุกตะรางอย่างกริชจึงพยายามที่จะออกห่าง แต่แล้วก็กลายเป็นว่าต้องกระโจนเข้าไปในวังวนอีกครั้งเพราะช่วยเมลานี ผู้หญิงคนนี้ย่อมมีความหมายกับเขามากพอที่จะทำให้ยอมเปลี่ยนจุดยืนในชีวิต เพื่อแลกกับอนาคตของเธอ

สายตาของกริชพุ่งออกไปภายนอกตัวรถ ไฟจากแอลอีดีคู่หน้าที่ถูกแต่งมาอย่างดีก็ยังไม่พอส่องสว่างไปถึงหัวใจที่มืดมิดและอ้างว้างของเขาในยามนี้

“ก็ถือว่าไม่ติดค้างกันแล้ว หลังจากนี้ทางใครทางมัน”

“ทางใครทางมันได้เหรอวะ ในเมื่อทั้งหมดที่มึงทำไปตอนนี้ก็เพื่อช่วยเขาออกมาจากคุก แถมยายจ๋ายังบอกว่ามึงให้ทำเช็คสั่งจ่ายเมลานีตั้งล้านนึง นี่คือมึงไม่คิดอะไรกับน้องเขาเลยใช่ไหม”

“กูแค่รู้สึกผิด”

“เหรอ” เจตน์ลากเสียงยาวแบบไม่เชื่อถือ

ที่ผ่านมาระหว่างเขากับเมลานีเต็มไปด้วยความหลอกลวง ไม่เคยมีความจริง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ต่างฝ่ายก็ต่างทำร้ายซึ่งกันและกันจนเกิดเป็นแผลลึก แถมตอนนี้หญิงสาวก็ดูเหมือนเลือกทางชีวิตของเธอเองได้แล้ว กริชไม่สามารถรักน้องสาวของคนที่ทำลายอนาคตของเขาลง ส่วนเมลานีก็คงเกลียดคนที่เป็นสาเหตุให้พี่ชายของเธอตายแถมยังยัดข้อหาให้ติดคุกอีก

“ก็อาจจะมีความสงสารปนอยู่บ้าง แต่กูถือว่าให้จบสิ้นกันแค่นี้ ตอนนี้เด็กเมลานีนั่นเกลียดกู ส่วนตัวกูก็รักเขาไม่ได้ ต่างคนต่างไปคือดีที่สุด”

“ดีกับมึงหรือเปล่าไม่รู้ แต่คงดีกับน้องเมลอยู่เหมือนกัน ทั้งสาวทั้งสวย คงหาผัวใหม่ได้เป็นโขยง” เจตน์หมั่นไส้ความสะดิ้ง ดัดจริตของเพื่อน ทั้งที่ตัวมันเองทุรนทุรายจนแทบดิ้นตายตอนเมลานีถูกขังอยู่ที่โรงพัก ยอมแม้กระทั่งกลืนน้ำลายตัวเองถอนจุดยืนที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจสีเทาและผู้มีอิทธิพลทั้งหลายแหล่ ก็เพียงเพื่อช่วยหญิงสาวคนนั้นออกมา

เมลานีเอาชนะความคั่งแค้นในอดีตของกริชได้หมด สิ่งที่มีอานุภาพมากกว่าความแค้นจะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่ความรัก

“กูกับเขาไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว วันข้างหน้าเด็กนั่นจะมีใครก็ไม่ใช่เรื่องของกู”

“ให้มันจริงก็แล้วกัน เอาไว้กูจะถ่ายรูปแฟนใหม่น้องเมลส่งไปให้มึงดู เวลาเหงา ๆ คนเดียวที่มาเก๊า”

“ไม่ต้องเพราะคนอย่างกูไม่เคยเหงา”

“ทำไม หรือมึงกลัวทนภาพบาดตาไม่ได้”

คราวนี้เพื่อนตัวดีของเจตน์ไม่ได้ตอบ แต่เลือกตัดบทสนทนาโดยการปรับเบาะโดยสารให้เอนไปด้านหลังจนเกือบสุด ใช้แขนข้างที่ไม่บาดเจ็บเป็นหมอนรองไว้ที่ท้ายทอยและหลับตาลงช้า ๆ

มือที่โดนมีดคัตเตอร์บาดเริ่มระบมและปวดตุบ ๆ จนน่ารำคาญ กริชยกขึ้นมาวางทาบไว้ที่อก ปลายนิ้วสัมผัสกับวัตถุเล็ก ๆ ในกระเป๋า ลูกสนแห่งชัยชนะที่ผู้หญิงคนนั้นเคยให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด วันนั้นเมลานียิ้มเจิดจ้า สว่างไสวยิ่งกว่าแสงตะวันเสียอีก

เขาหยิบรองเท้าแตะมาให้เธอใส่เดินบนชายหาดแทนรองเท้าส้นสูงที่หญิงสาวสวมใส่แต่เดิม ฝ่าเท้าบางนิ่มเหมือนเด็กทารก ให้เดินเท้าเปล่าบนทรายละเอียดยังกลัวจะระคาย แต่เขากลับเห็นเธอวิ่งเท้าเปล่าเหยียบเศษแก้ว เศษกระจกจนได้เลือดในคืนที่เมฆาถูกวิสามัญฆาตกรรม

กริชใช้ปลายนิ้วของตนเองเลื่อนมาที่กลางอก สัมผัสถึงสร้อยพระที่ย่าคล้องคอให้ตั้งแต่เด็ก

มันถูกต้องแล้วกับทางเลือกนี้ เขาเองก็ถอยจนสุดทางแล้วเหมือนกัน มากกว่านี้ย่าจะรู้สึกอย่างไรที่หลานชายใจอ่อนกับคนในครอบครัวนั้น...

“มึงอย่ามาหอนทีหลังก็แล้วกันไอ้กริช” เจตน์ได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจอยู่ในลำคอแต่ก็ยังดังพอที่จะให้คนที่แกล้งเฉไฉหลับตาได้ยินชัด

กริชปล่อยให้เพื่อนฮึมฮัมในลำคอด้วยความหงุดหงิดต่อไปจนกระทั่งรถที่นั่งมาเริ่มลดความเร็วลงเข้าสู่ถนนภายในสนามบิน และหยุดลงที่จุดจอดรถเพื่อส่งผู้โดยสารขาออก

ชายหนุ่มยกกระเป๋าเดินทางลงจากรถ แล้วหันมาขอบคุณเจตน์ที่มาส่งเขาด้วยตนเองถึงแม้จะเป็นเวลาเช้ามืดที่ควรจะนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง น้ำใจที่มีให้กันมาตลอดทำให้เขาซึ้งในตัวเพื่อนคนนี้อย่างที่สุด

“ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกันนะมึง ระวังพวกแก๊งยากูซ่าให้มาก ๆ”

“ยากูซ่านั่นญี่ปุ่นไหม กูไปมาเก๊าเหอะไอ้เจตน์”

“เออกูก็หมายถึงพวก ๆ นั้นแหละ เอาเป็นว่ากูจะให้คาถามึงในการรักษาเอาตัวรอด”

“อะไรวะ”

“เจอมาเฟียให้วิ่งหนี ตีกะหรี่ต้องใส่ถุง”

“ไอ้เปรต หาสาระจากมึงไม่เคยได้” กริชด่าแล้วก็หัวเราะออกมา ถึงจะฟังดูตลกแต่ถ้าทำได้ชีวิตก็ปลอดภัยขึ้นแบบที่เจตน์ว่าจริง ๆ นั่นแหละ

“ท่องให้ขึ้นใจ ถ้าทำได้ มึงได้กลับมาดูหน้าน้องเมลานีกับแฟนใหม่เขาแน่” เจตน์ยังเล่นไม่เลิกทั้งที่เพื่อนเริ่มไม่สนุกด้วย

“ไอ้เจตน์” กริชเสียงเข้มขึ้น

“ว่าไงไอ้กริช” เจตน์ลากเสียงยาน กวนประสาทโดยไม่เกรงใจ

“ต่อไปมึงอย่าพูดชื่อของผู้หญิงคนนี้ให้กูได้ยินอีก”

“ทำไม เกลียดหรือเจ็บ” สายตาของชายหนุ่มทั้งคู่จ้องกันเขม็ง ก่อนที่คนถูกถามจะเป็นฝ่ายหลบไปเสียก่อน

“ถือว่ากูขอร้อง”

เจตน์ไม่ต้องการคำตอบของเพื่อนอีก เพราะความรวดร้าวทั้งหมดฉายชัดอยู่ในแววตาของกริช เขามองตามร่างสูงสมส่วนที่ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปสู่ตัวอาคารสนามบินด้วยความเห็นใจและก็ขัดใจจนต้องเป่าลมหายใจออกมาทางปาก ครู่ต่อมาก็สตาร์ตรถและขับออกไปจากอาคารส่งผู้โดยสารสู่ถนนเส้นหลักเพื่อกลับไปทำหน้าที่อีกอย่างของตนให้จบสิ้นเช่นกัน