บทที่ 31

“งอแงอะไรนักล่ะลูก” คล้อยหลังจากที่เมลานีกับณัชชาออกไปซื้อของได้ไม่นาน เจ้าหมูพายก็เริ่มส่งเสียงร้องไห้งอแงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม้ป้าละไมจะพยายามสรรหาขนมหรือของเล่นมาหลอกล่อก็ไม่ได้ทำให้เด็กน้อยเงียบเสียงลง ปกติเจ้าเด็กน้อยแทบไม่เคยโยเย อาจเป็นเพราะความแปลกที่แปลกทางและมารดาก็ไม่อยู่ หนูน้อยจึงอารมณ์ขึ้นลงแปลกกว่าทุกวัน

หญิงชราเห็นหนูน้อยที่หวีดร้องจนหน้าแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด หัวใจคนแก่ที่เลี้ยงกันมาแต่อ้อนแต่ออกก็อ่อนยวบคิดหาหนทางที่จะทำให้หนูน้อยกลับมาหัวเราะร่า เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเก่าหากหลานร้องไห้กระจองอแงมากจนใคร ๆ ก็เอาไม่อยู่ คนเป็นยายจะใช้วิธีแบกเด็กน้อยเดินเที่ยวตั้งแต่ท้ายซอยยันต้นซอย แค่นี้เจ้าเด็กชอบเที่ยวก็จะกลับมาหัวเราะจนเห็นเหงือกบานสีชมพูอีกครั้ง

“ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้อง ยายจะพาออกไปเที่ยวแล้วไง” ป้าละไมจัดการหยิบหมวกใบเล็กมาสวมให้ หนูน้อยเริ่มหยุดดิ้นและสงบลงเมื่อได้ยินคำว่า ‘เที่ยว’ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย เจ้าหนูพายถ้าไม่หิว ไม่ง่วง ก็อยากเที่ยวถึงได้งอแงขึ้นมาแบบนี้

“ยาย ยาย เที่ยว” เจ้าลูกหมูตัวน้อยใช้แขนสั้นป้อมโอบคอของคุณยายไว้แน่น แถมขย่มตัวเล็ก ๆ เพื่อให้รู้ว่าถูกอกถูกใจจนยอมหยุดผลิตน้ำตาเสียดื้อ ๆ

ป้าละไมจัดการปิดบ้านแล้วพาหนูน้อยอุ้มบ้าง เดินบ้าง เตาะแตะไปจนถึงสวนสาธารณะเล็ก ๆ ซึ่งอยู่กลางซอย มีเครื่องเล่นเด็กและเครื่องออกกำลังกายกลางเก่ากลางใหม่ที่รัฐนำมาวางไว้ให้ใช้บริการ แต่ชีวิตของคนในชุมชนต่างต้องออกไปทำมาหากินตั้งแต่เช้า กว่าจะกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาค่ำมืด วัยทำงานของคนกรุงเทพฯ แทบไม่มีเวลาได้มองฟ้ามองดินหากอยู่ในฐานะของคนรากหญ้าที่ต้องดิ้นรน

สุดสายตาบริเวณปากซอยบนถนนหลักจะมีคอนโดสูงเสียดฟ้าที่ป้าละไมก็เพิ่งเคยเห็น ณัชชาบอกว่าคอนโดแห่งนั้นราคาแพงลิ่ว มีแต่เศรษฐีหรือต่างชาติอาศัยอยู่เพราะสะดวกในแง่ของการเดินทางด้วยรถไฟฟ้าที่มีทางเชื่อมเข้าถึงประตูคอนโด หรือหากใช้รถก็มีที่จอดแบบอัตโนมัติให้ ดังนั้นผู้คนบนตึกสูงแห่งนั้นก็ย่อมไม่มาใช้พื้นที่สาธารณะเก่า ๆ ที่มีเครื่องออกกำลังกายทำด้วยเหล็กพ่นสีหยาบ ๆ พวกเขาเลือกใช้บริการจากฟิตเนสชั้นดีบนตัวคอนโดเองหรืออาจจะใช้บริการฟิตเนสครบวงจรที่มีชื่อเสียงแห่งอื่น ๆ กลายเป็นว่าสวนสาธารณะกลางซอยจึงเป็นพื้นที่ถูกลืมเลือนทั้งจากคนร่ำรวยและคนรากหญ้า สวนแห่งนี้จึงยังเงียบสงบขัดกับความวุ่นวายอื่น ๆ ของเมืองหลวง

“หมูพายมีที่เที่ยวใหม่แล้ว ต่อไปยายพามาเล่นที่นี่ทุกวันเลยดีไหมลูก”

เด็กน้อยหัวเราะเสียงใส แล้ววิ่งรี่ไปที่ม้านั่งตัวยาวสีแดงเลือดนก ซึ่งทำไว้สำหรับให้คนได้นั่งพักขา ด้านข้างมีดอกโมกปลูกประดับไว้เพื่อความสวยและส่งกลิ่นหอมจรุงใจ ขาสั้นป้อมของเด็กร่างจ้ำม่ำวิ่งไปหวังจะเด็ดดอกไม้ที่ห้อยต่ำลงเล่น เพราะคล้ายกับดอกโมกที่บ้านเก่า ซึ่งหนูพายชอบแอบดมความหอมสดชื่นอยู่เป็นประจำ

เกือบจะถึงเป้าหมายแล้ว แต่ขาอ้วนป้อมของเด็กที่เพิ่งเดินแข็งกลับสะดุดต้นหญ้าจนเสียหลักล้มกลิ้งลงไปเหมือนลูกขนุน ป้าละไมรีบวิ่งตามอย่างตื่นตระหนกแต่ก็ยังช้าไปกว่าชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว พับแขนถึงข้อศอก รับกันดีกับกางเกงสแล็กขายาวสีกรมท่าที่ส่งให้บุคลิกเขาดูแพงระยับขัดกับสวนสาธารณะทรุดโทรมแห่งนี้

หนูพายที่เตรียมหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บและตกใจกลับชะงักงัน เพราะชายหนุ่มสูงใหญ่ย่อตัวลงและยื่นดอกโมกสีขาวสะอาดหอมกรุ่นให้ตรงหน้า เด็กขี้แยตะลึงจนลืมเจ็บ ส่งมือเล็ก ๆ ออกไปรับดอกไม้จากชายแปลกหน้าขึ้นมาเขย่าเล่น เสียงหวีดตั้งท่าจะร้องจ้ากลายเป็นเสียงหัวเราะร่าจนเหงือกบานทำเอาหัวใจคนมองพองโตและเอ็นดูไปพร้อมกัน

“ชอบดอกไม้เหรอคะคนสวย” ชายหนุ่มถามหนูน้อยที่นั่งแปะอยู่กับพื้นและขยำดอกโมกจนเริ่มเละเพราะความมือหนักแต่ก็ยังหัวเราะไม่หยุดหย่อน แก้มยุ้ยของเด็กหญิงเป็นก้อนกลมเหมือนซาลาเปา แตกต่างตรงที่มีสีชมพูแซมอยู่สองข้างพวงแก้ม มอง ๆ แล้วดูคล้ายกับลูกพีชเสียมากกว่า เนื้อตัวจ้ำม่ำไปหมด แต่สะดุดตาที่สุดคงเป็นดวงตาสีดำสนิทกลมโตเหมือนเม็ดลำไย ช่วยขับให้หนูน้อยยิ่งดูสดใสและหวานฉ่ำ

ชายหนุ่มมองตามรอยยิ้มและดวงตาของเด็กน้อยอย่างเผลอไผล จนกระทั่งเจ้าหนูตัวกลมเป็นฝ่ายยื่นมือเล็กกระจิริดกระจ้อยร่อยออกมาตรงหน้าเขา

“ห้าย” เด็กน้อยเปล่งเสียงอ่อนหวานแม้ยังฟังดูไม่ชัดถ้อยชัดคำเท่าไรนัก แต่ชายหนุ่มก็ยื่นมือออกไปรับดอกไม้กลีบช้ำจากการเล่นของหนูน้อยด้วยความเต็มใจ

นี่เป็นดอกไม้ดอกแรกที่เขาได้จากสาวน้อย แถมเป็นสาวน้อยตัวจิ๋วมาก ๆ เสียด้วย แต่ดูท่าแล้วโตขึ้นคงหน้าตาสะสวยเชียวแหละ ขนาดตัวตุ้ยนุ้ยแบบนี้ยังเห็นถึงความจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู ผิวพรรณขาวละเอียดเหมือนน้ำนม พ่อแม่คงหน้าตาดีไม่น้อยถึงได้ปั้นลูกสาวออกมาน่ารักน่าชังเหมือนตุ๊กตา

“หนูให้ลุงเหรอคะคนสวย”

“ห้าย” เด็กน้อยยิ้มละไมพร้อมเอียงคอมองด้วยดวงตาใสแจ๋ว จนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวคว้าเจ้าตัวกระปุ๊กลุกขึ้นมาอุ้มแล้วยืนขึ้นด้วยกัน พร้อมกันกับหญิงชราที่ครั้งแรกอาจจะดูเลือนรางแต่แล้วก็กลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้งในความทรงจำของชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า

“เจ้ากริชใช่ไหม”