บทที่ 31

“งอแงอะไรนักล่ะลูก” คล้อยหลังจากที่เมลานีกับณัชชาออกไปซื้อของได้ไม่นาน เจ้าหมูพายก็เริ่มส่งเสียงร้องไห้งอแงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม้ป้าละไมจะพยายามสรรหาขนมหรือของเล่นมาหลอกล่อก็ไม่ได้ทำให้เด็กน้อยเงียบเสียงลง ปกติเจ้าเด็กน้อยแทบไม่เคยโยเย อาจเป็นเพราะความแปลกที่แปลกทางและมารดาก็ไม่อยู่ หนูน้อยจึงอารมณ์ขึ้นลงแปลกกว่าทุกวัน

หญิงชราเห็นหนูน้อยที่หวีดร้องจนหน้าแดงก่ำ น้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด หัวใจคนแก่ที่เลี้ยงกันมาแต่อ้อนแต่ออกก็อ่อนยวบคิดหาหนทางที่จะทำให้หนูน้อยกลับมาหัวเราะร่า เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเก่าหากหลานร้องไห้กระจองอแงมากจนใคร ๆ ก็เอาไม่อยู่ คนเป็นยายจะใช้วิธีแบกเด็กน้อยเดินเที่ยวตั้งแต่ท้ายซอยยันต้นซอย แค่นี้เจ้าเด็กชอบเที่ยวก็จะกลับมาหัวเราะจนเห็นเหงือกบานสีชมพูอีกครั้ง

“ไม่ร้องแล้วนะ ไม่ร้อง ยายจะพาออกไปเที่ยวแล้วไง” ป้าละไมจัดการหยิบหมวกใบเล็กมาสวมให้ หนูน้อยเริ่มหยุดดิ้นและสงบลงเมื่อได้ยินคำว่า ‘เที่ยว’ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย เจ้าหนูพายถ้าไม่หิว ไม่ง่วง ก็อยากเที่ยวถึงได้งอแงขึ้นมาแบบนี้

“ยาย ยาย เที่ยว” เจ้าลูกหมูตัวน้อยใช้แขนสั้นป้อมโอบคอของคุณยายไว้แน่น แถมขย่มตัวเล็ก ๆ เ