บทที่ 32

บางทีโลกก็กลมจนน่าประหลาดใจ เมื่อสี่ห้าปีก่อนเขาตามหาป้าละไมเพื่อขอบคุณที่ช่วยดูแลย่าผู้ติดเตียงให้เขามาตลอด แต่เมื่อไปหาที่บ้านเก่ากลับพบว่าหญิงชราย้ายไปทำงานที่อื่นแล้ว ตระเวนไปหาที่บ้านหลายครั้งไม่เคยพบ พยายามเท่าไรไม่เคยเจอ จนถอดใจไปเสีย โชคชะตากลับพาให้มาเดินสวนกันอย่างไม่น่าเชื่อในเมืองที่มีคนอยู่อาศัยหลายล้านคน

“ไปยังไง มายังไง ถึงมาอยู่นี่ได้ครับเนี่ย”

“มาเลี้ยงหลาน หนูพายมาหายายมา” ป้าละไมเรียกเจ้าก้อนแป้งกระปุ๊กลุกเพราะเกรงใจที่เจ้าตัวอ้วนเกาะติดให้กริชต้องอุ้มอยู่นานพอสมควรแล้ว เด็กในวัยหนึ่งปีสิบเดือนแถมได้รับการบำรุงอย่างดีย่อมมีน้ำหนักไม่น้อย อาจจะไม่มากเมื่อเทียบกับความแข็งแรงและสูงใหญ่ของชายหนุ่ม แต่หากต้องอุ้มเป็นเวลานานแบบนี้ก็ต้องมีเมื่อยแขนเหมือนกัน ที่สำคัญคนหนุ่มวัยนี้ไม่รู้ว่าจะเบื่อหรือขี้รำคาญเด็กตัวน้อยหรือเปล่า

“มาให้ยายอุ้มเจ้าลูกหมู”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมอุ้มหนูพายให้เอง” ชายหนุ่มรีบบอกเมื่อหญิงชราพยายามรั้งเอาเด็กน้อยออกจากอ้อมอก เจ้าก้อนแป้งกลับยิ่งโผเข้าหา เกาะคอเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แถมเบี่ยงตัวหนียุกยิก

“สงสัยจะหลงเสน่ห์ของกริชเข้าให้แล้วละสิ เรามันเสน่ห์แรงกับสาว ๆ เหลือเกิน” หญิงชราเห็นชายหนุ่มมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นที่สาวน้อยสาวใหญ่เข้าหาไม่เคยขาดเพราะความหล่อเหลาผสมเจ้าชู้เกินใครในละแวกนั้น แต่เมื่อมาเจอกริชในวัยที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวกลับมีเสน่ห์กว่าในช่วงวัยรุ่นเสียอีก เสียดายที่อุบัติเหตุในชีวิตครั้งนั้นทำให้ประวัติของเขาด่างพร้อยไปบ้าง ทว่าดูจากบุคลิกการแต่งกายและความภูมิฐานที่แผ่ออกมา ละไมก็มั่นใจว่ากริชคงพาชีวิตของตนเองไปสู่จุดที่สูงกว่าเดิมได้แล้ว

“หลานป้าละไมหน้าตาน่ารักน่าดูเลยนะครับ เหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด”

“แม่หนูพายเขาสวยน่ะ แต่เอาจริง ๆ ยายหนูไม่เหมือนแม่นะ เหมือนแค่ตาแป๋ว ๆ อย่างอื่นน่าจะได้พ่อ”

“แสดงว่าพ่อก็ต้องหล่อมากเหมือนกันนะครับ” กริชก้มลงพิจารณาหน้าตาจิ้มลิ้มของหนูน้อยที่เขาโอบอุ้มอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกชอบใจและรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด คงเป็นความรู้สึกของคนที่ถูกชะตาซึ่งกันและกัน เพราะเมื่อเขามองหนูพาย เจ้าตัวน้อยก็มองเขาตอบแล้วยิ้มหวานกลับมาเสียอย่างนั้น แถมมือเล็ก ๆ ยังตีแปะ ๆ ไปที่ปลายคางของชายหนุ่มเหมือนอยากชวนเล่นด้วย ออดอ้อนจนอดใจไม่ไหว ต้องก้มลงหอมแก้มยุ้ยนั่นฟอดใหญ่ เจ้าตัวน้อยก็ยังหัวเราะคิกคักไม่หยุดหย่อน

“โอ๊ย เจ้าหมูของยาย ชอบคนหล่อเหรอลูก ปกติแทบไม่ให้ใครจับใครหอม เล่นตัวจะตายชัก” คุณยายถามหลานสาวโดยไม่รอคำตอบก็หันกลับมาพูดกับชายหนุ่ม “สงสัยจะชอบพ่อกริชเข้าจริง ๆ เรามีลูกมีเต้าหรือยังล่ะ อุ้มเด็กเป็นแบบนี้ หรือว่าแอบมีลูกไปหลายคนแล้ว”

“เมียยังไม่มีเลยครับจะมีลูกได้ยังไงกัน”

“อะไรกันยังไม่มีเมียอีกเหรอ เราอายุตั้งเท่าไร”

“สามสิบสองเองครับป้า ผมยังไม่คิดจะมีครอบครัว แต่ถ้าได้ลูกสาวหน้าตาน่ารักแบบนี้ ก็เริ่มอยากมีแล้วเหมือนกันนะครับเนี่ย” กริชบอกเมื่อหนูน้อยใช้หน้าถูไถไปกับหน้าอกเขาอย่างขี้อ้อน

“หาเมียเข้าซักคน เดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้นา” ป้าละไมกระเซ้าชายหนุ่มที่เอาแต่ฟัดแต่หอมลูกสาวคนอื่นเล่น

“ว่าแต่ ป้าทำงานไหมครับหรือว่าเลี้ยงหลานอย่างเดียว มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้เลยนะ ผมพักอยู่คอนโดต้นซอยนี้เอง”

“แสดงว่ารวยแล้วสิ เห็นหลานสาวป้าบอกว่าไอ้ตึกสูงนั่นมีแต่เศรษฐีกับฝรั่งอยู่ เก่งนะพ่อคุณ ย่าแก้วคงชื่นใจที่กริชไม่ทำให้ผิดหวังเลย”

“จริง ๆ ผมกลับไปตามหาป้าละไมตอนที่ผมออกจากคุกแรก ๆ แต่ก็ไม่เจอ ผมมีเรื่องอยากถามมากมายเกี่ยวกับย่า แล้วก็อยากตอบแทนที่ป้าดูแลย่าผมเป็นอย่างดี”

“ตอบแทนอะไรกัน ป้าก็ทำตามหน้าที่ ได้ค่าจ้าง เมื่อก่อนย่าของกริชช่วยป้าไว้ก็มาก จริง ๆ ถ้ากริชอยากคุยกับป้า เราค่อยนัดคุยกันอีกบ่อย ๆ ก็ได้ ป้าย้ายมาอยู่ในซอยนี่แหละเป็นทาวน์เฮาส์เล็ก ๆ ท้ายซอย แต่เดี๋ยวป้าต้องพายายหนูพายกลับบ้านก่อน วันนี้ไม่มีใครอยู่ อีกเดี๋ยวหนูพายคงหิวด้วย”

หลังคนเป็นยายพูดคำว่าหิวให้ได้ยิน กระเพาะของเด็กน้อยก็เริ่มทำงาน จากที่นั่งเล่นกับดอกโมกที่ชายหนุ่มยื่นให้ เด็กหญิงทำปากขมุบขมิบและเริ่มร่ำร้อง

“หม่ำ หม่ำ”

“กิน” ป้าละไมพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นการสอนหลานสาว “กิน พูดตามยายเร็วลูก กิน”

“กิง กิง”

“สงสัยจะหิวแล้วจริง ๆ ครับ ป้าละไมสอนหลานดีจัง หัดให้พูดชัดถ้อยชัดคำ”

“ไอ้ป้าก็ไม่เท่าไรหรอก เจ้าตัวแม่ของยายหมูพายน่ะสิ บอกว่าต้องพูดกับลูกให้เป็นผู้ใหญ่ หัดให้พูดชัดและถูกต้อง เด็กจะได้ไม่โยเย”

กริชเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ คนส่วนใหญ่โดยเฉพาะคนรุ่นก่อนมักจะเลี้ยงลูกหลานแบบประคบประหงมเพื่อให้เด็กยังคงความน่ารักตามวัยเอาไว้ แม้แต่การพูดก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อย ผิดกับฝรั่งหรือคนรุ่นใหม่ที่เริ่มหันมาเลี้ยงเด็กให้มีความคิดเฉกเช่นผู้ใหญ่ ถือเป็นการฝึกให้เติบโตและเริ่มต้นเคารพตนเองไปตั้งแต่แรก แม่หนูพายถือว่าทันสมัยเข้าท่าดี

“งั้นหนูพายพูดตามลุงกริชนะครับ กิน”

เจ้าก้อนแป้งมองหน้าชายหนุ่มด้วยความงงงวย แต่ก็ไม่ยอมพูดตามเสียอย่างนั้น โผเข้ากอดคอ แนบหน้ากับบ่า เป็นการยุติการฝึกพูดของทั้งยายและเพื่อนเล่นคนใหม่

“อ้าว ไม่หิวซะแล้วละมั้งเนี่ย” กริชกระเซ้าสาวน้อยตัวกลมในอ้อมแขน แล้วกดหน้าลงก็หอมหัวเด็กดื้ออีกฟอดใหญ่ ยอมรับว่าเอ็นดูเด็กหญิงคนนี้เป็นพิเศษมากกว่าใคร ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าเขารู้สึกดีและเคารพยายของเด็กคนนี้ก็เป็นไปได้

ชายหนุ่มตัดใจส่งเจ้าตัวน้อยให้กับป้าละไมเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ้าแขนออกมารอรับ คงถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านไปกินนมแล้วจริง ๆ นั่นแหละ ส่วนตัวเขาก็มีนัดหมายต่อกับเพื่อนฝูงเช่นกัน

“ผมขอเบอร์ป้าไว้หน่อยได้ไหมครับ ต่อไปจะได้ติดต่อกันสะดวก” กริชยังยืนยันที่จะช่วยเหลือหญิงชราให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ รวมถึงอยากหาโอกาสพูดคุยถึงเรื่องราวของย่าที่ขาดหายไปในระยะเวลาที่เขาติดคุก ความทรงจำช่วงนั้นก็คงมีแต่คนที่ช่วยดูแลย่าที่พอจะช่วยเติมเต็มมันได้

ป้าละไมบอกตัวเลขสิบหลักให้ชายหนุ่มและเขาก็จัดการบันทึกเบอร์ตัวเองกลับมาให้อีกฝ่ายเช่นเดียวกัน

“แล้วเจอกันใหม่นะเจ้ากริช หนูพายบ๊ายบายลุงกริชก่อนลูก”

“กิด บาย” เด็กน้อยพูดยานคางและโบกมือหย็อย ๆ เป็นการบอกลาเพื่อนใหม่ตัวโตที่ยืนมองหนูพายกับป้าละไมค่อย ๆ เดินลับสายตาเข้าไปทางท้ายซอยด้วยความเอ็นดู