บทที่ 35

เมลานีลุกขึ้นมาต้มน้ำสำหรับล้างขวดนมและเตรียมอาหารเช้าไว้รอเจ้าตัวน้อย

แม้ว่าป้าละไมจะช่วยดูแลได้มาก แต่หน้าที่หลัก ๆ เมลานีก็ยังรับไว้เองเพราะการได้ทำทุกอย่างเพื่อหนูพายคือความสุขของคนเป็นแม่ อีกอย่างหญิงสาวไม่เคยคิดว่าหญิงชราเป็นคนทำงานบ้านแต่นับเป็นเหมือนคนในครอบครัว หลายครั้งที่ป้าละไมขนซื้อข้าวของให้ลูกสาวโดยออกเงินส่วนตัว หรือบางครั้งที่เมลานีมีค่าใช้จ่ายรายเดือนเกินกำลัง ป้าละไมจะหยิบยื่นหรือพยายามออกไปจับจ่ายซื้ออาหารเข้ามาช่วยอีกแรงเสมอ

หลังจากล้างขวดนมเสร็จก็กลับเข้าไปดูเจ้าหนูพายอีกครั้ง ลูกน้อยยังหลับสนิทอยู่คนเป็นแม่ก็ออกมาทำงานบ้านอย่างอื่นต่อ แต่ก็เป็นเวลาที่ป้าละไมเริ่มตื่นแล้วเช่นกัน

“เริ่มงานวันแรกไม่ใช่เหรอเมล เราไปเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวป้าจัดการพวกงานบ้านแล้วก็เตรียมนมให้ยายหนูเอง” เมื่อก่อนเมลานีไม่เคยทำงานประจำ จึงไม่เคยถูกบีบด้วยเรื่องเวลา แม้เธอเองอยากจะใกล้ชิดลูกให้มากที่สุด แต่สถานการณ์และฐานะทางการเงินก็บังคับให้เธอต้องเลือกออกไปทำงานอยู่ดี

วันที่ทราบจากหมอประจำตัวว่าลูกสาวมีความผิดปกติของลิ้นหัวใจ ถึงแม้แพทย์ยืนยันว่าเป็นอาการที่สามารถรักษาได้และไม่กระทบต่อชีวิตประจำวันแต่เมลานีก็ยังคงกังวล แพทย์แนะนำให้รอจนถึงช่วงอายุที่เหมาะสมในการรักษา แต่ก่อนหน้านั้นคนเป็นแม่ต้องพยายามสังเกตอาการของลูกให้ใกล้ชิดยิ่งกว่าทารกทั่วไป

การเจ็บป่วยในแต่ละครั้งของหนูพายจะนำมาซึ่งความหวาดกลัวและหนักใจ แม้กระทั่งการร้องไห้หรือหวีดร้องจนเหนื่อยหอบ เมลานีก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น นี่เป็นสาเหตุที่เธอเพียรพยายามเลี้ยงดูลูกสาวด้วยเหตุผล หญิงสาวไม่ต้องการให้หนูพายเป็นเด็กที่ใช้อารมณ์และกรีดร้องเพราะมันจะส่งผลต่อโรคประจำตัวที่หนูน้อยมีอยู่ ตราบใดที่ยังไม่ได้รับการรักษาและยืนยันว่าปลอดภัย คนเป็นแม่อย่างเธอก็คงหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ดี

“แมะ แมะ” เจ้าตัวน้อยเดินเตาะแตะหลังจากงัวเงียตื่นขึ้น แล้วพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอนกับตัวเอง แต่เด็กหญิงก็เรียนรู้ที่จะเดินออกมาตามหาโดยไม่ร้องไห้โยเย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะลูก วันนี้หนูตื่นมาไม่เห็นแม่ใช่ไหมเอ่ย”

เด็กน้อยยิ้มร่าเดินเข้ามาหาแม่แล้วกอดขาพร้อมเงยหน้าขึ้นมองตาใสแจ๋ว เมลานีลูบศีรษะทุยของลูกน้อยด้วยความรักสุดหัวใจ

“หนูพายหิวหรือยัง เดี๋ยวแม่พาไปแปรงฟันล้างหน้าแล้วมาทานข้าวกันนะคะ”

“กิงข้าว หม่ำ หม่ำ” เด็กน้อยขยับปากจุ๊บจิ๊บ เมื่อพูดถึงอาหารก็ดูอารมณ์ดีขึ้นเป็นพิเศษ

“แต่หนูต้องแปรงฟันก่อน ฟันจะได้ไม่ผุนะคะ” เมลานีจูงมือน้อย ๆ ของลูกสาวไปที่อ่างล้างหน้าพร้อมกับหยิบยาสีฟันขึ้นมาบีบใส่แปรง

“บ้วนปากก่อนค่ะ”

“บุ้ย บุ้ย” เด็กน้อยเผยอปากบ้วนน้ำตามที่แม่ฝึกให้ทุกวันจนเริ่ม

เคยชิน เมลานีแอบอมยิ้มกับท่าทางจริงจังของลูกสาว

เมื่อจัดการเรียบร้อย เมลานีก็พาหนูพายออกมานั่งประจำที่บนเก้าอี้กินข้าว หยิบผ้ากันเปื้อนมาผูกไว้ที่คอของลูกสาว พร้อมจัดชามและช้อนเข้าเซตเป็นลายการ์ตูนสีหวาน รออาหารเช้าสุดแสนอร่อยที่คุณยายละไมเตรียมใกล้จะเสร็จ

“แมะขา กิงข้าว” เด็กน้อยขยับช้อนเป็นจังหวะและเอ่ยเร่งผู้เป็นแม่ด้วยท่วงท่าอันน่ารัก

“คุณยายเอาข้าวมาให้แล้วค่ะ ดูสิน่ากินทั้งนั้นเลย”

“ยาย ยาย ข้าว”

“เอ้า พร้อมแล้วลุยเลย ดูซิวันนี้ยายทำอะไรให้หนูพายกิน”

เด็กน้อยได้ฟังดังนั้นก็ก้มลงไปมองอาหารเช้าสีสวยที่มีทั้งแคร์รอต ฟักทอง เนื้อไก่บด และข้าวสวยผัดไข่ ใช้ช้อนจ้วงแคร์รอตสีส้มเข้าปาก เคี้ยวไปยิ้มไป ทำให้หัวใจของคนเป็นแม่และยายฟูฟ่อง ชื่นอกชื่นใจที่หนูน้อยกินได้นอนหลับ

“หนูพายของน้ากินอะไรเหรอคะ” ณัชชาในชุดทำงานเรียบร้อย ยืนมองหลานสาวกินอาหารเช้า แม้จะมีหกเปรอะเปื้อนไปบ้างเพราะข้อมือของหนูน้อยยังไม่แข็งแรงเต็มที่ แต่ความตั้งอกตั้งใจกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ทำให้เธอเบิกบานรับอรุณไปด้วยเหมือนกัน

“ณัชแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเหรอ เมลขอไปจัดการตัวเองแป๊บนึงนะ เดี๋ยวตามมาสมทบ ตื่นเต้นจังทำงานวันแรก”

“ไปแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวทางนี้เรากับป้าละไมจัดการเอง”

เมลานีกลับมาในสภาพเรียบร้อย แต่งหน้าอ่อน ๆ แบบที่ณัชชาไม่เคยเห็นเพื่อนรักทำตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัย เพื่อนสาวยังคงความน่ารักสวยงามรวมถึงผิวพรรณกระจ่างสดใสไม่เหมือนหญิงสาวที่เพิ่งคลอดลูกได้เพียงปีกว่าเท่านั้น

“แมะ แมะ ฉวย” เด็กน้อยยิ้มตาหยีเมื่อเห็นมารดาอยู่ในชุดที่แปลกตาถึงกับขย่มเก้าอี้เบา ๆ แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนเมลานียิ้มตามแล้วเดินเข้ามาย่อตัวลงข้างเก้าอี้กินข้าว ลูบไปที่แก้มยุ้ยสีชมพูเหมือนลูกพีชเบา ๆ

“ปากหวานเหมือนใครคะเนี่ย” เย้าลูกสาวแล้วก็ให้หวนคิดไปถึงใครบางคนที่น่าจะปากหวานเสียยิ่งกว่า เพียงแต่เป็นการปากหวานก้นเปรี้ยว หญิงสาวสลัดความคิดเพ้อเจ้อถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงออกไปจากหัวสมอง ส่งแก้วน้ำให้ดื่มเมื่อเห็นว่าลูกสาวน่าจะกินข้าวเสร็จแล้ว จากนั้นก็ใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดบริเวณมุมปากอีกที

“วันนี้แม่ต้องไปทำงานนะคะ หนูพายอยู่บ้านดูแลคุณยายแทนแม่นะ” เมลานีบอกหนูน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองคุณแม่ที่วันนี้สวยเป็นพิเศษ และส่งยิ้มให้จนตาหยี