บทที่ 36

โชว์รูมรถยนต์ไฟฟ้าที่เมลานีเข้ามาทำงานเป็นโชว์รูมใหญ่ที่

สุดไว้จัดแสดงสินค้า ด้านหลังจะมีศูนย์ซ่อมบำรุงสำหรับบริการลูกค้าเก่า ทางบริษัทใช้โชว์รูมแห่งนี้เป็นต้นแบบให้กับสาขาอื่นที่กำลังกระจายไปอยู่ในหลายจังหวัด

“เมลสู้ ๆ นะเดี๋ยวเที่ยงณัชจะมากินข้าวด้วย” ณัชชาทำงานด้านเอกสาร จึงประจำอยู่ตึกสำนักงานใหญ่ที่ห่างออกไปประมาณห้าร้อยเมตร แตกต่างจากเมลานีที่คอยเป็นหน้าด่านรับเรื่องที่ลูกค้าส่งกลับมาให้ทางบริษัทรับรู้ทั้งทางโทรศัพท์และการวอล์กอิน แม้ตอนนี้ลูกค้าหลักยังเป็นองค์กรขนาดใหญ่ แต่ทางบริษัทมีแผนการที่จะขยายฐานลงสู่กลุ่มบุคคลทั่วไปเพราะเทคโนโลยีในวันข้างหน้าก็ต่างทำมาเพื่อรองรับรถยนต์ไฟฟ้าซึ่งเป็นพลังงานสะอาดด้วยกันทั้งสิ้น

“วันนี้น้องเมลทำความเข้าใจกับรถรุ่นต่าง ๆ ที่เรากำลังขายอยู่ไปก่อนนะ เผื่อวันนี้มีลูกค้าโทรมาถามเบื้องต้น เราจะได้พอตอบได้บ้าง ส่วนเอกสารพวกนี้พี่ให้เรากลับไปอ่านที่บ้าน เป็นประวัติของบริษัท” ผู้จัดการโชว์รูมยื่นเอกสารศึกษาเพิ่มเติม รวมถึงแนะนำเพื่อนร่วมงานที่หญิงสาวต้องส่งต่อข้อมูลให้ ซึ่งจะเป็นฝ่ายขาย ฝ่ายซ่อมบำรุงที่จะมีการทำงานที่เกี่ยวโยงกันภายใต้บริการก่อนและหลังการขาย

การเริ่มงานวันแรกของเธอดูจะราบรื่นไปได้ด้วยดีเพราะเพื่อนร่วมงานก็ดูเป็นมิตร อาจจะเรียกว่าสนใจเธอมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ เพราะหญิงสาวรู้สึกว่ามีพนักงานหลายคนที่แวะเวียนเข้ามาแอบดูเธอถึงบริเวณหน้าฟรอนต์ต้อนรับ ทั้งที่พวกเขาควรจะใช้เวลาอยู่ในส่วนของฝ่ายซ่อมบำรุงด้านหลัง หนักเข้าผู้จัดการโชว์รูมต้องเดินเข้ามาตะเพิดบรรดาช่างทั้งหลายให้ไปทำงานทำการไม่ใช่ให้มานั่งมองหน้าพนักงานใหม่คนสวยจนไม่เป็นอันทำอะไรกันทั้งแผนก

“ไอ้พวกนี้มันเหลือเกินจริง ๆ น้องเมลก็อย่าไปถือสานะ”

หญิงสาวได้แต่ยิ้มรับก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารเตรียมความรู้ให้ได้มากที่สุด สำหรับคนอื่นเธอไม่มีเวลาที่จะใส่ใจอยู่แล้ว เธอต้องการงานนี้และต้องการผ่านทดลองงานจนได้เป็นพนักงานประจำ เรื่องอื่น ๆ หญิงสาวยินดีที่จะปล่อยผ่าน

ครึ่งวันเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น ช่วงกลางวันณัชชาก็ออกมาหาเธออย่างที่บอกไว้ ติดที่เมลานีพักเที่ยงไม่พร้อมกับคนอื่น ต้องรอให้พนักงานในส่วนอื่นกลับมาประจำที่แทนเธอถึงจะผลัดเวรออกไปกินข้าวได้ เลยกลายเป็นณัชชาต้องกินข้าวเที่ยงช้าไปด้วย

“ณัชไม่ต้องมากินข้าวพร้อมเราหรอก เพราะตัวเองพักตอนเที่ยงแล้วต้องเข้างานตอนบ่ายโมงตรง แต่เราพักหลังจากนั้น”

“เอางั้นเหรอ ก็ณัชเป็นห่วงนี่นา เมลกินข้าวคนเดียวได้แน่นะ”

“โอ๊ยณัช เมลโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ๆ เหมือนเมื่อก่อน เอาจริง ๆ เมลคิดว่าจะเอาข้าวเที่ยงมากินเอง จะได้ประหยัดแล้วก็ไม่ต้องรีบมากด้วย”

“ได้สิ ถ้างั้นณัชขึ้นไปทำงานก่อน เลิกงานเจอกันนะ”

พอเพื่อนรักกลับขึ้นไปทำงาน เมลานีก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับครึ่งวันบ่ายเช่นกัน ช่วงเช้ามีลูกค้าองค์กรเอกชนขนาดใหญ่มาติดต่อเพื่อขอดูศูนย์ซ่อมบำรุง แต่ช่วงบ่ายของวันนี้ไม่มีนัดเท่ากับว่าหญิงสาวมีเวลาศึกษารายละเอียดอื่น ๆ มากขึ้น จนเวลาคล้อยผ่านใกล้เลิกงาน จู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

“สวัสดีค่ะ ไพน์มอเตอร์ ยินดีให้บริการ ไม่ทราบว่าติดต่อเรื่องอะไรคะ” หญิงสาวท่องคำนี้จนติดปาก กรอกเสียงอ่อนหวานลงไปถึงแม้ว่าอีกเพียงสองนาทีก็จะเป็นเวลาปิดบริการของศูนย์แล้ว แต่คนที่โทรเข้าย่อมมีธุระ เมลานีเต็มใจบริการและช่วยเหลือให้ดีที่สุดตามหน้าที่ ทว่าปลายสายกลับนิ่งงันไม่เปล่งเสียงใด ๆ กลับมา

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ทางเรารับใช้ไหมคะ”

“…”

“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้ายังอยู่ไหมคะ” เธอยังกรอกเสียงหวานถามซ้ำ

“คุณ…เอ่อ ผมพูดสายกับใคร”

“ดิฉันเป็นคัสโตเมอร์เซอร์วิสของไพน์ค่ะ คุณลูกค้ามีอะไรให้รับใช้คะ”

“คุณเป็นคัสโตเมอร์เซอร์วิสคนใหม่ใช่ไหม” เสียงที่ทวนคำออกมาดูแปร่งแปลกแต่กลับสะดุดหูของหญิงสาวพอสมควร หากเธอก็มีหน้าที่เพียงเป็นฝ่ายตอบกลับอย่างสุภาพ

“ค่ะ”

เสียงตัดสายโทรศัพท์จากอีกฝ่ายทำให้เมลานีมองหูโทรศัพท์ด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อเห็นณัชชามาเมียงมองอยู่หน้าโชว์รูมเพื่อรอกลับบ้านพร้อมกัน เมลานีก็เก็บกระเป๋าแล้วเดินออกมาด้านนอก ลืมเลือนโทรศัพท์สายสุดท้ายของวัน การทำงานวันแรกในฐานะสาวออฟฟิศก็ไม่ยากอย่างที่คิด