บทที่ 59

ในช่วงเที่ยงเมลานีได้รับข้อความด่วนจากธนนท์ เขาแวะไปหาเธอที่โชว์รูมแล้วไม่เจอ พอรู้ว่าถูกย้ายมาทำงานที่นี่ เพื่อนเก่าก็ขอนัดเจอที่ร้านกาแฟใต้ตึกสำนักงาน ธนนท์เลือกนั่งริมกระจกทางเดิน เมื่อหญิงสาวมาถึงก็สามารถเห็นเขาได้ทันที

“นนท์มีเรื่องอะไรด่วนหรือเปล่า” เมลานีถามอย่างแปลกใจกับความฉุกละหุกของเขา แต่ก็เห็นว่าธนนท์มารออยู่แล้วจึงไม่อยากให้เสียเที่ยวและเสียน้ำใจจนเกินไป

“วันนี้เมลสวยจัง” ธนนท์มองหญิงสาวในชุดทำงาน ระหว่างทางที่เธอเดินมาเขาเห็นสายตาหลายคนมองตามหญิงสาวจนเหลียวหลังและเมื่อเธอหยุดลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเขา สายตาชื่นชมที่มองตามเธอก็เปลี่ยนมาเป็นอิจฉาเขาแทน ความสวยของเมลานีทำให้ธนนท์ยืดอกได้เสมอ และมันทำให้เขาพอจะมองข้ามตำหนิเรื่องลูกติดของเธอไปได้บ้าง

“ขอบคุณจ้ะ ว่าแต่นนท์มีเรื่องอะไรสำคัญเหรอถึงต้องมาคุยกับเราถึงที่นี่”

“เมื่อสองสามวันก่อนเราแวะไปหาเมล ป้าละไมบอกว่าเมลพาหนูพายไปหาหมอ เรารู้เรื่องหมดแล้วนะ ทำไมเมลไม่เคยบอกนนท์ เห็นนนท์เป็นคนอื่นไปแล้วเหรอ”

“นนท์ยังเป็นเพื่อนเราเสมอ” เมลานีบอกยิ้ม ๆ เพื่อนมีหลายประเภทและหลายระดับ บางคนเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนตาย แต่บางคนก็เป็นแค่เพื่อนร่วมโลก

“เมลก็รู้ว่านนท์ไม่อยากเป็นแค่เพื่อน”

“แล้วจะให้เมลทำยังไงดี”

“ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเลี้ยงลูกได้ยังไง เมลไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะที่มีพี่ชายคอยดูแล งานวุฒิ ม.ปลายจะหาเงินได้ซักกี่บาท ไหนหนูพายยังมาป่วยอีก ให้เราช่วยเถอะนะ”

“นนท์จะช่วยเรายังไง” เมลานีถามนิ่ม ๆ รอดูน้ำใจเพื่อนร่วมโลกอีกครั้ง

ธนนท์เลื่อนมือมากอบกุมมือบางของหญิงสาวเอาไว้ พลิกฝ่ามือของเธอขึ้นแล้วไล้นิวโป้งของเขาในอุ้งมือเธอเบา ๆ

“เมลมาเป็นของเราสิ แล้วเราจะช่วยเมลทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่เรื่องค่าใช้จ่าย”

หญิงสาวปรายตามอง ปล่อยให้ธนนท์ลูบคลำมือนุ่มนิ่มของเธอเล่นเพียงครู่เหมือนทำทานให้หายอยาก แล้วกระชากมือกลับคืนมาโดยไม่คิดจะรักษามารยาทอีก

“เคยมีคนให้ค่าตัวเราล้านนึง นนท์มีไหมล่ะ”

“บ้าเหรอเมล จะหัวสูงไปถึงไหนกัน”

“ถ้านนท์จะมาทางนี้ ตัวเลขในบัญชีต้องหลายหลักหน่อยนะ”

สลัดผู้ชายที่จ้องจะงาบเธอไปได้คนหนึ่ง เมลานีก็กดลิฟต์ขึ้นมาเจอประธานบริษัทที่ยืนกอดอก หน้าบูดบึ้ง หญิงสาวถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน ขยับตัวไปด้านข้างเพื่อกลับไปทำงานต่อ แต่ถูกคว้าต้นแขนดึงมายังห้องส่วนตัวของเขาแทน กริชดันร่างบางชิดประตูและใช้ฝ่ามือทุบลงไปจนเกิดเสียงดังบริเวณข้างศีรษะของหญิงสาว

“ทำบ้าอะไรเมลานี”

“พูดเรื่องอะไรของคุณ”

“เธอกับไอ้เด็กคนนั้น ไอ้ธนนท์”

“อ๋อ” หญิงสาวพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็เงียบ ทิ้งความหงุดหงิดไว้ให้อีกฝ่ายที่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว

“เธอปล่อยให้มันลูบคลำในที่สาธารณะได้ยังไง เมลานี”

“ธนนท์เขามาขอดูแลเมล”

“ดูแล เด็กนั่นมีปัญญาดูแลผู้หญิงเหรอ เธอเดือดร้อนอะไรนักหนาเมล”

“เมลบอกคุณไปแล้วว่าต้องการเงิน”

“ก็เลยเอาตัวเข้าแลกง่าย ๆ งั้นสิ”

“…” หญิงสาวไม่คิดอธิบายต่อ ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ วันนี้เป็นวันนรกแตกเกินไป เธอเหนื่อยกับการประคองตัวเองท่ามกลางผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเครื่องประดับ ของเล่น หรือสินค้าที่ตีราคาเอาตามแต่ใจ

“เท่าไร” กริชเค้นเสียงเย็นชา

“สองล้าน” เสียงตอบของเธอก็เย็นเฉียบไม่ต่างจากเขาทั้งที่ในใจ

กรุ่นโกรธ เต็มไปด้วยโทสะ

“โก่งราคาไปหรือเปล่า ไอ้เด็กนั่นมันไม่มีให้เธอแน่”

“เพิ่งรู้ว่าคนเรายิ่งรวยขึ้นก็ยิ่งงก เมื่อสามปีก่อนคุณก็เคยให้เงินฉันได้เป็นล้านแบบไม่ลังเล”

“ใช่สิ เงินสองล้านไม่ใช่น้อย ๆ” กริชเท้าแขนและโน้มตัวลงไปใกล้ กระซิบข้างหูของหญิงสาวเสียงต่ำพร่า ข่มอารมณ์หวงแหนไว้ภายใน “แต่ถ้าหนูเมลร้อนเงินจริง ๆ มาให้พี่กริชช่วยได้นะคะ คิดเป็นครั้ง ๆ ไปดีกว่า ถ้างานดีมีทิปเพิ่มแน่”

“ถ้างั้นฉันคงต้องรับงานเพิ่มอีกหลายคน” เมลานีแสยะยิ้ม ลอยหน้าลอยตาท้าทาย

“อย่าปากดีให้มากนัก เมลานี” กริชข่มอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่ ขยับมือเข้าคว้าต้นแขน ออกแรงบีบกระชากร่างบางเข้าหาอย่างลืมตัว

หญิงสาวอาศัยจังหวะที่กริชเดือดดาลถึงขีดสุด รั้งคอเสื้อของชายหนุ่มลง เขย่งปลายเท้าขึ้นกดริมฝีปากนุ่มของตนเองกับริมฝีปากสีคล้ำที่แข็งค้างเหมือนตะลึงงัน

กริชรู้สึกเหมือนมีสายลมหอบเอาไอชื้นอันฉ่ำชุ่มมาฝากไว้ที่ริมฝีปาก แล้วทวีความซ่านกลายเป็นพายุฝนโหมกระหน่ำจนแทบจมลงไปทั้งตัวยามแขนเรียวของเธอยกคล้องรอบลำคอ วงแขนแข็งแกร่งขยับโอบรัดร่างเธอตอบ จูบของเมลานีอ่อนหวานจับใจ จากที่นิ่งอึ้งในตอนแรกจึงเปลี่ยนเป็นจูบที่เรียกร้อง ร้อนแรงจนแทบขาดใจ

ฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นกระชับท้ายทอยหญิงสาวให้รับจุมพิตอันดูดดื่ม หิวกระหาย แต่ก็แสนเว้าวอนอ้อนออด ความปรารถนาในใจถูกถ่ายทอดเป็นภาษากาย ฝ่ามือร้อนระอุของเขายังไล่วนไปทั่วร่างที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าโค้งอย่างคิดถึงและทรมาน

“หนูเมล” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอในลำคอเสียงอ่อนยามปล่อยริมฝีปากเมื่อหายใจขาดห้วง แล้วกดจูบปากอวบอิ่มแดงเห่ออีกครั้ง ครานี้เมลานีผลักเขาออกอย่างรุนแรงทำเอาชายหนุ่มถึงกับงงงัน

“แล้วคุณคิดว่าปากฉันดีไหมล่ะคะ”

“เมลานี”

“เชื่อเถอะว่าเงินแค่สองล้าน มีผู้ชายยอมจ่ายให้ฉันแน่นอน ใช่ไหมคะคุณกริช”