บทที่ 53

ณัชชาและเมลานีหิ้วของพะรุงพะรังจากปากซอยเพราะได้ซื้อผลไม้ราคาถูกที่แม่ค้าแผงลอยเล็ก ๆ เอามาลดราคาเพื่อเตรียมไปขายวันรุ่งขึ้น บรรดาช่างหลังโชว์รูมนอกจากจะสั่งข้าวกล่องแล้วยังขอขนมหวานแทนผลไม้เพราะบรรดาชายหนุ่มทั้งหลายไม่ชอบกินผลไม้รสเปรี้ยว เมลานีจึงตั้งใจว่าจะทำตะโก้เผือกไปขายแทน

“เออ เมลอยากเรียนต่ออีกไหม” ณัชชาถามเพื่อนอีกครั้ง เธอเสียดายโอกาสและความก้าวหน้าที่เมลานีควรได้รับ ยิ่งเห็นเพื่อนพยายามสู้และดิ้นรนเท่าไร เธอก็ยิ่งสงสารมากขึ้นไปอีก

“โอ๊ย ไม่มีเวลา แล้วเมลก็หัวไม่ดีเท่าณัชด้วย”

“ไม่จริง เมลพูดเหมือนเราไม่ได้เรียนมาด้วยกันงั้นแหละ”

“เอาน่า ว่าแต่ณัชเคยเจอประธานบริษัทไหม”

“ไม่เคยหรอก เราเป็นพนักงานทำเอกสารเล็ก ๆ เข้าไปได้สี่ห้าเดือนเองนะ แต่พวกเซลส์กับช่างที่อยู่หน้างานน่าจะเจอบ่อยเพราะท่านประธานชอบลงไปตรวจไปลุยเอง ทำไมเหรอเมล”

“เปล่าหรอกก็แค่อยากรู้เฉย ๆ” เธอเคยคิดว่าเพื่อนจำหน้ากริชไม่ได้ แต่ที่จริงแล้วณัชชาไม่เคยเจอประธานบริษัทเลยต่างหาก ขนาดในหนังสือประวัติบริษัทก็มีแค่ชื่อและบทแสดงวิสัยทัศน์แต่กลับไม่มีรูปถ่ายของเขา

เมลานีรู้สึกกังวลใจหากเพื่อนสนิทรู้ว่าเจ้าของบริษัทคือผู้ชายคนเดียวกับคนที่เคยฟาดฟันกันกับเธอมาก่อน ณัชชาคงยอมทิ้งโอกาสที่จะเรียนต่อและอาจจะยอมลาออกจากบริษัทไปเลยด้วยซ้ำ

“เรื่องทุนจะเสร็จเมื่อไรณัช”

“เห็นว่ารอสัมภาษณ์อีกรอบก็รู้ผล แต่เราอยากให้การรักษาของหนูพายเรียบร้อยดีก่อน ไหนจะของพวกนี้ ใครจะช่วยเมลทำขาย ถ้าเราไม่อยู่”

“ป้าละไมไงล่ะ โน่นมาแล้ว” เมลานีตอบเพื่อนรักเมื่อเดินเข้ามาถึงหน้าบ้าน แล้วเห็นหญิงชราเดินตามหนูพายที่วิ่งหน้าระรื่นออกมา เด็กน้อยกระโดดโหยงเหยง ชูแขนดีใจที่เห็นแม่และน้าสาวกลับบ้าน

“นี่ยายหนู กระโดดแบบนี้ไม่กลัวพื้นสึก ปูนร้าวเลยเหรอลูก” คุณยายมองหลานสาวอย่างจนปัญญา แค่เกือบสองขวบแต่หนูพายแรงดีเหลือเกิน เล่นซนทั้งวันจนคนเป็นยายเวียนหัวไปหมด

อยู่ ๆ ก็มีรถมาจอดเทียบบริเวณหน้าบ้าน ธนนท์เปิดประตูรถแล้วหิ้วของพะรุงพะรัง เดินตรงมาที่ณัชชาและเมลานีโดยที่สองสาวได้แต่มองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นกันล่ะ”

“นนท์รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่” เสียงห้วนของเมลานีทำเอาธนนท์หน้าเสียไปเล็กน้อย เขาคาดว่าเธอน่าจะดีใจเพราะยังไงสถานะตอนนี้เขาก็ดีกว่าเธอเป็นไหน ๆ กระทั่งในตอนที่เธอยังเป็นคุณหนูเมลานี ก็ยังอ่อนหวานกับเขามากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ แต่มันก็ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบที่อยากจะเอาชนะ อยากรู้เหมือนกันว่าแม่หม้ายลูกติดที่ต้องอาศัยอยู่ในทาวน์เฮาส์โกโรโกโส เลิกงานมาโหนรถเมล์ แล้วเดินต่อเข้าซอยจนเหงื่อโซมตัวจะหยิ่งได้แค่ไหน

“นนท์ตามเมลมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นนท์เป็นห่วงจริง ๆ นะอย่าทำตัวห่างเหินกับเรานักเลย” เป็นเรื่องจริงที่เขาแอบขับรถตามตูดรถเมล์ที่เธอนั่ง สะกดรอยจนมาถึงบ้าน ดู ๆ แล้วเธออยู่กับลูกสาว ณัชชาและหญิงชราคนหนึ่ง ไม่มีผู้ชายอยู่ในบ้านแสดงว่าเมลานียังไม่ได้มีผัวเป็นตัวเป็นตนคนใหม่ วันนี้เขาจึงตัดสินใจรุกดูอีกครั้ง

“ณัช แกก็ไม่รับโทรศัพท์เราอีกคน นี่ใจคอจะทิ้งเพื่อนจนแตกกันไปเลยใช่ไหม”

“ใครทิ้งเพื่อนกันแน่พูดให้มันดี ๆ” ณัชชาเกือบจะพูดคำที่รุนแรงกว่านี้แต่เมลานีรีบคว้าแขนเพื่อนและบีบเบา ๆ เธอเรียนรู้แล้วว่าไม่ควรก่อศัตรูโดยไม่จำเป็น เพราะไม่รู้วันข้างหน้าใครจะกลับมาแก้แค้นเราอีกบ้าง อะไรปล่อยผ่านได้ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ไม่อยากเก็บมาทำให้หมางใจ ตราบใดที่ธนนท์ยังไม่ล้ำเส้นหรือทำร้ายเธอและคนรอบตัว

เมลานีพอจะมองออกว่าธนนท์กลับมาด้วยสาเหตุอะไร แต่เขาจะไม่ได้อะไรนอกจากเสียเวลา และเมลานีก็มั่นใจว่าคนอย่างธนนท์คงไม่สามารถทนตื๊อผู้หญิงที่เขาประเมินแล้วว่าต่ำได้นาน

“นนท์มาถึงที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า”

“เราอยากเอาขนมมาฝากหนูพาย คิดถึงน่ะ” พอเพื่อนชายพูดแบบนั้นเมลานีจึงพยักหน้าให้ป้าละไมเปิดประตูรั้วให้ชายหนุ่มได้เข้ามาแต่ก็นั่งเพียงแค่หน้าบ้านที่มีม้านั่งหินอ่อนเล็ก ๆ ตั้งอยู่เท่านั้น

เมลานีส่งของที่ซื้อมาให้กับป้าละไมนำไปจัดเก็บ ส่วนตัวเองเปิดก๊อกน้ำข้างบ้านเพื่อล้างมือให้สะอาดและเข้ามาอุ้มหนูพายที่ฉีกยิ้มหวานมองแม่ตาแป๋ว

“คิดถึงน้าณัชไหมยายหมูอ้วน” เห็นหลานจ้องมองแต่มารดา ณัชชาก็เรียกร้องความสนใจขึ้นมาบ้าง

“นัดหยา หอม” หนูน้อยรู้จักออดอ้อน ณัชชาก็ยิ่งทนต่อความน่ารักของหลานสาวไม่ไหว เลยคว้าเจ้าก้อนแป้งตัวกลมขึ้นมาหอมมาฟัดเล่นหนูน้อยก็ทำตัวกระดุกกระดิกในอ้อมกอดน้าสาวเหมือนตุ๊กตาดิ้นได้

“ขอเราอุ้มหนูพายบ้างได้ไหม” ธนนท์หันไปขออนุญาตคนเป็นแม่ เมลานีก็พยักหน้า แต่หนูพายกลับกอดคอณัชชาแน่น ส่ายหัวริกเหมือนการปฏิเสธ

“แกคงไม่คุ้นกับนนท์น่ะ” เมลานีบอกเพื่อนให้เข้าใจเพราะปกติลูกสาวก็ไม่ค่อยได้เจอคนแปลกหน้าอยู่แล้ว การที่ไม่ยอมให้อุ้มก็คงเป็นเรื่องปกติ

“งั้นเราต้องมาบ่อย ๆ หนูพายจะได้คุ้นหน้าเราบ้างซะแล้ว ได้ไหมเมล” ธนนท์มองหญิงสาวตาอ่อนเชื่อม พูดขนาดนี้แล้วดูซิเมลานีจะทำอย่างไร

“อย่าเลย เราเลิกงานก็หมดแรง อยากพักผ่อนมากกว่า อีกอย่างเราไม่ใช่สาวโสดทั่วไป แต่เป็นแม่คนแล้วนะ อยากใช้เวลากับลูกมากกว่ากับเพื่อน ขอโทษนะนนท์ที่เราต้องพูดตรง ๆ” คำตอบของเมลานีตรงและตีแสกหน้า ธนนท์ถึงกับเลิ่กลั่กจนทำอะไรไม่ถูก ที่เขาคาดไว้ไม่ใช่แบบนี้ นี่มันเกินกว่าคำว่าเล่นตัวไปแล้วด้วยซ้ำ มันคือการปิดโอกาสกันเลยเสียมากกว่า

ณัชชาเกือบจะหลุดขำแต่ก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนจึงเอ่ยปากช่วยแก้หน้าให้ “ตอนนี้พวกเรายุ่ง ต้องทำงานหลายอย่างด้วย ปะนนท์ เดี๋ยวเราไปส่ง แกเก่งนะมีรถขับแล้ว เพิ่งทำงานไม่เท่าไรเอง” แม้จะรู้ว่าถูกไล่อ้อม ๆ แต่เมื่อมีคนชมถึงความภูมิใจอย่างเดียวที่เขามีตอนนี้ก็อดยืดคอตั้งไม่ได้

“ถ้าเมลกับณัชจะไปธุระที่ไหนบอกแล้วกันนะ เราพร้อมไปส่งได้ทุกที่”

เมลานีเพียงแต่ยิ้มอ่อนหวานกลับมาให้ ทว่ามันเหมือนน้ำแข็งมากกว่าไอแดดอบอุ่นยามเช้าเฉกเช่นแต่ก่อน บางทีความลำบากคงทำให้หัวใจเธอหยาบกร้าน แต่จะสำคัญอะไรตราบใดที่เนื้อตัวยังคงงดงามน่าถวิลหาไม่เสื่อมคลาย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ต้องวิ่งโร่มาตามตื๊อแบบสิ้นลายอีกครั้ง

“ไว้น้านนท์มาหาอีกนะครับหนูพาย” คิดถึงความสวยและรูปร่างกลมกลึงของเมลานีเขาก็มีแรงฮึดอีกรอบ

“บรือ บรื้อ” หนูน้อยไม่สนใจแถมเล่นน้ำลายจนแทบกระเด็นใส่หน้า ธนนท์ผงะ นิ่วหน้าถอยหลังหนี ณัชชาที่เดินอุ้มเจ้าก้อนแป้งมาด้วยถึงกับหลุดหัวเราะขำคนที่พยายามจะโชว์ความรักเด็กเอาใจแม่

“ตัดใจซะเถอะนนท์ ขนาดเด็กยังไม่ชอบแกเลย” ณัชชาพูดตรง ๆ กับเพื่อนเพราะมั่นใจว่าเมลานีไม่มีทางมองธนนท์เป็นมากกว่าคนรู้จักได้แน่

“ลูกไม่ชอบแต่ถ้าแม่ชอบซะอย่างมันก็หมดปัญหา” ธนนท์เลิกรักษาภาพและปิดประตูใส่หน้าเสียงดังสนั่น โดยที่ณัชชาเบิกตาโตให้กับความดื้อด้าน เกรี้ยวกราดของเขา

“ตัวแม่ นั่นแหละที่เขาไม่เอาแก ใช่ไหมหมูพายของน้า”

รถญี่ปุ่นเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ณัชชาก็หันมาขอความคิดเห็นหลานสาว หนูน้อยเพียงย่นคิ้วส่ายหน้าไปมา สุดท้ายคนเป็นน้าก็ได้แต่หัวเราะ รีบพาร่างอวบอ้วนเข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวช่วยเมลานีทำอาหารที่จะนำไปขายวันพรุ่งนี้