บทที่ 7 ภูเขาน้ำแข็ง - 75%

อันธิกาได้เจอนฤบดินทร์อีกครั้งตอนจะขึ้นเครื่อง หญิงสาวกำลังจะถามเขาว่าไปไหนมา แต่คำถามนั้นก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะรู้ว่าชายหนุ่มคงไม่ชอบให้ใครมาเซ้าซี้เป็นแน่

เธอเห็นนฤบดินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนั่งลงแล้ว เขามองไปยังแถวที่นั่งอีกฝั่งแล้วหันกลับมามองขาของตัวเองซึ่งอีกนิดก็จะชนกับเบาะแถวหน้าแล้วจึงพูดขึ้นว่า “ลำนี้จะแคบกว่าน่ะ คงต้องทนนั่งไปก่อน”

“ถึงว่าสิ” ชายหนุ่มพูดมาสั้น ๆ ก่อนจะหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกจากกระเป๋ามาเปิดอ่าน อันธิกาจึงนั่งหลับตาไปเงียบ ๆ ไม่ชวนเขาคุยอีกเพราะเธอต้องใช้ความคิดในการเอาชนะใจคนข้างตัว

ผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งอันธิกาหลับไปจริง ๆ แต่นฤบดินทร์ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ภาวนาให้ถึงที่หมายเร็ว ๆ เพราะอึดอัดเต็มทีกับการนั่งอยู่กับที่อย่างนี้เป็นวัน ๆ อยากยืดขาก็ทำไม่ได้ อยากลุกขึ้นบิดขี้เกียจก็เกรงใจผู้โดยสารคนอื่น ครั้งนี้เขาคิดผิดจริง ๆ ที่โดยสารชั้นธรรมดา คราวหน้าตอนบินกลับเมืองไทย เขายอมจ่ายเพิ่มเพื่อนั่ง Business Class ดีกว่า

นึกถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็อดเหลือบมองอันธิกาไม่ได้ เขาหวังว่าตอนเรียนจบและกลับประเท