บทที่สามสิบสอง

อาหารมากมายบนโต๊ะมีของโปรดของสองก้อนหลายจานฟางอี้หลิงนั่งกับลูกน้อยเพื่อคอยคีบอาหารให้ทั้งสองแฝดไปด้วยท่านอ๋องเดินมานั่งข้างพระชายยา นายน้อยทั้งสองนั่งฝั่งตรงข้ามบิดาของนางนั่งหัวโต๊ะทุกคนต่างพอใจกับรสชาติของอาหหารที่แม่ครัวของนางทำมากเพราะฟางอี้หลิงฝึกเองกับมือแถมนางมีผงปรุงรสเลิศรสมากมายให้ใส่ เพราะการทำอาหารให้อร่อยจะหวงเครื่องปรุงไม่ได้ไม่อย่างนั้นมันจะจืดจืดไม่มีรสชาติเหมือนน้ำล้างจานคนกินก็ไม่อร่อย

"มาที่จวนของพระชายาทีไรได้กินอาหหารอร่อยๆไม่เคยซ้ำกันเลยท่านว่าจริงไหมนายน้อยหลี่เจิ้งหยาง นายท่านฟางช่างโชคดีที่บุตรสาวที่เก่งไม่แพ้บุรุษขอรับแถมยังเก่งล้ำหน้าไปมากเสียด้วยสิ ข้าว่าเพราะแพ้ไปตั้งแต่งานเพาะปลูกในไร่นาสวนผักผลไม้นั้นแล้วทุกอย่างพวกท่านมีความเห็นเหมือนข้าไหมขอรับ"

นายน้อยโม่เฉียงเริ่มคุยเพื่อกระชับความสัมพันธ์ที่ดีบนโต๊ะอาหาร

นายท่านเจ้าของจวนหัวเราะอย่างถูกใจกับคำชมของคู่ค้าของบุตรสาว นายน้อยสองคนที่ค้าขายกับบุตรสาวมาหลายปีนิสัยเข้าท่าเลยทีเดียวกะล่อนและเฉียวฉลาด

"ขอบคุณที่ท่านชมข้านะนายน้อยโม่เฉียงแต่ข้าก็ให้สูตรอาหารให้ท่านไปทำขายจนร่ำรวยที่สุดแล้วกระมังหึๆ"   ฟางอี้หลิงหัวเราะเบาๆกับคำชมของเพื่อนคู่ค้าของนาง

"นั้นนะสิข้าเห็นด้วยกับพระชายาเพราะอาหารที่ร้านของนายน้อยก็อร่อยไม่แพ้ที่จวนของพระชายาอยู่แล้วท่านว่าจริงไหม"

หลี่เจิ้งหลางเองก็เย้าแหย่เพื่อนคู่กัดกับไปด้วยเช่นเดียวกันเพราะสองหนุ่มนั้นเมื่อก่อนแย่งกันเกี้ยวฟางอี้หลิง

"มันก็ใช่ขอรับก็ข้าได้รับความเมตาจากพระชายานี้นาขอรับ  น้อยหลี่รวมถึงท่านเองก็ด้วยที่ค้าขายกับพระยาชายาขายสมุนไพรจนร่ำรวยไม่ต่างกันกับข้าหรอกขอรับ"

เขาตอบรับแล้วหัวเราะเบาๆยักคิ้วให้เพื่อนไปด้วย

ท่านอ๋องก็ฟังทุกคนคุยกันด้วยความสนิทสนมบนโต๊ะอาหารไปด้วย เขาก็มีความเห็นเหมือนกันกับทุกคนว่าอาหารบนโต๊ะนั้นอร่อยทุกอย่างและแทบจะไม่ซ้ำเมนู นี้พระชายาไปได้สูตรอาหารมากมายมาจากไหน ถึงได้หลายหลายมาทำขึ้นโต๊ะให้ทุกคนได้กินแปลกใหม่แต่อร่อยทุกอย่าง

"หลังจากจบงานกำจัดนายอำเภอลู่ฟงแล้วข้ามีเรื่องหารือกับนายน้อยทั้งสองเพื่อจะให้ร่วมงานกันคัดเลือกนายอำเภอคนใหม่และข้าอยากให้ได้คนในพื้นที่ได้สอบคัดเลือกกันทุกคนไม่ว่าจะลูกชาวนาหรือพ่อค้าในอำเภอจี่เป่ยนี้พวกเจ้ามีความคิดเห็นเป็นเช่นไรบ้าง"

ท่านอ๋องลองถามหยั่งเชิงนายน้อยทั้งสองคนดู

"เป็นความคิดที่ดียิ่งนักพะยะค่ะท่านอ๋องที่ให้โอกาสคนในพื้นที่มีสิทธิ์สอบเท่าเทียมกันเหล่าบัญฑิตในสถานศึกษาก็ใช่คนที่ครอบครัวร่ำรวยที่พอมีให้ลูกหลานได้ร่ำเรียนหาความรู้ เผื่อจะสอบติดตำแหน่งไฉ่ฉิวกับเขาบ้าง  ไม่ใช่มีแต่ลูกหลานของขุนนางที่มีโอกาสเข้าสอบมาที่สุดและยังไม่เคยเห็นบุตรหลานของชาวนาได้รับการสอบติดสักคนเลยพะยะค่ะท่านอ๋อง ส่วนมากจะเป็นลูกหลานของขุนนางมากกว่า"   นายน้องโม่เฉียงตอบ

"ข้าเองก็เห็นด้วยพะยะค่ะท่านอ๋องช่างปรีชายิ่งนักนักที่คิดถึงคนในเมืองจี่เป่ยก่อน"

ท่านอ๋องหัวเราะเบาๆแล้วตอบกับนายน้อยทั้งสองคนไปว่า 

   "เป็นความคิดของพระชายาไม่ใช่ข้าคิดก่อนหรอก"   ท่านอ๋องตอบด้วยความพอใจ

"โอ้ะ!!!!พระชายาท่านจะให้ข้าตกใจได้ทุกเรื่องเลยนะพะยะค่ะ"  นายน้อยโม่เฉียงตอบ

ฟางอี้หลิงส่งเสียงหัวเราะเบาๆกับไป

"มันก็เป็นผลดีกับชาวเมืองไม่ใช่หรือนายน้อยโม่ข้าคิดว่าคนในพื้นที่จะเข้าใจของปัญหาของบ้านเกิดของตัวเองดีทุกอย่างนะ ท่านทั้งสองคนว่าจริงไหม"  นางถามกับไปยิ้มๆ

"พวกกระหม่อมทั้งสองคนยินดีร่วมงานกับนายท่านฟางอี้หลุนและท่านอ๋องขอรับ ขอฝากตัวกับนายท่านฟางอี้หลุนกับท่านอ๋องด้วยนะขอรับ"     สองหนุ่มค้อมหัวให้ผู้อาวุโสกว่าอย่างรู้มารยาทและถ่อมตน

"ขอบใจนายน้อยทั้งสองคนมากพวกเราลองคิดข้อสอบของชาวเมืองมาสักคนละยี่สิบข้อก่อนดีไหม ปัญหาปากท้องหรือในเมืองจี่เป่ยนี้ว่ามีอะไรที่จะตั้งเป็นคำถามและนำมาปรับปรุงรวมใส่ข้อสอบของทางเมืองหลวงที่ส่งมาด้วยพวกท่านเห็นดีด้วยไหม"   อดีตท่านแม่ทัพใหญ่ออกความเห็น

"ดีขอรับนายท่านฟางพวกข้าจะกลับไปคิดข้อสอบกับนายน้อยหลี่มาให้นายท่านฟางช่วยดูและแนะนำพวกข้าด้วยขอรับ"  ทั้งสองนายน้อยตอบอย่างถ่อมตัวและดีใจที่จะมีส่วนร่วมในการคิดข้อสอบปัญหาของอำเภอจี่เป่ย

"ดีๆข้าจะรอดูข้อสอบที่นายน้อยทั้งสองคนช่วยกันคิดมานะ"

นายท่านฟางอี้หลุนตอบพร้อมทั้งหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่จะได้ทำประโยนช์ให้กับบ้านเมืองถึงแม้ว่าท่านจะลาออกจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่มาแล้วก็ตาม ปล่อยให้เด็กๆเขาได้ทำผลงานต่อไป ได้อยู่เบี้ยงหลังความสำเร็จก็ถือว่าได้ช่วยเหลือบ้านเมืองอีกทางเหมืนกัน

จากนั้นทุกคนทานข้าวคุยธุระปรึกษางานกันไปด้วย   ซึ่งท่านอ๋องไม่เคยทำมาก่อนเลยในชีวิตเพราะที่ตำหนักจะรับสำหรับคนเดียวกับคนรับใช้เพียงเท่านั้น ที่ค่ายทหารจะกินร่วมกับกุนซือรวมถึงรองแม่ทัพ มีอาหารมีอะไรเขากินได้หมดเมื่อยามออกรบไม่เคยถือตัวแต่ไม่คุยตอนทานอาหารทาน

ตั้งแต่มาหาพระชายาในจวนของนางซึ่งแตกต่างจากการใช้ชีวิตที่ผ่านมาจากหน้ามือเป็นหลังมือพอร่วมโต๊ะอาหารกับนางรวมถึงลูกน้อยที่ใส่ใจดูแลคอยถามไถ่ลูกน้อยด้วยรักว่า ลูกน้อยชอบอาหารจานไหนบ้างพูดคุยการงานกับบิดาของนางบนโต๊ะอาหารได้ทุกเรื่องไม่เคร่งเรื่องกฎระเบียบที่เคยมีมานางหาได้สนใจไม่ ถ้าไม่พอใจก็เดินออกไปจากจวนของนางได้เลยนางจะบอกไปตรงๆไม่อ้อมค้อม ชอบบอกชอบไม่พอใจจะพูดต่อหน้าและไม่ทำลับหลังใคร ซึ่งท่านอ๋องเองก็ปรับตัวเข้าหานางกับลูกในการใช้ชีวิตที่นางชอบ เขาจะค่อยๆเข้าหานางแบบไม่บังคับยิ่งแข็งข้อนางยิ่งต่อต้านและพร้อมปะทะถ้าคิดจะหาเรื่องนางที่นี้ซึ่งเขาไม่ต้องการจะบังคับนางเลยสักนิดเดียว

อาหารเที่ยงตบท้ายที่ผลไม้หลายอย่างจากในไร่ที่เก็บมาจากสวนผลไม้ใหม่ๆ สดหวานๆสองก้อนนั้นกินจนแก้มตุ้ยจนนางอดไม่ไหวหอมแก้มบุตรสาวไปสองฟอด ท่านอ๋องมองสองแม่ลูกแสดงความรักกันด้วยแววตาอ่อนโยน เมื่อไรนางจะแสดงความรักกับเขาบ้างนะชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ

"ท่านพ่อไม่ต้องน้อยใจท่านแม่ไปหรอกขอรับที่ท่านแม่หอมแก้มน้องสาว" ฟางลู่หมิงพูดเอาใจบิดาอย่างเข้าใจจนท่านอ๋องหัวเราะเบาๆกับคำพูดของบุตรชายที่กลัวบิดาจะเสียใจที่เห็นมารดาหอมแก้มน้องสาว

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพ่อเดี๋ยวเย่วเล่อจะหอมท่านพ่อแทนท่านแม่เองเจ้าค่ะ"

บุตรสาวที่หัวเราะคิกคักอย่างถูกใจที่มารดาหอมแก้มนางก่อนจะลุกขึ้นกอดคอมารดาหอมแก้มกลับคืนไปก่อนจะเดินไปหาบิดากอดคอท่านพ่อลงมาหอมแก้มไปทั้งสองข้าง

"เล่อเล่อจะหอมท่านพ่อแทนท่านแม่เองเจ้าค่ะ"      บุตรสาวพูดจาออดอ้อนบิดาไปทำให้ทุกคนที่นั่งบนโต๊ะอาหารหัวเราะสาวน้อยที่เอาใจบิดาเพราะนางกลัวว่าบิดาจะเสียใจที่เห็นมารดาหอมแก้มตัวเอง