1 สตรีในชุดคลุมขนหมาป่าสีเงิน

สายลมแห่งทุ่งหญ้าพัดผ่านแผ่วเบา กลิ่นอายของทุ่งหญ้าทำให้นางรู้สึกสงบใจ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายและปลอดภัย ทัศนียภาพนี้ เป็นทิวทัศน์ที่นางเห็นทุกวันมาตั้งแต่เกิด มองเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ หลายคนมักจะคิดว่ามันก็เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แต่นางไม่คิดเช่นนั้น ต้นไม้ที่สูงขึ้น ผู้คนที่เติบโต ฝูงสัตว์ต่าง ๆ

สำหรับนางแล้วมันไม่เหมือนกันสักวัน วันนี้กับพรุ่งนี้เหมือนกันเสียที่ไหน แม้แต่นางและพี่สาวฝาแฝดที่ใคร ๆ ก็ว่าหน้าตาไม่ต่างกัน หนานรั่วซียังรู้สึกเลยว่าแตกต่าง พี่สาวของนางสดใสราวกับสายน้ำ ดูมีชีวิตชีวาราวกับนกอินทรีที่บินร่อนเหนือทุ่งหญ้าอย่างอิสระ

นางร่างกายอ่อนแอมาแต่เด็กผิดกับแฝดพี่ที่ร่างกายแข็งแรง ตอนเด็กเพราะโดนผึ้งตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งต่อย พิษของผึ้งทำเอานางจับไข้ไปเป็นเดือน ๆ จนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดหลังจากหายป่วย ร่างกายของหนานอันรั่วก็ไม่แข็งแรงดังเก่า จากที่เคยขี่ม้าอย่างอิสระในทุ่งหญ้าต้องมานั่งรักษาร่างกายให้แข็งแรง โตขึ้นมาถึงได้ดีขึ้นมานิดหนึ่ง

ถ้าวันไหนอากาศไม่เย็นจนเกินไป นางมักจะแอบออกไปขี่ม้าเที่ยวเล่นเพียงลำพัง นาน ๆ ที พี่สาวฝาแฝดของนางหนานอันรั่วจะแอบติดตามมาด้วยสักครั้ง ถ้าหนานอันรั่วรู้ว่านางแอบออกมาตามลำพังแฝดพี่จะอารมณ์ไม่ดี นางบอกว่าน้องสาวไม่แข็งแรงไม่อยากให้ไปไหนคนเดียว ถ้าจะไปให้บอกนางด้วย นางร่างกายแข็งแรงไม่ว่าน้องสาวอยากไปไหนนางจะตามไปปกป้องคุ้มครอง

แต่ในวันนี้นั้นหนานรั่วซีอยากจะอยู่คนเดียว จึงแอบออกมาตอนแฝดพี่ไปเรียนหนังสือ แค่คิดถึงหน้าหนานอันรั่วตอนรู้ว่าตนแอบออกขี่ม้าเล่นเพียงลำพัง ผู้เป็นน้องก็นึกตลกแล้ว เกิดห่างกันเพียงไม่กี่นาทีแต่พี่สาวนางทำตัวราวกับว่าเกิดห่างกันหลายปี หนานอันรั่วชอบทำตัวใหญ่ปกป้องคุมภัยนางอยู่เสมอ

คนตัวเล็กรวบชุดคลุมให้กระชับ วันนี้รั่วซีสวมเสื้อคลุมหนังหมาป่าสีเงินอย่างดี นางได้มาจากพี่ชาย เขาบอกว่านางร่างกายทนความเย็นไม่ได้จึงจำเป็นต้องใช้แบบพิเศษ ว่ากันว่าขนของหมาป่าสีเงินอบอุ่นและเป็นของหายาก หนานเจินหยางผู้เป็นพี่ชายจึงตั้งใจเพื่อน้องสาวโดยเฉพาะ

ควบม้าไปได้ไม่นานโพรงไม้ที่นางสร้างเอาไว้ก็ปรากฏ รั่วซีขมวดคิ้ว ที่ตรงนั้นมีชายแปลกหน้าอยู่หลายคน ชุดที่พวกเขาสวมใส่ดูแล้วไม่ใช่คนในเผ่าเดียวกันกับนาง เผ่ารอบข้าง ๆ ก็ไม่ใช่ เป็นเสื้อผ้าของผู้คนที่นางไม่เคยเห็น

หวืด!! นางฟาดแส้ลงไปยังกลุ่มคนที่อยู่ตรงนั้น

“พวกเจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงมายุ่งกับของของข้า” หนานรั่วซีพูดอย่างไม่พอใจ

ชายกลุ่มนั้นวิ่งหลบแส้หนังที่นางฟาดมาออกไปคนละทิศคนละทาง พวกเขาเห็นสตรีผู้หนึ่งใบหน้างดงาม เสื้อคลุมขนหมาป่าสีเงินที่นางสวมใส่ ทำให้นางดูสง่างามน่าค้นหา

“ช้าก่อนแม่นาง ข้าเห็นว่าพวกลูกหมาป่าพวกนี้ดูเหมือนจะป่วย จึงให้ท่านหมอที่ข้าพามาด้วยแวะดูอาการพวกมันเสียหน่อย” ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีเข้มก้าวเดินออกมาสนทนากับนาง ใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับรูปสลัก ท่าทางของเขาภูมิฐานสง่างามโดดเด่นกว่าทุกคนตรงนั้น

หัวใจของรั่วซีพลันสั่นไหว นางรู้สึกได้ว่าหัวใจของนางเต้นแรง แต่พอได้ยินว่าเจ้าลูกสุนัขป่วยคนตัวเล็กก็รีบกระโดดลงจากม้าทันที แต่เพราะความเร่งรีบของนาง ตอนลงจากม้าจึงทำให้เจ้าสีหมอกตกใจวิ่งเตลิดหนีหายไปในทุ่งหญ้า

“โอ๊ย” หนานรั่วซีร้องด้วยความตกใจ

หยวนไป๋เจียนรีบปรี่เข้าประคองนาง รั่วซีตกใจรีบสะบัดกายออกจากเขา

“แม่นางระวังด้วย” เขาบอกนางด้วยความเป็นห่วง เมื่อได้ใกล้ชิดกันหยวนไป๋เจียนจึงได้มีโอกาสพิจารณาใบหน้านางชัด ๆ ผู้คนล้วนบอกว่าหญิงสาวชาว  ชนเผ่า หน้าตาไม่งดงาม ออกจะตัวใหญ่แถมดูดิบเถื่อน แต่แม่นางผู้นี้กลับมีใบหน้าจิ้มลิ้ม ตัวเล็กกว่าเขาหลายเท่าส่วนสูงของนางก็เพียงแค่ระดับไหล่เขาเท่านั้น

เมื่ออยู่ใกล้เขาหนานรั่วซีเขินอายจนรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง คนตัวเล็กแสร้งขมวดคิ้วทำหน้าเคร่งเครียดและผละออกจากเขา

“พวกมันเป็นอะไร” นางควบคุมสติเปลี่ยนเรื่องและเดินไปยังโพรงไม้ที่ตนเองเป็นคนสร้างเอาไว้อย่างลวก ๆ

“น่าจะเพราะอากาศที่นี่หนาวไป และขาดความอบอุ่นจากแม่ เลยป่วย”

“น่าสงสารนัก ข้าได้ยินคนในเผ่าบอกว่าพวกมันถูกแม่ทิ้งไป ถ้ามีโอกาสข้าก็มักจะแวะมาเยี่ยมพวกมัน”

คนตัวสูงมองนาง แววตาของนางเศร้าสร้อย นางถือว่าเป็นสตรีที่งดงาม แต่ท่าทางอมทุกข์ ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด ถึงนางจะดูสวยงามแต่ก็เปราะบางราวกับแก้วกระเบื้อง เขาไม่ชอบผู้หญิงที่เป็นเช่นนี้ หยวนไป๋เจียนชอบผู้หญิงที่มั่นใจในตนเอง อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสนุก

“สงสัยเจ้าคงมาไม่บ่อย” หยวนไป๋เจียนเอ่ย เพราะเห็นว่าเจ้าลูกหมาป่าพวกนี้ตัวผอมแห้งหิวโซ

“ข้าก็อยากจะมาบ่อย ๆ แต่เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ข้าออกมาไม่ได้” หากนางแข็งแรงต่อให้ลมหนาวรุนแรงแค่ไหน นางก็ฝ่าออกมาได้

“แล้วทำไมเจ้าไม่รับมันไปอยู่ด้วย” หยวนไป๋เจียนมองใบหน้าเล็ก ๆ ของนาง อากาศยิ่งเย็นขึ้นสายลมเย็นพัดผ่านจนแก้มของนางแดงราวกับผลผิงกั่ว

“ก็ไม่ได้อยู่ดี ข้าคิดว่าสักวันหนึ่งแม่ของพวกมันคงจะกลับมารับลูก ๆ ”

หยวนไป๋เจียนรู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของนางส่วนหนึ่ง

“แล้วถ้าแม่มันไม่กลับมาล่ะ เจ้าจะปล่อยให้มันตายอยู่ตรงนี้งั้นหรือ”

“เอ่อ...” นางไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น “ถ้าอีก 3 วันแม่ของมันไม่มาจริง ๆ ข้าก็จะให้คนมาพามันกลับไปที่เผ่า” หลังจากเล่นกับเจ้าตัวน้อยตรงแล้วนั้น หนานรั่วซีก็ยืนขึ้นพูดคุยกับเขา

ใบหน้างดงามแต่ซีดเซียวของนาง หยวนไป๋เจียนรู้สึกว่านางช่างไม่มีเสน่ห์แบบสตรีเอาเสียเลย

“ไม่ใช่ว่าแม่ของเจ้าพวกนี้กลายเป็นเสื้อคลุมของเจ้าไปแล้วหรือ” เขาสังเกตเห็นเสื้อคลุมบนตัวนาง เสื้อตัวนั้นดูก็รู้ว่าเป็นของหมาป่าสีเงิน คนธรรมดาใช่ว่าจะหามาได้ง่าย ๆ เขาเดาว่านางน่าจะเป็นพวกราชนิกุลของที่นี่

“ย่อมไม่ใช่ เจ้าพวกนี้เป็นพันธุ์เล็ก รูปร่างของมันไม่พอจะถลกหนังมาทำเสื้อคลุมหรอก” นางพูดตามความเป็นจริง

"ไม่ใช่ก็ดีแล้ว”

ตอนแรกก็รู้สึกเขาหล่อดี ผิดจากคนในเผ่าของนาง แต่ตอนนี้ท่าทางเย่อหยิ่งของเขามันลดทอนความหล่อของเขาลงไปเยอะ นางลอบเบ้ปากในใจ

“องค์ชาย!! พวกเราต้องไปแล้ว หากช้ากว่านี้จะเลยเวลา” ผู้ชายชรามีอายุคนหนึ่งร้องเตือน

หนานรั่วซีมองเขา ท่าทางคนผู้นั้นยังเป็นกังวลเรื่องนางกับพวกลูกหมาป่าพวกนี้

“เจ้าไปเถอะไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ข้าจะเอาผ้าห่มกับอาหารมาให้พวกมันอีก”

“แล้วม้าของเจ้า มันหนีไปแล้ว” ดูท่านางจะเข้าใจผิดคิดว่าเขากังวลใจเรื่องพวกลูกหมาป่า แต่เขากังวลเรื่องนางต่างหาก ม้าสีหมอกของนางตกใจหนีหายไปตั้งแต่ต้นนางจำไม่ได้หรือ

หนานรั่วซีเองก็เพิ่งนึกขึ้นได้เช่นกันว่าม้าของนางหนีไปแล้ว

“งั้นจะทำอย่างไรดี”

หยวนไป๋เจียนส่งมือให้นาง “งั้นไปด้วยกันเถอะ ให้ข้าไปส่งเจ้าที่บ้าน”

คนตัวเล็กอ้ำอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ตอนแรกก็คิดว่าจะกลับเอง แต่เมื่อนึกถึงระยะทางแล้วยอมไปกับเขาก็ได้ นางส่งมือให้หยวนไป๋เจียน ลักษณะของคนทั้งคู่บนหลังม้าตอนนี้จึงดูคล้ายกับคู่รักก็ไม่ปาน

“บ้านเจ้าอยู่ที่ไหน”

เป็นเรื่องที่นางอ้ำอึ้งอีกเช่นกัน นางไม่อยากให้เขารู้ว่าบ้านนางอยู่ที่ไหน และรู้สถานะของนาง

“......”

แค่เรื่องบ้านนางยังไม่ตอบเขา จะให้เขาไปส่งที่ไหนนางก็อ้ำอึ้ง แต่เมื่อคิดถึงเสื้อคลุมหมาป่าสีเงินล้ำค่าตัวนั้น เอานางไปย่อนไว้หน้าพระราชวังของแคว้นซีตันน่าจะได้ละมั้ง

“งั้นข้าส่งเจ้าที่หน้าวังของแคว้นซีตัน”

“มะ ไม่ได้” นางละล่ำละลัก “ส่งข้าที่ทางเข้าเมืองก็พอ ที่เหลือข้าไปต่อเองได้

“อ้อ”

สนทนากันเสร็จหยวนไป๋เจียนก็รีบควบม้าไปในทันที

ความรู้สึกนี้นางก็บอกไม่ถูก แม้แต่กับพี่ชาย รั่วซีเองก็ไม่เคยขี่ม้าตัวเดียวกันและไม่เคยใกล้ชิดชายใดขนาดนี้มาก่อน คนตัวเล็กนั่งตัวเกร็ง ไม่กล้าขยับเขยื้อน

เมื่อใกล้ชิดนางขนาดนี้ เขาได้กลิ่นยาสมุนไพรหอมเย็นจากตัวนาง ไม่ใช่กลิ่นเครื่องหอมจากดอกไม้ดังเช่นสตรีทั่วไป ดูท่านางไม่ใช่คนที่มีร่างกายแข็งแรงกินยาทุกวันเช่นนี้ทำให้สมุนไพรพวกนั้นเข้าไปผสานกับร่างกายของนางจึงเกิดเป็นกลิ่นหอมประหลาด

กลุ่มอาชาของหยวนไป๋เจียนเคลื่อนตัวไปจนถึงทางเข้าเมือง

รั่วซีเห็นเช่นนั้นจึงร้องเรียกให้เขาปล่อยนางลง

“คุณชายปล่อยข้าลงได้แล้ว”

“ให้ข้าไปส่งถึงบ้านเถอะ” เขาไม่ฟังคำเรียกร้องของนาง

“แล้วท่านรู้หรือว่าบ้านข้าคือที่ไหน” นางเงยหน้ามองหน้าเขา

เห็นใบหน้าเขาเพียงด้านข้างหนานรั่วซีก็รู้สึกหัวใจเต้นระรัว เขาหล่อเกินไป เกินไปจนทำให้นางรู้สึกหวั่นใจ

“ไม่ใช่พระราชวังแคว้นซีตันหรอกหรือ” เขาพูดหยั่งเชิง

“ห๊า ท่านรู้ได้อย่างไร” นางตกใจที่เขารู้ความลับของนาง

“หึ ข้าก็พูดไปเรื่อย เป็นเรื่องจริงสินะ” เขาส่งเสียงหึในลำคอ “องค์หญิงออกมาเที่ยวเล่นเช่นนี้ รู้หรือไม่ว่าไม่ปลอดภัย”

“ก็ไม่เคยมีวันไหนไม่ปลอดภัย” นางทำหน้าบูดบึ้งที่เขารู้ความลับของนาง นางอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยรู้สึกสักครั้งว่าสถานที่แห่งนี้เป็นอันตราย