เอาคืนสหายชั่ว 1.1

บทที่ 6 เอาคืนสหายชั่ว

ไป๋หนิงเฟิ่งปรายตามองสหายเล็กน้อย ทว่าไม่ให้ฝ่ายนั้นรู้ตัว เนื่องจากนางต้องการเล่นงานสหายคนนี้ ถึงแม้ว่าบ้านของหลี่ชุยผิงมีฐานะร่ำรวยและเป็นจวนเสนาบดี แต่ทุกครั้งที่ออกมาเดินเล่นหรือซื้อของด้วยกัน กลับกลายเป็นให้นางจ่ายทั้งนั้น

คราวนี้มาดูกันเถิดว่า ต่อจากนี้ใครกันแน่เป็นฝ่ายเสียหน้า!

หลี่ชุยผิงยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาคล้องแขนสหาย แล้วเอ่ยอย่างดีใจ “ถ้าเช่นนั้นเราสองคนไม่ต้องคิดมากแล้ว ไปร้านขายเครื่องประดับกันดีกว่า ข้าอยากซื้อเครื่องประดับสักชุดสองชุด”

“อืม ถ้าเจ้าอยากซื้อ ข้าจะไปกับเจ้า” ไป๋หนิงเฟิ่งตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทว่าเน้นคำว่าอยากซื้อ สายตาหันไปสบกับสาวใช้คนสนิทเพื่อส่งสัญญาณบางอย่างให้

จากนั้นพวกนางจึงพากันเดินไปทางร้านขายเครื่องประดับทันที

ร้านเครื่องประดับซินหรง

ภายในร้านมีลูกค้ามากมายที่เข้ามาดูสินค้าและเลือกซื้ออย่างที่ต้องการ เมื่อลูกจ้างสาวในร้านเห็นว่าไป๋หนิงเฟิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับคุณหนูหลี่ จึงได้รีบเดินมาทักทายอย่างนอบน้อม

“คุณหนูไป๋ คุณหนูหลี่ เชิญเจ้าค่ะ วันนี้ทั้งสองต้องการสิ่งใดเจ้าคะ” ใบหน้าของนางยิ้มแย้ม ไม่คิดดูหมิ่นไป๋หนิงเฟิ่งตามข่าวลือ

“วันนี้ข้ามาเป็นเพื่อนกับคุณหนูหลี่เพียงเท่านั้น นางอยากได้เครื่องประดับศีรษะสักสองสามชุดน่ะ เจ้ามีชิ้นใดมาแนะนำนางหรือไม่เล่า”

ไป๋หนิงเฟิ่งเอ่ยอย่างออกตัว ก่อนจะบอกความต้องการของสหาย สายตาก็มองไปรอบ ๆ เพื่อหาดูว่า จะมีสิ่งใดเหมาะกับสหายตนเองหรือไม่

“ดียิ่งนัก วันนี้คุณหนูทั้งสองเหมือนรู้ว่า ทางร้านมีสินค้าเข้ามาใหม่ เช่นนั้นข้าจะพาไปดูนะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นก็ดีเลย พาข้าไปดูหน่อย หากเครื่องประดับเหมาะสมกับข้า ข้าจะซื้อ มีกี่ชิ้นก็ซื้อทุกชิ้น”

หลี่ชุยผิงกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจ นางไม่ได้กังวลเรื่องเงินเลยแม้แต่น้อย นั่นก็เป็นเพราะว่าต่อให้นางจะซื้อเครื่องประดับกี่ชิ้น และแพงสักเพียงใด สหายหน้าโง่อย่างไป๋หนิงเฟิ่ง ย่อมเป็นคนจ่ายเงินพวกนี้อยู่แล้ว

“หากถูกใจข้าจริง ข้าจะให้เงินพิเศษเจ้าด้วย”

นางยังคงเอ่ยอย่างยินดี

“เช่นนั้นหรือเจ้าคะคุณหนูหลี่ ท่านมีใบหน้างดงามและยังใจดียิ่งนัก มาทางนี้เจ้าค่ะ” คนขายเครื่องประดับยินดีมากที่รู้ว่าตนเองนั้นจะได้เงินพิเศษ จึงพูดชมเชยและรีบเดินนำพวกนางไปดูสินค้ามาใหม่

และเมื่อมาเห็นเครื่องประดับที่คนขายเอาออกมาให้ดู ก็ถูกใจหลี่ชุยผิงมาก นางแทบไม่ต้องเอามาเทียบกับศีรษะ ก็รีบบอกว่าต้องการเครื่องประดับพวกนี้ทั้งหมด

นั่นทำให้คนขายและหลงจู๊ของร้านยิ้มกว้าง และรู้สึกพึงพอใจที่สินค้าขายออก เนื่องจากว่าเครื่องประดับที่มาใหม่ชุดนี้ล้วนมีราคาแพง หากไม่ใช่คุณหนูลูกหลานคนมีเงิน ย่อมไม่สามารถเอื้อมถึงกับราคาที่นายท่านตั้งไว้

“ข้าอยากได้ปิ่นปักผมอีกสักสามสี่อัน เจ้าลองเอามาให้ข้าดูหน่อยซิ หากถูกใจข้าก็จะซื้อเช่นกัน” หลี่ชุยผิงมองเครื่องประดับที่ละลานตาไปหมดด้วยความรู้สึกพึงพอใจ ไป๋หนิงเฟิ่งยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างพึงพอใจเช่นกัน นางอยากรู้เหลือเกินว่า หากนางไม่หยิบยื่นเงินให้ และไม่ยินดีที่จะจ่ายเงินค่าเครื่องประดับเหล่านี้ สหายชั่วคนนี้จะทำอย่างเช่นไร นี่ไม่เท่ากับเป็นการสร้างความอับอายยิ่งกว่านางหรอกหรือ

“หนิงเฟิ่ง เจ้าลองดูสิว่า ปิ่นอันนี้เหมาะกับข้าหรือไม่” หลี่ชุยผิงหันมาถามสหายขณะที่เอาปิ่นมาปักไว้ที่ผมของตนเอง ด้านหน้าก็มีกระจกทองเหลืองให้มอง แต่ถึงอย่างไรก็อยากถามสหายโง่คนนี้

“เจ้าเป็นสตรีที่งดงาม ไม่มีเครื่องประดับชิ้นไหนไม่เหมาะกับเจ้าหรอก หากเจ้าต้องการชิ้นไหน เจ้าก็ซื้อได้เลย ตระกูลหลี่ของเจ้าก็ร่ำรวยมาก”

ไป๋หนิงเฟิ่งเยินยอกล่าวอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วยังกล่าวย้ำเรื่องที่ให้ซื้อเครื่องประดับและความร่ำรวยของตระกูลหลี่ หากอีกฝ่ายหยุดคิดสักนิดก็จะรู้ว่านางไม่ได้เป็นคนจ่ายให้

“เจ้านี่ช่างเป็นสหายรักที่รู้ใจของข้าเสียเหลือเกิน แต่อย่าชมกันไปมากกว่านี้เลย ข้าก็อายเป็นนะ” นางมีท่าที่เขินอายเล็กน้อยที่ถูกชม ไม่มีสตรีนางใดหรอกรู้สึกแย่ หากมีคนมากล่าวเยินยอตัวเองต่อหน้าผู้คนเช่นนี้

หลี่ชุยผิงเลือกปิ่นปักผมได้สามชิ้น และยังมีเครื่องประดับอย่างอื่นอีกสองสามอย่าง ก่อนจะบอกให้คนขายห่อให้

“คุณหนูหลี่จะรับกลับไปเอง หรือว่าจะให้ทางร้านส่งไปที่จวนตระกูลหลี่เจ้าคะ” หญิงที่เป็นคนขายของร้านถามอย่างยิ้มแย้ม เนื่องจากที่ผ่านมาคุณหนูสกุลหลี่ผู้นี้ มีทั้งรับของกลับเองและบางครั้งก็ให้ร้านไปส่งที่จวน

“ประเดี๋ยวข้ารับกลับไปเองดีกว่า เจ้ารีบไปห่อให้ข้าเถิด” หลี่ชุยผิงบอกด้วยใบหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้ม เพราะพอใจที่วันนี้ได้เครื่องประดับไปหลายชิ้น

“เจ้าค่ะคุณหนู โปรดรอสักครู่นะเจ้าคะ”

หญิงคนขายรีบตอบรับ ก่อนจะรีบเดินไปจัดการห่อเครื่องประดับทั้งหมด ไม่นานนางเดินกลับมาพร้อมกับกล่องใส่เครื่องประดับทั้งหมด แล้วยื่นให้หลี่ชุยผิง

“นี่ค่ะเครื่องประดับทั้งหมด คุณหนูจะจ่ายเงินเลย หรือจะให้ส่งรายการไปเก็บที่จวนเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างอ่อนน้อม สายตาจับจ้องไปที่หลี่ชุยผิง