บทที่ 2

ซ่งสือเวยปิดประตู ใส่ที่อุดหู ไม่อยากฟังเสียงครึกครื้นด้านนอกอีก

ในเมื่อเธอตัดสินใจกลับไปแต่งงาน งานที่นี่ก็ต้องลาออก แต่เธอก็ยังอยากทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จ เพื่อพยายามไม่สร้างปัญหาให้คนอื่น

เธอนั่งอยู่หน้าหน้าต่างที่สูงจากเพดานจรดพื้น จัดการงานที่เหลืออยู่เพียงลำพัง

ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างลับขอบฟ้า ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง

ซ่งสือเวยถอดที่อุดหูออก ยืนขึ้นขยับร่างกาย ทำงานอยู่นานขนาดนี้ ในที่สุดงานก็เสร็จแล้ว

ที่ชั้นล่างเงียบสนิทแล้ว

เธอเปิดโทรศัพท์ตามความเคยชิน เพื่อผ่อนคลาย

ทันใดนั้นเองก็มีข้อความจากเซี่ยงหานปรากฏขึ้น ซ่งสือเวยกดเข้าไปตามสัญชาตญาณ

‘ทำไมนายไม่กดไลก์โพสต์ของฉัน?’

ข้อความนี้เพิ่งส่งมาได้แค่หนึ่งนาที เธอก็ส่งมาอีกข้อความหนึ่ง

‘ขอโทษ พี่เวยเวย ฉันส่งผิด พี่อย่าโกรธฉันเลยนะ?’

ซ่งสือเวยเปิดไทม์ไลน์ของเธอ อยากเห็นว่าตกลงเธอโพสต์อะไร

สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือภาพตารางเก้าช่อง

ในภาพล้วนเป็นของขวัญที่ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อมอบให้

ชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีชมพูฟูฟ่องแสนงดงามตัวหนึ่ง ราวกับก้อนเมฆสีชมพูก้อนหนึ่ง

เพื่อให้เข้ากับชุดกระโปรง ลู่อวิ๋นเซินยังมอบรองเท้าส้นสูงคริสตัลสั่งทำพิเศษคู่หนึ่งให้ คริสตัลส่องแสงเป็นประกายงดงาม ดูหรูหราเป็นอย่างมาก

และรถสปอร์ตสีแดงคันนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นฉีซื่อที่มอบให้

ภาพตรงกลาง เซี่ยงหานยืนอยู่ระหว่างลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อ แขนทั้งสองข้างจับผู้ชายทั้งสองคนไว้ ขณะที่ยิ้มหวาน

คำบรรยายภาพ ‘เย่ วันนี้ฉันได้เป็นเจ้าหญิงสักครั้งแล้ว~’

ซ่งสือเวยรู้ว่า เซี่ยงหานจงใจส่งข้อความมา เพราะอยากให้เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงทนเห็นท่าทีเสแสร้งแบบนี้ไม่ได้ ทั้งยังไม่อาจทนเห็นลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อเอาของที่เป็นของเธอ มอบให้เซี่ยงหานซึ่งเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงหนึ่งเดือน

อย่างไรก็ตาม เธอในตอนนี้กำลังจะจากไปแล้ว เป็นธรรมดาที่จะไม่สนใจเรื่องพวกนี้

เธอใช้ปลายนิ้วแตะหน้าจออย่างไม่ใส่ใจ สัญลักษณ์กดไลก์หัวใจสีแดงก็สว่างขึ้น

นับจากนี้ไป เธอกับลู่อวิ๋นเซินและฉีซื่อเป็นแค่เพื่อนธรรมดา การตัดสินใจอันยากลำบากนี้ส่งต่อให้เซี่ยงหานแล้ว

วันรุ่งขึ้น ซ่งสือเวยก็ไปลาออกที่บริษัท

หลังกลับมาที่บ้าน เธอก็เอารูปทั้งหมดของทั้งสามคนออกมาจัดเรียง

พวกเขารู้จักกันมายี่สิบกว่าปีแล้ว รูปที่ถ่ายด้วยกันมีมากมายนับไม่ถ้วน เต็มอัลบั้มหนาสิบกว่าเล่ม

เมื่อเปิดออก ในนั้นมีภาพที่ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อมาเล่นกับเธอที่บ้านตอนยังเด็ก มีภาพที่ทั้งสามคนได้รับรางวัลด้วยกันตอนมัธยมต้น มีภาพที่ทั้งสามคนไปเที่ยวด้วยกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย...

ซ่งสือเวยพลิกดูทีละแผ่น ความทรงจำเหล่านี้ลึกซึ้งมากราวกับยังชัดเจนมาจนถึงตอนนี้

เพียงแต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญอีกแล้ว

เธอจุดไฟทีละรูป หลังจากนั้นก็ทิ้งลงในถังขยะ จนกลายเป็นกองไฟเล็ก ๆ กองหนึ่ง

เปลวไฟกลืนกินภาพถ่ายไม่หยุด สุดท้ายก็เหลือเพียงเถ้าถ่าน

ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อทยอยกลับมา ก็เห็นฉากนี้เข้าพอดี

หลังจากเห็นชัดเจนว่าเธอกำลังทำอะไร ลู่อวิ๋นเซินก็รีบสาวเท้ายาวเดินเข้ามา น้ำเสียงฟังดูสั่นเครือเล็กน้อย “เธอทำอะไรน่ะ!”

ซ่งสือเวยเหลือบมองเขา น้ำเสียงสงบนิ่ง “ไม่ได้ทำอะไร เห็นว่าภาพพวกนี้ขึ้นราแล้ว ก็เลยเผาทิ้ง”

ฉีซื่ออยากจะแย่งภาพที่เหลือในมือของซ่งสือเวยมาโดยไม่รู้ตัว คาดไม่ถึงว่าเธอจะจงใจสะบัดมือ ทำให้ภาพที่เหลือถูกโยนเข้าไปในกองไฟโดยตรงทั้งหมด

ไฟลุกไหม้อย่างรวดเร็ว ไม่ให้โอกาสพวกเขาได้แก้ไขสิ่งใด

ฉีซื่อยังพยายามยื่นมือออกไปหยิบภาพที่ยังไม่ถูกเผาไหม้โดยสมบูรณ์ แต่กลับถูกความร้อนเผาจนต้องดึงมือกลับ

“ต่อให้ขึ้นราก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเผาทิ้งเลย ภาพพวกนี้ล้วนเป็นความทรงจำทั้งนั้น!”

เขาพูดอย่างปวดใจ ขณะที่เบ้าตาแดงก่ำขึ้นมาด้วยความวิตก

ลู่อวิ๋นเซินก็มองกองไฟอย่างเจ็บปวด แต่กลับไม่อาจทำอะไรได้

เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งสือเวยก็รู้สึกตลกอยู่บ้าง เธอที่มีชีวิตยังยืนอยู่ตรงนี้ แต่พวกเขากลับทำร้ายเธอเพื่อเซี่ยงหานได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนนี้แค่รูปถ่ายกองหนึ่ง พวกเขากลับมีท่าทีเจ็บปวดแบบนี้

ทันใดนั้นเธอก็สงสัยขึ้นมา หากรู้ว่าเธอตัดสินใจกลับไปแต่งงาน ทั้งสองคนนี้จะมีปฏิกิริยาอย่างไรกันนะ