Masuk
“เกลียดเกมนี้ชะมัด!!” ฉัน..เข้ามาเป็นสาวใช้ได้ยังไงไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันเข้ามาแล้ว..ไหนบอกจะพาไปเล่นเซิฟวีไอพี แล้วทำไมฉันถึงเข้ามาอยู่ในเกมได้ล่ะเนี่ย!! “คุณผู้เล่นไม่สามารถซื้อไอเท็ม “เปลี่ยนบทบาทได้นะครับ” คุณผู้เล่นจะต้องมีเงิน 300,000,000 ก่อน” นั่นราคาหรือว่ารหัสสินค้ากันนะ..และเมื่อฉันหันไปมองจำนวนเงินของตัวเองที่ด้านล่างก็พบว่าฉันมีเงินอยู่ 20 เหรียญทอง.. นอกจากเป็นสาวใช้แล้วต้องจนอีกเหรอวะเนี่ย! “จีเซล เจ้ามัวทำอะไรอยู่ ท่านเคาน์เรียกตั้งนานแล้วเจ้าควรจะรีบไปก่อนจะโดนบ่นอีกนะ” ถึงไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่แต่ผ่านมาห้าวันแล้วหลังจากที่ฉันเข้ามาในเกมนี้ เป็นห้าวันที่ยาวนานราวกับห้าปีเลย.. เรื่องมันเกิดจากการที่ฉันไปซื้อเกมเสมือนจริงมาเล่น เพราะเบื่อเกมจีบหนุ่มก็เลยลองซื้อเกมแนวปกป้องตัวเอกและเอาตัวรอดมา เกมนี้ไม่มีนางเอกแต่มีตัวละครต่างๆ ที่ให้เราได้เลือกสวมบทบาทเพื่อปกป้องตัวละครที่เรารัก อีกทั้งยังสามารถเลือกตัวเอกได้ด้วย แต่ทว่าตัวร้ายนั้นมีเพียงผู้เดียวเท่านั้น..ไม่ว่าจะเลือกตัวละครไหน เลือกบทบาทที่สวมแบบใด ก็จะมีแค่ท่านเคาน์ฟาเบียนเท่านั้นที่เป็นตัวร้าย ฉันไม่รู้ว่าที่เกมไม่มีตัวร้ายอื่นเพราะพวกเขาเอางบไปทุ่มเทให้กับใบหน้าที่แสนจะเลอเลิศของท่านเคาน์หมดหรือว่ายังไง ทว่าการเป็นตัวร้ายเพียงตัวเดียวของเกมนี้มันทำให้ฟาเบียนแข็งแกร่งในแบบที่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเอาชนะเขา เขาเกิดในตระกูลที่ทำสัญญากับปีศาจ ทายาทตระกูลซากอสจะต้องสังหารผู้คนที่ปีศาจเลือกทุกเดือน เพื่อเป็นเครื่องเซ่นไหว้..แลกมากับพลังอำนาจที่ยากจะมีผู้ใดเทียบเคียง แน่นอนว่าฉันพึ่งเล่นได้แค่สองด่านแรกเท่านั้น มันยังไม่เข้าเนื้อเรื่องหลักเลยด้วยซ้ำ..ฉันก็เลยไม่รู้วิธีที่จะเอาชนะฟาเบียนเลยยังไงล่ะ นี่มันยากชะมัดเลย แถมทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับเขา..ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังมีแมลงและหนอนไต่อยู่บนร่างกาย มันกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก.. “วันนี้ก็มาช้าอีกแล้วนะจีเซล หรือว่าข้าควรจะย้ายให้เจ้าเข้ามานอนในห้องนี้ดี เจ้าจะได้รู้จักหน้าที่ของตัวเอง” อันที่จริงเขาไม่ควรย้ายเธอเข้ามา แต่ควรย้ายเธอไปทำหน้าที่อื่นต่างหากล่ะ มีสาวใช้มากมายที่มีฝีมือในการรับใช้อย่างดีเยี่ยมมากกว่าเธอหลายเท่าแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงชี้นิ้วมาที่เธอ “ขออภัยด้วยค่ะท่านเคาน์..” ฉันก้มหน้าลงก่อนจะสวมเสื้อกั๊กสีเทาให้เขา มือทั้งสองข้างยังคงสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว ถึงจะผ่านมาห้าวันแล้วแต่ทว่าปฏิกิริยาทางร่างกายของฉันมันไม่ดีขึ้นมาเลย.. ฉันกลัวเขา...กลัวจนอยากจะวิ่งหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด “ข้าเกลียดคำขอโทษที่ไม่ได้มาจากใจจริงๆ แล้วก็..คืนนี้ข้าจะกลับดึก แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อข้ากลับมาเจ้าจะต้องเตรียมน้ำอุ่นรอเอาไว้..หากครั้งนี้ทำพลาดข้าจะไม่ให้อภัยแล้วนะจีเซล” ฉันก้มหน้าลงอีกครั้งเพื่อรับคำสั่งนั้น “ขอบคุณนายท่านที่เมตตาค่ะ” สายตาของฟาเบียนตวัดไปมองใบหน้าสาวใช้ส่วนตัวของเขาครู่หนึ่ง เขาหยิบซิการ์ขึ้นมาจุดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนี้ และหลังจากที่เขาเดินออกไปงานของเธอก็จะเริ่มต้นขึ้นในทันที “..เพราะท่านเคาน์ชอบสูบซิการ์ เจ้ามีหน้าที่ที่จะต้องทำให้ห้องนอนของนายท่านไม่มีกลิ่นซิการ์ที่แรงมากจนเกินไป มันเกี่ยวพันกับสุขภาพของนายท่านด้วย” โห..ต่อให้พยายามทำให้ห้องไม่มีกลิ่นแค่ไหนแต่เพราะหมอนั่นสูบซิการ์จัดขนาดนั้น ไม่ต้องถงต้องถามถึงสุภาพแล้วมั้ง “นายท่านไม่ชอบนอนบนผ้าปูที่ยับหรือว่าใช้แล้ว เจ้าจะต้องซักและเปลี่ยนผ้าปูทุกวัน รวมไปถึงเปลี่ยนผ้าคลุมเตียงทุกสัปดาห์ด้วย ดอกไม้ในห้องนี้จะต้องไม่มีกลิ่นเพราะนายท่านไม่ชอบกลิ่นของดอกไม้..แล้วก็...” อีกมายมายที่ฉันจะต้องทำในฐานะสาวใช้ส่วนตัว คุณพ่อบ้านคอลตันให้คำแนะนำอย่างดีเยี่ยมต่อสาวใช้มือใหม่อย่างฉัน “และแน่นอนเพราะเจ้าได้รับเลือกให้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของนายท่าน เรื่องเงินเดือนของเจ้าจะถูกปรับเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย” และนี่คือหนึ่งในเรื่องราวดีๆ ที่ได้รับมาตลอดระยะเวลาห้าวันที่อยู่ที่นี่ หลังจากที่จีเซลทำงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอก็มานั่งที่สวนด้านหลังซึ่งไม่ค่อยมีใครผ่านไปผ่านมามากนัก จีเซลคิดว่าเธอควรจะเข้าใจระบบเกมนี่ซะก่อน ในร้านค้ามีอะไรขายบ้างนะ ถ้าจำไม่ผิดมันควรจะต้องมีระบบฝึกสอนอาชีพด้วยสิ “ระบบฝึกสอนอาชีพสำหรับมือใหม่ ทำภารกิจเพื่อเลื่อนขั้นความสามารถของคุณกันเถอะ!” นี่แหละที่ฉันกำลังตามหา! “รับใช้เจ้านายให้ได้รับความพึงพอใจ จะเพิ่มค่าอาชีพของคุณได้ห้าหน่วยครับ หากเลื่อนขั้นเป็นสาวใช้มืออาชีพจะได้รับเงินเดือนที่มากขึ้นและที่พักที่ดีขึ้นด้วย” ว้าว..แสดงว่าฉันจะต้องทำให้อีตาตัวร้ายนั่นพอใจอย่างนั้นสินะ..ว่าแต่มันควรจะทำแบบไหนดีล่ะ เพราะทุกวันนี้แค่มองหน้าฉันก็ตัวสั่นไปหมดแล้ว “ทางระบบจะส่งของกล่องสุ่มไอเท็มให้คุณผู้เล่นนะครับ เพื่อให้การเล่นเกมนี้มีประสิทธิภาพมากขึ้น” “ยินดีด้วยคุณได้รับ 2 กล่องสุ่มไอเท็ม” ฉันยกมือขึ้นมาจิ้มลงไปบนคำว่าสุ่ม ก่อนจะตั้งใจอธิษฐานเพื่อให้ระบบสุ่มออกมาดีๆ แบบไม่เกลือ “ยินดีด้วย คุณได้รับ 2 ทักษะอ่านใจ และ 2 วาจาอ่อนหวาน” ทักษะอ่านใจนั้นสามารถใช้อ่านความคิดของคนอื่นได้ และวาจาอ่อนหวาน เป็นการพูดเพื่อทำให้ผู้อื่นคล้อยตาม เออ..สองอันนี้ดูไม่เกลือแฮะ และเพื่อให้ฉันได้เข้าใจท่านเคาน์มากยิ่งขึ้นคืนนี้ฉันควรจะใช้ทักษะอ่านใจสักครั้ง! . . “......” “น้ำอุ่นค่ะ ที่สำคัญมากกว่านั้นฉันเตรียมดอกไม้ลอยเอาไว้ให้ด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะเพราะว่าดอกไม้พวกนี้ไม่มีกลิ่นเลย..” ฟาเบียนพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยินยอมให้เธอถอดเสื้อของตัวเองออก “รสนิยมห่วยชะมัด” “นั่นเจ้าว่าข้าอย่างนั้นหรือฟาเบียน” หัวใจของจีเซลเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเธอได้ยินเสียงพูดคุยที่มันเกิดจากความคิดของฟาเบียน..นั่นเขากำลังคุยกับปีศาจอย่างนั้นหรือ? “มีสตรีอีกมากมายที่งดงามและเก่งกาจมากกว่า..” “เพราะดวงตาของเจ้ามันมีแต่ความแค้นที่บดบังนะสิ สตรีผู้นี้พิเศษมากกว่าสตรีทุกคน เจ้าแค่มองไม่เห็นเท่านั้นเอง” ฟาเบียนส่งเสียงร้องหึในลำคอ ราวกับว่าเขากำลังขบขันในสิ่งที่ปีศาจคนนี้กล่าวออกมา “แล้วเจ้าต้องการให้ข้าสังหารนางเมื่อไหร่ล่ะ” ความคิดนั้นดังขึ้นมาพร้อมกับสายตาของฟาเบียนที่กำลังจ้องมองไปที่จีเซลด้วยความรู้สึกอยากกระหาย “นั่นสินะ เมื่อไหร่ดีล่ะฟาเปียน?” ฟาเบียนแค่นหัวเราะเมื่อเขามองเห็นร่องรอยความหวาดกลัวบนใบหน้าของสาวใช้คนใหม่ “คืนนี้เลยเป็นไง..แค่สาวใช้คนใหม่ตายไปสักคนไม่มีใครสนใจหรอก” วะ..ว่าไงนะ! แสดงว่ามนุษย์ที่ฟาเบียนต้องฆ่าเพื่อถวายให้แก่ปีศาจคือเธองั้นเรอะ!!
เลดี้จัสมิน แห่งตระกูลซากอส สตรีงดงามผู้ถอดแบบมาจากมารดา และสง่าดังเช่นบิดาเธอมีน้องชายสองคน แต่ทว่าสิ่งที่จัสมินไม่เข้าใจคือทำไม..เธอจะต้องมาฝึกดาบกับน้องชายด้วยนะ“ฟังพ่อนะจัสมิน ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรีแต่ทว่าเจ้าก็สามารถแข็งแกร่งได้ เจ้าจะต้องปกป้องดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต่อให้พ่อไม่อยู่หรือว่าเจ้าต้องอยู่ตามลำพัง เจ้าก็จะต้อง..เข้มแข็งนะลูกรัก”จัสมินไม่เข้าใจที่ท่านพ่อกล่าวเท่าไหร่นัก แต่ทว่าตัวเธอเองนั้นก็ชื่นชอบการฟันดาบมากๆ เลยล่ะราวกับว่าชาติที่แล้วเธอเคยเป็นนักดาบที่เก่งกาจมาก่อน ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครเธอล้วนแล้วแต่เอาชนะได้ทั้งหมด“ท่านแม่..พบเจอท่านพ่อได้อย่างไรหรือคะ?”จีเซลที่กำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลูกสาวของเธอเอ่ยถามถึงเรื่องนั้น เธอมองหน้าของอันนาก่อนจะหัวเราะออกมา“เดิมทีแม่เป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น แม่คือสาวใช้ส่วนตัวของท่านพ่อ และ..ความรักมันเริ่มต้นขึ้นตรงนั้น”จัสมินกะพริบตาปริบๆ“ท่านพ่อแอบชอบท่านแม่ก่อนอย่างนั้นหรือคะ”ในชีวิตของจัสมินสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอยังไม่เคยพบเจอสตรีใดที่งดงามเท่าท่านแม่มาก่อนเลย“ผิ
“ยินดีด้วยนะคะเลดี้อาเรีย”สองปีหลังจากนั้นงานอภิเษกขององค์รัชทายาทและเลดี้อารีเอนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่จีเซลเริ่มสนิทสนมกับเลดี้อาเรียตั้งแต่หลังงานแต่งงานของเธอ อาจจะเพราะเธอไปมาหาสู่กับเดเมี่ยนบ่อยจึงทำให้ได้พบเจอกับอาเรียบ่อยไปด้วย“ข้าสวยแล้วใช่ไหมจีเซล ให้ตายสิข้าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องผิดพลาดอะไรในพิธีอภิเษกหรือไม่”อาเรียเป็นกังวลมากทีเดียว คราแรกที่จีเซลพบเห็นอาเรีย เธอมองว่าสตรีผู้นี้มีความมั่นใจในแบบที่จะต้องเป็นสตรีที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดอย่างแน่นอนทว่าในความจริงอาเรียไม่เกรงกลัวใครเลยนอกจากองค์รัชทายาท จะเรียกว่าเกรงกลัวก็คงไม่เหมาะเพราะว่ามันคือความเกรงใจมากกว่าอีกฝ่ายเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้ซึ่งจะได้ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในอนาคต ฉะนั้นแล้วการที่อาเรียกำลังตื่นตระหนกนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรอก“ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยค่ะ ในเรื่องความงดงามนั้นเลดี้งดงามมากกว่าใครๆ อยู่แล้ว ในครั้งที่ข้าแต่งงานกับท่านเคาน์ ข้าจำได้ว่าในช่วงเวลาที่ข้าควงแขนของเดเมี่ยน ข้าไม่ได้มองแขกในงานหรือว่าผู้ใดเลย ถึงแม้ว่าท่านฟาเบียนจะยืนอยู่ไกลมากพอสมควรแต่ทว่าสายตาของข้านั
“ยินดีด้วยนะคะท่านเคาน์ ในตอนนี้เคาน์เตสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ”วันเวลาผ่านไปไวมากกว่าที่คิดเอาไว้ เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ฟาเบียนเปิดเผยอย่างเป็นทางการโดยไม่คิดปิดบังว่าเขาตกหลุมรักสาวใช้ผู้หนึ่ง และอยากแต่งงานกับนางเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้วแน่นอนว่าทันทีที่ข่าวลือนั้นเผยแพร่ออกไป เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงในวงกว้างมากทีเดียวผู้คนในจักรวรรดิต่างมีความคิดเหมือนกันนั่นคือพวกเขาต่างก็อยากจะเห็นใบหน้าของเคาน์เตสที่สามารถหยุดยั้งความเจ้าชู้ของท่านเคาน์ได้ ในวันแต่งงานจึงมีผู้คนมากมายทั้งขุนนางและประชาชนทั่วไปเข้าร่วมงานแต่งอย่างคับคั่งและสิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่าเคาน์เตสผู้นั้น..งดงามจนแทบลืมหายใจ“หากงดงาม เช่นนั้นก็ไม่แปลกหรอกที่จะตรึงใจท่านเคาน์เอาไว้ได้น่ะ”เสียงของชาวเมืองต่างกล่าวถึงในแนวเดียวกัน คือพวกเขาต่างชื่นชมที่ท่านเคาน์ออกมาป่าวประกาศโดยไม่คิดปิดบังว่าเคาน์เตสเป็นเพียงสาวใช้สิ่งที่พิเศษมากไปกว่านั้นคือในวันแต่งงาน บุรุษที่ควงแขนของ เคาน์เตสคือท่านดยุคนิกซ์เดเมี่ยนให้เหตุผลว
ดวงตาที่มีความสามารถตามติดมาตั้งแต่เกิด เดเมี่ยนนั้นสามารถมองเห็นความเป็นจริงได้ทั้งหมด ทั้งเนื้อแท้ของผู้คนและความต้องการอันแรงกล้าของคนนั้นๆ ด้วยสิ่งที่เขามองเห็นจากความต้องการของจอมปีศาจนั่นคือ..ความรักและความโศกเศร้า“ข้าขอถามได้ไหมครับว่าทำไมท่านเคาน์ถึงได้เลือกจีเซลให้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่าน”ฟาเบียนมองหน้าของจีเซลในระหว่างที่เขากำลังกุมมือของเธอเอาไว้แน่น“เพราะจอมมารต้องการนาง..ข้าเลือกนางเพราะจอมมารต้องการชีวิตของนาง”เดเมี่ยนหยักหน้าเบาๆ“ข้าเข้าใจแล้วครับ และเรื่องที่เขาจะเล่าต่อจากนี้ ข้าจะเล่าออกมาตามสิ่งที่ข้ามองเห็นนะครับ ดูเหมือนว่า..จอมมารจะมีความตั้งใจมาตั้งแต่แรกเพื่อให้ท่านทั้งสองรักกัน”จีเซลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่อยากเชื่อในสายตา“ข้าสามารถมองเห็นได้ทุกอย่าง ทั้งความโลภ หลง โกรธ และความรัก แต่ข้ากลับมองจีเซลไม่เห็นถึงความรู้สึกไหนเลย ช่วงเวลาที่ข้ามองเจ้านั้น ข้ารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเจ้ามีความหวังดีในแบบที่ไม่มีใครจะมอบให้ข้าได้เท่ากับเจ้าอีกแล้วในโลกใบนี้”แววตาของจีเซลอ่อนโยนลงเล็กน้อย ที่เขากล่าวออกมานั้นมันไม่ได้ผิดแม้แต่ครึ่งคำเ
เขาผลักเธอออกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเขาจะทนไม่ไหวหากเธอยังคงกระทำเช่นนี้ต่อไปความสุขสมเป็นสิ่งที่ผู้คนต่างปรารถนา แต่ทว่าเขาไม่อาจจะเอาเปรียบเธอ..เขาจับเธอให้คุกเข่าขึ้นมาก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหากลีบดอกไม้สีหวาน แล้วดูดซดน้ำหวานสีใสที่ไหลรินออกมา“อื้อ!!”จีเซลซบใบหน้าลงไปบนหมอนใบใหญ่ ใบหน้าหวานส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ เมื่อเขาละใบหน้าออกจากส่วนนั้น คราบน้ำหวานก็เปรอะเปื้อนที่มุมปาก ตรงนั้นของเธอมันเปียกชุ่มไปหมด ในยามนี้ฟาเบียนไม่ต้องการสิ่งใดแล้วนอกจากว่าเขาอยากจะแทรกกายเข้าหาเขาจับเธอนอนตะแคง ไม่นานก็สอดใส่ท่อนล่างเข้ามาในท่านนั้น เบื้องล่างแนบสนิทเหมือนขาที่ไขว้กันราวกับตัวล็อค“อ๊า!”เสียงร้องครางแสนหวานเปล่งออกมาในทุกครั้งที่ถูกกระทั้นกายเข้าหาอย่างรุนแรง เขากอดก่ายเธอแนบแน่นจนอะไรๆ ก็พากันแนบสนิทไปด้วย ส่วนที่เชื่อมต่อดันลึกแทบทะลุ เข้ากระทุ้งอย่างบ้าคลั่งหลายนาที ก่อนที่น้ำร้อนๆ จะอัดเต็มช่องท้อง ฟาเบียนซุกใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของจีเซลเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกสุดยอดที่หาจากใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอ“..อีกรอบก็แล้วกัน”มันไม่เคยมีครั้งเดียวอยู่แล้วสำหรับเขาน่ะ แต่สำหรับจีเซลแล้วหากเธอสาม
“ขออภัยที่มารบกวนโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านะครับท่านดยุค”คอลตันกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้าเพื่อเป็นการขอโทษที่เขากระทำการอันเสียมารยาท การเข้าพบโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้านั้นมันคือเรื่องที่ไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง“ไม่เป็นไร เจ้าแจ้งแก่ทหารของข้าว่าเจ้ามาส่งจดหมายแทนจีเซล รีบส่งจดหมายนั้นมาให้ข้าสิ”การตัดใจทำได้ยากมากกว่าอะไรทั้งหมด เรื่องนั้นเดเมี่ยนยืนยันด้วยตัวเองเลย เขาลืมจีเซลไม่ลงแต่ทว่าก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ไปหาเธอ“นี่ครับ ข้าขอตัวกลับก่อนนะครับท่านดยุค”เมื่อพ่อบ้านตระกูลซากอสเดินจากไป เดเมี่ยนก็รีบเปิดจดหมายในมือออกมาอ่านในทันที“สวัสดีค่ะท่านดยุค ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทถึงขั้นส่งจดหมายฉบับนี้มาด้วยนะคะ แต่เพราะว่าข้าไม่มีทางอื่นทางใดอีกแล้ว อย่างที่ท่านรู้ว่าท่านเคาน์มีปีศาจตามติดตัวของท่าน แต่ปีศาจตนนั้นไม่ได้เกิดจากความต้องการของท่านเคาน์เลยนะคะ ปีศาจตนนั้นคือสิ่งที่ท่านเคาน์ได้รับสืบทอดมาจากท่านพ่อของเขา และสิ่งที่ข้าอยากจะกระทำในยามนี้คือการร้องขอความช่วยเหลือจากท่านดยุคสักครั้ง หากท่านยินยอมออกหน้าช่วยเหลือ จีเซลผู้นี้จะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย ข้าอยากให้ท่านใช้สาย







