Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2471 - Bab 2480

ฟู่จาวหนิงเห็นว่าถังอู๋เจวี้ยนมา ก็ดีใจมากด้วยเช่นกันนางมีความรู้สึกเหมือนเพื่อนเก่าต่อถังอู๋เจวี้ยนถึงอย่างไรก็มองเขาเป็นเพื่อนออนไลน์ในชาติที่แล้วไปแล้ว"ใช่เลย ฝาแฝด" นางยิ้มๆ ให้ถังอู๋เจวี้ยน "ได้ยินเสี่ยวเยว่บอกว่า ท่านส่งวัตถุดิบยามากมายเข้ามา แล้วยังไม่คิดจะเก็บเงินอีก เช่นนั้นนี่ก็ถือเป็นของขวัญที่ท่านส่งมาให้เด็กตัวน้อยสองคนของบ้านเราแล้วกัน"พอได้ยินคำนี้ของฟู่จาวหนิง ถังอู๋เจวี้ยนก็ส่ายหัว"นี่เจ้าพูดอะไรออกมาน่ะ? ใครเขาส่งวัตถุดิบยาให้กับเด็กที่ยังไม่เกิดกัน? วัตถุดิบยานี้ข้าส่งมาให้เจ้า ส่วนของขวัญของเด็กๆ ข้าจะส่งแยกมาให้""แต่นี่มันก็สิ้นเปลืองมากแล้วนะ...""นี่เห็นข้าจนขนาดนั้นเชียว"ถังอู๋เยว่ที่อยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นว่า "ใช่เลย พี่หญิงฟู่ ท่านอย่าไปเกรงใจพี่ชายข้าเลย พี่ข้าซ่อนของดีเอาไว้เยอะเลยนะ"ถังอู๋เจวี้ยนหัวเราะขึ้นอย่างจนใจ"เจ้าดูสิเสี่ยวเยว่ตอนนี้สิ เหมือนจะสนิทกับเจ้ามากกว่าข้าเสียอีก ข้ากลายเป็นคนนอกไปแล้ว เขาแทบจะอยากให้ข้ายกเขาชิงถงย้ายมาให้เจ้าแล้วด้วยซ้ำ""เขาชิงถงอุดมสมบูรณ์มาก ตำแหน่งทำเลเองก็ดี ถ้าจะทิ้งไปก็น่าเสียดาย แต่ตงฉิงที่นี่ก็ไม่เลว

จงเจี้ยนพาคนเข้าไปในเมืองอวิ๋นจิงแล้วเมืองอวิ๋นจิงแม้จะถูกลัทธิเทพทำลายล้างควบคุมอยู่ แต่ทุกวันพวกเขาก็จะมีคนออกจากเมือง ประตูเมืองไม่มีทางถูกลงดาลสนิททุกวันต้องมีคนส่งของกินไปให้คนที่กำลังสร้างวังเทพทำลายล้างบนเขาจำนงเทพ และมีคนบางส่วนที่ออกเมืองไปเก็บยาสมุนไพร บนเขาด้านนอกก็ยังมีคนรับผิดชอบการตัดไม้ด้วยในเมืองอันที่จริงทุกวันจะเหลืออยู่แค่คนแก่กับคนป่วย และมีหญิงสาวบางส่วนรับผิดชอบการถักทอทำความสะอาดอยู่ภายในเมืองลัทธิเทพทำลายล้างให้คนกลุ่มหนึ่งออกไปค้นหาประชาชนที่ยังมีชีวิตทั่วทุกหนแห่ง บางครั้งพอถูกพบเข้าก็จะถูกบีบให้ย้ายถิ่นฐานมาที่เมืองอวิ๋นจิงพวกของจงเจี้ยนแยกคนออกเป็นกลุ่มหลายคน ใช้วิธีปะปนเข้าไปในเมืองอวิ๋นจิงและยังมีอีกวิธีคือพวกกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ทำงานอยู่ด้านนอก ตอนที่มีเรื่องกลับเมือง พวกเขาก็จะแอบจับตัวไปสองสามคน พากลับมาสอบถามสถานการณ์ให้ชัดเจน จากนั้นก็สวมรอยเป็นอีกฝ่ายเข้าเมืองไปจากปากของคนที่จับตัวมาเหล่านั้น พวกเขาเองก็ถามสถานการณ์บางอย่างมาได้เมืองอวิ๋นจิงถูกคนของลัทธิเทพทำลายล้างควบคุมมาหนึ่งปีแล้วลัทธิเทพทำลายล้างมาถึงเมืองอวิ๋นจิงตั้งแต่หนึ่งปีก่อ

"ได้ยินว่าเมืองอวิ๋นจิงกับเขาจำนงเทพได้รับการคุ้มครองจากเทพเจ้า แต่นี่ก็เป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ จักรพรรดิผู้เปิดแคว้นตงฉิงนั้นมาจากเมืองอวิ๋นจิง"ชายหนุ่มสกุลโจวสองคนนี้จึงเล่าตำนานของเมืองอวิ๋นจิงให้กับเซียวหลันยวนฟัง"ตอนนั้นตงฉิงยังไม่เรียกว่าตงฉิง ยังเป็นพื้นที่ที่หลายคนเผ่ากับขั้วอำนาจหลายฝ่ายต่างแก่งแย่งช่วงชิง วันๆ เอาแต่สู้กันไปมา แย่งกันไปมา ผลลัพธ์คือสถานที่ดีๆ ก็ถูกทำให้วุ่นวาย ทุกคนไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำการเพาะปลูกใช้ชีวิตดีๆ อดีตจักรพรรดิจึงไปกราบไหว้เทพเจ้าบนภูเขาจำนงเทพ ว่ากันว่าได้รับคำชี้แนะจากเทพเจ้า ต่อมาจึงสถาปนาตงฉิงขึ้น"เซียวหลันยวนอันที่จริงก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องการคุ้มครองของเทพเจ้าภูเขาอะไรนักตอนที่เจอกับฟู่จาวหนิงเขาก็อาจจะเชื่ออยู่ แต่พออยู่กับฟู่จาวหนิงไปนานๆ พอได้ยินคำพูดแบบนี้ เขาก็ยิ่งเอนเอียงไปในทางที่ว่า ภูมิประเทศกับสภาพภูมิศาสตร์ลักษณะทางธรณีวิทยาของที่นี่มีอะไรพิเศษมากกว่ายิ่งไปกว่านั้นตอนภัยพิบัติมาถึง ก็บังเอิญเข้ามาขวางการถล่มของภูเขาและการแยกของแผ่นดินเข้าพอดีว่ากันว่าพืชพรรณที่ปลูกอยู่บนภูเขาจำนงเทพล้วนมีระบบรากที่กระจายเติบโตพัฒ

เซียวหลันยวนพาพวกของจงเจี้ยนไปแค่สิบสองคน เตรียมจะไปช่วยใต้เท้าจางลี่เฉิงพวกจงเจี้ยนมีคนส่วนหนึ่งเป็นไส้ศึกอยู่ในเมืองไว้แล้วหลังจากที่ข่าวส่งเข้าไป ไม่นานนักก็ได้รับการตอบกลับจากไส้ศึก พวกเขาจะเตรียมการด้านในให้เรียบร้อย หลังจากถึงเวลาก็จะไปสร้างการเคลื่อนไหวเล็กๆ ขึ้นในสถานที่อื่นของเมือง เช่นนี้ก็สามารถดึงความสนใจของสาวกที่เฝ้าเมืองอยู่ ทำให้พวกเขาไปช่วยคนได้สะดวกขึ้นโจวรุ่ยเสนอความเห็นขึ้นมาบอกว่าให้เขาแต่งตัวเป็นใต้เท้าจาง พอถึงเวลาก็ให้เขาอยู่ที่นั่นต่อเพื่อหลอกลัทธิเทพทำลายล้างมีคนอยู่ที่นั่น ลัทธิเทพทำลายล้างก็จะไม่ถูกทำให้แตกตื่นไวโจวรุ่ยบอกว่าก่อนหน้านี้เขาติดต่อกับใต้เท้าจางมาหลายครั้ง ปลอมตัวสักนิด รับมือไว้สักสองสามวันไม่น่าจะใช่ปัญหาเซียวหลันยวนรู้สึกว่าวิธีนี้ไม่เลวและเขาเองก็เด็ดขาดโจวรุ่ยกล้าหาญ และกล้าขันอาสาเองแบบนี้ เซียวหลันยวนจึงไม่ปฏิเสธแน่นอน แล้วก็ไม่จุกจิกเรื่องความปลอดภัยของเขาด้วยแต่เขาก็ให้คนนำยาให้โจวรุ่ยไว้ด้วยชนิดหนึ่งคือลูกกลอนถอนพิษ และอีกชนิดหนึ่งคือลูกกลอนคุ้มครองหัวใจอย่างหน้าเอาไว้กินตอนที่ติดพิษ ส่วนอย่างหลังตอนที่เจ็บหนัก

เมืองที่ไม่ถูกภัยพิบัติทำลายล้าง แตกต่างออกไปจริงๆแม้ตอนนี้จะเป็นช่วงกลางคืน ในเมืองมืดมิดไปหมด บนถนนไม่มีผู้คน และยิ่งไม่มีเสียงอะไรแต่มองดูแล้วก็ยังต่างออกไปเพราะทั้งหมดดูเป็นระเบียบเรียบร้อย หิมะบนถนนก็ถูกกวาดจนสะอาด กองอยู่สองข้างทางรูปลักษณ์ภายนอกของบ้านเรือนร้านค้าก็ล้วนถูกจัดระเบียบเรียบร้อยสถานที่ที่มีความคึกคักของมนุษย์ ความรู้สึกล้วนแตกต่างออกไป นี่ดูเป็นสนามแรงดึงดูดอย่างหนึ่งที่ไม่รู้จะอธิบายออกมาอย่างไรห่างออกไปลิบๆ มีโคมไฟรางๆ อยู่ดวงสองดวง ในความมืดเป็นเพียงแสงสีเหลืองนวลเล็กๆถ้าหากไม่มีลัทธิเทพทำลายล้าง เมืองอวิ๋นจิงคงจะสงบเงียบมากเลยทีเดียวเมืองอวิ๋นจิงนี้ก็ไม่ได้ถือว่าเล็ก สถาปัตยกรรมก็ดูเหมือนจะมีการวางไว้ก่อนแล้ว ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยมากอาคารบ้านเรือนลดหลั่นเป็นระเบียบ และมีต้นไม้อยู่มากมายพวกของเซียวหลันยวนเป็นเมืองอวิ๋นจิงที่เป็นเช่นนี้ ก็คิดอยากจะดูดีๆ อีกครั้งตอนกลางวันแล้วออกจากแคว้นเจาเกือบจะหนึ่งปีตลอดทางที่พวกเขาผ่านมาล้วนเป็นสถานที่ที่ถูกภัยพิบัติทำลาย แม้แต่เมืองหลวง ก็ยังต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการจัดการซ่อมแซม สร้างใหม่เมือง