All Chapters of Marry Me, Mr. Professor: Chapter 1 - Chapter 10

Humagulgol nang tuluyan si Alexis sa balikat ni Joy. Ramdam nya ang paghikbi ng kaibigan at hindi nya maiwasang mapatiim bagang. "Sagutin mo ako, Alexis," muling sabi ni Joy. "Sinong gumawa nyan sayo?" Mas lalong lumakas ang hagulgol ni Alexis. "S -si Manuel," umiiyak na sagot nya. “S -sinampal nya ako.” Napakuyom ng kamay si Joy. Galit ang agad nyang naramdaman. Ang pula nyang labi ay halos magdugo dahil sa pagkagat nya rito para magpigil ng galit. Hindi sya makapaniwalang masasaktan ni Manuel si Alexis. "Kumain ka na ba?" tanong ni Joy at hinimas ang likod nya para patahanin. "Gusto mo ipagluto kita? Anong gusto mo? Gusto mo ng lugaw?" Tumango si Alexis bilang sagot. Tumayo silang dalawa at nagtungo sa kusina. Ipinagluto ni Joy si Alexis ng lugaw. Matapos ang ilang minuto ay na sa lamesa na sila para kumain. Kinapa ni Joy ang sitwasyon. Gusto nyang tanungin ang kaibigan sa nangyari. Kitang kita kasi nya ang sitwasyon nito ngayon. Masyadong haggard, kitang kita ang namama

"Hindi ako umiinom," sagot ni Alexis. Lumunok sya at pinunasan muli ang basang pisngi. "Anong order mo?" tanong nya sa lalaki. "Akala ko ba magsasara ka na?" nakangising tanong ng lalaki. "Dalawang tasty sana tsaka isang eggpie." Nag-iwas ng tingin si Alexis. "Ok, wait lang. Dine or take out?" Minura ni Alexis ang sarili sa isipan. Tinanong nya ang sarili kung bakit tinanong nya pa kung dine in or take out eh gabing gabi na. Pero nagulat sya nang tumawa ng mahina ang lalaki. "Dine in, please," sagot nito. Muli syang lumunok bago tumalikod. "Wait, serve ko lang." Agad nyang kinuha ang tasty at eggpie. Nilagay nya ang eggpie sa isang plate at sinerve sa lalaki. "Eat well," ani Alexis sa kaniya. "Hindi ko mauubos 'to," natatawang sabi ng lalaki. "Pwede mo kong tulungan?" Tinignan ni Alexis ang oras. Late na at kailangan na nyang umuwi. Tumango sya sa lalaki at kumuha pa ng isang plate at kutsara. Hinati ng lalaki ang egg pie at binigay ang kalahati kay Alexis. Napuno ng k

"Wala na tayong dapat pag-usapan."Tila ba bumagal ang oras nang alisin ni Alexis ang kamay ni Manuel. Bilog ang buwan, ang malamig na simoy ng hangin ay nararamdaman nyang dumampi sa kaniyang mukha. "B -bitawan mo na ako," muling sambit ni Alexis nang hindi bumitaw si Manuel sa pagkakahawak. "Tatawag ako ng pulis, isa pa."Hindi pinansin ni Manuel ang mga sinabi ni Alexis at napatingin ito sa kaniyang relos. "Alas onse mahigit na," panimula nito. "Kailan pa nabago ang oras ng pag-uwi mo?" seryosong tanong ni Manuel.Napatiim bagang si Alexis. "Wala kang pake kung anong oras akong uuwi. Nawalan ka na ng karapatan nang saktan mo ko."Pilit kinalma ni Manuel ang sarili at hindi sinabayan ang pagtataray niya. "Tinatanong kita ng maayos, kailan ka pa umuuwi ng ganitong oras?"Pinilit tanggalin ni Alexis ang kamay ni Manuel at nagtagumpay sya. "Sabi ng wala ka ng pake doon."May magbabalot na dumaan sa gilid nila at tinignan sila. Naagaw ng pansin ng magbabalot ang ginagawa nilang dalawa.

Kitang kita ng dalawang mata ni Manuel kung paano mag-usap si Alexis at si Alvin sa parking space. Nagtataka nya itong tinignan at sigurado syang si Alexis ang babaeng nakikipag-usap. Pamilyar din sa kaniya ang sasakyan na nakaparada. Ito ang unang regalong natanggap ni Alexis sa daddy nya at kasama nya nang bilhin ito. "Dude, di ba yun yung future wife mo?" tanong ng isa sa mga kaibigan ni Manuel. "Sino yung kasama nya?"Mayroong get together ang mga kasamahan nya sa basketball noong highschool kaya napadpad dito si Manuel. Pinili nila ang lugar dahil madalaas na sila kuamin dito noon pa man. Hindi naman nya akalain na narito si Alexis. "Hindi," pagsisinungaling ni Manuel sa kaibigan. "Never pupunta rito 'yon. Maarte 'yon sa pagkain, ayaw sa mga mura. Baka kamukha nya lang."Ganoon lang kasimple ang sinabi nya at para bang mga aso na agad naniwala ang mga kasama nya. Ganito maniwala ang mga kaibigan at mga tao sa paligid nya. Humarap si Manuel sa mga kasama nya. "Mauna na kayo. Ma

Nang ibaba ng daddy ni Alexis ang tawag ay agad syang inulan ng tanong ni Joy. Mababakasan mo sa kaniya ang pag-alala. Kinakabahan sya na baka kung ano na ang nangyari sa tawag. "Hinanap na ni tito si Manuel?" agad na tanong ni Joy. "Shet, kinakabahan ako!" Tumango si Joy bilang sagot. Hindi nya pa rin maiwasang kabahan kahit na nakapatay na ang tawag. Ito ang ayaw nyang pakiramdam sa lahat. Saan nya ngayon hahagilapin ang tapang para harapin si Manuel. Ayaw na nya itong makita. Kailangan nyang magmadali para makapunta sa bahay ng parents nya para sabihin na wala ito. Kasi kung mahuhuli sya ay baka tawagan pa ng daddy nya si Manuel at makita nya pa ito ng wala sa oras. "Kailangan ko ng pumunta ngayon sa bahay," ani Alexis kay Joy. "Baka mamaya pumunta pa si Manuel, uunahan ko na sila Mommy at Daddy." Agad namang tumango si Joy. "Mag-iingat ka, ah," sagot niya. "Magchat ka agad or message kung anong nangyari para masundo kita agad or mapuntahan." Kakarating lang ni Alexis sa baker