All Chapters of My Billionaire Enemy Is My Lover: Chapter 421 - Chapter 430

Hindi ko na nagawang lumingon kung umalis ba si Levi. Hearing that Tito was waiting for me made me so scared I couldn’t care about anything else.Kumakalabog ang dibdib ko habang naglalakad kami papasok ng mansion. Akala ko ay papasok pa ako sa opisina ni Tito pero hindi na pala kailangan. Nasa living area siya. May hawak na baso at halatang nakainom. May basag na bote sa harap niya.“Kanina pa ako naghihintay sa’yo, Serena!” His voice echoed around the mansion.‘Yong kasambahay na nagbukas sa akin ay nawala na. Kahit naman ako, kung alam kong hindi naman sa akin nagagalit si Tito, mas gugustuhin kong hindi niya ako nakikita. Kaya lang ay sa akin siya galit ngayon!Suminghap ako nang makita ko si Mama na nakatayo sa gilid. She was crying. Katabi niya si Tita, kita kong may sinasabi siya kay Mama.“I’m sorry, Tito. May pinuntahan pa kasi akong party,” kinakabahan kong sabi.My breath hitched when Tito stood up. Nanlamig ako dahil ang higpit ng hawak niya sa baso niya. He could throw it

Gumaan ang loob ko sa pinagdalhan sa akin ni Lorenzo. By the time we went home, nakalimutan ko na ang stress na nararamdaman ko para sa meeting.Maaga akong nagising kinabukasan. Papasok ako nang mas maaga para masiguradong ready na ang conference room na gagamitin. Maaga rin daw na papasok si Mrs. Mercado dahil siya naman ang tatayo sa harap.Pagdating ko sa opisina, pang-apat ako sa mga nauna sa office. Umupo ako sa table ko at kinuha ang laptop. Ni-print ko na ang sample agenda at iba pang kailangang documents. While waiting, nag-remind ako sa mga kailangang dumalo sa meeting—ang head ng pharmacy, ang admin, at ilang doctors.Hindi rin nagtagal ay dumating si Mrs. Mercado. Doon pa lang ako lumabas para pumunta sa conference room. I checked the equipment para ready na mamaya.As time passed, I grew uneasy. Kaya nang marinig kong tinatawag na ako ni Mrs. Mercado dahil malapit na ang oras, para akong mahihilo. Nag-rason pa ako kanina kung puwedeng hindi ako pumunta pero hindi siya pum

The next day, nagsimula na rin finally ang collaboration between the two company. Morning pa lang, dumating na ang supply galing sa Helexion. Hindi nga na-delay.Halos hindi na kami makakain para lang masiguro namin ni Mrs. Mercado na maayos lahat ng operation. The whole day, hindi kami nakakain ng proper meal — puro tubig at snacks lang. Kaya pag-uwian, pagod na pagod ako. Halos hindi ko na kaya pang mag-commute.Kaya imbes na lumabas ng building, sa may executive office ako pumunta. This would be my first time visiting Lorenzo in his office. Sabi niya, nasa top floor siya.Pagbukas ng elevator, tumambad sa akin ang tahimik na pasilyo. There were glass door rooms na tingin ko ay mga conference rooms.Naglakad ako papasok. Hindi ako familiar dito. It’s my first time going in here. For a moment, akala ko ay hindi dito ang opisina ni Lorenzo, pero buti na lang at nakita ko ang door niya na may naka-plastered na pangalan niya.For an executive floor, masyado namang tahimik dito. Hindi ko

Hindi ako komportable na tungkol sa akin ang mga tanong ni Levi imbes na tungkol sa report. Isinara ko ang folder nang makita kong parang wala naman siyang balak na magtanong tungkol doon.“Heto na ang weekly report na gusto mo.” Ibinaba ko ang folder sa table na pagitan namin. “And I'm going now. I won't be taking any more of your time.”“You are staying,” sabi niya bago pa ako makatayo.“I have work to do.”“And you think I don't?” he said, raising a brow at me.He is still mad. I could feel it. Whether it's because of his brother or because of me, I don't know anymore.“Maybe you think that after making me sign the contract, you’ll get away with it?” he taunted. “You’re wrong, Serena. You put me in trouble because of going uninvited to my aunt’s birthday party. Some of my board members aren’t happy with this collaboration — they’re even threatening to pull out their shares.”So it's about me, huh? Because of the contract again?Napalunok ako. “But you still signed.”“Yes!” mariin n

Hindi ako nag-iisip nang mabuti nang magpasya akong sumama kay Levi. Una, mahal ang ticket dahil sa airport binili; pangalawa, wala akong dalang pamalit.Iyon ang iniisip ko habang nakaupo sa eroplano. Levi was sitting beside me. Napapatampal na lang ako sa ulo ko. Ang iniisip ko lang ay makatawag siya sa mga staff niya kasi hindi pwedeng walang delivery ngayon. Bukas ay wala ng supply ang ibang gamot.I was tempted to ask him kung overnight ba ang pupuntahan niya sa Palawan o kung uuwi rin siya ngayong araw?Pero kalaunan ay hindi ko na tinanong. Once na masiguro kong nakatawag siya, pwede naman akong umuwi. Hindi naman ako mawawala kung ako lang ang babalik ng Manila. Though I never travel outside Manila, kaya medyo kabado.Nang mag-landing ang eroplano sa Puerto Princesa, mabilis akong tumayo nang tumayo si Levi. Mabuti na lang at wala akong bagahe. Sa dami ng taong pasahero, may sumingit sa amin kaya medyo napalayo ako kay Levi.People started to walk out of the airplane. Mas lalo