All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 701 - Chapter 710

กู้จิ่นมีหอสะสมของล้ำค่าที่เต็มไปด้วยสมบัติอันหายากนานาชนิด เขาต้องรู้แน่ว่านี่คือสิ่งใดเจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ ดึงแขนเสื้อของกู้จิ่น แม้เขามิได้หันหลังกลับมา แต่ฝีก้าวกลับช้าลง"ท่านอ๋องเพคะ ท่านพอจะดูได้หรือไม่ว่านี่คือสิ่งใด"เขาก้มศีรษะลงมองเล็กน้อย แววตาวาบขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ได้มาจากที่ใดกัน"เจียงซุ่ยฮวนชี้ไปที่ฉู่เฉิน แล้วกระซิบเสียงเบาว่า "เมื่อครู่มันลอยเข้าไปในปากของเขา"กู้จิ่นไม่รู้จะกล่าวเช่นไรในชั่วขณะ ส่ายหน้าพลางตอบว่า "คนโง่ช่างโชคดีนัก"ทั้งสองได้ยินดังนั้นก็ทราบทันทีว่านี่เป็นของดี ฉู่เฉินยืดอกอย่างภาคภูมิใจพลางกล่าวว่า "ข้าโชคดีน่ะ"เจียงซุ่ยฮวนกลับสนใจมากกว่าว่านี่คืออะไร นางมองกู้จิ่นอย่างเฝ้ารอคำตอบกู้จิ่นกล่าวว่า "ที่นี่ไม่สะดวกที่จะพูด รอกลับไปแล้ว ข้าจะเขียนบอกและให้ชางอี้นำไปส่งให้เจ้า เพียงดูเจ้าก็จะเข้าใจ"นางพยักหน้าหลายครั้ง "อืม อืม"ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแทรกเล็กๆ น้อยๆ นี้ ฉู่เฉินเดินต่อไปด้วยใบหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม ร่างกายเบาหวิวดั่งล่องลอยหลบหลีกกระดูกขาวบนพื้นราวกับกำลังเต้นรำเหล่าองครักษ์เสื้อแพรมองฉู่เฉินอย่างฉงน หัวหน้าองครักษ์เอ่ยถ

เฉียนจิงอี๋ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ "ดีสิ ข้าเองก็อยากอยู่กับหมอเจียงให้นานกว่านี้อยู่พอดี"กู้จิ่นเพิ่งจะหันไปสั่งการองค์รักษ์เสื้อแพร แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็หยุดฝีเท้าแล้วกล่าวว่า "ข้าเปลี่ยนใจแล้ว""ไยเราไม่ปลุกฉู่อี้เสียเดี๋ยวนี้ แล้วรอตอนไปที่หน้าพระพักตร์ฝ่าบาท เจ้าค่อยลองชิมเนื้อปีศาจร้ายตัวนี้สักคำ เช่นนั้นฝ่าบาทก็จะได้ทรงรู้ว่าคำพูดของพวกเรานั้นจริงหรือเท็จ"เฉียนจิงอี๋แสดงสีหน้ารังเกียจอย่างเต็มที่ แม้ว่าเนื้อของปีศาจร้ายนั้นจะไม่มีพิษไม่เป็นอันตราย เพียงแต่ทำให้คนหมดสติไป แต่มันช่างน่าขยะแขยงเหลือเกิน เขาไม่อยากกินเลยสักนิด"ท่านอ๋องทรงล้อเล่นแล้ว เนื้อปีศาจนี้เป็นของหายากในใต้หล้า ให้ข้าที่เป็นเพียงสามัญชนได้ลิ้มลองช่างฟุ่มเฟือยนัก" เขาทำท่าปิดปากเป็นเชิงบอกว่าตนจะไม่พูดมากอีกกู้จิ่นไม่ได้เอ่ยวาจาใด เพียงจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเยียบเย็นดุจน้ำแข็งเขาพลันตระหนักถึงบางสิ่ง จึงถอยหลังออกไปหลายก้าวให้ห่างจากเจียงซุ่ยฮวนมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วยักไหล่พร้อมกางมือ "เช่นนี้คงพอแล้วกระมัง"กู้จิ่นรับโดยดุษณี หันกายเดินไปใต้ต้นไม้แห้ง แล้วกล่าวกับกลุ่มองค์รักษ์เสื้อแพรว่า "พาองค์ชายแ

ทุกคนจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของจีกุ้ยเฟย ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้จะตอบสนองเช่นไรฝ่าบาทถึงกับชี้ไปที่ใบหน้าของนาง พูดตรงๆ ว่า "พระสนมที่รัก สิ่งที่ขึ้นบนใบหน้าเจ้ามิใช่ผื่นธรรมดา!"นางตะลึงไปชั่วขณะ จึงตระหนักว่าผ้าคลุมหน้าหล่นไปแล้ว รีบเอามือปิดหน้าพลางร้องกรีดร้องว่า "อย่ามอง! พวกเจ้าหลับตาให้หมด! อย่ามองหน้าข้า!"เสียงกรีดร้องนั้นแสบแก้วหูยิ่งนัก ราวกับมีเหล็กแหลมทิ่มแก้วหู ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะเอามือปิดหูฝ่าบาทรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เขาเอามืออุดหูไว้แล้วกล่าวว่า "อาเซียง พาพระสนมเสด็จกลับตำหนักบรรทมไปก่อน""เพคะ" อาเซียงประคองจีกุ้ยเฟยเดินออกไปอย่างรวดเร็วในเมื่อเรื่องของฉู่อี้กระจ่างแจ้งแล้ว ฝ่าบาทในยามนี้ก็ไม่มีกระจิตกระใจจะไต่สวนต่อ เขาโบกมือแล้วกล่าวต่อว่า "กลับไปกันเถิด"เหตุการณ์พลิกผันเร็วเหลือเกิน เจียงซุ่ยฮวนยังรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง แต่ก็ดีเหมือนกัน นางไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วทั่วทั้งวังหลวงไม่มีสิ่งใดที่ทำให้นางอาลัยอาวรณ์ เว้นแต่กู้จิ่นหลังจากที่นางอำลากู้จิ่นด้วยสายตาแล้ว ก็หมุนตัวจากไป"หมอหลวงเจียง เจ้ารอก่อน" ฝ่าบาทเรียกนางไว้ "เจ้าจงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระพัก

จีกุ้ยเฟยไม่ทันตั้งตัว ตกใจจนร้องเสียงหลง "เจ้ากำลังทำอะไร!""นี่เป็นของล้ำค่าที่อัครเสนาบดีส่งมา เป็นสิ่งประเสริฐหายากในโลกา เจ้ากลับทุบมันเสียเช่นนี้"เจียงซุ่ยฮวนปลอบอย่างใจเย็น "พระสนมโปรดอย่าตระหนก หม่อมฉันทำเช่นนี้เพื่อพิสูจน์ความจริงเท่านั้น"นางย่อกายลงครึ่งหนึ่ง พินิจพิเคราะห์ไข่มุกเรืองแสงที่แตกเป็นสองส่วนตรงหน้าอย่างละเอียดดังที่นางคาดไว้ รอยแตกของไข่มุกเรืองแสงเป็นวัตถุคล้ายหินแกรนิต แผ่รังสีสีม่วงวาว เฉกเช่นเดียวกับรอยปื้นสีม่วงบนใบหน้าของจีกุ้ยเฟยเมื่อวานเมื่อนางเห็นไข่มุกเรืองแสงนี้ครั้งแรก ก็รู้สึกว่าแสงของมันผิดปกติ แต่ขณะนั้นสมองของนางเต็มไปด้วยโรคประหลาดของจีกุ้ยเฟย จึงมิได้เก็บมาคิดครั้นคิดให้ละเอียด ไข่มุกเรืองแสงที่เรียกว่าไข่มุกเรืองแสง ตามชื่อย่อมหมายความว่าเรืองแสงในยามราตรีเท่านั้น แต่ไข่มุกเรืองแสงดวงนี้กลับเรืองแสงแม้ในยามกลางวันด้วยเหตุนี้นางจึงได้ทุบไข่มุกเรืองแสงให้แตก เมื่อเห็นสภาพภายในนางจึงเข้าใจทั้งหมดนี่มิใช่ไข่มุกเรืองแสงของแท้ แต่เป็นหินที่แผ่รังสีร้ายแรง!จีกุ้ยเฟยวางหินนี้ไว้ข้างเตียง อยู่ใกล้ชิดทั้งวันทั้งคืน จึงเป็นเหตุให้ใบหน้าผุ

"อ๋อ ใช่แล้ว!" อัครเสนาบดีพยักหน้าหนักแน่น ยืนยันว่า "ใช่นักพรตเยียนซวี!"ในตำหนักบรรทมอบอุ่นยิ่งนัก แต่เจียงซุ่ยฮวนกลับรู้สึกถึงสายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านท้ายทอย จนแขนของนางขนลุกซู่นักพรตเยียนซวีผู้นี้เป็นใครกันแน่ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องร้าย เป็นต้องมีเขาเข้ามาพัวพัน ราวกับเป็นพวกหัวหน้าลัทธินอกรีต!รอก่อน คงจะไม่ใช่หัวหน้าลัทธินอกรีตจริงๆ กระมังเจียงซุ่ยฮวนครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน รู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ หากนักพรตเยียนซวีเป็นหัวหน้าลัทธินอกรีต อย่างน้อยเขาย่อมต้องมีสาวกผู้จงรักภักดีอยู่บ้างแต่จากเหตุการณ์หลายครั้งที่นางรับรู้ นักพรตเยียนซวีล้วนเคลื่อนไหวโดยลำพัง ไม่มีผู้ใดที่ดูเหมือนสาวกอยู่ข้างกายขณะที่เจียงซุ่ยฮวนจมอยู่ในห้วงความคิด อัครเสนาบดีและจีกุ้ยเฟยต่างหันมามองนางพร้อมกันจีกุ้ยเฟยเอ่ยถามว่า "หมอหลวงเจียง ท่านรู้จักคนผู้นี้หรือ"นางส่ายหน้า "ไม่ถึงกับรู้จัก เพียงแต่เคยได้ยินกิตติศัพท์มา"หว่างคิ้วของอัครเสนาบดีคลายออก ก้าวยาวๆ ตรงไปหาเจียงซุ่ยฮวน ด้วยความตื่นเต้นจนอยากจะคว้าแขนนางไว้นางถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างแนบเนียน คำนับอัครเสนาบดี "หากท่านอยากถามสิ่งใด ข้าย่อมจะแจ้งทุกส