บทที่ 8 บุกหอหมื่นบุปผา (2)

สวีอี้ฝานถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นว่าสวีชางหมิงไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่มีรอยฟกช้ำบางจุดเท่านั้น

"เกาถังพาหมิงหมิงออกไป"

"พี่สาว ข้าไม่ไป" ชายหนุ่มส่ายศีรษะไปมาจะให้เขาทอดทิ้งนางได้อย่างไรกัน

"เกาถัง ข้าสั่งไม่ได้ยินหรือ" สวีอี้ฝานเอ่ยเสียงเข้มขึ้น เกาถังจึงจำใจต้องเดินเข้ามาพยุงร่างสูงของเจ้านายหนุ่มออกไปข้างนอก แม้ว่าสวีชางหมิงจะพยายามขัดขืนสักเพียงใด แต่เพราะเขาบาดเจ็บทำให้ไม่สามารถสู้แรงของเกาถังได้

"หลิงหลิงไปหลบอยู่หลังประตู หากข้าไม่สั่งไม่ต้องออกมา"

"ฮูหยินเจ้าคะ..."

"ไปสิ! หาไม่ข้าจะโกรธนะ" สวีอี้ฝานงัดไม้ตายออกมาใช้ ถึงแม้ว่านางจะขู่ว่าจะสั่งโบยหลิงหลิง แต่หลิงหลิงก็ไม่ยอมไปเป็นแน่ เพราะสิ่งที่หลิงหลิงกลัวที่สุดก็คือกลัวนางโกรธต่างหาก

หลิงหลิงได้ยินเช่นนั้นก็ขัดใจเจ้านายไม่ได้ จำต้องเดินไปหลบอยู่หลังประตูตามคำสั่ง

"แม่นางคนงามจะทำอะไรหรือ สั่งให้ทุกคนออกไปแบบนั้นไม่กลัวพวกข้าหรืออย่างไร" ชายคนที่สามกล่าวด้วยน้ำเสียงยียวน กวาดตามองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สตรีผู้นี้งดงามไปทุกสัดส่วนเลยจริงๆ

สวีอี้ฝานแค่นเสียงเหอะออกมาเบาๆ มือบางยกมือขึ้นกอดอก จดจ้องไปยังชายร่างหนาทั้งสามคนพร้อมยิงคำถามว่า

"ผู้ใดเป็นคนตีน้องชายข้า"



สวีชางหมิงมองไปทางประตูด้วยความว้าวุ่นใจ นึกเป็นห่วงคนเป็นพี่ที่อยู่ข้างในไม่น้อย สวีอี้ฝานเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆคนหนึ่ง นางจะสามารถสู้ชายร่างใหญ่ทั้งสามคนได้อย่างไรกัน แม้กระทั่งเขาเองยังสะบักสะบอมไม่เป็นท่า ชายสามคนนั้นมือเท้าหนักมิใช่น้อย เล่นเอาเขาเจ็บปวดไปทั่วทั้งกาย

"เกาถังปล่อยข้า ข้าจะเข้าไปช่วยพี่สาว"

"มิได้ขอรับคุณชาย หากบ่าวปล่อยให้คุณชายเข้าไปข้างใน เปาฮูหยินจะต้องตำหนิบ่าวเป็นแน่" สีหน้าเกาถังจืดเจื่อน เขาเองก็จนใจเช่นกัน แม้จะเป็นห่วงเจ้านายสาวแต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง

"ได้ หากเจ้าไม่ปล่อยให้ข้าเข้าไปช่วยพี่สาว เจ้าก็ต้องเข้าไปช่วยนางแทน" สวีชางหมิงดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเกาถัง จากนั้นก้าวถอยหลังและยกเท้าขึ้นถีบบั้นท้ายของเกาถังอย่างแรงจนเขาเซถลาล้มลงไปข้างหน้า

โครม!

เกาถังรีบลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจ เมื่อเห็นร่างของชายทั้งสามคนกระเด็นกระดอนออกมาจากประตูไม้จนมันพังไม่เป็นท่า ท่ามกลางสายตาของชาวเมืองที่พากันยืนมุงดูพลางซุบซิบนินทากันด้วยความสนใจ

"คะ คุณชายพวกข้าผิดไปแล้ว อภัยให้พวกข้าด้วยเถิด" ชายทั้งสามรีบคลานเข่าเข้ามากอดขาของสวีชางหมิงเอาไว้ กล่าวคำขอโทษขอโพยทั้งน้ำตา ในขณะที่ใบหน้าของสวีชางหมิงเต็มไปด้วยความงุนงงอย่างไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าใดนัก

"ว่าอย่างไร หมิงหมิงของพี่จะยอมให้อภัยพวกมันหรือไม่" สวีอี้ฝานก้าวเดินออกมาจากทางด้านในๆสภาพที่ไม่ต่างจากตอนเข้าไปนัก

สวีชางหมิงก้มลงมองคนที่กอดขาของเขาไว้สลับกับคนเป็นพี่อย่างอึ้งๆ ในขณะที่บุรุษร่างหนาน่ากลัวพวกนี้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ใบหน้าฟกช้ำจนจำเค้าโครงเดิมไม่ได้ แต่พี่สาวของเขายังคงเหมือนเดิมไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บแต่อย่างใด

"เอ่อ ให้อภัยก็ได้ขอรับ" เขาตอบเพราะความสงสาร ชายทั้งสามคนนี้อาการหนักมากกว่าเขานัก หากเขาไม่ให้อภัย สวีอี้ฝานคงเอาชายพวกนี้ตายแน่

"ดี! แต่ข้าไม่ให้อภัย!" สวีอี้ฝานก้าวฉั่บๆเข้ามากระชากคอเสื้อของชายหัวโจกขึ้น มันร้องไห้อย่างหวาดกลัว ยกมือขึ้นไหว้นางปลกๆ ก่อนที่จะถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้นแทบเท้าของเกาถัง

"เกาถังรอช้าอันใดอยู่ รีบจับตัวพวกมันส่งไปให้ทางการได้แล้ว"

"ขะ ขอรับฮูหยิน"

"ส่วนเจ้ามานี่เลย" สวีอี้ฝานเดินเข้ามาใกล้น้องชาย สวีชางหมิงเห็นเช่นนั้นจึงผงะถอยหลังตั้งท่าจะวิ่งหนี ทว่าเขาช้ากว่าสวีอี้ฝานไปหนึ่งก้าว มือบางคว้าหมั่บไปที่ใบหูของเขากึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตามไปขึ้นรถม้า ท่ามกลางเสียงร้องด้วยความเจ็บของชายหนุ่ม

หารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของใครบางคนมาโดยตลอด

"นางเป็นผู้ใดกัน" หวางจื่อชางมองตามแผ่นหลังบางที่เดินขึ้นรถม้าคันใหญ่ไปพร้อมกับน้องชายด้วยความสนใจ

"นางคือเปาฮูหยินพ่ะย่ะค่ะ" ฉางชินตอบ

"เปาฮูหยิน? เจ้าหมายความว่านางคือบุตรสาวสกุลสวีคนที่เสด็จพ่อมอบสมรสพระราชทานให้กับแม่ทัพเปาอี้ส่วงน่ะหรือ" ยามที่เอ่ยถึงเปาอี้ส่วง ดวงตาคู่คมวาวโรจน์ขึ้นอย่างน่ากลัว แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายเดือน แต่เขาไม่เคยลืมว่าชายผู้นั้นคือคนที่ทำให้มู่ฝานต้องตาย!

"ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

หวางจื่อชางเม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆคลายออก แววตาอ่อนโยนยามมองไปยังรถม้าคันใหญ่ที่กำลังเคลื่อนตัวออกไป

สตรีผู้นั้นทำให้เขาคิดถึงใครบางคนที่จากไปอย่างสุดหัวใจโดยไม่ทราบสาเหตุ

"ไม่ช้าหรือเร็วเราต้องได้พบกันอีกเปาฮูหยิน" เอ่ยพึมพำเสียงเบาจากนั้นจึงกระโดดขึ้นหลังม้าควบจากไปอย่างรวดเร็ว