บทที่ 9 จับพิรุธคนโกหก (2)

ดวงตากลมโตมองไปยังบันไดที่จะพาเดินลงไปยังสวนอุทยาน ทันใดนั้นบังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว ขาเรียวก้าวตรงไปหยุดยืนอยู่ตรงขั้นบันได ทำท่าจะเดินลงไปยังสวนดอกไม้ แต่จู่ๆก็หยุดชะงักไป มือบางยกขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะทิ้งกายลงไปสู่เบื้องล่างทันที

สวีอี้ฝานรับรู้ได้ถึงความเคว้งคว้าง ตัวของนางล่องลอยอยู่กลางอากาศ ทว่าก่อนที่ร่างบางจะกระแทกพื้นเจ็บตัวพลันมีมือหนาของใครบางคนเอื้อมมาคว้าตัวของนางเอาไว้ได้ทัน

เปลือกตาบางลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว และได้เห็นดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเปาอี้ส่วงจับจ้องมายังนางด้วยความตกใจ ในตอนนี้สวีอี้ฝานมั่นใจได้ทันทีว่าเขาไม่ได้ตาบอด!

"เป็นอะไรหรือไม่" ชายหนุ่มรีบละสายตาจากคนตรงหน้า ในขณะที่ยังกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน หญิงสาวหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นจึงแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร

"ข้าเวียนศีรษะนิดหน่อยเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นกลับไปพักผ่อนเถิด" กล่าวพลางย่อกายอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน สวีอี้ฝานจึงใช้มือกอดคอของเขาเอาไว้ ปล่อยให้คนตัวโตอุ้มนางเดินกลับไปยังห้องหอ



เปาอี้ส่วงสังเกตเห็นว่าระหว่างทางเดินกลับมายังห้องหอ สวีอี้ฝานส่งสายตาจดจ้องมองมายังเขาอย่างไม่ละสายตา เมื่อครู่นี้เขาทำพลาดเพราะเห็นว่าสวีอี้ฝานทำท่าจะตกบันได ด้วยความตกใจทำให้เขารีบพุ่งเข้าไปหานางเกรงว่านางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ในตอนที่ตาสบตา เขาเห็นสีหน้าสงสัยของนางจึงรู้ได้ทันทีว่านางกำลังสงสัยว่าเขาตาบอดจริงๆหรือไม่

"ถึงห้องหอของเราหรือยัง" ทันทีที่มาหยุดยืนอยู่หน้าประตู เขาจึงแกล้งถามออกมาทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก

"ถึงแล้วเจ้าค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงเรียบ ในใจร้องเหอะออกมาเบาๆ สายไปแล้วล่ะท่านแม่ทัพ ข้ารู้ความจริงหมดแล้ว

ตุ้บ!

"โอ๊ะ!" นางส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ ดวงหน้างามเหยเกด้วยความเจ็บพลางใช้มือลูบสะโพกของตนป้อยๆ เมื่อเปาอี้ส่วงปล่อยมืออย่างกะทันหันทำให้ร่างบางตกลงไปบนพื้น

"ขอโทษ ข้ามองไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าเตียงอยู่ที่ตรงไหน" เขากล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย จากนั้นจึงแสร้งยื่นมือไปข้างหน้าควานหาเตียงก่อนจะหย่อนกายนั่งลง

'แกล้ง! เขาแกล้งนางแน่ๆ!' สวีอี้ฝานได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ได้แต่ข่มกลั้นความโมโหเอาไว้เพราะเกรงว่าจะทำให้เหยื่อรู้ตัวเสียก่อน

"ท่านพี่ อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าว ข้ารู้สึกเหนียวตัวจะให้หลิงหลิงมาปรนนิบัติอาบน้ำเสียหน่อย"

เปาอี้ส่วงไม่ว่าอะไร เดิมทีตั้งใจจะมาสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่ฮูหยินผู้เฒ่าเรียกเขาไปพบและบอกว่าสวีอี้ฝานกลั่นแกล้งสาวใช้ทั้งสองคน แต่เมื่อซักไซ้สอบถาม เขาสังเกตเห็นพวกนางสองคนพูดจาไม่ตรงกันจึงจับได้ว่าพวกนางโกหก เขาจึงจัดการสั่งลงโทษให้พวกนางอดข้าวสามวัน แต่เมื่อเห็นว่าวันนี้ดูเหมือนว่าสวีอี้ฝานจะไม่สบาย เขาจึงไม่อยากนำเรื่องอื่นมาทำให้นางปวดหัว ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพร้อมเรียกหลิงหลิงเข้าไปปรนนิบัตินาง



ยามซวี (19.00 - 20.59 น.) เปาอี้ส่วงก็เดินกลับมาที่ห้องหอ หลังจากปล่อยให้สวีอี้ฝานนอนพักผ่อนอยู่ในห้องตามลำพังหลายชั่วยาม

แอ๊ด!

ประตูไม้ถูกผลักให้เปิดออก หลิงหลิงเห็นคนมาใหม่ก็แย้มยิ้มเล็กน้อย จากนั้นจึงรีบเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เจ้านายทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง

"ท่านพี่มาแล้วหรือเจ้าคะ" สวีอี้งานผุดลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้ามาหา เปาอี้ส่วงเหลือบมองคนตรงหน้าเล็กน้อยเห็นว่านางอยู่ในชุดคลุมพร้อมนอนจึงคิดว่านางคงจะอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้ว

"ข้าสั่งให้หลิงหลิงเตรียมขนมกุ้ยฮวาไว้ให้ ท่านพี่มาลองชิมหน่อยเถิดเจ้าค่ะ" กล่าวพลางเดินเข้ามาใกล้ จับมือคนตัวโตให้เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างโต๊ะกลม คิ้วกระบี่ของเปาอี้ส่วงขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ครุ่นคิดด้วยความแปลกใจว่าเหตุใดวันนี้นางถึงได้เอาอกเอาใจเขาผิดแปลกไปจากปกติ

"อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าวยิ่งนัก ท่านพี่คิดเหมือนกันหรือไม่" นางเอ่ยพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปลดเสื้อคลุมตัวยาวออกจากตัว ทำท่าโบกมือคลายร้อนไปมา

ปากหนาเผยอค้างเล็กน้อย ดวงตาคมเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า เมื่อเห็นว่านางอยู่ในชุดนอนตัวบางที่แทบจะปกปิดส่วนเว้าส่วนโค้งไว้ได้ไม่มิด และทันใดนั้นจู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงของเหลวหนืดข้นที่บริเวณปลายจมูก เมื่อลองเอามือแตะดูพบว่าเป็นเลือดกำเดาของเขานั่นเอง

'แย่ชะมัด! ตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุยี่สิบสามปีเพิ่งเคยเลือดกำเดาไหลเพราะเห็นสตรีแต่งกายยั่วกำหนัดนี่แหละ'

สวีอี้ฝานดีดนิ้วดังเปร๊าะกระโดดเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปที่คนตัวโต

"จับได้แล้ว! ที่แท้ท่านก็ไม่ได้ตาบอดจริงๆด้วย!"