บทที่ 7 ร้ายกับคนที่สมควรร้าย (1)

ระหว่างทางเดินกลับเรือนใหญ่ จู่ๆ สายฝนก็กระหน่ำโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า หากยังดีที่เรือนเล็กกับเรือนใหญ่มีระเบียงที่ทอดยาวเชื่อมเรือนทั้งสองหลังเอาไว้ด้วยกันทำให้เปาอี้ส่วงและสวีอี้ฝานไม่ต้องลุยฝนกลับเรือน

"ท่านพี่" ชายเสื้อของคนตัวโตถูกดึงกระตุกเบาๆ จากคนที่เดินตามหลัง เปาอี้ส่วงจึงหยุดเดินหันกลับมาหาคนที่เป็นต้นเหตุ

"ท่านย่าเป็นคนเข้มงวด หากยังไม่ชินจะรู้สึกว่าเป็นคนดุ เจ้าอย่าได้ถือสานางเลย" เปาอี้ส่วงคิดว่าสวีอี้ฝานเป็นกังวลเกี่ยวกับฮูหยินผู้เฒ่า เขาจึงอธิบายให้นางเข้าใจ

"เรื่องนั้นข้าไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะ อย่างไรเสียก็แยกเรือนกันอยู่ๆ แล้ว" หญิงสาวโบกไม้โบกมือไปมา ไม่ได้มีท่าทีทุกข์อันใดแม้แต่น้อย

"แล้วเจ้ามีปัญหาอะไรกัน" ชายหนุ่มถามด้วยความไม่เข้าใจ พลันสีหน้าของนางก็ค่อยๆ เจื่อนลง

"ท่านพี่บอกว่าคืนนี้จะอุ่นเตียงกับข้านั้นเป็นเรื่องจริงหรือเจ้าคะ"

คิ้วกระบี่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย นางไม่ได้เป็นกังวลเรื่องฮูหยินผู้เฒ่า แต่กลับเป็นกังวลเรื่องอุ่นเตียงกับเขางั้นหรือ

"ไยถึงถามเช่นนั้น" เปาอี้ส่วงยกมือขึ้นกอดอก ถามเสียงเข้ม

"ก็ถ้าหากท่านพี่จะร่วมรักกับข้าวันไหน ท่านพี่ก็ต้องบอกข้าล่วงหน้าสิเจ้าคะ ข้าจะได้เตรียมตัวไว้"

'นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!เจ้าจะหาทางหลบเลี่ยงข้าล่ะสิไม่ว่า' ชายหนุ่มคิดในใจ เขายังจำเหตุการณ์เมื่อคืนที่นางวางยานอนหลับเขาได้ และหากวันนี้นางทำอีก เขาจะจัดการวางแผนตลบหลังนางเสีย!

"หากวันไหนข้าคิดอยากจะร่วมรักกับเจ้า ข้าต้องบอกเจ้าล่วงหน้าด้วยหรือ" เขาถามเสียงสูง พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ การร่วมรักกับเขามันน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ

"ใช่สิเจ้าคะ" สวีอี้ฝานผงกศีรษะรับหงึกๆ

"พอเถิด ข้าไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเจ้าแล้ว" ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความรำคาญ ขายาวก้าวดุ่มๆ เดินจากไป ยิ่งคุยกับนางเขาก็ยิ่งปวดหัว แต่สวีอี้ฝานไม่ยอมแพ้ นางรีบสาวเท้าวิ่งตามไปทันที

"อีกเรื่องเจ้าค่ะ"

"มีอะไรอีก" เขาถามด้วยความหงุดหงิด นางจะอะไรกับเขานักหนา แต่กระนั้นก็ยอมรับฟังแต่โดยดี

"ที่เรือนใหญ่ของสกุลเปา ข้านับดูห้องหับคร่าวๆ นับว่ามีเกือบยี่สิบห้อง จะเป็นอะไรหรือไม่ หากข้าจะขอท่านพี่สักหนึ่งห้องให้ห้องนั้นเป็นห้องส่วนตัวของข้าแต่เพียงผู้เดียว"

"เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน เหตุใดต้องแยกห้องกันด้วยเล่า"

"อ้าว บางครั้งคนเราก็ต้องการเวลาส่วนตัวนะเจ้าคะ ท่านพี่ก็ถามแปลกๆ" นางไม่ได้ต้องการเวลาส่วนตัวจริงๆหรอก แค่อยากหลบเลี่ยงเขาก็เท่านั้น

'ข้าน่ะหรือแปลก คนที่แปลกคือเจ้าล่ะสิไม่ว่า' เปาอี้ส่วงคิดในใจ

"เอาเถิด อยากได้ห้องไหนก็ไปเลือกเอาก็แล้วกัน" กล่าวจบเปาอี้ส่วงก็เดินจากไป ทว่าเพียงแค่เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างเล็กของสวีอี้ฝานวิ่งแจ้นนำหน้าเขาไปเสียแล้วด้วยเกรงว่าเขาจะเปลี่ยนใจก่อน

ขณะที่บรรยากาศภายในเรือนเล็กเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หลังจากที่เปาอี้ส่วงและสวีอี้ฝานกลับไป ทั้งจางเข่อซินและหนิงเชาบ่าวรับใช้คนสนิทของนางก็หารือกันอย่างคร่ำเคร่ง

"ดูเหมือนว่าเปาฮูหยิน เอ๊ย บุตรสาวสกุลสวีจะเป็นสตรีเจ้ามารยานะเจ้าคะ"

"ข้าเองก็คิดเช่นนั้น นางไม่ธรรมดาเหมือนอย่างที่ข้าคิดไว้จริงๆด้วย หลานชายของข้านั่นก็อีกคน หลงนางจนหัวปักหัวปำไปแล้วสิท่า มีอย่างที่ไหนกล้าออกหน้ารับแทนนาง" มือบางกำเข้าหากันพลางทุบลงไปบนพนักวางแขนเสียงดังตุ้บด้วยความโกรธเคือง ในวันที่หวางฮ่องเต้ทรงประกาศสมรสพระราชทานระหว่างเปาอี้ส่วงกับบุตรสาวสกุลสวี นางได้ส่งคนไปสืบเกี่ยวกับนิสัยใจคอของสตรีผู้นั้นพบว่านางเป็นคนเก็บตัว ไม่ชอบเข้าสังคม ชอบนอนตื่นสาย และชอบแต่งกายงดงามเดินกรีดกรายไปมาอยู่ที่จวน

สตรีขี้เกียจสันหลังยาวเช่นนั้นไม่เหมาะสมกับฐานะฮูหยินสกุลเปาเลยแม้แต่น้อย

"เป็นเช่นนี้แล้วฮูหยินจะทำอย่างไรต่อไปเจ้าคะ" หนิงเชายื่นหน้าเข้ามาใกล้ถามด้วยความใคร่รู้

"ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างไรเสียคนที่ข้าจะยอมรับเป็นหลานสะใภ้ก็มีเพียงหงเอ๋อร์เท่านั้น" ฮูหยินผู้เฒ่าเหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย แผนการร้ายกาจผุดขึ้นมาในหัว รับรองว่าอีกไม่นาน บุตรสาวสกุลสวีจะต้องรีบเก็บข้าวของหอบผ้าหอบผ่อนวิ่งแจ้นกลับจวนสกุลสวีแทบไม่ทันเลยทีเดียว